Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Εγκλήματα χωρις τιμωρια Κανελλοπούλου-Κουμής

Αναδημοσιεύουμε από το http://parodos.wordpress.com/

Η Σταματίνα Κανελλοπούλου (21 χρονών, εργάτρια) και ο Ιάκωβος Κουμής (26 χρονών φοιτητής Νομικής) δολοφονήθηκαν (με ξυλοδαρμό η Σταματίνα-με πυροβόλο όπλο ο Ιάκωβος) από τα άνδρες των ΜΑΤ στις 16/11/1980 στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια επεισοδίων στην απαγορευμένη πορεία πρός την Αμερικανική πρεσβεία. Δεν γνωρίζω αν ο εισαγγελέας παρενέβη για να διερευνήσει τους δύο θανάτους . Κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε για τον φόνο των δύο νέων ανθρώπων.

Στην πορεία εκέινη δεν συμμετείχαν τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς ούτε η σοσιαλιστική αντιπολίτευση η οποία κάλπαζε τότε προς την εξουσία. Παρ’ όλα αυτά η πορεία είχε υποστηριχθεί και από πολίτες ιδεολογικά προσκείμενους στις παραπάνω παρατάξεις.
Η πορεία ανέβηκε την οδό Σταδίου , συνέχισε στην πλατεία συντάγματος , όπου συγκεντρωμένοι στο πεζοδρόμιο πολίτες διαφόρων παρατάξεων έβριζαν όσους συμμετείχαν, και μπήκε στην οδό Β.Σοφίας. Στο ύψος της βουλής είχαν παραταχθεί οι “δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης”. Για λίγα λεπτά τα δύο μέτωπα έμειναν ακίνητα και ανταλάχθηκαν κάποιες φράσεις. Στην συνέχεια το μπλοκ των διαδηλωτών έκανε τα πρώτα βήματα προς τον σχηματισμό των Ματ και τότε αυτά επιτέθηκαν. Η μάζα των διαδηλωτών ήταν πυκνή και η υποχώρηση ήταν δύσκολη. Η Σταματίνα έπεσε, οι “ανδρες” των μΑΤ την πρόλαβαν. Την χτυπούσαν πεσμένη στο έδαφος. Την χτύπησαν μέχρι θανάτου. Το Αίμα της κυλούσε στο πεζοδρόμιο.
Σε άλλο σημείο της Αθήνας δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο ο Ιακωβος Κουμής.

Αραγε πόσες ώρες αργότερα οι “ανδρες” της αποκατάστασης τάξης θα ξέπλεναν τα γκλομπς , τις μπότες και τις στολές τους , τους από το αίμα των σκοτωμένων για να σβήσει κάθε εχοχοποιητικό στοιχείο ; Αλλά μάλλον δεν το είχαν ανάγκη.

Τα ΜΜΕ απέδωσαν τις ευθύνες σε 2000 προβοκάτορες , ο πρωθυπουργός Γ.Ράλλης δήλωσε στη Βουλή “και ο αρχάγγελος κρατούσε ρομβαία” , αλλά και η αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν χλιαρή. Κάτω από τέτοιες ευνοικές για τους δολοφόνους συνθήκες , η διοικητική εξέταση που διατάχτηκε δεν αποκάλυψε τους ενόχους.

Κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε για αυτά τα δύο εγκλήματα. Κανείς πια δεν μνομονεύει τους δύο νεκρούς . Η Σταματίνα ήταν μια “απλή” εργάτρια. Βλέπετε δεν ήταν κομματικά μέλη της παραδοσιακής ή σοσιαλιστικής αριστεράς. Στην περίπτωση αυτή θα είχαν ηρωοποιηθεί, θα έιχαν δώσει το όνομά τους σε δρόμους και πλατείες.
Εχουν περάσει εικοσιέξι χρόνια από τότε και το θυμάμαι πάντα όταν περνάω από εκείνο το σημείο. Τότε – δευτεροετής φοιτητής και όχι αναρχικός ούτε προβοκάτορας – στεκόμουν κυνηγημένος και λαχανιασμένος μερικές δεκάδες μέτρα πιο κεί βλέποντας περίπου δέκα “ανδρες” να χτυπούν λυσσασμένα έναν άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος. Ισως να ήταν η Σταματίνα , δε ξέρω.

Το έγκλημα έχει παραγραφεί άραγε ; Και τι να απέγιναν οι “δολοφόνοι” ; Ισως να έχουν παιδiια τώρα, κοντά στην ηλικία των θυμάτων τους.

Ισως κάποτε θα πρέπει να μετονομασθεί η πλατεία συντάγματος σε “Πλατεία Σταματίνας Κανελλοπούλου” για να θυμίζει πάντα το υπέρτατο αγαθό σε μια συνταγματικά ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία. Τον σεβασμό και την προστασία της ανθρώπινης ζωής.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Περί Σοσιαλισμού, Κομμουνισμού κλπ.

Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Οι λαοί της Ευρώπης»

1) Ο συνδικαλισμός δεν είναι παρά συντεχνιασμός, πράγμα που εξηγεί μεταξύ άλλων και την πλήρη περιφρόνηση των απεργών για όλους τους άλλους εργαζόμενους, άλλων κλάδων, που δεν απεργούν.
Κι όταν οι απεργοί δυσκολεύουν τη ζωή όχι μόνο των εργοδοτών τους αλλά όλου του κόσμου, όχι μόνο δεν έχουν ίχνος εργατικής συνείδησης, αλλά είναι και οι δυνάμει οπαδοί του φασισμού, ενός κοινωνικού κινήματος που πρωτοεμφανίζεται στην Ιταλία το 1920. Άλλωστε, ο Μουσολίνι θα ονομάσει το κράτος του συντεχνιακό, όχι φασιστικό (φασιστικό ήταν το κόμμα του) και θα υποστηρίξει φανατικά τις συντεχνίες, όχι τα συνδικάτα, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο τον περιορισμό των διεκδικήσεων στα στενά όρια της συντεχνίας. Που διαφέρει από το συνδικάτο γιατί αρνείται να συνεργαστεί με άλλα σωματεία εργαζομένων και προασπίζει τα συμφέροντά της αδιαφορώντας για τα συμφέροντα όλων των άλλων εργαζομένων.

2) O λαϊκισμός, δηλαδή η μεταφυσική πίστη στην αξία και τις ικανότητες της «λαϊκής ψυχής», που όλα τα μπορεί και όλα τα καταλαβαίνει δι’εποιφητήσεως, είναι στυφό φρούτο των ρώσων ναρότνικων (λαϊκών) της προοκτωβριανής περιόδου. Τούτη η αντίληψη για τον αυθόρμητο σοσιαλισμό επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, όπου ένα μεγάλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, προέκυψε με μια έντεχνη εκμετάλλευση της παμπάλαιης ναρότνικης άποψης πως ο σοσιαλισμός είναι πρόβλημα σοσιαλιστικής ψυχής και όχι σοσιαλιστικού μυαλού (σ.331).

3)[…] ο κλασσικός μαρξισμός πρεσβεύει πως η εργατική τάξη, εξαιτίας της αγραμματοσύνης και κυρίως της εξάντλησης μέσα από μια εργασία απάνθρωπη , δεν παράγει ιδεολογία. Η σοσιαλιστική ιδεολογία εισάγεται σε αυτήν από τα προοδευτικά στρώματα της αστικής τάξης, από ανθρώπους που έχουν την ευχέρεια να μελετήσουν και να καταλάβουν και που είναι διατεθειμένοι να βάλουν τη γνώση τους και τις ικανότητές τους στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, κι έτσι να υπηρετήσουν συμφέροντα που δεν είναι τα (ταξικά) δικά τους.
Ο εργατισμός (ουβριερισμός), που είναι κάτι ανάλογο με τον λαϊκισμό των ναρότνικων, ήταν πάντα ξένος προς τον μαρξισμό.
Οι εργάτες δεν είναι μια απόλυτη, μεταφυσική αξία. Άλλωστε, δύσκολα από «τάξη καθεαυτή» γίνεται «τάξη για τον εαυτό της» αποχτώντας ταξική συνείδηση, όπως θα πει ο Λούκατς. Αν όλοι οι εργαζόμενοι καταλάβαιναν το συμφέρον τους , ο σοσιαλισμός θα επιβαλλόταν με τον πιο άνετο τρόπο: με εκλογές. Η εργατική τάξη άγεται και φέρεται από δημαγωγούς και συχνά από αριστερούς δημαγωγούς, που δεν είναι παρά αριστεροί γραφειοκράτες, που νοιάζονται περισσότερο για το προσωπικό τους, παρά για το εργατικό συμφέρον (σσ.332-3).

4) Ο Μαρξ ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Ο Ένγκελς ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Ο Λένιν ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Κι όσοι από τους εργαζόμενους ακολούθησαν ή ακολουθούν τον μαρξισμό, εκτός απ΄την εργατική τους δύναμη πρέπει να διαθέτουν επιπροσθέτως τόσο την αναγκαία γνώση όσο και το απαραίτητο ήθος. Αλλιώς, για την κομμουνιστική κοινωνία θα εργάζονται υποτίθεται, αλλά στο νου τους θα έχουν μονίμως το βόλεμα, το αραλίκι, τη μάσα και την κλοπή, σαν τους ρώσους κομματικούς γραφειοκράτες, που παρίσταναν τους κομμουνιστές, ίσα ίσα για να ρημάξουν εκτός από τους ρώσους εργάτες και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα (σ.342).

5) Η αντικατάσταση στην εξουσία των πλούσιων από τους φτωχούς, που πολύ θα ήθελαν να είναι αυτοί οι πλούσιοι, δεν είναι σοσιαλισμός, είναι χυδαίος λαϊκισμός. Και ο λαϊκισμός είναι η μήτρα του φασισμού.
Το πρόβλημα στο σοσιαλισμό δεν είναι να φαν οι φτωχοί, αλλά να μην υπάρχουν φτωχοί και τώρα και στο μέλλον και πάντα. Ο σοσιαλισμός είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού, δεν είναι πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων. Το πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων είναι φιλανθρωπία, που έχει βέβαια το νόημά της και την αξία της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τον ανθρωπισμό εξαιτίας της κοινής, και στους δύο όρους, λέξης άνθρωπος. Όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, ο ανθρωπισμός είναι έννοια γένους σε σχέση με τη φιλανθρωπία που είναι έννοια είδους: ο ανθρωπισμός εμπεριέχει και γεννά τη φιλανθρωπία. Που ωστόσο παραμένει έννοια πολύ στενή σε σχέση με τον ανθρωπισμό. Η φιλανθρωπία είναι μια προσωρινή λύση εν αναμονή της μόνιμης, που καθοδηγείται από την άνευ όρων αγάπη για όλους τους ανθρώπους, και τον άνευ όρων σεβασμό όλων των ανθρώπων. Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός είναι χριστιανισμός χωρίς μεταφυσική(σσ.333-4).

6) […] ο μαρξισμός επηρέασε περισσότερο τα εργατικά κινήματα της Δύσης, όπου δεν εφαρμόστηκε, παρά τα «εργατικά» καθεστώτα της Ανατολής, όπου εφαρμόστηκε στρεβλά. Ωστόσο, δεν θα επηρέαζε ίσως ούτε τη Δύση αν δεν γινόταν η κολοσσιαίας σημασίας για την παγκόσμια ιστορία οχτωβριανή επανάσταση (σ.341).

7) Σε συνθήκες ελλείψεως αγαθών αρκετών για όλους, ο κομμουνισμός είναι απολύτως αδύνατος, εκτός κι αν πείσουμε όλους να καταναλώνουν λιγότερο από όσο έχουν συνηθίσει σε συνθήκες ισότητας, ώστε όλοι να καταναλώνουν τα ίδια. Και επειδή αυτό είναι αδύνατο χωρίς καταναγκασμό, και επειδή καταναγκασμός και σοσιαλισμός δεν συμβιβάζονται σε καμία περίπτωση, ο κομουνισμός, δηλαδή η τέλεια δημοκρατία, που παραμένει ιδανικό, θα γίνει δυνατός μόνο αν η παραγωγικότητα και η παραγωγή αυξηθούν τόσο, που τα προϊόντα να επαρκούν για όλους.
Κι αν δεν επαρκούν, να μην είναι τόσο λίγα, που η ισότητα να πραγματώνεται προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω.
Αν όλοι γίνουμε φτωχότεροι από τον σημερινό μέσο όρο, ο κομμουνισμός χάνει το νόημά του και τρέπεται σε ποβερισμό (φτωχεϊσμό), όπως λέμε ένα είδος λατρείας της φτώχειας, κατάλληλης ίσως για τα χριστιανικά μοναστήρια, αλλά εντελώς ακατάλληλης για μια κοινωνία ευπρεπών ανθρώπων.
(Κάποιοι που νομίζουν πως είναι κομουνιστές και που πολύ θα ήθελαν να μας δουν όλους φτωχούς και εξισωμένους προς τα κάτω, ούτε καν υποπτεύονται, πως όχι μόνο κατάλληλοι για κομμουνιστές δεν είναι, αλλά ούτε καν στο Άγιο Όρος δεν θα γίνονταν δεκτοί) (σ.363).

Αναδημοσιεύουμε από http://dimitrisdoctor2.blogspot.com

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Σηματοδοτεί η κρίση κάποιο «τέλος εποχής»;

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.inclusivedemocracy.org

Η σημερινή κρίση γενικά και η σύνοδος κορυφής της «Ομάδας των 20» (G20) στο Λονδίνο ειδικότερα, με κανέναν τρόπο δεν σηματοδοτούν «το τέλος μιας ολόκληρης εποχής» που χαρακτηρίζεται από «την κατάρρευση του αμερικάνικου και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος» και «την παρακμή της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ», όπως υποστηρίζουν σήμερα ορισμένοι σημαντικοί αναλυτές της Αριστεράς.[1] Η ίδια, άλλωστε, η ρητορική για την αμερικάνικη αυτοκρατορία στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είναι τόσο αναχρονιστική όσο και παραπλανητική. Στην εποχή της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, δεν υπάρχουν πλέον «αυτοκρατορίες» αλλά μια υπερεθνική ελίτ ή, όπως ορισμένοι Μαρξιστές το θέτουν, μια υπερεθνική καπιταλιστική τάξη.[2]

Η αναβίωση, επομένως, της G20 δεν σημαίνει ότι η υπερεθνική ελίτ θα επεκταθεί τώρα και στις χώρες της περιφέρειας και της ημιπεριφέρειας, οι οποίες προσκλήθηκαν να λάβουν μέρος στη διάσκεψη του Λονδίνου. Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος για τον οποίον η «Ομάδα των 7» (G7) ―δηλαδή οι ελίτ των ΗΠΑ, των ηγεμονικών χωρών στην ΕΕ και της Ιαπωνίας― ανάστησε την G20 ήταν για να εμπλέξουν τα μέλη της στο μοίρασμα του πελώριου κόστους αντιμετώπισης της οικονομικής και οικολογικής κρίσης, σε αντάλλαγμα με μια υποτιθέμενη μεγαλύτερη εξουσία στη λήψη οικονομικών αποφάσεων, που θα μπορούσε πιθανόν να πάρει τη μορφή επιπρόσθετης εξουσίας σε διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Ωστόσο, η πραγματική εξουσία λήψης αποφάσεων, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο, θα συνεχίσει να μονοπωλείται από την υπερεθνική ελίτ, όπως αυτή εκφράζεται από την G7. Αυτό εγγυάται τόσο το γεγονός ότι η οικονομική και η πολιτική δύναμη συγκεντρώνονται στα χέρια των πολιτικών και οικονομικών ελίτ των χωρών της ομάδας αυτής και στις ελεγχόμενες από αυτές πολυεθνικές, όσο και το ότι η δήθεν «ανάπτυξη» των νέων οικονομικών «θαυμάτων» που προσκλήθηκαν στην G20 θα ήταν αδύνατη χωρίς τις ξένες επενδύσεις και το συνακόλουθο εμπόριο με τις πολυεθνικές που έχουν έδρα τις χώρες της υπερεθνικής ελίτ.

Τα μέτρα, άλλωστε, που πήρε η G20 όχι μόνο δεν δημιούργησαν ένα καινούργιο θεσμικό πλαίσιο που θα ήταν πρόσφορο για την άνοδο ενός νέου διεθνοποιημένου κρατισμού αλλά ούτε καν μπορούσαν να αναμορφώσουν το διεθνές νομισματικό πλαίσιο, όπως έκανε το συνέδριο στο Bretton Woods to 1944 όταν εγκαθίδρυσε τους 3 οργανισμούς που ακόμα το ελέγχουν (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και ΠΟΕ). Ακόμη, η Αμερικάνικη ελίτ δεν αναγκάστηκε να μοιραστεί την οικονομική της δύναμη τους τελευταίους μόνον μήνες, σαν αποτέλεσμα της τελευταίας καπιταλιστικής κρίσης που ξεκίνησε στα Αμερικάνικα και Βρετανικά χρηματοπιστωτικά κέντρα. Στην ουσία, η αρχή του τέλους της Αμερικάνικης οικονομικής αυτοκρατορίας ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ανάγεται στην άνθηση της παγκοσμιοποίησης λόγω της ραγδαία αυξανόμενης δύναμης των αναπτυσσόμενων πολυεθνικών επιχειρήσεων που, με τη σειρά της, αντανακλούσε, επίσης, την αυξανόμενη δύναμη άλλων κέντρων οικονομικής ισχύος (Γερμανία, Ιαπωνία, Γαλλία) αλλά και στην παράλληλη παρακμή του αμερικάνικου νομίσματος. Το δολάριο, ήδη στις αρχές της δεκαετίας του '70, ήταν υπερβολικά υπερτιμημένο, ως συνέπεια των τεράστιων στρατιωτικών δαπανών για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, αλλά και της εναντίον του εκστρατείας της Γαλλικής ελίτ (υπό τον Ντε Γκολ) που βασίστηκε στην εγγενή διευκόλυνση που το σύστημα του Bretton Woods παρείχε στην αμερικάνικη ελίτ να χρηματοδοτεί τους πολέμους της, όπως επίσης τις οικονομικές της πολιτικές γενικά, με το να εκτυπώνει, ουσιαστικά, περισσότερα δολάρια ―για όσο τουλάχιστον διάστημα άλλες χώρες είχαν εμπιστοσύνη στο δολάριο και το χρησιμοποιούσαν χωρίς ενδοιασμούς ως το βασικό αποθεματικό τους νόμισμα.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι το 1971 η αμερικάνικη ελίτ αναγκάστηκε όχι μόνο να υποτιμήσει το δολάριο, αλλά επίσης να αναστείλει τη μετατρεψιμότητα των δολαρίων σε χρυσό, ουσιαστικά καταργώντας μονομερώς το μετα-πολεμικό νομισματικό σύστημα. Έτσι, όταν τη δεκαετία 1970 η άνοδος των πολυεθνικών επιχειρήσεων ήταν σε πλήρη εξέλιξη και αναδυόταν η σημερινή παγκοσμιοποίηση, πρώτα ανεπίσημα με τη δημιουργία των αγορών Ευρωδολαρίου κ.τ.λ., και στη συνέχεια επίσημα με το άνοιγμα και την απορρύθμιση των αγορών κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας από τους Θάτσερ και Ρίγκαν, τέθηκαν τα θεμέλια για τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και, τελικά, για την τωρινή κρίση. Οι ίδιες εξελίξεις οδήγησαν και στη δημιουργία της υπερεθνικής ελίτ, η οποία άτυπα διαχειρίζεται τη νέα διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Δεν είναι επομένως τυχαίο πως η αρχική μορφή της άτυπης πολιτικής έκφρασης της υπερεθνικής ελίτ, η G7, είχε ήδη πάρει σάρκα και οστά από το 1975 (αρχικά ως η «Ομάδα των 6» χωρίς τον Καναδά).

Ωστόσο, μολονότι, η Αμερικάνικη ελίτ έχασε την οικονομική της ηγεμονία, ήδη από τη δεκαετία του 1970, δεν έγινε το ίδιο και με την πολιτικο-στρατιωτική της ηγεμονία λόγω της απαράμιλλης στρατιωτικής της δύναμης σε σχέση με όλα τα άλλα μέλη της υπερεθνικής ελίτ. Ήταν, εντούτοις, η σημερινή κρίση που ξεκίνησε στα Αγγλο-Αμερικάνικα χρηματοπιστωτικά κέντρα, αυτή που ανάδειξε ξανά το ζήτημα της θεσμοποίησης της κατανομής της οικονομικής, όπως και της πολιτικής, εξουσίας μέσα στην υπερεθνική ελίτ. Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Peer Steinbruck κατέστησε σαφή την πρόθεση αυτή όταν δήλωσε στο Camp David το 2008, στην προπαρασκευαστική Σύνοδο της G20, ότι «οι ΗΠΑ θα χάσουν την θέση υπερδύναμης στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα (…) Το σύστημα αυτό γίνεται πολυπολικό»[3], μολονότι βέβαια με τον όρο «πολυπολικό» απλώς εννοούσε την θεσμοθέτηση της παρούσας κατάστασης, δηλαδή, μιας υπερεθνικής ελίτ που διευθύνει την παγκόσμια οικονομία, και όχι βέβαια την... Ινδία, Βραζιλία, Κίνα κ.λπ.!

Συνεπώς, αυτό που επιχειρείται σήμερα είναι η θεσμοποίηση της ανακατανομής δύναμης μεταξύ της G7, και, συγχρόνως, η δημιουργία εντυπώσεων μοιράσματος της εξουσίας με τα υπόλοιπα μέλη της G20. Ωστόσο, όσο η ασυναγώνιστη μιλιταριστική ηγεμονία των ΗΠΑ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, το μοίρασμα της πολιτικής δύναμης, ακόμα και μέσα στην G7, αναγκαστικά θα είναι περιορισμένο, όπως καταδεικνύεται από το γεγονός ότι κάθε ιδέα ανάπτυξης μιας Ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης ανεξάρτητης από την Αμερικάνικη έχει πάει στις καλένδες. Αυτό έγινε εμφανές από την πρόσφατη πλήρη ενσωμάτωση της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ και από το γεγονός ότι η Ρωσία, η μόνη δύναμη στη G20 που θα μπορούσε πραγματικά να αμφισβητήσει την Αμερικάνικη στρατιωτική δύναμη, ούτε διατίθεται ούτε μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο προς το παρόν.[4]



* Το άρθρο αποτελεί προδημοσίευση από το νέο βιβλίο «Η παγκόσμια κρίση, η Ελλάδα και το αντισυστημικό κίνημα» (Κουκκίδα) που θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 25 Ιουνίου (19.30) στην αίθουσα ανταποκριτών ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 23).


[1] Βλ. π.χ., James Petras, “The end of an entire epoch-World Depression: Regional Wars and the Decline of the US Empire”, Voltaire Internationale (5/4/2009). http://www.voltairenet.org/article159519.html

[2] Leslie Sklair, The Transnational Capitalist Class (Oxford: Blackwell, 2001), ISBN 9780631224624.

[3] Anne Penketh, “Putin turns on US «irresponsibility»,” The Independent (02/10/2008). http://www.independent.co.uk/news/world/politics/putin-turns-on-us-irresponsibility-948577.html

[4] Βλ. Τ. Φωτόπουλος, «Η Ρωσία και η υπερεθνική ελίτ», Περιεκτική Δημοκρατία, αρ. 18-9 (Άνοιξη 2009). http://www.inclusivedemocracy.org/PD_archive/index.htm

Αποκλεισμός των γραφείων της Ελλάκτωρ από συγκέντρωση του ΠΑΜΕ

Μπορεί να μην συμφωνούμε σε όλα με το ΚΚΕ, αλλά πρέπει να σημειώσουμε ότι σε αυτούς τους δύσκολους για τα εργασιακά καιρούς δείχνει αγωνιστική συνέπεια αναδεικνύοντας τις εργασιακές συνθήκες μεσαίωνα που επικρατούν στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα.

NAFTEMPORIKI.GR Τετάρτη, 8 Ιουλίου 2009 11:20

Τα γραφεία της Ελλάκτωρ στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, στη Νέα Κηφισιά (στο ύψος του κόμβου του Ολυμπιακού Χωριού) απέκλεισαν το πρωί διαδηλωτές του ΠΑΜΕ.

Οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από το κτίριο της εταιρείας και δεν επέτρεπαν την είσοδο των εργαζομένων στο κτίριο.

Ο αποκλεισμός των γραφείων έληξε λίγο πριν τις 11:30.