Ο Κινέζος πρωθυπουργός ολοκληρώνοντας προχθές την περιοδεία του στην Ευρώπη, δέχθηκε να παραχωρήσει συνέντευξη στου Financial Times, γεγονός που από μόνο του συνιστά είδηση μιας και οι Κινέζοι αξιωματούχοι –και ιδίως ο πρωθυπουργός της χώρας- σπανίως δίνουν συνεντεύξεις σε δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Σε αυτήν την συνέντευξη ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τέσσερα πράγματα: 1) Δεν πρόκειται να δώσει χείρα βοηθείας στο ΔΝΤ χρηματοδοτώντας το με τμήμα των τεράστιων συναλλαγματικών αποθεμάτων της Κίνας, 2)Δεν πρόκειται να προχωρήσει σε καμία μείωση των εκπομπών ρύπων, 3)δεν θα υποχωρήσει στις πιέσεις των άλλων ανεπτυγμένων κρατών για ανατίμηση του εθνικού νομίσματος και 4) ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του σκοπεύει να διοχετεύσει και άλλο πακέτο στήριξης στην κινεζική οικονομία που πλήττεται και αυτή από τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τα μέλη της υπερεθνικής ελίτ αφού λειτούργησαν ως ΄΄μπαχαλάκηδες΄΄ και μετέτρεψαν το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα σε καζίνο, είχαν κάποιες τελευταίες ελπίδες ότι το κινέζικο τμήμα της πολυεθνικής μαφίας με τα υπερκέρδη που συσσώρευσε τα τελευταία χρόνια λόγω των φθηνών εξαγωγών των προϊόντων της, θα έβαζε ένα χεράκι στην διάσωση του συστήματος. Και για να πούμε του στραβού το δίκιο ήδη το έχει κάνει, χρηματοδοτώντας το τεράστιο χρέος του βασικού πυλώνα του μοντέρνου καπιταλισμού που δεν είναι άλλος από τις ΗΠΑ, με το να αγοράζει με τη σέσουλα τα αμερικάνικα bonds.
Μια παρατήρηση εδώ για τις περισπούδαστες αναλύσεις περί της ομηρίας των ΗΠΑ στην Κίνα λόγω της κατοχής των ομολόγων(bonds) της πρώτης από την δεύτερη. Μπορεί λόγω της υπερβάλλουσας ρευστότητας που απέκτησαν εξάγοντας τα φθηνά προϊόντα τους οι Κινέζοι να αγόρασαν αμερικάνικα ομόλογα και να έχουν τιγκάρει τα θησαυροφυλάκιά τους με αυτά, αλλά δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε στιγμή στα πόδια τους χωρίς τις επενδύσεις των αμερικάνικων κατά κύριο λόγο πολυεθνικών που βρήκαν ένα παράδεισο φθηνών εργατικών χεριών και μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στο έδαφος της Κίνας.
Eπίσης αυτά τα ίδια προϊόντα οι Αμερικάνοι καταναλωτές τα απορρόφησαν, ελλείψει αξιόλογης μεσαίας τάξης με υπολογίσιμη αγοραστική δύναμη στην ίδια την Κίνα. Αλλά και τα ίδια τα ομόλογα καθώς και τα άλλα πιο περίπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα που κατέχουν αυτή τη στιγμή οι Κινέζοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από τυπωμένα χαρτιά με αμφισβητούμενη επί του παρόντος αξία λόγω της πλήρους κατάρρευσης του αμερικάνικου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Ένας συνωμοσιολογικός εγκέφαλος μέχρι που θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η όλη κρίση δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τυπική αμερικανιά για να εξουδετερωθούν οι αναδυόμενοι αντίπαλοι βλέπε Ρωσία και Κίνα. Και όντως και οι δύο αυτές χώρες επλήγησαν από την αποχώρηση των hedge funds και των υπόλοιπων επενδυτών και την ραγδαία υποχώρηση των τιμών των πρώτων υλών. Η Ρωσική Κεντρική Τράπεζα αναγκάστηκε να προβεί σε αλλεπάλληλες υποτιμήσεις του ρουβλιού για να περισώσει την ανταγωνιστικότητα της Ρωσικής οικονομίας και τα έσοδα από τις πωλήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ το Κινέζικο καθεστώς ανθίσταται πεισματικά στις πιέσεις για ανατίμηση του γουάν γιατί αυτό θα σήμαινε αυτοκτονία για τις κινέζικες εξαγωγές. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης όμως της οικονομίας, στους οποίους είχαν συνηθίσει όλα τα τελευταία χρόνια οι Κινέζοι ιθύνοντες, αποτελούν παρελθόν, τα ξένα κεφάλαια αποσύρονται από το κινέζικο χρηματιστήριο και 20 εκατομμύρια αγρότες που μετανάστευσαν στα βιομηχανικά αστικά κέντρα της νοτιοανατολικής ζώνης της Κίνας έμειναν χωρίς δουλειά.
Αντί δηλαδή να δημιουργηθεί όπως ήλπιζαν οι φωστήρες του νεοφιλελευθερισμού μια κινέζικη μικρομεσαία τάξη που θα υποκαταστήσει τον παμφάγο Αμερικάνο καταναλωτή και θα σαβουριάζει όσα γκατζετάκια παράγει η παγκόσμια οικονομία, καταβαραθρώνεται και αυτή η ήδη υπάρχουσα κινέζικη ψευτοεργατική τάξη που ζούσε με κάτι λίγα παραπάνω από 2 δολάρια την ημέρα, γεγονός που επέτρεπε στην ντόπια ελίτ να πανηγυρίζει ότι είχε βγάλει από την φτώχια πολλά εκατομμύρια πολίτες της.
Έχει βεβαίως μεγάλη πλάκα το γεγονός ότι οι κινέζοι αρνούνται να χρηματοδοτήσουν το ΔΝΤ. Οι υπόλοιποι μεγαλοχρηματοδότες του δηλώνουν αδυναμία να το συνδράμουν για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του της ΄΄στήριξης΄΄ των παραπαιουσών οικονομιών που βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να ζητήσουν την βοήθειά του, και απευθύνονται στους Κινέζους για να το κάνουν. Τους λένε λοιπόν ΄΄τόσα φράγκα βγάλατε από εμάς όλα αυτά τα χρόνια με τα κωλοπροϊόντα σας που κατέκλυσαν τις δικές μας αγορές, τώρα βάλτε και σεις το χέρι στη τσέπη(στα τεράστια συναλλαγματικά σας διαθέσιμα) για να περισώσουμε το σύστημα΄΄ και κείνοι κάνουν τον …..Κινέζο. ΄΄Σιγά΄΄, λένε, ΄΄μην ξοδέψουμε το χρήμα που έχουμε μαζέψει, για το χατήρι του ΔΝΤ. Εμείς θα το φυλάξουμε για να έχουμε καβάντζα σε περίπτωση που οι κερδοσκόποι σας κάνουν ντου στη χρηματαγορά μας και χρειαστεί να στηρίξουμε το τοπικό μας νόμισμα΄΄. Όμορφος κόσμος, ηθικός, γκαγκστερικά πλασμένος, έτσι; Όσο για τις αναγεννημένες, λόγω και Ομπάμα, προσδοκίες περί μείωσης των εκπομπών ρύπων και στροφής στην πράσινη ανάπτυξη, καλύτερα να τις ξεχάσουμε αφού μια από τις πλέον ενεργοβόρες βιομηχανικές χώρες όπως η Κίνα, δηλώνει δια στόματος του πρωθυπουργού της ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα σχετικά και γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τις ανησυχίες περί της υπερθέρμανσης του πλανήτη και άλλα τέτοια κουλτουριάρικα που απασχολούν τους πολίτες των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Διότι το υπόρρητο επιχείρημα των Κινέζων προς τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους είναι εξοργιστικά απλό: ΄΄ Όταν εσείς γαμούσατε όλο τον πλανήτη για να αναπτυχθείτε ήταν καλά, τώρα που θέλουμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο σας πιάσανε οι οικολογικές ευαισθησίες;΄΄
Ένα άλλο φοβερό ανέκδοτο είναι αυτό με τους υποψήφιους για διάφορους υπουργικούς θώκους του νέου δημοκρατικού κοσμοσωτήρα Μπάρακ Ομάμι Μπλου που φυλλοροούν στις ακροάσεις των επιτροπών του Κογκρέσου λόγω φοροδιαφυγών και άλλων πρόσφατων αμαρτημάτων. Δηλαδή το ίδιο το επιτελείο του νέου Αβραάμ Λίνκολν, που επαγγέλθηκε την ηθική αναγέννηση των ΗΠΑ και ο οποίος κατακεραυνώνει τα golden boys για απληστία και διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, είναι και αυτό βουτηγμένο στα σκατά μέχρι το λαιμό;
Ρε μήπως και η απληστία είναι δομική στον καπιταλισμό; Λέω μήπως;
Άντε μετά από όλα αυτά η κακόμοιρη η υπερεθνική ελίτ να βάλει τάξη στα του οίκου της και να εκπονήσει κανένα σοβαρό και αξιόπιστο σχέδιο εξόδου από την κρίση.Από μπάχαλο σε μπάχαλο το πάει και κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει η αυριανή μέρα.
2 σχόλια:
Καλό το άρθρο. Η μόνη μου ένσταση είναι τα "περί δομικότητας της απληστίας στον καπιταλισμό". Δεν ξέρω αν είναι μόνο στον καπιταλισμό ή αν είναι και στο σοσιαλισμό, στον αναρχισμό, στον κρατικό γραφειοκρατικό κομουνισμό (γνωστό και ως πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό) ή αν είναι εν γένει στην ανθρώπινη φύση και η οποία (απληστία) μπορεί να αμβλυνθεί -ίσως μόνο- μέσω της ανθρωπιστικής παιδείας.
Οι ρίζες της σύμπτωσης
(...) Η ώσμωση παλιών και νέων εθνικοφρόνων στα ίδια έντυπα κι εκδηλώσεις, με κατάληξη τη συγκρότηση ενός άτυπου «δικτύου».
Μερικά παραδείγματα:
Οι οργανικοί διανοούμενοι του «χώρου» (Παπαθεμελής, Καργάκος, Μεταλληνός) αρθρογραφούν τόσο στο «Αρδην» όσο και στο «Ρεσάλτο». Τακτικός αρθρογράφος του τελευταίου είναι και ο Παναγιώτης Κρητικός, ενώ στο παρθενικό τεύχος δημοσιεύθηκε άρθρο του Καραμπελιά.
Ο εκδότης της «Ενδοχώρας» Γιάννης Κουριαννίδης, συνεργάτης της «Νέας Ελλοπίας» και του «Αρδην», ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής του «Ελληνικού Μετώπου» το 2004 και επικεφαλής της δημοτικής κίνησης του Βορίδη στη συμπρωτεύουσα. Διατηρεί επίσης μόνιμη στήλη στο «Στόχο».
Ο Κώστας Καραΐσκος του «Αντιφωνητή», του «Αρδην» και της «Ρήξης» είναι ταυτόχρονα μέλος της Σ.Ε. της «Ενδοχώρας».
Από τη «Νέα Ελλοπία» ξεκίνησε κι ο Αδωνις Γεωργιάδης, σήμερα εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ κι αρθρογράφος της εφημερίδας «Α1».
Η «Νέα Ελλοπία» υμνολογείται από τη «Χρυσή Αυγή» (24.11.95), με ειδική αναφορά στα άρθρα του Κουριαννίδη, του Αγτζίδη κ.λπ..
Βασικοί αρθρογράφοι του «Ρεσάλτο» γράφουν και στο «Αρδην». Ενας απ' αυτούς, ο Πάνος Πικραμένος, ξεκίνησε ως μεταφραστής των απομνημονευμάτων του βερολινέζου «τρομοκράτη» Μπόμι Μπάουμαν (1989) και συνεπιμελητής της επανέκδοσης του «Εγχειριδίου του αντάρτη των πόλεων» του Κάρλος Μαριγκέλα (1991).
Το 1998-99 είναι το δεξί χέρι του αρχιπλοίαρχου Ναξάκη, ανταποκριτής του κουρδικού πρακτορείου DEM και συνεργάτης των περιοδικών «Στρατηγική» και «Διπλωματία».
Στο «Ρεσάλτο» και το «Αρδην» ασχολείται κυρίως με την καταγγελία της ριζοσπαστικής αριστεράς, του «Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα» και του «Ιού» σαν... πρακτόρων του ιμπεριαλισμού!
Ενας άλλος τακτικός αρθρογράφος του «Ρεσάλτο», ο Ηλίας Λέντζος, γράφει ταυτόχρονα και στον «Ελεύθερο Κόσμο» του χρυσαυγίτη Ζαφειρόπουλου, με το συνδυασμό του οποίου κατέβηκε τον Οκτώβριο ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αθηνών. Αγαπημένη θεματολογία του, η καταγγελία του ΣΥΝ: «Συνασπισμός, το κόμμα coca cola που πάει με όλα» («Ρεσάλτο» 10.2006), «Θα γίνει φραπελιά ο Συ.Ριζ.Α.» («Ελ. Κόσμος» 4.3.07), κ.ο.κ. Στις 3.12.06 δημοσίευσε στον «Ελεύθερο Κόσμο» συνέντευξη με τον καθηγητή Βασίλη Φίλια για τον «ύποπτο ρόλο μερίδας του Τύπου» που «φιλοξενεί ανθέλληνες στις στήλες της». Νωρίτερα, είχε στείλει ευχές στο «Στόχο» για τα 1.000 φύλλα του: «Στο παρελθόν βρεθήκαμε ιδεολογικά απέναντι. Ομως οι δύσκολοι καιροί και τα προβλήματα της Πατρίδος μάς έφεραν στην ίδια πανστρατιά των Εθνικών Αγωνιστών» (20.10.05).
Συντάκτης του «Ελεύθερου Κόσμου» και της «Χρυσής Αυγής», ο Ιάσων Αναγνώστου αρθρογραφεί επίσης στο «Ρεσάλτο» για τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, «αιχμή του δόρατος του Διεθνούς Κοσμοεξουσιασμού». Αρθρο του στη «Χρυσή Αυγή» («Οι "300" και οι δυσαρεστημένοι "ειρηνιστές"») έχει εισαχθεί για ζύμωση και στην ιστοσελίδα διαλόγου του «Ρεσάλτο». Χωρίς αναφορά, εννοείται, στην προέλευσή του...
Εντυπωσιακή είναι τέλος η διαφήμιση του «Ρεσάλτο» από τον Αδωνι Γεωργιάδη, σε αλλεπάλληλες εκπομπές του («Τηλε-Αστυ» 4.7., 6.10., 9.10. & 11.10.06).
Ανάλογη ώσμωση παρατηρείται και στις εκδηλώσεις του «εθνικού χώρου». Τυπικό δείγμα: σε ημερίδα για τη Θράκη με τίτλο «Επαγρυπνούμε και απαιτούμε» (Θεσ/νίκη 17.11.05), ομιλητές ήταν ο διευθυντής του «Αντιφωνητή» (και στέλεχος της «Ρήξης») Κώστας Καραΐσκος, κι ο συνεργάτης της «Ελλοπίας» και του «Αρδην», Φάνης Μαλκίδης.
Τη συζήτηση συντόνισε ο Κουριαννίδης (της «Ενδοχώρας», του «Στόχου» και του «Αρδην») και την ευλόγησε ο μητροπολίτης Ανθιμος.
Μια άλλη εκδήλωση, για το βιβλίο της Στ' Δημοτικού, θα ενθουσιάσει τον Γ. Φωτιάδη -που ζητούσε απαγχονισμό των συγγραφέων στο Σύνταγμα: «Στην προχθεσινή συγκέντρωση», γράφει στον «Αδέσμευτο Τύπο» (16.2.07), «πρωταγωνίστησαν ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Κώστας Ζουράρις, ο Γιώργος Καραμπελιάς, ο Παντελής Σαββίδης και ήταν παρόντες ο μητροπολίτης Ανθιμος, ο νομάρχης Παν. Ψωμιάδης [...] και πάνω από 1.000 Θεσσαλονικείς. Η Θεσσαλονίκη πρωτοπορεί άλλη μια φορά».
Από το ρεπορτάζ της «Μακεδονίας» πληροφορούμαστε πως το κοινό ζητούσε κάψιμο του βιβλίου, αναγκάζοντας τον Καραμπελιά να διαχωρίσει τη θέση του. Η τιμή της πυρπόλησης έμεινε έτσι αποκλειστικά στη «Χρυσή Αυγή», που προχώρησε σε σχετική «συμβολική ενέργεια» κατά το φετινό μνημόσυνο των Ιμίων.
Βάση της συγκρότησης του «εθνικού χώρου» συνιστά η σύμπτωση απόψεων σε στρατηγικά ζητήματα.
Φυσικά, οι επιμέρους συνιστώσες του δεν συμφωνούν πάντα: η «Ρήξη» π.χ. υποστηρίζει το πανεπιστημιακό κίνημα, ενώ το «Ρεσάλτο» καταδικάζει τις φοιτητικές καταλήψεις σαν «τελετουργικό νωχέλειας, νωθρότητας, βαρεμάρας και "χαβαλέ"» (τχ. 8) και καταγγέλλει «το διαβόητο Ασυλο που κυριολεκτικά παραδίδει τα Πανεπιστήμια βορά εξωκοινοβουλευτικών Συμμοριών» (τχ. 9). Οι συγκλίσεις αυτές δίνουν τον τόνο:
Υπέρβαση της διάκρισης δεξιά - αριστερά («Ρήξη» 2.12.06, «Ελλήνων Εγερσις» 4.7.06), ακόμη και ακροαριστερά - ακροδεξιά («Ρεσάλτο» τχ. 9).
Καταγγελία της μετατροπής του στρατού σε «κολέγιο» και «ξέφραγο αμπέλι» («Ρήξη» 27.1.07), αντιπαράθεση των «ηρωικών προσπαθειών των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων» στην «εγκατάλειψη της αναγκαίας για την υπεράσπιση της πατρίδας εθνικής στρατηγικής» απ' την πολιτική ηγεσία («Ρεσάλτο» τχ. 8).
Αποκατάσταση της «ιστορικής» εθνικοφροσύνης, είτε εξωραΐζοντας τη χούντα («Ρεσάλτο» τχ. 6), είτε καταγγέλλοντας τη Μεταπολίτευση σαν «περίοδο άφρονης ευφορίας» και αποεθνικοποίησης («Αρδην» τχ. 6), στην οποία «έχουμε προσμετρήσει όλα τα στάδια της έκπτωσης» (Γ. Καραμπελιάς, «Μια χώρα των συνόρων», σ. 35).
Υπόδειξη του εσωτερικού εχθρού: «αναρχοτσολιάδες» όσοι καίνε τη σημαία («Ρήξη» 2.12.2006), «χρήσιμοι ηλίθιοι» οι αντιρατσιστές («Αρδην» τχ. 62 και «Ρεσάλτο»), ενώ η «Ελλοπία» αναρωτιόταν παλιότερα αν ο Α. Παπανδρέου κι ο Μητσοτάκης «είναι πράγματι Ελληνες» (τχ. 8).
Υποστήριξη προς την ηγεσία της Εκκλησίας στη «μάχη των ταυτοτήτων», αλλά και στις ενδοεκκλησιαστικές αντιθέσεις («Ρεσάλτο» τχ. 10) ή την κόντρα της με το Πατριαρχείο, που κατηγορείται ότι «τραβά το σχοινί» (Καραμπελιάς, «Χρόνος» Κομοτηνής 3.5.04).
- Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν η αρθρογραφία του μοναχού Αρσένιου Βλιαγκόφτη -του τμήματος αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου- στο «Ρεσάλτο» (τχ. 4), η ρητή υποστήριξη του «Αρδην» προς «το περιβάλλον» του αρχιεπισκόπου (τχ. 56) και η επίπληξη της νεολαίας του ΣΥΝ που τόλμησε να αποκαλέσει τον Χριστόδουλο «κ. Παρασκευαΐδη» («Ρήξη» 10.2.07, «Αλφα Ενα» 3.2.07).
- Αξιοσημείωτη επίσης η ιεράρχηση των κειμένων του Καραμπελιά στην επίσημη εκκλησιαστική ιστοσελίδα για το βιβλίο της Στ' Δημοτικού: μόλις τρίτα τη τάξει, μετά τον αρχιεπίσκοπο και την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών -και πάνω από αυτά του Ζουράρι, του Ηφαιστου, του Παπαθεμελή, του Ρωμανού, του Χολέβα ή του Στάθη. Με αποτέλεσμα κάποιοι παλαίμαχοι εθνικόφρονες ν' αναρωτιούνται μήπως, μετά τις διαδοχικές εμφανίσεις του στο ραδιοσταθμό της Εκκλησίας, «ο Καραμπελιάς πάει για άγιος» («Στόχος» 1.3.07).
Κοινό στον «εθνικό χώρο» είναι, τέλος, ένα ιδιάζον ενδιαφέρον για την αρθρογραφία της «Ε», που τους απασχολεί όσο κανένα άλλο ΜΜΕ. Η εξύμνηση ορισμένων συντακτών της συνοδεύεται σταθερά από την καταγγελία και «στοχοποίηση» κάποιων άλλων. Ο «Ιός» έχει φυσικά την τιμητική του, η μπάλα όμως παίρνει κι άλλες ενοχλητικές στήλες ή πρωτοβουλίες: από την «Ιστορία των Ελλήνων», που καταγγέλλεται σαν «το ξαναγράψιμο της Ιστορίας που ζητούν οι Τούρκοι» («Ρεσάλτο» τχ. 9) ή τους εθνικά ύποπτους «Scholligans» (τχ. 14 & 15), μέχρι τη φιλοξενία της αντιεθνικιστικής δήλωσης των «56» για το «Σκοπιανό» (τχ. 5). Οπως διαπιστώνουμε από τα σχόλια του «Αντίβαρου», κινητήρια δύναμη αυτού του ενδιαφέροντος δεν είναι άλλη από τη φαντασίωση της πυροδότησης «εσωτερικών διεργασιών» κι αλλαγής της γραμμής της εφημερίδας. Υπέρ των «εθνικών συμφερόντων», εννοείται...
«Εξω οι ξένοι»
«Ολα τα γεγονότα επιβεβαιώνουν αδυσώπητα τούτο: Το στρατηγικό σχέδιο των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας είναι η εθνολογική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού [...]. Το σχέδιο αυτό δεν περιορίζεται στους χώρους εργασίας. Στοχεύει στην ίδια την εθνολογική σύνθεση Ελλάδας. Η πλανητική εξουσία και τα εγχώρια όργανά της δεν θέλουν την Ελλάδα να κατοικείται αποκλειστικά από τον ελληνικό λαό. Θέλουν να εγκαταστήσουν μόνιμα σαν αναπόσπαστο τμήμα της χώρας εκατομμύρια ξένους: κοινωνικά καθυστερημένους, ταξικά ακίνδυνους, πολιτικά χειραγωγήσιμους.
Η καθεστωτική αριστερά ακολουθεί κατά πόδας, παρέχοντας το ιδεολογικό άλλοθι και πολιτικό τεκμήριο. Αυτή έχει αναγορευθεί στο μεγαλύτερο εχθρό του ελληνικού λαού, πλασάροντας την αντικατάστασή του σαν "φιλανθρωπία", "διεθνισμό" και "αντιρατσισμό"...»
Τα παραπάνω δεν δημοσιεύθηκαν σε κάποιο έντυπο της παραδοσιακής ακροδεξιάς αλλά στο «Ρεσάλτο» του Θύμιου Παπανικολάου (τχ. 8, 7/2006, σ. 38), στην ανώνυμη στήλη «Κάτεργο», με τον εύγλωττο τίτλο «Εθνολογική αλλοίωση: 1,5 εκατομμύριο Ελληνες άνεργοι! 1,5 εκατομμύριο ξένοι εργάτες!» Η στήλη ασχολείται σταθερά με τα «δεινά» που μας επιφυλάσσει η μετανάστευση. Αρχικά το σκεπτικό της ήταν κυρίως «ταξικό» (οι μετανάστες σαν εφεδρική δύναμη εργασίας στα χέρια των καπιταλιστών), προοδευτικά όμως κυριάρχησαν οι «εθνολογικές» ανησυχίες.
* Δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Βασικό μέλημα του «Ρεσάλτο» είναι η πάλη ενάντια στον «μαζικό εποικισμό της χώρας από πολιτικά και πολιτισμικά καθυστερημένα στίφη» (τχ. 6), που «αποτελούν τη μεγάλη απειλή για τη διάλυση των κοινωνιών και του πολιτισμού» (τχ. 9). Οι «αντιρατσισταράδες» καταγγέλλονται σαν «υπηρέτες του πολυεθνικού κεφαλαίου και φερέφωνα του κοσμοπολιτισμού» (τχ. 9), «ιδεολογικοί τρομοκράτες», «αγανακτισμένες γκέισες του συστήματος», «μισότρελες γκιόσες» και «μίσθαρνα ανθρωπάρια της Νέας Τάξης» (τχ. 12). Παράλληλα δίνονται «μαθήματα» στο ΚΚΕ, τη ΓΣΕΕ και το εκπαιδευτικό κίνημα, που καλούνται να αντιταχθούν στον «πολυπολιτισμικό αχταρμά» (τχ. 9 και 12).
Το αποκορύφωμα ήρθε μετά τον βιασμό της Αμαρύνθου, όταν η σύνταξη του περιοδικού κατήγγειλε τη «θηριώδη και υποκριτική αντιρατσιστική καθεστωτική προπαγάνδα» (τχ. 12), ενώ συντάκτες του περιοδικού προχώρησαν σε πιο γλαφυρές διαπιστώσεις: «Αυτοί είναι οι ηγέτες μας, αυτοί και οι Ταγοί μας: από τη μια μεριά γεμίζουν τα σχολεία μας μ' αλλοδαπές σειρήνες, που ξέρουνε να παίζουνε άριστα μέσα στις τουαλέτες τις "πίπιζες" και τα "σουραύλια", κι από την άλλη απαιτούν από τους μαθητές να βουλώνουν με κερί τ' αυτιά τους. Αλήθεια, από πού αρχίζει ο βιασμός κι από πού η ομαδική αποπλάνηση ανηλίκων;»
Μολονότι αποκρύπτεται απ' τον αναγνώστη, η πολιτική ταυτότητα κάποιων αρθρογράφων είναι διαφωτιστική: Ο Γιάννη Κολοβός παρουσιάζεται π.χ. απλά σαν «επικοινωνιολόγος και συγγραφέας του βιβλίου "Το κουτί της Πανδώρας. Παράνομη μετανάστευση και νομιμοποίηση στην Ελλάδα"». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τον «ειδήμονα» του λεπενικού «Ελληνικού Μετώπου» του Βορίδη σε ζητήματα μετανάστευσης! Ο Ιάσων Αναγνώστου, πάλι, που βεβαιώνει ότι «λιγότεροι μετανάστες=λιγότερο έγκλημα» (τχ. 8), είναι ταυτόχρονα αρθρογράφος της «Χρυσής Αυγής»...
* Λιγότερο προφανή είναι τα πράγματα με το «Αρδην» και τη «Ρήξη». Η διακήρυξη αρχών της τελευταίας θεωρεί την «αθρόα είσοδο μεταναστών» σαν βασικό πρόβλημα, με το σκεπτικό ότι «μεταβάλλει τη χώρα μας εν πολλοίς σε δουλοκτητική κοινωνία» και -κυρίως- «εγκυμονεί τον κίνδυνο διαμόρφωσης νέων στρατηγικών μειονοτήτων» στην ελληνική επικράτεια (2/12/06). Εδώ και χρόνια, άλλωστε, ο Καραμπελιάς υποστηρίζει ότι «με πρόσχημα την υποστήριξη των δικαιωμάτων των μεταναστών συνετρίβη το εργατικό κίνημα της Δύσης» (!), με αποτέλεσμα να «έχουν ανατραπεί οι παραδοσιακοί κοινωνιολογικοί διαχωρισμοί αριστεράς και δεξιάς» («Αθηναϊκή» 22/6/2000).
* Σαφέστερες απόψεις διατυπώνουν τελευταία κάποιοι νέοι αρθρογράφοι του «Αρδην», που εμφανίστηκαν ταυτόχρονα και στο «Ρεσάλτο». Ο Γιάννης Εμμανουηλίδης διαπιστώνει π.χ. πως «η Ελλάδα με το ζόρι μετατρέπεται σε πολυεθνική χώρα» και ότι «ο εθνικός μηδενισμός και ο φανατικός "αντιρατσισμός" που καλλιεργείται τα τελευταία 7-8 χρόνια στην Ελλάδα εξυπηρετεί τους κοσμοκρατορικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ» (τχ. 56). Ο δε Πάνος Πικραμένος υποστηρίζει πως «ο "αντιεθνικισμός", ο "αντιρατσισμός", τα "ανθρώπινα δικαιώματα", η έννοια της "πολυπολιτισμικής" κοινωνίας» όχι μόνο «μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα των ψυχολογικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ» αλλά είναι επιπλέον «έννοιες βαθύτατα και ακραία δεξιές, αντιδραστικές» (τχ. 62, σ. 22).
Πηγή: http://www.iospress.gr/ios2007/ios20070311.htm
Επεξεργασία αυτής της σελίδας (αν έχετε το δικαίωμα) |
Έγγραφα Google -- Επεξεργασία κειμένου, παρουσιάσεις και υπολογιστικά φύλλα στον ιστό.
Δημοσίευση σχολίου