Η Σταματίνα Κανελλοπούλου (21 χρονών, εργάτρια) και ο Ιάκωβος Κουμής (26 χρονών φοιτητής Νομικής) δολοφονήθηκαν (με ξυλοδαρμό η Σταματίνα-με πυροβόλο όπλο ο Ιάκωβος) από τα άνδρες των ΜΑΤ στις 16/11/1980 στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια επεισοδίων στην απαγορευμένη πορεία πρός την Αμερικανική πρεσβεία. Δεν γνωρίζω αν ο εισαγγελέας παρενέβη για να διερευνήσει τους δύο θανάτους . Κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε για τον φόνο των δύο νέων ανθρώπων.
Στην πορεία εκέινη δεν συμμετείχαν τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς ούτε η σοσιαλιστική αντιπολίτευση η οποία κάλπαζε τότε προς την εξουσία. Παρ’ όλα αυτά η πορεία είχε υποστηριχθεί και από πολίτες ιδεολογικά προσκείμενους στις παραπάνω παρατάξεις.
Η πορεία ανέβηκε την οδό Σταδίου , συνέχισε στην πλατεία συντάγματος , όπου συγκεντρωμένοι στο πεζοδρόμιο πολίτες διαφόρων παρατάξεων έβριζαν όσους συμμετείχαν, και μπήκε στην οδό Β.Σοφίας. Στο ύψος της βουλής είχαν παραταχθεί οι “δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης”. Για λίγα λεπτά τα δύο μέτωπα έμειναν ακίνητα και ανταλάχθηκαν κάποιες φράσεις. Στην συνέχεια το μπλοκ των διαδηλωτών έκανε τα πρώτα βήματα προς τον σχηματισμό των Ματ και τότε αυτά επιτέθηκαν. Η μάζα των διαδηλωτών ήταν πυκνή και η υποχώρηση ήταν δύσκολη. Η Σταματίνα έπεσε, οι “ανδρες” των μΑΤ την πρόλαβαν. Την χτυπούσαν πεσμένη στο έδαφος. Την χτύπησαν μέχρι θανάτου. Το Αίμα της κυλούσε στο πεζοδρόμιο.
Σε άλλο σημείο της Αθήνας δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο ο Ιακωβος Κουμής.
Αραγε πόσες ώρες αργότερα οι “ανδρες” της αποκατάστασης τάξης θα ξέπλεναν τα γκλομπς , τις μπότες και τις στολές τους , τους από το αίμα των σκοτωμένων για να σβήσει κάθε εχοχοποιητικό στοιχείο ; Αλλά μάλλον δεν το είχαν ανάγκη.
Τα ΜΜΕ απέδωσαν τις ευθύνες σε 2000 προβοκάτορες , ο πρωθυπουργός Γ.Ράλλης δήλωσε στη Βουλή “και ο αρχάγγελος κρατούσε ρομβαία” , αλλά και η αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν χλιαρή. Κάτω από τέτοιες ευνοικές για τους δολοφόνους συνθήκες , η διοικητική εξέταση που διατάχτηκε δεν αποκάλυψε τους ενόχους.
Κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε για αυτά τα δύο εγκλήματα. Κανείς πια δεν μνομονεύει τους δύο νεκρούς . Η Σταματίνα ήταν μια “απλή” εργάτρια. Βλέπετε δεν ήταν κομματικά μέλη της παραδοσιακής ή σοσιαλιστικής αριστεράς. Στην περίπτωση αυτή θα είχαν ηρωοποιηθεί, θα έιχαν δώσει το όνομά τους σε δρόμους και πλατείες.
Εχουν περάσει εικοσιέξι χρόνια από τότε και το θυμάμαι πάντα όταν περνάω από εκείνο το σημείο. Τότε – δευτεροετής φοιτητής και όχι αναρχικός ούτε προβοκάτορας – στεκόμουν κυνηγημένος και λαχανιασμένος μερικές δεκάδες μέτρα πιο κεί βλέποντας περίπου δέκα “ανδρες” να χτυπούν λυσσασμένα έναν άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος. Ισως να ήταν η Σταματίνα , δε ξέρω.
Το έγκλημα έχει παραγραφεί άραγε ; Και τι να απέγιναν οι “δολοφόνοι” ; Ισως να έχουν παιδiια τώρα, κοντά στην ηλικία των θυμάτων τους.
Ισως κάποτε θα πρέπει να μετονομασθεί η πλατεία συντάγματος σε “Πλατεία Σταματίνας Κανελλοπούλου” για να θυμίζει πάντα το υπέρτατο αγαθό σε μια συνταγματικά ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία. Τον σεβασμό και την προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου