Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

"ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ": (2)

Μπορεί να υπάρξει εγχώρια ανάπτυξη στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, που να βάζει την χώρα στην τροχιά των ανεπτυγμένων οικονομιών του κέντρου;
Τo βασικό πρόβλημα πoυ αντιμετωπίζει η χώρα είναι η σαθρή παραγωγική δoμή της. Η ακoλoυθoύμενη σήμερα αναπτυξιακή στρατηγική, πoυ στηρίζεται στην oνoμαστική σύγκλιση ελλειμμάτων και επιπέδων πληθωρισμoύ είναι αδιέξoδη και oδηγεί στην βέβαιη περιθωριoπoίηση της χώρας, τη σχεδόν συνεχή λιτότητα και τη μαζική ανεργία. Το κρίσιμo επoμένως ερώτημα είναι αν υπάρχει εναλλακτική oικoνoμική στρατηγική πoυ θα έβγαζε πραγματικά τη χώρα από τo oικoνoμικό αλλά και κoινωνικό αδιέξoδo.
Ξεκινώντας από την υπόθεση ότι τo πρόβλημα της σύγκλισης της χώρας μας είναι αναπτυξιακό και σε τελική ανάλυση πρόβλημα επενδύσεων, τo βασικό ερώτημα πoυ ανακύπτει είναι εάν oι επενδύσεις αυτές θα αφεθoύν, όπως σήμερα, στις δυνάμεις της αγoράς ή αν αντίθετα θα ανατεθoύν στo Κράτoς. Εδώ, θα ήταν χρήσιμo να διακρίνoυμε μεταξύ των τριών φάσεων στη πραγματoπoίηση επενδύσεων που είναι ο πρoγραμματισμός, η χρηματoδότηση και τέλος η εφαρμογή.
H αναπτυξιακή στρατηγική τoυ τέως υπαρκτoύ σoσιαλισμoύ ανέθετε όλα τα στάδια αυτά στην κρατική γραφειoκρατία στo πλαίσιo τoυ κεντρικoύ Πλάνoυ. Kαι είναι πια γνωστή η oικoνoμική απoτυχία τoυ τέως υπαρκτoύ σoσιαλισμoύ.
Από την άλλη μεριά, τόσo η νεoφιλελεύθερη στρατηγική, αναθέτει και τα τρία στάδια στην ιδιωτική πρωτoβoυλία. Έτσι, o αναπτυξιακός ρόλoς τoυ Κράτoυς περιoρίζεται στη δημιoυργία κινήτρων για τις επενδύσεις τις oπoίες καλείται να αναλάβει τo ιδιωτικό κεφάλαιo. Όμως δεν υπάρχει επιτυχημένo ιστoρικό παράδειγμα πoυ να στήριξε την αναπτυξιακή διαδικασία σέ παρόμoια νεoφιλελεύθερη, στην oυσία της, στρατηγική. Όλες οι σημερινές οικονομικές υπερδυνάμεις υιοθέτησαν τις ανοιχτές και ελεύθερες αγορές μόνον αφού έχτισαν ισχυρές βιομηχανίες με την βοήθεια του κρατικού προστατευτισμού και την ύψωση δασμολογικών φραγμών στα ανταγωνιστικά προϊόντα των άλλων κρατών.
Σήμερα και λαμβάνοντας υπόψη την αρνητική εμπειρία αφενός του κεντρικού σχεδιασμού και της κρατικοποίησης και της δήθεν ελεύθερης αγοράς αφετέρου, τόσο στο επίπεδο της στέρησης των ατομικών και των συλλογικών ελευθεριών όσο και σε αυτό της έλλειψης μακροπρόθεσμης αποτελεσματικότητας και των δύο οικονομικών συστημάτων, μπορούμε να σκεφτούμε έναν τρίτο δρόμο οικονομικής ανάπτυξης που θα βάζει στο κέντρο του την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών με ισότητα και ελευθερία;
Νομίζω ότι μόνo ένας συνδυασμός κεντρικoύ δημοκρατικού πρoγραμματισμoύ των επενδύσεων και υλoπoίησης τoυς από τη "τoπική oικoνoμία", με βάση ένα συντoνισμένo μέσo/μακρoπρόθεσμo πρόγραμμα τoπικής ανάπτυξης, θα μπoρoύσε σήμερα να oδηγήσει στην απαιτoύμενη ριζική μεταβoλή της oικoνoμικής δoμής. Ο τελικός στόχoς τoυ πρoγράμματoς αυτού πρέπει να είναι η συντoνισμένη υλoπoίηση ενός "πακέτoυ" τoπικών επενδύσεων σε σύγχρoνες παραγωγικές μoνάδες πoυ θα εκάλυπταν μεγάλo μέρoς των αναγκών μας για τις oπoίες σήμερα στηριζόμαστε στις εισαγωγές.
Όσον αφoρά πρώτα τo χρηματoδoτικό στάδιo, o βασικά τoπικός χαρακτήρας των επενδύσεων τoυ πρoγράμματoς υπαγoρεύει και την ανάγκη τoπικής χρηματoδότησης τoυς από την τoπική, εκoύσια και αναγκαστική, απoταμίευση. Ο στόχoς αυτός θα μπoρoύσε να επιτευχθεί μέσω της δημιoυργίας ενός δίκτυoυ τoπικών επενδυτικών τραπεζών πoυ θα μπoρoύσε να αναλάβει από τη μια μεριά την απoρρόφηση των τoπικών απoταμιεύσεων και από την άλλη τη "διoχέτευση" τoυς στη χρηματoδότηση παραγωγικών επενδύσεων της τoπικής oικoνoμίας. Ακόμα, oι τράπεζες αυτές θα μπoρoύσαν να χρησιμoπoιήσoυν τoπικά κεφάλαια πoυ θα συνέλεγε η τoπική αυτoδιoίκηση από τη κoινότητα, μέσω της επιβoλής πρooδευτικών φόρων στην ακίνητη περιoυσία και στη χρήση ενέργειας. Η δoμή των φόρων αυτών θα εγγυάτo όχι μόνo την κoινωνική δικαιoσύνη στη κατανoμή των βαρών για τη χρηματoδότηση της ανάπτυξης αλλά και θα εξασφάλιζε την απαραίτητη κoινωνική συναίνεση εφόσoν θα συνελάμβανε, σε πoλύ μεγαλύτερo βαθμό από σήμερα, τα φoρoδιαφεύγoντα ανώτερα εισoδηματικά στρώματα. Γιατί είναι βέβαια πoλύ πιo εύκoλη η αντικειμενική εκτίμηση της αξίας της ακίνητης περιoυσίας ή της χρήσης ενέργειας από την εκτίμηση τoυ εισoδήματoς. Εκτός όμως από τα συνηθισμένα καθήκoντα δανειoδότησης (με άτoκα/χαμηλότoκα δάνεια) των επενδύσεων στoυς πρoτεινόμενoυς από τα ερευνητικά πρoγράμματα κλάδoυς, oι τoπικές τράπεζες θα έπρεπε να παρέχoυν σειρά άλλων ειδικών υπηρεσιών πoυ θα επέτρεπαν την ίδρυση σύγχρoνων μoνάδων από oπoιαδήπoτε ενδιαφερόμενη κoινωνική oμάδα πoυ δεν θα διέθετε τις απαιτoύμενες ειδικές γνώσεις (π.χ. εργάτες χρεωκoπημένων εταιριών, άνεργoι κ.λπ.). Η απoκέντρωση άλλωστε πληρoφoριών είναι σήμερα ευρέως διαδεδoμένη. Σε κάποιους ευρωπαϊκούς δήμους έχει αναπτυχθεί ένα oλόκληρo δίκτυo από κέντρα παρoχής εξειδικευμένων υπηρεσιών στις μικρές επιχειρήσεις (από μάρκετινγκ μέχρι βιoμηχανική έρευνα κ.λπ.), ενώ στην Iαπωνία, κάθε πόλη έχει τo δικό της κέντρo έρευνας και εφαρμoσμένης τεχνoλoγίας για μικρές επιχειρήσεις.
Όσον αφoρά τo στάδιo πρoγραμματισμoύ και έρευνας, είναι φανερό ότι η ιδιωτική πρωτoβoυλία δεν μπoρεί να αναλάβει τo έργo αυτό τo oπoίo απαιτεί συνoλική γνώση των oικoνoμικών δεδoμένων και των αναγκών. Ο απoσπασματικός άλλωστε χαρακτήρας των ιδιωτικών επενδύσεων είναι η βασική αιτία τoυ άνισoυ χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Την έρευνα επoμένως για τις συγκεκριμένες μoνάδες στις oπoίες θα έπρεπε να στραφoύν oι τoπικές επενδύσεις καθώς και για τη γεωγραφική κατανoμή τoυς (δηλ. τις δυνατότητες κάθε τoπικής oικoνoμίας να αναλάβει την υλoπoίηση τoυς) θα μπoρoύσαν να αναλάβoυν τα αδρανοποιημένα ερευνητικά μας κέντρα σε συνεργασία με τα τoπικά ερευνητικά κέντρα τoυ δικτύoυ των τoπικών τραπεζών. Τα κριτήρια όμως πoυ θα έπρεπε να χρησιμoπoιήσoυν στην έρευνα αυτή δεν θα ήταν τα στενά τεχνικo-oικoνoμικά κριτήρια της απoδoτικότητας, αλλά κριτήρια πoυ θα στόχευαν στην μεγιστoπoίηση της τoπικής απασχόλησης, της τoπικής (και κατ’ επέκταση της εθνικής) oικoνoμικής αυτoδυναμίας και της παραγωγικότητας, καθώς και την ελαχιστoπoίηση των περιβαλλoντικών επιπτώσεων.
Τέλoς, όσoν αφoρά τo στάδιo υλoπoίησης, oι επενδύσεις αυτές θα έπρεπε να πραγματoπoιηθoύν με τρόπo ώστε να εξασφαλίζεται η πραγματική συμμετoχή των εργαζoμένων, πέρα τόσo από τoν ψευτo-"λαϊκό" καπιταλισμό των νεoφιλελευθέρων όσo και τα ψευτo-"σoβιέτ" τoυ τ. υπαρκτoύ σoσιαλισμoύ ή τα διoικητικά συμβoύλια με εργατική "συμμετoχή" των σoσιαλδημoκρατών. Γιατί μόνo η πραγματική συμμετoχή μπoρεί να απoτελέσει τo κίνητρo ώστε η "δoυλειά" να γίνει δημιoυργία. Τόσo όμως o καπιταλισμός όσo και o σoσιαλισμός απέτυχαν ιστoρικά να δημιoυργήσoυν μoρφές oργάνωσης της παραγωγής πoυ εξασφαλίζoυν τη πραγματική συμμετoχή, εφόσoν και τα δύο συστήματα έχoυν τις βάσεις τoυς στoν χωρισμό της κoινωνίας σε ελίτ πoυ διευθύνoυν τη παραγωγή (κεφαλαιoκράτες, μάνατζερς, γραφειoκράτες) και σε αυτoύς πoυ εκτελoύν τις εντoλές τoυς. Γιαυτό και για να επιτύχoυν την μεγιστoπoίηση της παραγωγικότητας στηριζόντoυσαν είτε σε "κίνητρα" (ιδεoλoγικά, υλικά) είτε/και στην βία, πoλιτική (Κρατική) και oικoνoμική (ανεργία).
H δημιoυργία νέων τρόπων oργάνωσης της παραγωγής στo πλαίσιo συλλoγικών (όχι κρατικών) μoρφών ιδιoκτησίας, θα μπoρoύσε όχι μόνo να δημιoυργήσει τις πρoυπoθέσεις συμμετoχικής oικoνoμικής δημoκρατίας, πoυ θα απoτελoύσε απαραίτητo συμπλήρωμα μιας συμμετoχικής πoλιτικής δημoκρατίας, αλλά και να oδηγήσει σε πραγματική κoινωνική συναίνεση ― όρo απαραίτητo για την επιβίωση της χώρας μας στη νέα Ευρώπη. Συνoπτικά, oι παραγωγικές μoνάδες θα μπoρoύσαν να ανήκoυν στη τoπική oικoνoμία και να διευθύνoνται από τoυς πoλίτες της σε συνεργασία με τoυς ίδιoυς τoυς εργαζόμενoυς στις μoνάδες, ενώ η τεχνική διαχείριση τoυς (μάρκετινγκ, σχεδιασμός κ.λπ.) θα μπoρoύσε να ανατεθεί σε εξειδικευμένo πρoσωπικό. Έτσι μόνo θα μπoρoύσε να δημιoυργηθεί η αντίληψη τoυ γενικoύ κoινωνικoύ συμφέρoντoς, σε αντικατάσταση τoυ αναπόφευκτα επικρατoύντoς στo σημερινό σύστημα μερικoύ συμφέρoντoς των καπιταλιστών, μάνατζερς, εργατών κ.λπ. όπoυ, βέβαια, oι σημερινές εκκλήσεις για "εθνική συμφιλίωση" και "εθνική oμoψυχία", καθώς και oι ανάλoγες κατάρες κατά των "συντεχνιών", ηχoύν τελείως κoύφιες και υπoκριτικές. Iδιαίτερα μάλιστα όταν πρoέρχoνται απo τoυς "βoλεμένoυς" τoυ συστήματoς.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Η προσεχής απόδραση της κυβέρνησης

http://www.tvxs.gr/v5867

Στην καλύτερη περίπτωση η κυβέρνηση Καραμανλή θα πέσει από ένα τυχαίο περιστατικό. Στην χειρότερη η πτώση της θα συνδιασθεί με εθνική συμφορά. Τότε η αποχώρηση του κ. Καραμανλή θα έχει κάποιες ομοιότητες με την χθεσινή απόδραση-καρμπόν: θα θυμίζει μια άλλη απόδραση, τον Νοέμβριο του 1963 για το Παρίσι.
Σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου.

«Σχεδιάζονται συγκεκριμένα μέτρα και οργανώνεται το σύστημα των φυλακών της χώρας, έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει εφεξής επίθεση από αέρα».
(Δευτέρα 5 Ιουνίου 2006- Ο υπουργός Δικαιοσύνης Αναστάσιος Παπαληγούρας μετά την προηγούμενη απόδραση Παλαιοκώστα-Ριζάι από τον Κορυδαλλό.)
"Ο αστυνομικός στην προσπάθειά του να ρίξει εναντίον του ελικοπτέρου αυτοτραυματίστηκε"(από τα χθεσινά δελτία ειδήσεων)
.
Αν η χθεσινή απόδραση των Παλαιοκώστα-Ριζάι είχε συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση του κόσμου, οι αρμόδιοι υπουργοί θα είχαν υποβάλλει τις παραιτήσεις τους τα επόμενα 5 λεπτά. Τον Δεκέμβρη, ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης της Κυπριακής Δημοκρατίας Κύπρος Χρυσοστομίδης παραιτήθηκε για την απόδραση του ισοβίτη Αντώνη Προκοπίου Κίτα . Οπως και οι Ελληνες συνάδελφοι του δεν είχαν την άμεση ευθύνη για την φύλαξη των φυλακών Κορυδαλλού,έτσι και ο κ. Χρυσοστόμίδης δεν είχε άμεση εμπλοκή στην φύλαξη του Κύπριου “Αλ Καπόνε”. Απλώς είχε το φιλότιμο να παραιτηθεί.

Το πρόβλημα με την Ελλαδική περίπτωση είναι ότι αν είχαν στοιχειώδη ευθυξία θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί οι περισσότεροι υπουργοί της κυβέρνησης. Ο υπουργός Δημόσιας Ταξης για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Ο αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης που καλούσε τους αγρότες στην ΑΘήνα και ύστερα τους ψέκαζε για δυό μέρες σαν να ήταν κατσαρίδες Οι υπουργοί Υγείας και Παιδείας γιατί οι τομείς τους κυριολεκτικά καταρρέουν.

Ο υπουργός Μεταφορών γιατί κορόιδευε τους Ελληνες με την Air Qatar που τάχα ενδιαφερόταν για την Ολυμπιακή. Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ γιατί προωθεί ένα χωροταξικό νομοσχέδιο που απορρίφθηκε από το Εθνικό Χωροταξικό Συμβούλιο. Η υπουργός Εξωτερικών γιατί δεν είχε ποτέ το θάρρος να πει την αλήθεια για τα Σκόπια και επειδή η ελληνική εξωτερική πολιτική καρκινοβατει.Ο υφυπουργός Τύπου γιατί η ΕΡΤ είναι στα πρόθυρα της οικονομικής χρεωκοπίας παρά το χαράτσωμα των πολιτών-πελατών της ΔΕΗ.

Ο υπουργός Αγροτικής “Ανάπτυξης” που καβαλούσε τα τρακτέρ των αγροτών επί ΠΑΣΟΚ αλλά πρόσφατα τους απέφευγε ψεδόμενος από τις Βρυξέλλες. Ο υπουργός Οικονομικών γιατί ο προυπολογισμός του 2008 –για τον οποίο έγιναν οι εκλογές του 2007- έπεσε έξω μαζί με την Οικονομία. Και επειδή ο κατάλογος δεν έχει τέλος , θα έπρεπε να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός που υποτίθεται ότι συντονίζει και καθοδηγεί όλους τους προηγούμενους.

Το γεγονός όμως ότι χθες δεν παραιτήθηκε κανένας παρ ότι επρόκειτο για μια απόδραση καρμπόν αυτής που είχε γίνει το 2006- με το ίδιο σκηνικό του Κορυδαλλού, το ελικόπτερο και τους ίδιους δραπέτες- είναι χαρακτηριστικό της σημερινής κυβέρνησης: είναι τόσο προσκολλημένοι στην εξουσία ώστε δεν πρόκειται να παραιτηθούν ότι και να γίνει. Ο “καταλληλότερος” ξέρει ότι μπορεί να παραμείνει πρωθυπουργός από την στιγμή που έχει εξασφαλίσει την στήριξή ή την ανοχή των διαπλεκόμενων ΜΜΕ. Και βεβαίως επειδή έχει να αντιμετωπίσει μια αντιπολίτευση που ούτε πείθει ούτε έχει δημιουργήσει ρεύμα υπερ της (ΠΑΣΟΚ), που δεν θέλει να εμπλακεί σε κυβερνητικές ευθύνες (ΣΥΝΑΠΙΣΜΟΣ) ή που για μικροκομματικούς λόγους θεωρεί ότι η σημερινής σήψη την ωφελεί(ΚΚΕ-ΛΑΟΣ).

Με την χειρότερη κυβέρνηση όχι μόνο μετά την μεταπολίτευση του 74 αλλά ίσως και της πρόσφατης νεολληνικής ιστορίας, η χώρα βαδίζει στο άγνωστο, χωρίς καμμία ελπίδα.Στην καλύτερη περίπτωση η κυβέρνηση Καραμανλή θα πέσει από ένα τυχαίο περιστατικό,ανάλογο με την δολοφονία Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβρη, μια άλλη δολοφονία, κάποιο καινούργιο σκάνδαλο ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να προκύψει σε ένα σκάφος που αρμενίζει χωρίς πλοίαρχο και με το πλήρωμα μεθυσμένο.

Στην χειρότερη η πτώση της θα συνδιασθεί με μια κατάρευση ανάλογη με αυτής της χούντας το 1974 που θα προέλθει από μια εθνική κρίση, από την αδυναμία του Ελληνικού Δημόσιου να πληρώσει τους μισθούς ή από την πλήρη καθίζηση της οικονομίας. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση η αποχώρηση του κ. Καραμανλή θα έχει κάποιες ομοιότητες με την χθεσινή απόδραση-καρμπόν: θα θυμίζει,αλλά σε πολύ χειρότερη εκδοχή, την αποχώρηση του θείου Καραμανλή το φθινόπωρο του 1963 για το Παρίσι.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΑΝ ΧΑΣΕΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Υποστηρίζεται ακόμη και σήμερα ότι η Ελλάδα απέκτησε ισχυρό νόμισμα έναντι του ασθενούς νομίσματος που είχαμε κάποτε και ότι έχει εισέλθει σε μια ζώνη σταθερότητας. Αυτό όμως αποτελεί μια ανόητη υπεραπλούστευση που κρύβει τη πραγματικότητα. Η αξία του νομίσματος μιας χώρας στην οικονομία της αγοράς καθρεφτίζει την οικονομική κατάσταση της. Μόνον αφελείς μονεταριστικές προσεγγίσεις μπορούν να προσεγγίζουν το ζήτημα της ισχύος ενός νομίσματος με φορμαλιστικούς όρους, και όντως αυτές οι θεωρήσεις επικρατούν σήμερα.
Αυτές οι προσεγγίσεις θέλουν να αγνοούν το αυτονόητο γεγονός ότι μόνον εύρωστες οικονομίες με δυναμική και ολοκληρωμένη παραγωγική βάση μπορούν να έχουν ΄΄υγιές΄΄ νόμισμα, ακόμη κει εάν δεν συμμετέχουν σε συσσωματώσεις τύπου ΕΕ, ΝΑFTA κλπ. Διότι σε αυτήν την περίπτωση δύνανται να προστατέψουν αποτελεσματικά την συναλλαγματική τους ισοτιμία και να αποτρέψουν ακόμη και πιθανές κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον του νομίσματός τους χρησιμοποιώντας σαν όπλο τα υψηλά συναλλαγματικά τους διαθέσιμα που προκύπτουν από τα εμπορικά τους πλεονάσματα.
Τώρα, ποια είναι η κατάσταση της ελληνικής παραγωγικής δομής;
Το γεγονός ότι η παραγωγική δομή της χώρας αποδιαρθρώνεται κάθε χρόνο και περισσότερο μετά την ένταξη της στην ΕΟΚ/ΕΕ, η οποία σηματοδότησε την πλήρη ένταξη της στη διεθνοποιημένη οικονομία, δεν αλλάζει στο παραμικρό τα μέτρα που έχει στη διάθεση της η πολιτική και οικονομική ελίτ για ν αντιμετωπίσει την μακροχρόνια κρίση που φανερώνει η συνεχής επιδείνωση του εμπορικού ισοζυγίου και των δημόσιων ελλειμμάτων.Με άλλα λόγια, εφόσον ο τελικός στόχος στην σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς είναι μια εξωστρεφής «ανάπτυξη» που στηρίζεται στην εξωτερική αντί για την εσωτερική αγορά, τόσο οι ενδιάμεσοι στόχοι όσο και τα μέσα για την επίτευξη τους είναι επίσης δεδομένα. Οι ενδιάμεσοι στόχοι αφορούν την βελτίωση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, η οποία είναι απαραίτητη ακόμη και για την επιβίωση μέσα στον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό. Δεδομένου όμως ότι η βελτίωση αυτή, στην οικονομία της αγοράς, εξαρτάται καθοριστικά από τις επενδυτικές αποφάσεις των ιδιωτικών επιχειρήσεων ―εφόσον ο οικονομικός ρόλος του δημόσιου τομέα περιορίζεται πια στην δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την προώθηση του ιδιωτικού― τα μέσα είναι επίσης προκαθορισμένα. Είναι τα μέσα που βλέπουμε όλα αυτά τα χρόνια να εφαρμόζονται από τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα (αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο), δηλαδή:
• η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα μέσω των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων και της δραστικής μείωσης των δημόσιων επενδύσεων,
• το πετσόκομμα του κοινωνικού κράτους (όταν υπάρχει), η ή μη ανάπτυξη του (όταν είναι υποτυπώδες-Ελληνική περίπτωση), και η παράλληλη αύξηση των έμμεσων φόρων που πλήττουν κυρίως τα κατώτερα στρώματα (αυξήσεις ΦΠΑ, καταναλωτικών φόρων κλπ), με την Ελλάδα να κατέχει ήδη το τρίτο υψηλότερο ποσοστό έμμεσης φορολογίας και το χαμηλότερο ποσοστό άμεσης φορολογίας στην ΕΕ,
• η παραπέρα μείωση του φορολογικού βάρους των ιδιωτικών επιχειρήσεων και
• ο δραστικός περιορισμός της ‘προοδευτικότητας’ του φόρου εισοδήματος (που ωφελεί τα προνομιούχα στρώματα) μέσω της μείωσης των ανώτατων φορολογικών συντελεστών, η οποία σε πολλές χώρες φθάνει τις 20 μονάδες.

Όμως, στην Ελλάδα η ιστορική διόγκωση του δημόσιου τομέα δεν οφειλόταν στην συνεχή εξάπλωση του κοινωνικού κράτους, όπως στις χώρες του κέντρου, αλλά στην ανικανότητα του ιδιωτικού τομέα να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική παραγωγική δομή με υψηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, όπως στις άλλες χώρες της περιφέρειας και ημιπεριφέρειας.Το αποτέλεσμα ήταν η επέκταση του δημόσιου τομέα ο οποίος λειτουργούσε ως ασφαλιστική δικλείδα για την απορρόφηση της συνακόλουθης ανεργίας.

Η ενσωμάτωση όμως της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς σηματοδότησε την κατάρρευση της βασικά δασμοβίωτης βιομηχανίας της καθώς και της μη ανταγωνιστικής γεωργίας της. Στην σημερινή επομένως απόπειρα ανάπτυξης που θεμελιώνεται στην εξωστρέφεια, η μόνη διέξοδος για τις ελίτ μας είναι η μαζική επέκταση των ξένων άμεσων επενδύσεων. Όμως, οι επενδύσεις αυτές στην Ελλάδα έχουν ουσιαστικά εξαφανιστεί, εκτός από τις εξαγορές των ολίγων βιώσιμων ελληνικών επιχειρήσεων, ενώ έχουμε και την γνωστή μετατόπιση ξένου και ντόπιου κεφαλαίου από την Ελλάδα προς τους γειτονικούς επενδυτικούς «παράδεισους» του πάμφθηνου εργατικού κόστους. Ο μόνος τομέας όπου ευδοκιμούν οι ξένες επενδύσεις (πέρα από τις κερδοσκοπικές) είναι αυτός του … λιανεμπορίου, όπου η (βασικά καταναλωτική) Ελλάδα αποτελεί έναν από τους κύριους προορισμούς των μεγάλων αλυσίδων! Πράγμα βέβαια καθόλου περίεργο αφού συνεχώς διευρύνεται ο αριθμός και των Ελληνικών επιχειρήσεων που στρέφονται από τις εξαγωγές στις εισαγωγές προκειμένου να αυξήσουν το περιθώριο κέρδους.

Το αποτέλεσμα είναι η εκρηκτική διόγκωση της ανεργίας, ενώ το 10% των πλουσιότερων Ελλήνων εισπράττει το 25% του συνολικού εισοδήματος (έναντι 20% που εισπράττει το 40% Παράλληλα, πάνω από το 20% του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της (επίσημης) φτώχειας ―ποσοστό που είναι το δεύτερο υψηλότερο στο σύνολο των κρατών-μελών της ΕΕ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στις ξένες επενδύσεις, και τους παρέχουν τεράστιες φορολογικές διευκολύνσεις,ενώ ταυτόχρονα αυξάνουν τα φορολογικά βάρη των κατώτερων στρωμάτων.

Με άλλα λόγια, η απώτερη αιτία της σημερινής κρίσης που καλούνται και πάλι να πληρώσουν οι μη προνομιούχοι της οικονομίας της αγοράς, δεν είναι ούτε η «δημιουργική λογιστική» των σοσιαλφιλελευθερων που εξανάγκασαν τους διάδοχους τους —μέσω της Ευρωπαϊκής ελίτ στην ΕΕ— στην περιβόητη απογραφή, ούτε καν τα σχεδόν 15 δισεκατομμύρια δολάρια που σπαταλήθηκαν για τους Ολυμπιακούς από τους οποίους όμως ωφελήθηκε βασικά μόνο η οικονομική ελίτ. Η αιτία είναι η σαθρή οικονομική δομή που δημιούργησε η μεταπολεμική οικονομική ‘ανάπτυξη’, η οποία αποσαθρώθηκε ακόμη περισσότερο με την ένταξη μας στην ΕΕ και θα οδηγεί σε αλλεπάλληλες κρίσεις διαρθρωτικού και όχι συγκυριακού χαρακτήρα.
Αυτή η σαθρή ελληνική παραγωγική δομή δεν πρόκειται να διασωθεί από το ισχυρό ευρώ. Το σόφισμα που χρησιμοποιούν οι υπέρμαχοι της άποψης αυτής είναι το εξής:
H δραχμή ήταν ασθενές νόμισμα λόγω της συνεχούς της διακύμανσης και των διαχρονικών υποτιμήσεών της έναντι των ισχυρών ξένων νομισμάτων, επομένως η αντικατάστασή της από ένα ισχυρό νόμισμα θα άλλαζε άρδην την κατάσταση. Δεν μας λένε όμως τίποτα για τα απώτερα αίτια αυτής της συμπεριφοράς της δραχμής.
Γιατί λοιπόν η δραχμή επεδείκνυε τέτοια συμπεριφορά;
Η δραχμή ήταν πράγματι ασθενές νόμισμα και είχε υποστεί χρόνια καθίζηση σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο με τις συνεχείς υποτιμήσεις αλλά αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι ούτε ο ιδιωτικός ούτε ο δημόσιος τομέας δημιούργησαν ποτέ μια υγιή παραγωγική δομή. Η εξαφάνιση της δραχμής, από μόνη της, δεν βελτίωσε τη παραγωγική δομή της χώρας αλλά απλώς σήμανε την απώλεια ακόμη και της τυπικής οικονομικής αυτονομίας καθώς και του δικαιώματος ν’ ασκείται οικονομική πολιτική σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες. Η Τράπεζα της Ελλάδος έγινε παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), την πολιτική της οποίας βέβαια καθορίζουν οι ισχυρές οικονομικά χώρες με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Έτσι, η οικονομική μας ελίτ έχει απωλέσει τη δυνατότητα να αλλάζει την ισοτιμία του νομίσματος για να τονώσει τις εξαγωγές και να μειώνει τον πληθωρισμό, και δεν έχει ούτε τη δυνατότητα άσκησης αυτόνομης νομισματικής πολιτικής. Ακόμη, με το σύμφωνο σταθερότητας, ουσιαστικά δεν έχει πλέον ούτε δυνατότητα άσκησης αυτόνομης δημοσιονομικής πολιτικής.

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ

Η παλιά προβληματική για τα όρια και τη φύση της γνώσης επανέρχεται στο προσκήνιο από τις απρόβλεπτες εξελίξεις σε ένα πεδίο δράσης που κανείς δεν περίμενε.

Ας ξεκινήσουμε διερευνώντας το πρόβλημα στην πηγή του δηλαδή το σημείο εκκίνησης της υπάρχουσας κρίσης ή ύφεσης και ας μην χρονοτριβούμε με την φιλολογία γύρω από την ορολογική διαφορά
Ιστορικό-Διάγνωση
Τα αμερικάνικα πιστωτικά ιδρύματα, ιδίως τα επενδυτικά σχήματα που εμφανίστηκαν την τελευταία δεκαπενταετία και διαφοροποιούνταν ως προς την δομή και λειτουργία τους από τις παραδοσιακές τράπεζες, ξεκίνησαν να χορηγούν ενυπόθηκα δάνεια ακόμη και σε χαμηλόμισθους, ημιαπασχολούμενους και άνεργους Αμερικανούς. Τα προϊόντα αυτά, τα αποκαλούμενα και subprimes, ενείχαν υψηλό ρίσκο , λόγω της μεγάλης πιθανότητας μη εξυπηρέτησής τους από τους δανειολήπτες.
Τα πιστωτικά αυτά ιδρύματα, κινήθηκαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο που επέτρεπε την διοχέτευση ζεστού χρήματος στις φτωχές λαϊκές τάξεις. Το νομοθετικό αυτό πλαίσιο διαμορφώθηκε σταδιακά κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων Κλίντον και Μπους με την ενεργό υποστήριξη του διοικητή της Fed, της Αμερικάνικης Κεντρικής Τράπεζας, και συνίστατο στην κατάργηση των περιορισμών και των ελέγχων που υπήρχαν παλιότερα και αποσκοπούσαν στην προφύλαξη των τραπεζικών ιδρυμάτων από την αύξηση των επισφαλειών, δηλαδή από τον κίνδυνο της διόγκωσης των μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Μια στάση εδώ. Τι σημαίνει αυτή η χορήγηση τεράστιας ρευστότητας προς τους καταναλωτές; Ότι η ανάπτυξη της οικονομίας των ΗΠΑ χρηματοδοτούνταν με δανεικά. Ο μέσος Αμερικάνος καταναλωτής δεν ενίσχυε την αγοραστική του δύναμη στηριζόμενος στην αύξηση των μισθολογικών του απολαβών, οι οποίες είτε είχαν παγώσει είτε και είχαν μειωθεί σε πραγματικούς όρους σε σχέση με τις προηγούμενες περιόδους ευημερίας των δεκαετιών ΄50, ΄60 και ΄70. Όμως η παραγωγικότητα της Αμερικάνικης οικονομίας είχε αυξηθεί, και παραγωγικότητα είναι η αύξηση του παραγόμενου προϊόντος ανά μονάδα χρόνου. Έτσι η οικονομία είχε οδηγηθεί σε ένα βασικό σταυροδρόμι όπου έπρεπε να απορροφηθούν τεράστιες ποσότητες παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών από ένα σώμα καταναλωτών με εξασθενημένη ζήτηση.
Πως θα μπορούσε να ξεπεραστεί το πρόβλημα αυτό; Α)να αυξηθούν οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων Β)να ανοίξει η κάνουλα των πιστώσεων των τραπεζών ακόμη και προς αναξιόπιστους με τα κλασικά αυστηρά τραπεζικά κριτήρια δανειολήπτες Γ) να αυξηθεί υπέρμετρα η φορολόγηση των εισοδημάτων των ανώτερων κοινωνικών τάξεων και των κερδών των πολυεθνικών εταιριών, για να χρηματοδοτηθούν μέτρα ουσιαστικής ενίσχυσης των φτωχών, όπως καθιέρωση κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος, αύξηση επιδομάτων ανεργίας, ενίσχυση προνοιακών επιδομάτων κλπ Δ) να γίνουν στοχευμένες επενδύσεις σε κλάδους και γεωγραφικές περιοχές με έντονο πρόβλημα ανεργίας Ε)να ενταθεί στον μέγιστο βαθμό ο εξαγωγικός προσανατολισμός της αμερικάνικης οικονομίας για να αναπληρώσει με αυτό τον τρόπο την μειωμένη εσωτερική ζήτηση.
Τα υπό Α,Γ,Δ στοιχεία περιγραφόμενα μέτρα θα μπορούσαν να υπαχθούν υπό τον γενικό τίτλο ΄΄μέτρα ενίσχυσης της ζήτησης δια της αύξησης εισοδήματος χωρίς δανειακή επιβάρυνση των ενισχυομένων΄΄ το υπό Β στοιχείο μέτρο είναι άλλης τάξεως που οδηγεί στην υπερχρέωση των νοικοκυριών. Τέλος η Ε περίπτωση ανακινεί άλλα ζητήματα, που δεν μπορούμε να διαπραγματευθούμε εν εκτάσει εδώ, αλλά θα μπορούσαμε παρενθετικά να παρατηρήσουμε ότι καμία ανεπτυγμένη οικονομία όσο διασυνδεδεμένη και εάν είναι με το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον δεν μπορεί να στηριχθεί αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο στις εξαγωγές στον ίδιο βαθμό και με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που συμβαίνει με τις οικονομίες υπανάπτυκτων ή αναπτυσσόμενων χωρών. Οικονομίες όπως η Αμερικάνικη, η Γερμανική και η Γαλλική, παρόλες τις λυσσαλέες προσπάθειες που καταβάλλουν για να κερδίσουν νέες αγορές για τα προϊόντα τους και τους ανταγωνισμούς στους οποίους οδηγούνται για να το καταφέρουν, χρειάζονται ένα ισχυρό, γηγενές καταναλωτικό κοινό έστω και σαν δεξαμενή παροχέτευσης ενός ισχυρού ποσοστού του παραγόμενου προϊόντος. Η άποψη ότι οι πολυεθνικές δεν έχουν πατρίδα είναι η μισή μόνο αλήθεια και εξάλλου η οικονομία μιας μεγάλης χώρας δεν στηρίζεται μόνο στις πολυεθνικές επιχειρήσεις της. Αλλά και αυτές οι πολυεθνικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να απεξαρτηθούν πλήρως από τις χώρες καταγωγής τους, με τις οποίες συνδέονται με πολλαπλούς δεσμούς τους οποίους δεν τις συμφέρει να κόψουν. Κλείνω την παρένθεση.
Τελικά, η Αμερικάνικη άρχουσα τάξη επέλεξε να βαδίζει τον δρόμο της πλήρους απορρύθμισης των κανόνων λελογισμένης πιστωτικής επέκτασης και να ανοίξει τους κρουνούς των καταναλωτικών, στεγαστικών και κάθε άλλου είδους δανείων και πιστωτικών καρτών. Έτσι τα subprimes πήραν σάρκα και οστά , όμως ο υψηλός βαθμός ρίσκου που περιείχαν δεν πέρασε απαρατήρητος. Γιατί υπήρξαν και φωνές μέσα στο σύστημα που εφιστούσαν την προσοχή στους κινδύνους που εγκυμονούσε μια τέτοια πολιτική. Το κύριο πρόβλημα προερχόταν από το ότι οι επενδυτικές τράπεζες επικέντρωναν την προσοχή τους στα subprimes μη διαθέτοντας παράλληλα ευρεία καταθετική βάση, οπότε και ο λόγος καταθέσεων προς δάνεια ήταν γι αυτές εξαιρετικά αρνητικός και μια πιθανή αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων θα μπορούσε να έχει καταστροφικά αποτελέσματα για τη ύπαρξή τους. Οπότε αποφάσισαν να τιτλοποιήσουν τα εν λόγω δάνεια και να τα διοχετεύσουν σε άλλους επενδυτές σε όλο τον κόσμο. Αυτοί οι επενδυτές ήταν από hendge funds μέχρι συνταξιοδοτικά ταμεία, μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα και ιδιώτες επενδυτές. Με αυτό τον τρόπο επιτεύχθηκε η διάχυση του πιστωτικού κινδύνου. Η τιτλοποίηση αυτή σήμαινε την δημιουργία χρηματοοικονομικών προϊόντων που έπρεπε να γίνουν ελκυστικά στους υποψήφιους αγοραστές τους. Αυτή τη δουλειά την ανέθεσαν στους επίλεκτους των μαθηματικών σχολών των πανεπιστημίων οι οποίοι έχοντας στις αποσκευές τους τελευταίου τύπου περίπλοκα μαθηματικά εργαλεία πλασάρονταν ως μάγοι της δόμησης τόσο περίπλοκων προϊόντων που μόνον αυτοί μπορούσαν να αποτιμήσουν. Η κατασκευή τίτλων που να ενσωματώνουν οικονομικές αξίες, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση νομισματικές μονάδες, προϋποθέτει την δυνατότητα μαθηματικοποίησης σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο από αυτό που απαιτείται για την μετατροπή φυσικών ποσοτήτων σε οικονομικά μεγέθη. Είναι σχετικά εύκολο να μετατρέψεις πορτοκάλια, καρπούζια και αεροπλάνα σε νομισματικές μονάδες πολλαπλασιάζοντας τις παραγόμενες ποσότητες των παραπάνω αγαθών επί την χρηματική αξία καθενός εξ αυτών πχ. Τόσα κιλά πορτοκάλια επί τόσα ευρώ το κιλό και εν συνεχεία να αθροίσεις τις ευρεθείσες χρηματικές αξίες έτσι ώστε να βρεις το ΑΕΠ μιάς χώρας στο τέλος μιας χρονικής περιόδου, όπως στη διάρκεια ενός έτους. Βέβαια και εκεί ακόμη, και για να μείνουμε σ’ αυτό το παράδειγμα, τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν εάν θέλεις να συγκρίνεις το ΑΕΠ διαφορετικών χρονικών περιόδων και διαφορετικών χωρών , διότι τυπικά μεν μπορείς να πεις ότι φέτος το ΑΕΠ της τάδε χώρας αυξήθηκε κατά 3% ενώ της Ψ κατά 6%, αλλά ουσιαστικώς πόσο νόημα έχει να συγκρίνεις μια οικονομία που παράγει πορτοκάλια, φυρίκια και γήπεδα γκολφ με μια οικονομία που παράγει μικροτσίπς, χάλυβα και διαστημικούς δορυφόρους; Και τι μπορούν να πουν τέτοιου τύπου συγκρίσεις, πέρα από την αδυναμία συναγωγής συμπερασμάτων για την παραγωγική δομή της χώρας, για την ποιότητα ζωής και τον τρόπο διανομής του πλούτου;
Από τη στιγμή λοιπόν που και σε ένα πιο πρωτογενές επίπεδο η μαθηματικοποίηση εγείρει ουσιώδη προβλήματα, ας σκεφτεί κανείς τι μπορεί να συμβαίνει με τις απόπειρες μέτρησης, αποτίμησης, αξιολόγησης σε δεύτερο ή τρίτο βαθμό, όπου ήδη έχει υπεισέλθει κάποιος βαθμός αφαίρεσης αναγκαίος για την μεταγραφή ποιοτικών μεγεθών σε ποσοτικά δεδομένα.



Το πακετάρισμα αυτών των προϊόντων σε ελκυστικούς τίτλους διευκολύνθηκε από το γενικότερο ευφορικό κλίμα που επικρατούσε στις αγορές και από την ακόρεστη δίψα για βραχυπρόθεσμα κέρδη. Όλα αυτά όμως τελούσαν υπό μια αίρεση: ότι το θετικό κλίμα θα συνέχιζε να επικρατεί στην αγορά και ότι δεν θα άρχιζαν να σκάνε κανόνια στην αγορά ενυπόθηκων δανείων ή τουλάχιστον ότι αυτά δεν θα ήταν τόσα πολλά ώστε να απειλήσουν την μόνη σύνδεση, τον ομφάλιο λώρο θα έλεγε κανείς, που συνέδεε τον σοφιστικέ κόσμο των χρηματοπιστωτικών προϊόντων που είχαν οικοδομήσει τα golden boys με την πεζή οικονομική πραγματικότητα.
Όμως συνέβη ακριβώς αυτό. Και ο χρυσελεφάντινος πύργος άρχισε να καταρρέει.
Πάνω στον πανικό, κάποιοι θυμήθηκαν τον Κέινς τις δημόσιες επενδύσεις και τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους.

Θεραπεία

Η συλλογιστική χοντρικά είναι η εξής: ταυτές αιτίες δημιουργούν ταυτά αποτελέσματα. Είχαμε κραχ το 1929 που ξεκίνησε από τον χρηματοπιστωτικό τομέα –τράπεζες και χρηματιστήριο- και επεκτάθηκε στην ΄΄πραγματική΄΄ οικονομία, έχουμε και σήμερα το ίδιο, είχαμε καθυστερημένη αντίδραση στα βήματα των παραινέσεων του Κέινς, η οποία μετά από κάποια χρόνια έφερε την ανάκαμψη, άρα στην ίδια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε και τώρα.
Η λειτουργία όμως του κλασικού σχήματος αιτίου-αιτιατού στον κοινωνικοιστορικό χώρο έχει ως προαπαιτούμενη την αποδοχή της επαναληψιμότητας των φαινομένων.
Και το ερώτημα είναι: επαναλαμβάνονται τα κοινωνικά φαινόμενα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Εάν ναι τότε έχει νόημα η υιοθέτηση και ταυτόσημων πολιτικών αντιμετώπισής τους , εάν όχι τότε τι γίνεται;
Εάν ισχύει το δεύτερο ενδεχόμενο, και αυτή είναι πράγματι η άποψή μου, τότε δημιουργούνται δισεπίλυτα προβλήματα, όχι όμως και ανυπέρβλητα. Η μεθοδολογική προσέγγισή μας πρέπει να είναι ριζικά διαφορετική. Δεν θα εκκινήσουμε από μια υποτιθέμενη γενική και άκρως φανταστική ταυτότητα παρελθουσών και τωρινών καταστάσεων αλλά από την εμβριθή μελέτη της παρούσας καταστάσεως, που δεν θα δεσμεύεται εννοιολογικά από τα κατά το παρελθόν εμφανισθέντα παρόμοια φαινόμενα, αλλά θα τα συνεκτιμά. Κι έτσι όμως το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει. Η ανάλυση και η διάγνωση της παρούσας κρίσης, η απλή έστω διατύπωση γνώμης και κρίσης γι’ αυτήν, που θα στηριχθεί εάν όχι σε έννοιες και διανοητικά σχήματα που έχουν διαμορφωθεί από την μελέτη του παρελθόντος;
Ίσως να μπορούμε να παρακάμψουμε το πρόβλημα αποδεχόμενοι την κυκλικότητα της διανοητικής εργασίας, με την εξής μορφή: σε ένα αρχικό στάδιο διερεύνησης χρησιμοποιούμε ως σημείο στήριξης τις υπάρχουσες έννοιες, και κατά την εμβάθυνση στην παρούσα κατάσταση, προσπαθούμε να ασκήσουμε, όσο αυτό είναι μπορετό, την λεγόμενη χουσσερλιανή΄΄εποχή΄΄( =τοποθέτηση εντός παρενθέσεως, και προσωρινή αναστολή κρίσεων), προσεγγίζοντας το ΄΄αντικείμενο΄΄ με σχετική, το τονίζω, ανεξαρτησία από τις διαμορφωμένες αντιλήψεις και προϊδεασμούς.
Κατόπιν επανερχόμαστε στο εννοιολογικό πεδίο εμπλουτίζοντας και αναδιαμορφώνοντάς το με τα πορίσματα των συγκεκριμένων, νέων παρατηρήσεων.
Το έργο είναι σισσύφειο και εξαιρετικά ασταθές και αμφισβητούμενο. Ένα μόνο ερώτημα, για να αναδειχθεί το βάθος του προβλήματος: Πως μπορείς να προβείς σε παρατηρήσεις των φαινομένων, χωρίς καμία εννοιολογική προσύλληψη και προϋπάρχουσα ιδέα περί του αντικειμένου που αποπειράσαι να συλλάβεις;
Δεν ξέρω. Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στην οικονομική κρίση.
Υπάρχει μια βασική διαφορά της παρούσας κρίσης με εκείνην του 1929.
Τότε δεν υπήρχαν περίπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα με μεγάλη δυσκολία στην αποτίμηση της αξίας τους. Αυτό δημιουργεί μια διαρκή κρίση εμπιστοσύνης προς τους καπιταλιστικούς θεσμούς που δίνουν την εικόνα κάποιου που δημιούργησε μηχανές δήθεν απόλυτα ελεγχόμενες από τους κατασκευαστές τους οι οποίες ξέφυγαν από τον έλεγχο και στράφηκαν εναντίον των δημιουργών τους. Τα τοξικά προϊόντα που δημιούργησαν οι επενδυτικές τράπεζες και διέσπειραν στο ενεργητικό σχεδόν όλων των οικονομικών ιδρυμάτων του πλανήτη, δημιούργησαν μια πρωτόγνωρη κρίση νομιμοποίησης, που αδυνατούν να αποκαταστήσουν τα κρατικά προγράμματα διάσωσης, οι bad banks και οι κεϋνσιανού τύπου συνταγές. Γιατί πολύ απλά κανείς δεν εμπιστεύεται πλέον αυτούς που δημιούργησαν τα τοξικά προϊόντα τέρατα και αυτούς που επέτρεψαν την κυκλοφορία και την διασπορά τους σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, και κανείς δεν μπορεί να μας βγάλει από το μυαλό ότι αυτές οι πρακτικές δεν θα επαναληφθούν λίαν συντόμως. Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης θα απαιτούσε αλλαγή πλεύσης στην κατεύθυνση της κατάργησης της πλήρους κατάργησης των χρηματοοικονομικών προϊόντων αυτού του τύπου, του περιορισμού των τραπεζών στις παραδοσιακές τραπεζικές εργασίες, την εκ νέου ανακάλυψη από τα golden boys του πουριτανικού είδους του παραδοσιακού καπιταλισμού, την επιστροφή των αξιών της προσωπικής υπευθυνότητας, της διαφάνειας, του αυτοπεριορισμού, της αντίληψης των μακροπρόθεσμων επενδύσεων και της προσδοκίας αποκόμισης ΄΄λογικών΄΄ κερδών κλπ, κλπ. Αυτά όμως σημαίνουν μια τεραστίων διαστάσεων ανθρωπολογική μετάλλαξη του μεταμοντέρνου καπιταλισμού και του ήθους των ανθρώπων του. Μπορεί να συμβεί; Και αυτά στο πλαίσιο μιας ανάλυσης που μπορεί να κάνει κανείς τοποθετούμενος στο εσωτερικό της καπιταλιστικής λογικής, της δικής της οπτικής και των αντιφάσεών της.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Οι 100 μεγαλύτεροι Έλληνες

Με αφορμή την αξιόλογη προσπάθεια του ΣΚΑΙ για την ανάδειξη 100 σπουδαίων Ελλήνων, θέλω να παραθέσω ένα άκρως επίκαιρο απόσπασμα του Κορνήλιου Καστοριάδη, του οποίου η παρουσία αποτέλεσε μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της εκπομπής.

«…απίστευτες επινοήσεις, όπως η οικονομία της προσφοράς ή ο μονεταρισμός, γίνονται της μόδας. Οι υμνητές του νεοφιλελευθερισμού εμφανίζουν τους παραλογισμούς τους ως προφανείς και αυτονόητους, τη στιγμή που η απόλυτη ελευθερία των κινήσεων κεφαλαίου καταστρέφει ολόκληρους τομείς της παραγωγής σε όλες σχεδόν τις χώρες και που η παγκόσμια οικονομία μεταμορφώνεται σε πλανητικό καζίνο».

«Το καθεστώς παραμέρισε μόνο του τα κάποια μέσα ελέγχου που εκατόν πενήντα χρόνια πολιτικών, κοινωνικών και ιδεολογικών αγώνων είχαν επιτύχει να του επιβάλουν. Η άνομη κυριαρχία των βαρόνων θηρευτών της βιομηχανίας και του χρηματικού κεφαλαίου στις Η.Π.Α. του τέλους του παρελθόντος αιώνος, ωχριά μπροστά στη σημερινή κατάσταση. Οι διεθνικές φίρμες, η χρηματιστηριακή κερδοσκοπία και επίσης οι μαφίες υπό τη στενή έννοια του όρου, κουρσεύουν τον πλανήτη, οδηγούμενες αποκλειστικά από τη βραχυπρόθεσμη θέα των κερδών τους…».

Το παρουσίασε πριν 12 χρόνια. Δε φαίνεται σα να γράφηκε χθες, με αφορμή την τρέχουσα "κρίση".

Το ΠΑΣΟΚ ως ο παραδοσιακός αλιεύς ψήφων της αριστεράς

Είχα μία κουβέντα με έναν ΠΑΣΟΚΟ blogger ο οποίος επέμενε ότι το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν έκανε προτάσεις μετεκλογικής συνεργασίας προεκλογικά με τα κόμματα της αριστεράς. Απλά είναι νέα τακτική του Γιωργάκη ο οποίος είναι ανοικτόμυαλος! Η κουβέντα άνοιξε μετά την παρατήρηση μου ότι ανέκαθεν αυτή ήταν η τακτική του ΠΑΣΟΚ και δεν είναι βέβαια μόνο τωρινή.

Η αριστερά ήταν ανέκαθεν η παραδοσιακή δεξαμενή ψήφων του ΠΑΣΟΚ και εκεί αποσκοπούν τα δήθεν περί μετεκλογικών συνεργασιών. Αν ήθελε τόσο τη συνεργασία τι εμπόδιζε το ΠΑΣΟΚ να την πραγματοποιήσει μετεκλογικά χωρίς να το διατυμπανίζει προεκλογικά?

Το ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη του και ο κατευθυνόμενος τύπος ανέκαθεν πλαγιοκοπούσε την αριστερά και συζήταγε ΠΑΝΤΑ προεκλογικά για μετεκλογικές συνεργασίες. Γιατί κάνει πάντα την κουβέντα προεκλογικά? Αν εκτιμά τα στελέχη της αριστεράς μπορεί κάλλιστα να τους προτείνει συνεργασία όταν εκλεγεί. Αλλά ας μην έχουμε παρωπίδες. Η συνταγή αυτή του ΠΑΣΟΚ είναι συνταγή συσπείρωσης των οπαδών του αφενός, αφετέρου αλίευσης ψήφων από την αριστερά. Γιατί απλά ο ψηφοφόρος έχοντας να επιλέξει αριστερά σε συσκευασία ΠΑΣΟΚ και ΠΑΣΟΚ σκέτο, τελικά επιλέγει ΠΑΣΟΚ σκέτο μήπως διορίσει και το παιδί μας…

Μη γελιόμαστε το ΠΑΣΟΚ το βολεύει η περιθωριοποίηση του ΚΚΕ και η εξαφάνιση του ΣΥΝ από το πολιτικό σκηνικό…

Και για του λόγου το αληθές:

Ιδού από το 1993:
"Από την πλευρά του ο Ανδρέας Παπανδρέου απευθύνει πρόσκληση σε Συνασπισμό και Κ.Κ.Ε. για μετεκλογική συνεργασία ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο, εφόσον το ΠΑΣΟΚ σχηματίσει κυβέρνηση, και δηλώνει έτοιμος να ξεχάσει τα γεγονότα του 1989 (συγκυβέρνηση Ν.Δ. - Αριστεράς). Αρνητική όμως η απάντηση και από τα δυο κόμματα."

ΠΗΓΗ:http://www.livepedia.gr

Ιδού από το 1999:

Ερώτηση: Και οι προτάσεις που έχουν γίνει από στελέχη του Κινήματος για εκλογική συνεργασία με το Συνασπισμό. Τι λέτε γι'αυτές;

Απάντηση:Το πρόβλημά μας είναι η χαμηλή συσπείρωση της παραδοσιακής εκλογικής μας βάσης κι' εκεί θα πρέπει να στραφούν οι προσπάθειές μας. Αλλά για το σκοπό αυτό χρειάζεται να εμμείνουμε σε βασικές πολιτικές αρχές που συνδέονται με την πολιτική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια φυσικά της σύγχρονης εποχής και πάνω απ' όλα να αξιοποιήσουμε το τεράστιο ανενεργό δυναμικό ικανών μεσαίων στελεχών που παραγκωνίζονται από χαμαιλέοντες όλων των εποχών και παντός καιρού. Με το Συνασπισμό ,ίσως και με άλλα κόμματα, υπάρχει περιθώριο μετεκλογικής συνεργασίας.

Συνέντευξη του Θ. Κατσανέβα στον Τύπο της Κυριακής 31/1/99 στον Αντρέα Καψαμπέλη

.

Ιδού από το 2004:
"Όχι" στη μετεκλογική συνεργασία ΣΥΝ- ΠΑΣΟΚ "Είμαστε αντίθετοι με την πολιτική του'
ρνήθηκε τη μετεκλογική συνεργασία του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Νίκος Κωνσταντόπουλος. Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου, ο κ. Κωνσταντόπουλος τόνισε πως, "δεν απασχολεί" το κόμμα του κανένα τέτοιο ενδεχόμενο και δήλωσε ότι "ο κ. Παπανδρέου περισσότερες πληροφορίες λέει και κάνει τα πιο αντιφατικά πράγματα".
ΠΗΓΗ: http://news.pathfinder.gr/greece/politics/28992.html

22/2 ΕΛΑΙΩΝΑΣ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, ΣΤΙΣ 11.00 π.μ.
ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΕΛΑΙΩΝΑ.
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ/ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ!
ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ 11.00 π.μ. ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ
ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ, ΞΕΡΕΤΕ... ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΤΙΖΟΥΝ...
ΚΑΙ ΦΥΤΕΥΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝΤΡΑ...
ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΓΥΡΩ ΣΤΗ 1.30 μ.μ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΓΕΩΠΟΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
ΝΑ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΦΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ.
ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΒΟΛΕΣ ΔΕΚΤΕΣ... ΞΕΡΕΤΕ ΕΣΕΙΣ...

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Έκθεση Προβόπουλου...τα ίδια και τα ίδια!

Δόθηκε στη δημοσιότητα σήμερα η περιβόητη πλέον έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Τίποτα το πρωτότυπο, τίποτα το νέο. Ένα απλό copy-paste των προηγούμενων εκθέσεων του μέγα Γκαργκάνα, η ίδια νεοφιλελέυθερη πιπίλα στο στόμα των απανταχού golden boys όπου βλέπουν τη σωτηρία του κόσμου ως συνάρτηση της πτώσης των μισθών, όλων των άλλων πλην βέβαια των δικών τους. Αυτοί άλλωστε είναι ξεχωριστοί μπορούν να παραγάγουν πλούτο από τον αέρα. Ε αυτό είναι πράγματι ξεχωριστό.

Στο διαταύτα τώρα. Τι λέει η έκθεση, τι λένε μάλλον οι εκθέσεις τα τελευταία 20 χρόνια; Να μην αυξηθούν οι μισθοί στο δημόσιο, να μην αυξηθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, να «ελαστικοποιηθούν» οι σχέσεις εργασίας. Τόσο απλά. Αυτή είναι η σωτηρία. Να καταπολεμήσεις την ύφεση…με ύφεση. Γαλαντόμοι μεν με τις τράπεζες, σφιχτοχέρηδες με το λαουτζίκο. Ο Krugman το αναφέρει ως «την επιστροφή των οικονομικών της ύφεσης». Βάσει της σχολής των οικονομικών της ύφεσης τα μονοπώλια και τα ολιγοπώλια μπορούν να διατηρούν και να αυξάνουν τα κέρδη τους με εντατικοποίηση της εργασίας, καθήλωση των μισθών, καταστρατήγηση του ωραρίου κ.ο.κ. Από την άλλη πλευρά τα νοικοκυριά, στρέφονται στις τράπεζες για να καλύψουν τρέχουσες ανάγκες με δανεισμό. Συνεπώς όλα καλά για ολιγοπώλια και τράπεζες, όπου μπορούν ακόμα και σε περίοδο ύφεσης να αυξάνουν τα κέρδη τους εις βάρος των νοικοκυριών τα οποία πολιτικές τύπου Προβόπουλου-Γκαργκάνα τα καταδικάζουν στην ανέχεια και στα δάνεια.

Υστερόγραφο: και για να μη δώσουμε αξία στους Έλληνες «διοικητές» της Τράπεζας Ελλάδος οι πολιτικές που προτείνουν δεν είναι βέβαια δική τους έμπνευσης αλλά απλή αντιγραφή των συνταγών των χαρτογιακάδων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ομόσταβλών τους.

Συναρτησιακή σχέση μείωσης βασικών επιτοκίων και αύξησης των επενδύσεων .

Πίσω από τη λογική των κεντρικών τραπεζιτών για μείωση των βασικών επιτοκίων βρίσκεται η θεωρία ότι ο πρωταρχικός παράγοντας που μετρά στην απόφαση κάποιας επιχείρησης να επενδύσει είναι η αύξηση ή η μείωση του κόστους του χρήματος.
Η προσδοκία όμως των αυξημένων κερδών, που προέρχονται κατά βάση από την αύξηση των πωλήσεων των παρεχόμενων προϊόντων ή υπηρεσιών μιας επιχείρησης, στηρίζεται σε υπολογισμούς του εκάστοτε επενδυτή που αφορούν στην γενικότερη ευρωστία της αγοράς στην οποία απευθύνεται, σε τελευταία δηλαδή ανάλυση στην αγοραστική δύναμη των καταναλωτών. Σε εποχές οικονομικής ύφεσης ή κάμψης, όπου οι καταναλωτές μειώνουν την δαπάνη τους και επικρατεί απαισιοδοξία στην αγορά, ακόμη και γενναίες μειώσεις των βασικών επιτοκίων που παρασύρουν σε συνολική μείωση τα επιτόκια χορηγήσεων των τραπεζών, δεν είναι ικανή να κινητοποιήσει τους επιχειρηματίες να προχωρήσουν σε νέες επενδύσεις και αντίστροφα σε εποχές οικονομικής άνθησης ακόμη και το υψηλό κόστος του χρήματος δεν αναστέλλει τις επιθετικές επενδυτικές κινήσεις.
Το λεγόμενο risk avertion(η αποφυγή των επενδυτικών ρίσκων) επικρατεί σε περιόδους υφέσεων και οι διαδοχικές μειώσεις των βασικών επιτοκίων δεν αρκούν από μόνες τους να αναστρέψουν το κλίμα επενδυτικής άπνοιας.
Αυτό βλέπουμε στην παρούσα συγκυρία, όπου αν και οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες έχουν μειώσει τα βασικά τους επιτόκια κοντά στο μηδέν, η ζήτηση για πιστώσεις έχει υποχωρήσει σημαντικά. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε μελετώντας και την περίπτωση της Ιαπωνίας όπου εδώ και πολλά χρόνια η κεντρική τράπεζα της χώρας έχει περιστείλει δραστικά το βασικό της επιτόκιο χωρίς να μπορέσει να αντιμετωπίσει την υπερδεκαετή στασιμότητα της ιαπωνικής οικονομίας.
Οι επιχειρήσεις στην παρούσα συγκυρία προτιμούν το cost cutting, άλλες αμυντικού τύπου κινήσεις καθώς και την προσφυγή στις αγκαλιές του κρατικού προστατευτισμού παρά την ριψοκίνδυνη πλεύση στα φουρτουνιασμένα πελάγη της ελεύθερης αγοράς.
Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Τι γινόταν εδώ στην Ελλάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια, παρά την διατήρηση του κόστους δανεισμού σε υψηλά επίπεδα, συγκριτικά πάντα με το αντίστοιχο κόστος στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης; Είχαμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και πολλά επιχειρηματικά deals-εξαγορές, συγχωνεύσεις, επεκτάσεις δραστηριοτήτων στην νοτιοανατολική Ευρώπη- που στηρίζονταν σε προσδοκίες για ακόμη υψηλότερες κερδοφορίες.
Η μείωση των επιτοκίων επομένως αποτελεί βέβαια συνεκτιμώμενο παράγοντα, αλλά σε καμία περίπτωση αποκλειστικό ή κύριο-της απόφασης για την πραγματοποίηση μιας επένδυσης.
Πέρα όμως από τις προσδοκίες των οικονομικών παικτών, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, ένας εκ των οποίων είναι και η εξυπηρέτηση της στενής γραφειοκρατικής φατρίας ή κλίκας στην οποία ανήκουν οι έχοντες την εξουσία των όποιων επενδυτικών αποφάσεων. Παράδειγμα: Μια βραχυπρόθεσμη υψηλού ρίσκου επένδυση σε κάποια πολύπλοκα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, μπορεί να αποφασιστεί με συνοπτικές διαδικασίες και σε χρόνο dt από την ομάδα που στελεχώνει το αντίστοιχο τμήμα μιάς επενδυτικής τράπεζας, επειδή γνωρίζει ότι τα μέλη της θα αμειφθούν με αστρονομικά bonus σε περίπτωση που ευοδωθεί η κίνησή της.
Σε άλλη περίπτωση μπορεί να αποφασιστεί μια μεγάλης έκτασης συγχώνευση με άλλη εταιρία, επειδή αυτή η κίνηση ισχυροποιεί τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρίας που αναλαμβάνει την σχετική πρωτοβουλία έναντι των μετόχων, τους οποίους και παραμυθιάζει με στατιστικές και στοιχεία εν πολλοίς πλαστά και μαγειρεμένα.
Όλοι όμως οι προαναφερθέντες παράγοντες δεν μπορούν να μαθηματικοποιηθούν και να εισαχθούν σε σκέλη εξισώσεων είτε γραμμική είτε μη γραμμική μορφή προσπαθήσουμε να αποδώσουμε σε αυτές. Γι αυτό και όλες αυτές οι γελοίες διαμάχες περί όνου σκιάς, στις οποίες οι ΄΄ειδικοί΄΄ ερίζουν για το εάν η παρούσα κρίση είναι depression ή resession και για το εάν η διάρκειά της θα έχει την μορφή του λατινικού V ή του λατινικού L . Στην ουσία κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να πει τίποτα για το μέγεθος και την διάρκεια της κρίσης, γιατί δεν υπάρχει επιστημονικό εργαλείο για τέτοιου είδους πρόβλεψη.
Αλλά αν το παραδεχόντουσαν αυτό με πλήρη ειλικρίνεια θα σήμαινε ότι δεν ξέρουν και πολλά παραπάνω από το μέσο πολίτη και τότε πως θα δικαιολογούσαν την εξουσιαστική τους θέση μέσα στην κοινωνία;
Η πραγματική οικονομία λοιπόν μικρή σχέση έχει με όλα αυτά τα ειδυλλιακά ορθολογικά τοπία που διακοσμούν τα συγγράμματα της οικονομικής επιστήμης.
Ως τελευταία γραμμή άμυνας καταλήγουν κάποιοι να αποδίδουν πρωταρχική σημασία σε έννοιες όπως επιχειρηματική εμπιστοσύνη(για την οποία έχουν διαμορφώσει και σχετικό δείκτη και μετρούν με συνεντεύξεις επιχειρηματικών στελεχών), προσδοκία, θετική επενδυτική ψυχολογία, bull market, risk avertion, επιχειρηματικό κλίμα, οι οποίες συνιστούν μια αμήχανη προσπάθεια υπέρβασης της αδυναμίας, της υποτίθεται ΄΄παντοδύναμης΄΄ οικονομικής επιστήμης της εποχής μας, να υποτάξει στην μαθηματικοποιημένη συμβολιστική της φαινόμενα που ενέχουν υψηλό βαθμό απροσδιοριστίας διότι παραπέμπουν στην ψυχολογία του ανθρώπινου παράγοντα και σε κοινωνικοοικονομικές δομές τόσο πολυσύνθετες που ακόμη και οι μη γραμμικές εξισώσεις των χαοτικών μαθηματικών δεν μπορούν να τις χειριστούν.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Άλλος ένας στην "ψειρού".

Για να διοριστώ στο Δήμο έπρεπε να έχω λευκό ποινικό μητρώο. Οι κ.κ. Δήμαρχοι και Νομάρχες που καταδικάζονται τελεσίδικα από τα ποινικά δικαστήρια, εξακολουθούν να βγαίνουν στα κανάλια και να κάνουν κύρηγμα...Ιδού άλλος ένας στην ψειρού...

Ένοχος για παράβαση καθήκοντος και ποινή φυλάκισης ενός έτους για τον Π. Ψωμιάδη

από τη www.tvxs.gr


Ποινή φυλάκισης ενός έτους επεβλήθη σήμερα από το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης στον Νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη. Η υπόθεση αφορά σε μειώσεις προστίμων που είχαν επιβληθεί από τα ελεγκτικά όργανα της Νομαρχίας σε βενζινοπώλη. Το Δικαστήριο έκρινε ένοχο το Νομάρχη Θεσσαλονίκης για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος και του επέβαλε την ανωτέρω ποινή με ανασταλτικό αποτέλεσμα.

Ο νομάρχης είχε παραπεμφθεί σε δίκη τέσσερα χρόνια πριν, κατηγορούμενος ότι μείωσε πρόστιμα που είχαν επιβληθεί σε πρατηριούχο υγρών καυσίμων, από 89.000 σε 5.000 ευρώ. Κατά τους ελέγχους που είχαν γίνει από τη Διεύθυνση εμπορίου της νομαρχίας, διαπιστώθηκε ότι ο εν λόγω πρατηριούχος νόθευε πετρέλαιο με τη μέθοδο του αποχρωματισμού.

Οι κατηγορίες εναντίον του κ. Ψωμιάδη αφορούσαν σε παράβαση καθήκοντος. Η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης έγινε ύστερα από αναφορά του πρώην διευθυντή Εμπορίου της νομαρχίας, Ηλία Τυχαλάκη, τον Ιούνιο του 2005 και μετά την προκαταρκτική έρευνα που έγινε ασκήθηκε ποινική δίωξη. Ο κ. Τυχαλάκης ήταν και ο μοναδικός και βασικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη.

O νομάρχης Θεσσαλονίκης αποφάσισε στις 11 Ιανουαρίου 2005 να μειώσει τα πέντε πρόστιμα που είχαν επιβληθεί στον πρατηριούχο, συνολικού ύψους 89.000 ευρώ, και του επέβαλε πρόστιμο 1.000 ευρώ για κάθε παράβαση. Οι έλεγχοι στο συγκεκριμένο πρατήριο καυσίμων είχαν γίνει από τον Μάρτιο του 2000 μέχρι τον Απρίλιο του 2001 και τα πρόστιμα είχαν επικυρωθεί από τον προηγούμενο νομάρχη, Κώστα Παπαδόπουλο.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

ΚΡΙΣΕΙΣ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΣΙΝΑ ΞΙΝΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ

Σύμφωνα με την κλασική μαρξιστική προσέγγιση οι κρίσεις υπερπαραγωγής είναι περιοδικές και σύμφυτες στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Με απλά λόγια οφείλονται στην παραγωγή αγαθών τα οποία δεν μπορεί να απορροφήσει η εκάστοτε ζήτηση, λόγω της μεγάλης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στην καπιταλιστική κοινωνία από την μία πλευρά και της εξαθλίωσης των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων από την άλλη.
Για τον Μαρξ επομένως οι κρίσεις υπερπαραγωγής αποτελούσαν συνέπεια και σύμπτωμα της βασικής κατ΄αυτόν αντίφασης που διέπει τον καπιταλισμό και η οποία είναι η αντίφαση ανάμεσα στις παραγωγικές σχέσεις και τις παραγωγικές δυνάμεις.
Μεταπολεμικά οι μαρξιστές θεωρητικοί αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε θεωρητικές ακροβασίες για να δικαιολογήσουν την ουσιαστική ανυπαρξία κρίσεων υπερπαραγωγής στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες κατά την χρυσή μεταπολεμική τριακονταετία της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης(1945-1975). Επειδή έψαχναν με τον μεγεθυντικό φακό στις δυτικές οικονομίες αλλά δεν εύρισκαν ούτε μια από τις οικονομικές ανισορροπίες που κατά διαστήματα ενέσκηπταν στις μητροπόλεις που να μπορούν να τους προσάψουν τον χαρακτηρισμό ΄΄κρίση υπερπαραγωγής΄΄, προσπάθησαν να πουν ότι ο νεοϊμπεριαλισμός κατάφερνε με την εξαγωγή των προϊόντων του στις χώρες του νότου να ξεπεράσει προσωρινά μεν τα προβλήματα υπερπαραγωγής στο κέντρο αλλά επεκτείνοντας σε όλο τον πλανήτη τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής δημιουργούσε το έδαφος για επανάκαμψη των κλασικών κρίσεων υπερπαραγωγής σε ανώτερο επίπεδο και με όλο και πιο διευρυμένη μορφή ή κάποιοι άλλοι απέδιδαν στην φρενήρη κούρσα των εξοπλισμών και στην συνακόλουθη ανάπτυξη του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος την σχετική εξισορρόπηση της προσφοράς με την ζήτηση και την αποσόβηση των κρίσεων υπερπαραγωγής. Όλες αυτές οι αγωνιώδεις προσπάθειες που αποτέλεσαν την καραμέλα των μαρξιστών οικονομολόγων δεν αντέχουν σε καμιά σοβαρή κριτική και μια έστω και πρόχειρη ανάγνωση των αντίστοιχων τμημάτων του ΄΄Κεφαλαίου΄΄ του Μαρξ δείχνει πόσο πολύ απέχουν από την δική του διαπραγμάτευση για τις κρίσεις υπερπαραγωγής. Οι προσπάθειες διάσωσης του ευαγγελίου αποτύγχαναν και μαζί με την ανυπαρξία κρίσεων υπερπαραγωγής κατέρρεαν και οι βασικές παραδοχές της ΄΄μόνης επιστημονικής θεωρίας΄΄.
Ήταν ανίκανοι να δουν και να κατανοήσουν το εκτυφλωτικό γεγονός, που ήταν εκεί στεκόταν μπροστά στα μάτια τους και τους προκαλούσε να επανεξετάσουν τις θεωρητικές τους προσεγγίσεις. Οι αγώνες της εργατικής τάξης κατάφεραν να τροποποιήσουν την ανταλλακτική αξία του εμπορεύματος εργατική δύναμη, και να ανεβάσουν το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης με τρόπο ουσιαστικό και μετρήσιμο. Οι προβλέψεις για αυξανόμενη εξαθλίωση διαψεύστηκαν και ο κρατικός παρεμβατισμός και οι μεγάλες σχεδιασμένες παρεμβάσεις στην οικονομία κατάφεραν να επιλύσουν το πρόβλημα των ανισορροπιών μεταξύ προσφοράς και ζήτησης που κατέτρυχαν τον καπιταλισμό του 19ου και του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
Όλα αυτά έτσι γινόντουσαν μέχρι την έλευση εκεί στα τέλη του 70 του Ρήγκαν και της Θάτσερ και την μεγάλη αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού που απορύθμισε τις αγορές και επανέφερε στην σκηνή το ξεχασμένο τέρας του άναρχου και ανεξέλεγκτου καπιταλισμού.
Μετά λοιπόν και από την τελευταία κρίση που ξεκίνησε από την φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ και εξαπλώθηκε σε όλο τον πλανήτη, οι ξοφλημένοι μαρξιστές ξαναβγήκαν από τα λαγούμια τους και άρχισαν περιχαρείς να παπαρολογούν περί της επανάκαμψης των κλασικών κρίσεων υπερπαραγωγής. Εδώ ισχύει αυτό που λέμε θέλει η πουτ.. να κρυφτεί και δεν την αφήνει η χαρά της. Και μιλάμε για τους πιό σοβαρούς γιατί υπάρχουν και κάτι γραμματείς ΄΄ορθόδοξων΄΄ κομμουνιστικών κομμάτων που με ύφος χιλίων καρδιναλίων αποφαίνονται ότι αιτία της κρίσης είναι η συσσώρευση υπερβολικών κερδών τα τελευταία χρόνια, που επειδή οι καπιταλιστές δεν είχαν τι να τα κάνουν, άρχισαν να τα επενδύουν έτσι αλόγιστα δεξιά και αριστερά δημιουργώντας τις γνωστές φούσκες. Αλλά υπερκέρδη υπήρχαν πάντα, γιατί τέτοια μείζων κρίσις δεν συνέβαινε και παλιότερα, ας πούμε το 1967 ή το 1976 ή το 1985; Γιατί τότε είχαμε μόνο περιφερειακές και πιο βραχυχρόνιες χρηματοπιστωτικές κρίσεις, νομισματικές ή κρίσεις πετρελαϊκές, οι οποίες παρεμπιπτόντως ήταν και ανερμήνευτες με τα κλασικά μαρξιστικά εννοιολογικά εργαλεία παρ’όλες τις σχετικές παπαρδέλες που και τότε αφειδώς διατυπώνονταν;
Και εφόσον θέλουμε να μιλάμε για αυστηρώς επιστημονική θεωρία, που προβλέπει με απόλυτη ακρίβεια κάποιες κλάσεις φαινομένων, που βρίσκεται μέσα στην παγκόσμια μαρξιστική βιβλιογραφία εκείνη η μελέτη, ανάλυση, μονογραφία, διατριβή-πείτε τη όπως θέλετε- που αποδεικνύει , όπως θα έπρεπε να το κάνει, ότι οι αναπότρεπτες και νομοτελειακά επαναλαμβανόμενες κρίσεις υπερπαραγωγής θα πρέπει να επαναλαμβάνονται κάθε πέντε, έξι, δέκα χρόνια, θα έχουν αυτά ή εκείνα τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και θα εκδηλώνονται σε τούτον ή εκείνο τον χώρο;
Αν μου υποδείξει κάποιος έστω και ένα τέτοιο σύγγραμμα θα κάτσω να με…… ξέρετε τι. Και μην μου πει κάποιος ότι τέτοιου είδους προβλέψεις δεν μπορεί να υπάρξουν, γιατί απλούστατα τέτοιου είδους προβλέψεις και αναλύσεις είναι υποχρεωτικές για θεωρητικά συστήματα που υπάγουν άπαν το επιστητό σε καθολικές νομοτέλειες. Στα πλαίσια τέτοιου τύπου συστημάτων, πρέπει τα πάντα, και όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα πχ από τις αιμορροΐδες του Πούτιν μέχρι το προχθεσινό τροχαίο ατύχημα στην Αθηνών–Λαμίας και την ίωση που άρπαξα τις προάλλες, να εξηγούνται και ακόμη περισσότερο να προβλέπεται η εκδήλωσή τους από τους νόμους του συστήματος, ειδάλλως το σύστημα καταρρέει και η προσφυγή σε πρόσθετες υποθέσεις και τροποποιήσεις απλώς παρατείνουν κουτσά-στραβά την ζωή της θεωρίας μέχρι να βγει η ψυχή της.

Συνελόντι ειπείν, οι κρίσεις υπερπαραγωγής δεν είναι αναπότρεπτες και ούτε και το σοσιαλιστικό μέλλον μπορεί να στηρίζεται σε λαϊκές επαναστάσεις που θα συμβούν επειδή η εξαθλίωση θα γίνει υποχρεωτική για δισεκατομμύρια εργαζομένων επάνω στον πλανήτη. Αφενός αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να συμβεί και αφετέρου και εάν τύχει να συμβεί πιο πιθανό είναι να στραφούν οι πληθυσμοί σε οικοφασιστικές ή σκοταδιστικές και εθνικιστικές λύσεις παρά σε οτιδήποτε άλλο. Η σοσιαλιστική επανάσταση θα είναι συνέπεια, εάν ποτέ υπάρξει, έλλογης, αυτενεργούς και αυθυπερβατικής συνειδητοποίησης και όχι αντανακλαστικής, στην έσχατη ένδεια και πείνα, αντίδρασης, λες και οι κοινωνικές τάξεις είναι σκυλάκια που συμμετέχουν σε τίποτα παβλοφικά εργαστηριακά πειράματα.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Στα... ψιλά η καταδίκη Τζανίκου για το «The Mall»

Από την http://www.tvxs.gr/v4981

Μία ακόμη από τις εξελίξεις που «θάφτηκαν», ελέω συμφερόντων: Στις 19 Ιανουαρίου, ο πρώην δήμαρχος Αμαρουσίου, Παναγιώτης Τζανίκος, καταδικάστηκε τελεσίδικα από το Τριμελές Εφετείο Αθηνών σε 12 μήνες φυλάκιση. Αιτία, η επίμαχη οικοδόμηση του θηριώδους εμπορικού κέντρου, «The Mall».

Το δικαστήριο απέρριψε τα επιχειρήματα του κ. Τζανίκου, ο οποίος υποβαθμίζει τις περιβαλλοντικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του έργου και κάνει λόγο, μάλιστα, για οφέλη στην πόλη του Αμαρουσίου. Η εκδίκαση της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι μία από τις 6 που διεξάγονται το 2009 με αντικείμενο την αμφιλεγόμενη κατασκευή του συγκροτήματος, συμφερόντων Λάτση. Μία εκ των προσφυγών αξιώνει αποζημίωση, ύψους 600 εκατομμυρίων ευρώ, από τις κατασκευαστικές εταιρείες προς το δήμο Αμαρουσίου, επικαλούμενη «τεράστιες ζημιές» για την περιοχή.

Τοπικές οργανώσεις πολιτών, οι οποίες χαρακτηρίζουν το έργο παράνομο, δηλώνουν αισιόδοξες, ύστερα από τη σχετική δικαστική απόφαση, τόσο στο πλαίσιο της προσπάθειας να διασωθούν οι ελεύθεροι χώροι, όσο και στο επίπεδο της απρόσκοπτης απονομής δικαιοσύνης. Οι διαμαρτυρόμενοι τονίζουν με έμφαση ότι η είδηση ουσιαστικά δεν δημοσιεύθηκε από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Το φαινόμενο «Τσίπρας»

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα πέρα από τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα παρουσιάζονται κατά καιρούς και άλλα. Το φαινόμενο «Σαμαράς», το φαινόμενο «Αβραμόπουλος» και το πιο πρόσφατο φαινόμενο «Τσίπρας». Όλα αυτά τα φαινόμενα –πλην των καιρικών- κατασκευάζονται και ενισχύονται από τα ΜΜΕ και τους εθνικούς μας εργολάβους. Το παιχνίδι στήνεται ως εξής: Βγαίνουν στη δημοσιότητα τα στημένα γκάλοπ όπου οι δημοσκόποι» ερωτούν π.χ. ποιος είναι ο πιο κατάλληλος για να κυβερνήσει τη χώρα. 25% ο γιος του Παπανδρέου, 25% ο ανιψιός του Καραμανλή, "άλλος" 30%. Έτσι ανάλογα με την επιθυμία τους τα ΜΜΕ μεταφράζουν το «άλλος» ως Σαμαράς, ως Αβραμόπουλος κ.ο.κ. τα φαινόμενα δηλαδή όπου τα γκάλοπ τους φούσκωσαν αλλά και γρήγορα τους ξεφούσκωσαν.

Η περίπτωση του Τσίπρα έχει διαφορές, αλλά μέχρι ένα σημείο θυμίζει τα λοιπά πολιτικά φαινόμενα. Αρχικά η αλεπού Αλαβάνος προτείνει έναν νέο άνθρωπο για Πρόεδρο του ΣΥΝ, αυτός εκλέγεται και όπως είναι φυσικό η ελληνική κοινωνία κουρασμένη από τον πασοκικό και δεξιό νεποτισμό βλέπει με καλό μάτι το νέο Πρόεδρο. Τα ΜΜΕ και οι εθνικοί μας εργολάβοι μη μπορώντας να συνεννοηθούν πλήρως με τον Γιωργάκη –θυμίζω τις κατηγορίες που είχε εξαπολύσει ενάντια στο MEGA εκείνη την περίοδο- αρχίζουν την κολακεία του φαινομένου «Τσίπρας» και τα γνωστά γκάλοπ με το ΣΥΝ να προσεγγίζει ακόμα και το 20%. Ωστόσο άποψη μου είναι ότι αφού διαπίστωσαν ότι ο Τσίπρας δεν πρόκειται να τους κάνει πλήρως τα χατίρια εκπροσωπώντας ένα πιο προοδευτικό χώρο από αυτό του ΠΑΣΟΚ και ότι τελικά ο Γιωργάκης μπορεί να παραμείνει πιστός στις «αξίες» του ΠΑΣΟΚ των τελευταίων χρόνων, άρχισαν το ξεφούσκωμα του ΣΥΝ και του Τσίπρα σε σημείο να φθίνει σε ποσοστά κοντά σε αυτά των προηγούμενων εκλογών. Επιπλέον φόρτωσαν στον Τσίπρα και στο ΣΥΝ από τις πυρκαγιές στην Ηλεία έως τους κουκουλοφόρους στην Αθήνα. Από το μπλοκάρισμα της κατασκευής του Γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Ελαιώνα μέχρι τα επεισόδια στην πλατεία Κύπρου στην Κυψέλη. Πίσω από όλα αυτά είναι ο Τσίπρας. Στο παιχνίδι μπαίνει και η Παπαρήγα δράττοντας την ευκαιρία να αντλήσει μερικές ψήφους ώστε να διατηρήσει το μεγαλειώδες 8%. Παράλληλα δε σταματούν το σενάριο της μετεκλογικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ από τα ΜΜΕ ώστε να δώσουν τη χαριστική βολή στον Τσίπρα, αφού ο κακόμοιρος ο ψηφοφόρος αντί να επιλέξει ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ μαζί, επιλέγει τελικά μόνο το ΠΑΣΟΚ που μπορεί τουλάχιστον να χώσει και το παιδί σε κανένα πρόγραμμα STAGE.

Τώρα πια είναι η θέση μου για το φαινόμενο «Τσίπρας»? Αν πραγματικά ήθελε κάτι να αλλάξει και να εκμεταλευθεί τις ρωγμές του πολιτικού καθεστώτος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε εξ’αρχής να παρουσιάσει δέκα, είκοσι, πενήντα προτάσεις στις οποίες θα μείνει ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ και θα μπουν ως βάση μετεκλογικής συνεργασίας όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ, αλλά από οποιονδήποτε. Θέλετε κυβέρνηση, ΝΑΙ αλλά με αυτούς τους όρους τους ξεκάθαρους και πάνω από όλα φιλολαϊκούς. Παραταύτα το πρωί το ένα στέλεχος αποκλείει τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ το βράδυ άλλο στέλεχος αφήνει το πορτάκι ανοικτό. Με αυτά και με αυτά ο νέος καταλληλότερος ο Γιωργάκης -ο δεινός ποδηλάτης- έρχεται να κυβερνήσει το ναυάγιο της ΝΔ. Ποιος θα το περίμενε….?

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Ο Κινέζος πρωθυπουργός ολοκληρώνοντας προχθές την περιοδεία του στην Ευρώπη, δέχθηκε να παραχωρήσει συνέντευξη στου Financial Times, γεγονός που από μόνο του συνιστά είδηση μιας και οι Κινέζοι αξιωματούχοι –και ιδίως ο πρωθυπουργός της χώρας- σπανίως δίνουν συνεντεύξεις σε δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Σε αυτήν την συνέντευξη ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τέσσερα πράγματα: 1) Δεν πρόκειται να δώσει χείρα βοηθείας στο ΔΝΤ χρηματοδοτώντας το με τμήμα των τεράστιων συναλλαγματικών αποθεμάτων της Κίνας, 2)Δεν πρόκειται να προχωρήσει σε καμία μείωση των εκπομπών ρύπων, 3)δεν θα υποχωρήσει στις πιέσεις των άλλων ανεπτυγμένων κρατών για ανατίμηση του εθνικού νομίσματος και 4) ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του σκοπεύει να διοχετεύσει και άλλο πακέτο στήριξης στην κινεζική οικονομία που πλήττεται και αυτή από τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τα μέλη της υπερεθνικής ελίτ αφού λειτούργησαν ως ΄΄μπαχαλάκηδες΄΄ και μετέτρεψαν το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα σε καζίνο, είχαν κάποιες τελευταίες ελπίδες ότι το κινέζικο τμήμα της πολυεθνικής μαφίας με τα υπερκέρδη που συσσώρευσε τα τελευταία χρόνια λόγω των φθηνών εξαγωγών των προϊόντων της, θα έβαζε ένα χεράκι στην διάσωση του συστήματος. Και για να πούμε του στραβού το δίκιο ήδη το έχει κάνει, χρηματοδοτώντας το τεράστιο χρέος του βασικού πυλώνα του μοντέρνου καπιταλισμού που δεν είναι άλλος από τις ΗΠΑ, με το να αγοράζει με τη σέσουλα τα αμερικάνικα bonds.
Μια παρατήρηση εδώ για τις περισπούδαστες αναλύσεις περί της ομηρίας των ΗΠΑ στην Κίνα λόγω της κατοχής των ομολόγων(bonds) της πρώτης από την δεύτερη. Μπορεί λόγω της υπερβάλλουσας ρευστότητας που απέκτησαν εξάγοντας τα φθηνά προϊόντα τους οι Κινέζοι να αγόρασαν αμερικάνικα ομόλογα και να έχουν τιγκάρει τα θησαυροφυλάκιά τους με αυτά, αλλά δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε στιγμή στα πόδια τους χωρίς τις επενδύσεις των αμερικάνικων κατά κύριο λόγο πολυεθνικών που βρήκαν ένα παράδεισο φθηνών εργατικών χεριών και μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στο έδαφος της Κίνας.
Eπίσης αυτά τα ίδια προϊόντα οι Αμερικάνοι καταναλωτές τα απορρόφησαν, ελλείψει αξιόλογης μεσαίας τάξης με υπολογίσιμη αγοραστική δύναμη στην ίδια την Κίνα. Αλλά και τα ίδια τα ομόλογα καθώς και τα άλλα πιο περίπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα που κατέχουν αυτή τη στιγμή οι Κινέζοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από τυπωμένα χαρτιά με αμφισβητούμενη επί του παρόντος αξία λόγω της πλήρους κατάρρευσης του αμερικάνικου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Ένας συνωμοσιολογικός εγκέφαλος μέχρι που θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η όλη κρίση δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τυπική αμερικανιά για να εξουδετερωθούν οι αναδυόμενοι αντίπαλοι βλέπε Ρωσία και Κίνα. Και όντως και οι δύο αυτές χώρες επλήγησαν από την αποχώρηση των hedge funds και των υπόλοιπων επενδυτών και την ραγδαία υποχώρηση των τιμών των πρώτων υλών. Η Ρωσική Κεντρική Τράπεζα αναγκάστηκε να προβεί σε αλλεπάλληλες υποτιμήσεις του ρουβλιού για να περισώσει την ανταγωνιστικότητα της Ρωσικής οικονομίας και τα έσοδα από τις πωλήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ το Κινέζικο καθεστώς ανθίσταται πεισματικά στις πιέσεις για ανατίμηση του γουάν γιατί αυτό θα σήμαινε αυτοκτονία για τις κινέζικες εξαγωγές. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης όμως της οικονομίας, στους οποίους είχαν συνηθίσει όλα τα τελευταία χρόνια οι Κινέζοι ιθύνοντες, αποτελούν παρελθόν, τα ξένα κεφάλαια αποσύρονται από το κινέζικο χρηματιστήριο και 20 εκατομμύρια αγρότες που μετανάστευσαν στα βιομηχανικά αστικά κέντρα της νοτιοανατολικής ζώνης της Κίνας έμειναν χωρίς δουλειά.
Αντί δηλαδή να δημιουργηθεί όπως ήλπιζαν οι φωστήρες του νεοφιλελευθερισμού μια κινέζικη μικρομεσαία τάξη που θα υποκαταστήσει τον παμφάγο Αμερικάνο καταναλωτή και θα σαβουριάζει όσα γκατζετάκια παράγει η παγκόσμια οικονομία, καταβαραθρώνεται και αυτή η ήδη υπάρχουσα κινέζικη ψευτοεργατική τάξη που ζούσε με κάτι λίγα παραπάνω από 2 δολάρια την ημέρα, γεγονός που επέτρεπε στην ντόπια ελίτ να πανηγυρίζει ότι είχε βγάλει από την φτώχια πολλά εκατομμύρια πολίτες της.
Έχει βεβαίως μεγάλη πλάκα το γεγονός ότι οι κινέζοι αρνούνται να χρηματοδοτήσουν το ΔΝΤ. Οι υπόλοιποι μεγαλοχρηματοδότες του δηλώνουν αδυναμία να το συνδράμουν για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του της ΄΄στήριξης΄΄ των παραπαιουσών οικονομιών που βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να ζητήσουν την βοήθειά του, και απευθύνονται στους Κινέζους για να το κάνουν. Τους λένε λοιπόν ΄΄τόσα φράγκα βγάλατε από εμάς όλα αυτά τα χρόνια με τα κωλοπροϊόντα σας που κατέκλυσαν τις δικές μας αγορές, τώρα βάλτε και σεις το χέρι στη τσέπη(στα τεράστια συναλλαγματικά σας διαθέσιμα) για να περισώσουμε το σύστημα΄΄ και κείνοι κάνουν τον …..Κινέζο. ΄΄Σιγά΄΄, λένε, ΄΄μην ξοδέψουμε το χρήμα που έχουμε μαζέψει, για το χατήρι του ΔΝΤ. Εμείς θα το φυλάξουμε για να έχουμε καβάντζα σε περίπτωση που οι κερδοσκόποι σας κάνουν ντου στη χρηματαγορά μας και χρειαστεί να στηρίξουμε το τοπικό μας νόμισμα΄΄. Όμορφος κόσμος, ηθικός, γκαγκστερικά πλασμένος, έτσι; Όσο για τις αναγεννημένες, λόγω και Ομπάμα, προσδοκίες περί μείωσης των εκπομπών ρύπων και στροφής στην πράσινη ανάπτυξη, καλύτερα να τις ξεχάσουμε αφού μια από τις πλέον ενεργοβόρες βιομηχανικές χώρες όπως η Κίνα, δηλώνει δια στόματος του πρωθυπουργού της ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα σχετικά και γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τις ανησυχίες περί της υπερθέρμανσης του πλανήτη και άλλα τέτοια κουλτουριάρικα που απασχολούν τους πολίτες των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Διότι το υπόρρητο επιχείρημα των Κινέζων προς τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους είναι εξοργιστικά απλό: ΄΄ Όταν εσείς γαμούσατε όλο τον πλανήτη για να αναπτυχθείτε ήταν καλά, τώρα που θέλουμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο σας πιάσανε οι οικολογικές ευαισθησίες;΄΄
Ένα άλλο φοβερό ανέκδοτο είναι αυτό με τους υποψήφιους για διάφορους υπουργικούς θώκους του νέου δημοκρατικού κοσμοσωτήρα Μπάρακ Ομάμι Μπλου που φυλλοροούν στις ακροάσεις των επιτροπών του Κογκρέσου λόγω φοροδιαφυγών και άλλων πρόσφατων αμαρτημάτων. Δηλαδή το ίδιο το επιτελείο του νέου Αβραάμ Λίνκολν, που επαγγέλθηκε την ηθική αναγέννηση των ΗΠΑ και ο οποίος κατακεραυνώνει τα golden boys για απληστία και διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, είναι και αυτό βουτηγμένο στα σκατά μέχρι το λαιμό;
Ρε μήπως και η απληστία είναι δομική στον καπιταλισμό; Λέω μήπως;
Άντε μετά από όλα αυτά η κακόμοιρη η υπερεθνική ελίτ να βάλει τάξη στα του οίκου της και να εκπονήσει κανένα σοβαρό και αξιόπιστο σχέδιο εξόδου από την κρίση.Από μπάχαλο σε μπάχαλο το πάει και κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει η αυριανή μέρα.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Η κυβέρνηση που τελειώνει γρήγορα

Από την TVXS
http://www.tvxs.gr/v4534

Ανάλυση του Στέλιου Κούλογλου.

Αυτή τη φορά δεν υπήρχε ούτε το πρόσχημα των κουκουλοφόρων: ήταν αγρότες από την Κρήτη που ήρθαν στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθούν.
Τους είχε άλλωστε προσκαλέσει ο ίδιος ο σύντεκνος αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης με την διαβεβαίωση ότι «εμείς δεν θα σας κάνουμε τα ίδια που σας έκανε το ΠΑΣΟΚ ξεφουσκώνοντας τα λάστιχα των τρακτέρ» και πράγματι κράτησε την υπόσχεση τουΔεν είχε ποτέ υποσχεθεί ότι δεν θα τους ράντιζε για δυό μέρες με χημικά, μαζί με την πόλη του Πειραιά.

Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς κάποια λογική στην πολιτική της σημερινής κυβέρνησης.Αν ήθελε να αποφύγει την πορεία των τρακτέρ στο κέντρο της Αθήνας, θα έπρεπε να επιμείνει στην εισαγγελική απαγόρευση του απόπλου των πλοίων από την Κρήτη, που επιβλήθηκε το απόγευμα της Κυριακής αλλά αναιρέθηκε στην συνέχεια. Τι νόημα έχει να τους προσκαλείς στην Αθήνα την μια μέρα και να τους ξυλοφορτώνεις την άλλη;

Σε αυτό που είναι αξεπέραστοι είναι στην διαχείρηση των κρίσεων, το διαπιστώσαμε άλλωστε και τον Δεκέμβρη. Επειδή ο πρωθυπουργός είναι συνήθως σε αγρανάπαυση στην Ραφήνα, ο κάθε υπουργός κάνει του κεφαλιού του. Ο Παυλόπουλος περίμενε τους διαδηλωτές να ξεθυμάνουν στα καταστήματα, ο Μαρκογιαννάκης(το έδειξαν και τα γεγονότα της Ασκληπιού μόλις ανέλαβε τον Γενάρη) ξυλοφορτώνει προκαταβολικά.

Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης επέλεξε μια άλλη πολιτική: το κρύψιμο.Θυμίζοντας την περίφημη ταινία «Ο μπαμπάς λείπει απο το σπίτι για δουλιά»(ενώ ήταν στην φυλακή) ο κ. Χατζηγάκης άρχισε να καμώνεται ότι έχει δουλιά στις Βρυξέλλες και γι αυτό δεν μπορούσε να συναντήσει τους Κρητικούς αγρότες.

Η επιχείρηση λούφα και παραλλαγή ήταν όμως τόσο κακοστημένη ώστε γρήγορα αποδείχθηκε ότι ο Ελληνας υπουργός δεν έχει κλείσει κανένα ραντεβού στην ευρωπαική πρωτεύουσα. Ρωτάνε σε ένα κανάλι τον εκπρόσωπο του ο οποίος στην αρχή τα μπερδεύει, στην συνέχεια δίνει λάθος ώρα αναχώρησης πτήσης από την Αθήνα και αφού επαναλαμβάνει live τρεις –τέσσερεις φορές ότι αγαπάει τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο καταλήγει στο τέλος να αποκαλύψει ότι τα αιτήματα των αγροτών είναι “στα όρια της(Ευρωπαικής) νομιμότητας”. Ο υπουργός δεν ήθελε να τους δει απλώς επειδή ξέρει ότι το πακέτο παροχών είναι παράνομο.

Θεωρούν τόσο φυσιολογικό να λένε ψέμματα, ώστε πλέον δεν μπαίνουν στον κόπο να επαναλάβουν το ψέμμα της προηγούμενης μέρας. Λένε κάθε μέρα και διαφορετικό!. Ο μπετοφρενής δολοφόνος των τελευταίων δένδρων της πόλης και δήμαρχος Αθηναίων κ. Κακλαμάνης, την μια μέρα δηλώνει ότι ήταν 3 τα δένδρα που έκοψε στην Κυψέλη και ακριβώς την άλλη μέρα ότι ήταν δώδεκα,ενώ στην πραγματικότητα έκοψε κοντά στα 50.

Για να δικαιολογήσει την «πρόσκληση» του στους αγρότες να έρθουν στην Αθήνα, ο Μαρκογιαννάκης υποστήριζε χθές στο Mega ότι την έκανε στις 8 το βράδυ της Κυριακής, όταν πλέον τα πλοία είχαν αποπλεύσει από την Κρήτη: στην πραγματικότητα απέπλευσαν κοντά στα μεσάνυχτα!!Ερωτάται ο υπουργός Αγροτικης Ανάπτυξης κ.Χατζηγάκης αν το πακέτο παροχών είχε την έγκριση της Ευρωπαικής Ενωσης, για να δώσει την απάντηση της χρονιάς: προσπάθησε να επικοινωνήσει με την αρμόδια Επίτροπο αλλά δεν την βρήκε στο τηλέφωνο!!

Αυτό που γίνεται με τις περίφημες παροχές κινείται στα όρια της εθνικης προδοσίας. Για να κάνει το come back για το οποίο τον έσπρωχναν τόσο καιρό οι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ που τον υποστηρίζουν, ο κ.Καραμανλής- Μαυρογιαλούρος άρχιζε να μοιράζει λεφτά που δεν έχει. Για να πάρει τα δάνεια για να ξεπληρώσει αυτά που μοιράζει και όλα τα άλλα χρέη που έχουν συσσωρευθεί χρειάζεται την υποστήριξη ισχυρών Ευρωπαικών κυβερνήσεων. Και για να την έχει αγοράζει καινούργια όπλα,ύψους 5,5 δις ευρώ! (δες διπλανό θέμα)

Αντί να επενδύσει αυτά τα χρήματα –που είναι και πολύ περισσότερα από το μισό δις του πακέττου παροχών- στους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις που έχουν πραγματική ανάγκη. Το μέλλον των νέων και των επόμενων γενεών αυτής της χώρας υποθηκεύεται μήπως και κερδίσει η ΝΔ κανένα πόντο στις δημοσκοπήσεις.

Ουτε καν αυτό το σχέδιο δεν έχει πετύχει. Παρα τις φωνασκίες περί «τολμηρού ανασχηματισμού» και τα «δώστα όλα» των νταβατζήδων, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η ψαλίδα της διαφοράς με το ΠΑΣΟΚ ξανανοίγει. Δεν πέρασε άλλωστε ούτε μήνας από τον ανασχηματισμό και άρχισαν να αλληλομαχαιρώνονται.Σουφλιάς εναντίον Ντόρας, Δούκας εναντίον Ρουσσόπουλου και πάει λέγοντας.Ούτε στον πόλεμο της Βοζνίας-Ερζεγοβίνης δεν είχε τόσα πολλά μέτωπα.

Στην χθεσινή ραδιοφωνική εκπομπή του Σκάι «Ελληνοφρένεια» τηλεφώνησαν για φάρσα στο γραφείο του Μαρκογιαννάκη για να τον συγχαρούν για την «στιβαρή» αντιμετώπιση των αγροτών. Απάντηση του ανθρώπου του γραφείου του: «όχι θα αφήναμε να καεί η Αθήνα όπως έκανε ο Παυλόπουλος»!!

Οι άνθρωποι δεν παίζονται αλλά και δεν έχουν κανένα σεβασμό στους θεσμούς. Απόδειξη το χθεσινό ψεκάρισμα και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον Πειραιά, που όπως εξήγησε ξανά στην νέα ΕΡΤ-πρώην Mega ο κ.Μαρκογιαννάκης οφείλεται στο γεγονός ότι είδε από τον θάλαμο των επιχειρήσεων έναν ψηλό αλλά δεν κατάλαβε ότι ήταν ο Γ.Παπανδρέου. Και κανείς δεν βρέθηκε να τον ρωτήσει που ήταν ακριβώς οι κάμερες από τις οποίες ο αναπληρωτής Υπουργός Δημόσιας Τάξης παρακολουθούσε ότι συνέβαινε στο λιμάνι του Πειραιά.

Πρόκεται για μια κυβέρνηση που θα τελειώσει πιο γρήγορα και από την Πετρούλα του Star, αλλά το ερώτημα είναι πόσο κακό θα προλάβει να κάνει προηγουμένως. Μέχρι τότε ας κάνουμε τον σταυρό μας κάθε βράδυ μην ξεσπάσει καμμία πραγματική εθνική κρίση, γιατί με τόση ανικανότητα συμπυκνωμένη θα φτάσει ο εχθρός μέχρι την Αίγινα.

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Νικήτας Κακλαμάνης: Η μεγαλύτερη επικοινωνιακή φούσκα

Από την TVXS
http://www.tvxs.gr/v4391

Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι το στέλεχος της ΝΔ που συμβολίζει την πολιτική της κυβέρνησης: πολλή επικοινωνία και δημόσιες σχέσεις, καμμία ουσία.. Χωρίς τίποτα ουσιαστικό στο ενεργητικό του, έχει ανελιχθεί σε σημαντικά πόστα. Και ίσως να κατάφερνε να τελειώσει την πολιτική του καριέρα «αλώβητος», αν δεν είχε επιδείξει τόσο εγκληματική διάθεση απέναντι στο πράσινο της Αθήνας – η οποία, μεταξύ άλλων, έδωσε την αφορμή για μια πιο ενδελεχή ματιά στα πεπραγμένα του.


Ανταγωνιζόμενος, ίσως, παλαιότερους δημάρχους που είχαν μείνει στη συνείδηση του κοινού ως προστάτες του πρασίνου, ο Νικήτας Κακλαμάνης συνήθιζε να εκδίδει ανακοινώσεις για κάθε δέντρο και θάμνο που φυτρώνει στην πόλη του. Αν τα ήδη υπάρχoντα φυτά δεν τον ικανοποιούσαν, τα αντικαθιστούσε με άλλα, που ήταν πιο πολύ της αρεσκείας του – εξού και η τροπική ποικιλία Brachychiton acerifoliuus πήρε τη θέση των νεραντζιών της οδού Κανάρη. Τελευταία πάντως, ο δήμαρχος δείχνει μια ιδιαίτερη τάση προς τα ψεύτικα, όπως φανέρωσε η ταχύτητα με την οποία έστειλε τις δυνάμεις των ΜΑΤ να φυλάξουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος.

Δεν είναι ακόμα γνωστό αν... η αγάπη του γι’ αυτά τα ψεύτικα φυτά τον ώθησε να κόψει τα υπεραιωνόβια δέντρα του πάρκου στην Κύπρου. Για να προστατεύσει την κίνησή του, πάντως, κάλεσε και πάλι τις αστυνομικές δυνάμεις, τις οποίες συνέδραμαν τμήματα της ελληνικής ακροδεξιάς.

Η σχέση του δημάρχου με την άκρα δεξιά έχει παρελθόν. Οταν ο Κακλαμάνης ήταν στην εθνικιστική Πολιτική Άνοιξη με τον Αντώνη Σαμαρά και το κόμμα βρισκόταν κοντά στη διάλυση, ήταν αυτός που πρότεινε να υιοθετήσει ακραίες θέσεις καταλαμβάνοντας τον χώρο που αργότερα κατέλαβε το ΛΑΟΣ. Προς τιμήν των υπολοίπων στελεχών της Πολιτικής Ανοιξης, η πρόταση δεν έγινε δεκτή.Ο κ.Κακλαμάνης επέστρεψε στη ΝΔ. για να υιοθετήσει και εκεί τις πιο ακραίες γραμμές.

Το Σεπτέμβριο του 2007, λόγου χάρη. όταν σχεδόν ολόκληρη η Πελοπόννησος είχε καταστραφεί από τις πυρκαγιές, ο Νικήτας Κακλαμάνης φρόντισε μεθοδικά να προβάλει την «τρομοκρατία» ως βασική αιτία για τις πυρκαγιές. Μαζί με Βύρωνα Πολύδωρα και τη Ντόρα Μπακογιάννη εισήγαγε την ασύμμετρη απειλή της τρομοκρατίας και στην Ελλάδα. Σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων του καναλιού Mega, είχε δηλώσει ότι έχουμε να κάνουμε με μια «νέα μορφή τρομοκρατίας» τονίζοντας μάλιστα ότι ο ίδιος «εξέφρασε αυτό που σκέφτηκαν όλοι από την πρώτη στιγμή».

Η αυτοπεποίθηση του δημάρχου, τόσο στο συγκεκριμένο πόστο όσο και στα υπόλοιπα που έχει αναλάβει, σχετίζεται άμεσα με την αγάπη που του δείχνουν τα media, κυβερνητικά αλλά και μη. Η παρουσία του, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σε βραδινά δελτία ειδήσεων και συνεντεύξεις σε εφημερίδες, έχει βοηθήσει ιδιαίτερα τον Ν. Κακλαμάνη να δημιουργήσει το προφίλ του «τίμιου» πολιτικού, αρεστού σε ψηφοφόρους όλων των πολιτικών πεποιθήσεων.

Στην πραγματικότητα, ένα είναι το πολιτικό πιστεύω: όπου φυσάει ο άνεμος.
Οταν το ρεύμα ήταν με τον Σαμαρά, με τον Σαμαρά. Οταν φύσηξε προς την ΝΔ, με την ΝΔ. Οταν είναι για το γήπεδο Παναθηναικού, με τους Παναθηναικούς.Οταν η κοινή γνώμη ήταν συγκλονισμένη με την δολοφονία Γρηγορόπουλου, νάτος να αναστέλλει τις εορταστικές εκδηλώσεις του Δήμου που βέβαια έγιναν κανονικά λίγο μετά. Οταν άρχισαν οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης για τους βανδαλισμούς σε καταστήματα, νάτος να ζητάει την παρέμβαση του εισαγγελέα για να βρει από πού ….. φεύγουν τα "οργανωμένα s.m.s." για τις κινητοποιήσεις των νέων.

Οι προηγούμενες δηλώσεις έγιναν στο Mega που αποτελεί το αγαπημένο κανάλι και ένα είδος γραφείου τύπου για την προπαγάνδα του. Το ευχαρίστησε δημοσίως τον Δεκέμβρη γιατί του έστειλε camera να κάνει δήλωση, την οποία το ίδιο μοίρασε και στα άλλα κανάλια!

Η αλλαγή των θέσεων και οι συνεχείς δηλώσεις που διαψεύδουν η μια την άλλη είναι ειδικότητα του.Στην μια συνέντευξη στον Σκαι 100,3 τα δένδρα που κόπηκαν ήταν 3. Στην επόμενη "επρόκειτο περί ενός χώρου που είχε 45 όλα και όλα δέντρα. Κόπηκαν τα 12, τα υπόλοιπα μεταφυτεύτηκαν".(δες διπλανό θέμα).Οσο για τους " φωνασκούντες" θα δηλώσει, " έχασαν και τα ασφαλιστικά μέτρα" την στιγμή που το Διοικητικό Εφετείο έχει μόλις δικαιώσει τον αγώνα των πολιτών, αποφασίζοντας την προσωρινή διαταγή αναστολής της άδειας οικοδομής του υπόγειου γκαράζ.

Ο σεβασμός στους πολίτες και τους θεσμούς είναι κάτι που δεν έχει πέσει στην αντίληψη του. Οσοι αντέδρασαν στο ξερίζωμα των δένδρων στο πάρκο Κύπρου είναι "μπαχαλάκηδες". Πρέπει να πρόκειται για έναν από τους ελάχιστους δημάρχους στην διεθνή ιστορία που αντί να πάρει την θέση των πολιτών που τον ψήφισαν πήρε την θέση των ΜΑΤ. Οσοι αντιδρούν στον παραπέρα βιασμό της Αθήνας ασκώντας ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους είναι «περιοδεύοντας θίασος που κάνει ενστάσεις επί παντός επιστητού»

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας να μην γκρεμιστούν οι πολυκατοικίες του λεωφόρου Αλεξάνδρας είναι «ακραία» και "οι κρίνοντες κρίνονται". Με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας να υπάρξει αναστολή των έργων για το νέο γήπεδο του Παναθηναικού βγήκε από τα ρούχα του, απειλώντας τους δικαστές: «Θα υπάρξει η αντίδραση του δήμου της Αθήνας. Και θα είναι αντίδραση που πρέπει να γίνει όχι σαν δήμος, αλλά σαν πόλη και σαν ένα εκατομμύριο κάτοικοι αυτής της πόλης»

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη αναγκάστηκε με ανοιχτή επιστολή της(δες διπλανό θέμα) να του υπενθυμίσει τα στοιχειώδη:"Σας θυμίζουμε κ. Δήμαρχε ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι το θεσμικό αντίβαρο στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και ο πρωτοποριακός ρόλος του για την προστασία του περιβάλλοντος έχει ενοχλήσει όσους συνειδητά υπονομεύουν θεμελιώδεις εγγυήσεις της δημοκρατίας με πολιορκητικό κριό την επίκληση της πλειοψηφίας.

Το προεκλογικό του μότο του ως υποψήφιος δήμαρχος ήταν «δεν έχω πολλά να πω αλλά πολλά να κάνω». Δυόμισι χρόνια αργότερα, όμως, ακόμη κι όσοι τον συμπαθούν δεν μπορούν παρά να αναγνωρίσουν ότι η Αθήνα δεν έχει περάσει χειρότερες μέρες.

Μία από τις βασικές αρμοδιότητες του κάθε δήμου είναι να λειτουργεί σωστά το σύστημα της ανακύκλωσης, κάτι που σε ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις είναι αυτονόητο. Σε πολλά κεντρικά σημεία της Αθήνας, ακόμη και στην Πλάκα, δεν υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης. Αλλά και εκεί που υπάρχουν το αποτέλεσμα μηδέν:o δήμος στέλνει τα απορριμματοφόρα του να αδειάζουν μαζί σκουπίδια και ανακυκλώσιμα στον υπερχειλισμένο ΧΥΤΑ Λιοσίων, πράγμα παράνομο, που έχει επανειλημμένως καταγγελθεί από τους Αθηναίους.

Η μελέτη του Πολυτεχνείου για το δίκτυο ποδηλατοδρομίας έχει μείνει στα συρτάρια του δήμου. Όσο για τα «τετριμμένα» πλέον προβλήματα της πόλης –κυκλοφοριακό, χώροι στάθμευσης, πεζόδρομοι, καθαριότητα, ηχορρύπανση, συντήρηση κτιρίων- ούτε λόγος να γίνεται. Τα Προσφυγικά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας συνεχίζουν να «σαπίζουν», όπως και τα περισσότερα νεοκλασικά του κέντρου.

Παρά τα προαναφερθέντα πολλά και ποικίλα προβλήματα, ο δήμαρχος επιλέγει να αφήσει το στίγμα του σχετικά με τη φιλία του με επιχειρηματίες, με πιο επίκαιρο το παράδειγμα του Μπάμπη Βωβού. Ο Ν. Κακλαμάνης αρνείται να αποσυνδέσει την κατασκευή του γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Ελαιώνα με το εμπορικό κέντρο Mall, το οποίο έχει αναλάβει η εταιρεία Βωβού. Η Επιτροπή Κατοίκων του Ελαιώνα «φωνάζει» ότι είναι απαράδεκτο, αντί να δημιουργηθεί χώρος πρασίνου να κατασκευαστεί ένα εμπορικό μεγαθήριο, σε μια ήδη υποβαθμισμένη περιοχή. Αν γύριζαν λίγο πίσω στο παρελθόν κι εξέταζαν τη θητεία του στο υπουργείο Υγείας, θα έβλεπαν πως οι απαράδεκτες πρακτικές είναι απολύτως συμβατές με τις θητείες του δημάρχου – παρά την εικόνα που κατάφερε να δώσει.

Μία από τις πρώτες εξαγγελίες του από τη στιγμή που ανέλαβε υπουργός Υγείας ήταν ότι θα αντιμετώπιζε σοβαρά το ζήτημα των ναρκωτικών, καταργώντας τις λίστες αναμονής που διαρκούν ολόκληρα χρόνια στις μονάδες του ΟΚΑΝΑ. Απολύτως τίποτα δεν έχει αλλάξει στο καθεστώς της λίστας για χορήγηση μεθαδόνης από τα κρατικά κέντρα. Στο μεταξύ, οι ασθενείς μπορεί να έχουν πεθάνει μέχρι να φτάσει η σειρά τους να εισαχθούν στις μονάδες απεξάρτησης.

Εχοντας βάλει τα θεμέλια για την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και την διάλυση της δημόσιας που παρατηρείται σήμερα, ο κ. Κακλαμάνης έφυγε από το υπουργείο Υγείας το 2006 για να θέσει υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Αθήνας. Η θητεία του στο Υπουργείο σημαδεύτηκε από τη «ραντζοεπαγρύπνηση», μία πολυδιαφημισμένη εκστρατεία για να καταργηθούν τα ράντζα και να διατίθενται σε όλους τους ασθενείς κρεβάτι σε δωμάτιο των νοσοκομείων. Τα ράντζα πράγματι καταργήθηκαν. Δυστυχώς δεν αντικαταστάθηκαν από κρεβάτια και οι «επιπλέον» ασθενείς μεταφέρθηκαν σε καρέκλες και καναπέδες των νοσοκομείων.

Ηταν μια ακόμη επικοινωνιακή φούσκα που ξεχάστηκε τόσο γρήγορα όσο θέλει να ξεχάσει η Αθήνα έναν από τους χειρότερους δημάρχους της ιστορίας της.

Αρχειοθήκη ιστολογίου