Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Το πολιτικό τραγούδι στην υπηρεσία των πολυεθνικών.

Μου ήρθε στο μυαλό με αφορμή δύο σχετικά πρόσφατα διαφημίσεις. Η μία διαφημίζει γνωστό ουίσκι, η άλλη τη «μαγεία» της κινητής τηλεφωνίας. Πρόκειται για το

I'd love to change the world” των Ten years after και το

“Which side are you on” της Natalie Merchant.

Μερικοί στίχοι….


Tax the rich, feed the poor
Till there are no rich no more. ……………………

World pollution, theres no solution
Institution, electrocution
Just black and white, rich or poor
Them and us, stop the war

Id love to change the world
But I dont know what to do
So Ill leave it up to you


My daddy was a miner
He's now in the air and sun
He'll be with you fellow workers
Until the battle's won………………………………

Don't scab for the bosses

Don't listen to their lies

Poor folks ain't got a chance

Unless they organize………………………………..

Which side are you on boys?

Which side are you on?


Πάντως φαίνεται ότι οι διαφημιστές έχουν πλούσιες μουσικές γνώσεις. Μάλλον θα ανήκουν στην κατηγορία των πρώην…πρώην αριστερός, πρώην κνίτης, πρώην χίπυς και νυν βολεμένοι!

Απολαύστε τα!




Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΟIKONOΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ;

1.
Τεχνοκράτες των Βρυξελλών, εγχώριοι οικονομικοί αναλυτές και αριστεροί εκσυγχρονιστές μετά από χρόνια συστηματικής πλύσης του εγκεφάλου μας, έχουν σχεδόν καταφέρει να πείσουν την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ότι οι μπαρούφες που μας σερβίρουν αποτελούν οικονομικά θέσφατα και ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική προσέγγιση στα προβλήματα που ταλανίζουν την χώρα. Ο καθημαγμένος πολίτης όταν ακούει από το πρωί μέχρι το βράδυ τις ίδιες και τις ίδιες βαθυστόχαστες οικονομικές αναλύσεις από ανθρώπους με περγαμηνές και κύρος, προερχόμενους μάλιστα από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, καταλήγει εκών-άκων στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί παρά έτσι να είναι τα πράγματα. Έτσι συμβαίνει και με το τεράστιο πρόβλημα του δημοσιονομικού μας ελλείμματος.
Τι λέει η κυρίαρχη άποψη; Σύμφωνα με αυτήν η επέκταση του δημόσιου τομέα τις τελευταίες δεκαετίες είναι η βασική αιτία της σημερινής κρίσης. Οι δημόσιες δαπάνες βρίσκονται στην ρίζα του προβλήματος. Ο τεράστιος αναποτελεσματικός, δυσκίνητος, γραφειοκρατικός δημόσιος τομέας ευθύνεται για τον στραγγαλισμό του υγιούς ιδιωτικού τομέα, για τον πληθωρισμό, για τα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος, το ελλειμματικό ισοζύγιο πληρωμών κλπ, κλπ. Η λύση πρέπει λοιπόν να αναζητηθεί στην περιστολή των δημόσιων δαπανών η οποία και θα βάλει τις βάσεις για μια υγιή ανάπτυξη.
Αυτή η ανάλυση εφαρμόζει δογματικά και άκριτα στην ελληνική πραγματικότητα συλλογισμούς που αφορούν την οικονομική πραγματικότητα των χωρών του ανεπτυγμένου μητροπολιτικού καπιταλισμού. Διότι εκεί όντως η επέκταση του δημόσιου τομέα οφειλόταν βασικά στις συνεχώς διευρυνόμενες δαπάνες για την αναπαραγωγή του κράτους πρόνοιας κάτω και από την πίεση των ισχυρών συνδικαλιστικών και των λαϊκών κινημάτων στα 30 χρόνια που επακολούθησαν την λήξη του Β΄παγκοσμίου πολέμου. Στη χώρα μας όμως η επέκταση του δημοσίου τομέα πρώτα από τον Καραμανλή θείο μετά το 1974 και με μεγαλύτερη ορμή από το 1981 και μετά από το ΠΑΣΟΚ είχε εντελώς διαφορετική βάση.
Θα πρέπει όμως να πάμε λίγο πιο πίσω και να ρίξουμε μια ματιά στο ελληνικό μεταπολεμικό οικονομικό μοντέλο. Έτσι η περίφημη ανάπτυξη των μεταπολεμικών χρόνων ήταν σαθρή, διότι στηρίχθηκε στην επέκταση του τριτογενούς τομέα(υπηρεσίες), ενώ ο τομέας της μεταποίησης έμεινε εμβρυώδης. Το ΄΄υγιές΄΄ ιδιωτικό κεφάλαιο προτιμούσε τις υπηρεσίες, που άφηναν περισσότερα κέρδη από τις επενδύσεις στον δευτερογενή τομέα. Οι αεριτζίδικες, μεταπρατικές εργασίες έγιναν το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής αστικής τάξης, που εξήλθε από τον πόλεμο με κεφάλαια από τις μαυραγορίτικες δραστηριότητες που είχε αναπτύξει κατά την διάρκειά του και οικειοποιήθηκε τα κονδύλια του σχεδίου Μάρσαλ. Αυτά τα κεφάλαια διοχετεύτηκαν στον τουρισμό, την ναυτιλία και άλλες εμπορικές δραστηριότητες ενώ η βιομηχανία καθηλώθηκε σε περιορισμένους κλάδους με εξαγωγικό προσανατολισμό λόγω και του περιορισμένου μεγέθους και της ασθενικής ζήτησης της εγχώριας αγοράς. Tα δύο στοιχεία που προσδιόρισαν την ελληνική μεταποίηση σε όλη αυτή την περίοδο και μονιμοποίησαν την υστέρησή της ήταν: α)χαμηλή παραγωγικότητα και β)υψηλή δασμολογική προστασία. Η χαμηλή παραγωγικότητα του δευτερογενούς τομέα και το μεγάλο άνοιγμά της σε σχέση με τις ανεπτυγμένες χώρες του κέντρου εξακολούθησε να είναι τεράστιο σε όλη την μεταπολεμική περίοδο και ήταν συνάρτηση των ισχνών έως ανύπαρκτων επενδύσεων σε τεχνολογία η οποία κατά την αντίστοιχη περίοδο εξελισσόταν με άλματα.

2.
Φορτωμένη με αυτά τα δύο μειονεκτήματα-χαμηλή παραγωγικότητα και δασμολογική προστασία- η ελληνική βιομηχανία κατέρρευσε μόλις έπεσαν τα τείχη και ενσωματώθηκε στην διεθνή οικονομία με συνέπεια να κατακτηθεί η ελληνική αγορά από τα ξένα προϊόντα ενώ σήμερα ξεπουλιούνται και οι τελευταίες βιώσιμες μονάδες. Συνέπεια αυτής της μεγάλης υστέρησης του ελληνικού οικονομικού μοντέλου ήταν η ανικανότητα παραγωγικής απασχόλησης ενός μεγάλου ποσοστού του εργατικού δυναμικού. Η ελληνική αστική τάξη επομένως βρέθηκε μπροστά σε τρεις βασικές επιλογές: α)μετανάστευση β)διόγκωση του δημόσιου τομέα με μαζικές προσλήψεις γ) διεύρυνση και σχεδιασμένος εκσυγχρονισμός της παραγωγικής δομής της χώρας.
Η τρίτη επιλογή ήταν αδύνατον να ακολουθηθεί από την ελληνική αστική τάξη η οποία εγκατέλειψε τις επενδύσεις στην καλή διάθεση των Ελλήνων κεφαλαιούχων και τον φιλελληνισμό των ξένων επενδυτών μέσω του αυτόματου μηχανισμού της αγοράς και χωρίς άμεση κρατική στήριξη και εφόσον δημιουργηθεί το ΄΄κατάλληλο΄΄ κλίμα για επενδύσεις. Η σχεδιασμένη, συστηματική επέμβαση στην οικονομία ήταν εκτός οποιασδήποτε σκέψης και πολιτικής βούλησης της άρχουσας τάξης και εάν εμφανίζονταν τέτοιες προθέσεις εντός του πολιτικού προσωπικού θα συκοφαντούνταν και θα απομονώνονταν ως εκφράζουσες ΄΄κομμουνιστικές΄΄ απόψεις και ως προσπάθεια απόσπασης της χώρας από το δυτικό μπλοκ και ένταξής της στο ανατολικό στρατόπεδο.
Η απαξίωση των καθεστώτων των ανατολικών χωρών στην συνείδηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού ιδίως μετά την δεκαετία του ΄80 και η συνακόλουθη κατάρρευσή τους το ΄89, ενταφίασε οριστικά αυτήν την δυνατότητα καθώς καμία πολιτική δύναμη στην Ελλάδα δεν εστίασε ούτε και έκανε βασικό στοιχείο του πολιτικού-ιδεολογικού της λόγου την διάκριση μεταξύ δημοκρατικά και αυταρχικά σχεδιασμένου εκσυγχρονισμού της παραγωγικής δομής της χώρας.
Η πρώτη επιλογή, της μετανάστευσης, υιοθετήθηκε μετ’ επιτάσεως τις πρώτες δύο μεταπολεμικές δεκαετίες και ανακούφισε προσωρινά το κοινωνικό σώμα από τις εντάσεις που θα προέκυπταν από στρατιές ανέργων που έτσι διοχετεύθηκαν σε Καναδά, ΗΠΑ, Αυστραλία και Γερμανία. Αλλά η επιλογή αυτή γρήγορα εξάντλησε την δυναμική της εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια οικονομικής κάμψης στις ανεπτυγμένες οικονομίες της δύσης.
Όταν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία το ΄81 βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα. Είτε να τολμήσει να επέμβει άμεσα στην παραγωγική δομή για να την εκσυγχρονίσει είτε να επεκτείνει τον δημόσιο τομέα προσλαμβάνοντας μαζικά ανέργους και κρατικοποιώντας τις προβληματικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Η αποσιώπηση της εναλλακτικής λύσης μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομικής παρέμβασης καθόρισε την πορεία του ΠΑΣΟΚ και της ελληνικής οικονομίας για τα επόμενα χρόνια. Τοιουτοτρόπως η μαζική αύξηση των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα έγινε η κύρια πολιτική επιλογή του ΠΑΣΟΚ.

3.
Από την πλευρά λοιπόν των δημόσιων δαπανών, ο βασικός λόγος της αύξησής τους ήταν η αποτυχία του ιδιωτικού τομέα που έκανε επιτακτική την διόγκωση του κρατικού και όχι το αντίστροφο όπως προσπαθούν εδώ και πολλά χρόνια να μας πείσουν οι οπαδοί της οικονομικής ορθοδοξίας.
Αλλά και από την πλευρά των δημοσίων εσόδων, είναι ο χαρακτήρας της οικονομίας μας σαν οικονομία υπηρεσιών που έθρεψε την εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Αυτό πιστοποιείται και από το γεγονός ότι όσο αυξάνει το ειδικό βάρος του τομέα των υπηρεσιών στη χώρα τόσο αυξάνει και η φοροδιαφυγή. Αυτή η συσχέτιση ισχύει και για όλες τις χώρες που διαθέτουν εκτεταμένο και μεγάλο τομέα υπηρεσιών. Ενώ αντίθετα ένας ισχυρός μεταποιητικός τομέας θα σήμαινε περισσότερους μισθωτούς, που είναι και οι μόνοι που πληρώνουν φόρους.
Λίγα λόγια για την ενταφιασμένη από όλους εναλλακτική.
Μπορούμε να βαδίσουμε σε έναν προγραμματισμένο, ριζικό εκσυγχρονισμό με ουσιαστική λαϊκή συμμετοχή στη λήψη των σχετικών αποφάσεων;
Με δεδομένη την αποτυχία του κρατισμού, ο εναλλακτικός εκσυγχρονισμός πρέπει να είναι προγραμματισμένος, όχι όμως με την έννοια της κρατικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού πλάνου του εκπορευόμενου από μια φωτισμένη κρατική ελίτ αλλά σαν αποτέλεσμα της ανάληψης της έρευνας και του σχεδιασμού της ανάπτυξης καθώς και της δανειοδότησης των επενδύσεων σε συγκεκριμένους κλάδους από την κοινωνία και τους θεσμούς της που θα εξασφαλίζουν την ουσιαστική συμμετοχή της πλειοψηφίας του πληθυσμού στη λήψη των σχετικών αποφάσεων. Σε αντίθεση με την φιλελεύθερη στρατηγική ένα τέτοιο εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα προϋποθέτει αλλά και απαιτεί την λαϊκή συμμετοχή και κινητοποίηση.
Ο εναλλακτικός εκσυγχρονισμός θα πρέπει να στοχεύει σε μια αυτοδύναμη ανάπτυξη, που θα στηρίζεται κυρίως στην εσωτερική ζήτηση και τις εγχώριες επενδύσεις. Η αυτοδυναμία σε αυτό το πλαίσιο θα εσήμαινε ότι οι εξαγωγές θα έπαιζαν συμπληρωματικό μόνο ρόλο στη διαδικασία εκσυγχρονισμού που κατά βάση θα αποσκοπούσε στην επέκταση της παραγωγής για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών. Απαιτείται εδώ να διευκρινίσουμε ότι η αυτοδύναμη ανάπτυξη δεν θα πρέπει να συγχέεται με την αυτάρκη ανάπτυξη. Η αυτάρκης ανάπτυξη παραπέμπει σε μια οικονομία απομονωμένη η οποία δεν έχει διασυνδέσεις και δεσμούς με άλλες οικονομίες ενώ ένας αυτοδύναμος οικονομικός σχηματισμός στηρίζεται κατά βάση στις δικές του δυνάμεις χωρίς να πάψει να σχετίζεται με το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Η αυτάρκης ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει, είναι ανέφικτη και ούτε και θα ήταν επιθυμητή μια κοινωνία πλήρως αποκομμένη χωρίς επαφές και ανταλλαγές με όσες τις περιβάλλουν.

4.
Ο εναλλακτικός εκσυγχρονισμός θα κατατείνει στη μεταβολή τόσο της παραγωγικής όσο και της καταναλωτικής δομής της χώρας μας και επομένως θα συναρτάται και με ένα διαφορετικό από το σημερινό σύστημα αξιών.
Α)Όσον αφορά το σκέλος της κατανάλωσης το πρόβλημα εντοπίζεται στην διάρθρωση της συνολικής κατανάλωσης. Μια ελληνική κοινωνία που λιγουρεύεται σκάφη αναψυχής, Μερσεντές και φιρμάτα ρούχα δεν μπορεί παρά να καλύπτει αυτές τις ανάγκες της με εισαγωγές μιας και οι βιομηχανικές μονάδες που παράγουν συνήθως αυτά τα προϊόντα δεν είναι ελληνικές. Έτσι σαν χώρα αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε στον δανεισμό και να συμπεριφερόμαστε ως επαίτες για να καλύψουμε τις ανισορροπίες του ισοζυγίου των συναλλαγών μας και τις τρύπες του προϋπολογισμού ενώ σαν άτομα επαιρόμαστε για το ανεπτυγμένο βιοτικό μας επίπεδο.
Αλλαγή στρατηγικής εδώ σημαίνει: κάλυψη των αναγκών της χώρας με βάση τις δικές μας παραγωγικές δυνατότητες, άρα ανάπτυξη και καλλιέργεια ενός ΄΄αυτόχθονος΄΄ καταναλωτικού προτύπου. Προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν φορολογικά εργαλεία όπως ο ΦΠΑ, η φορολόγηση της χρήσης ενέργειας, η δραστική φορολόγηση των πολυτελών κατοικιών και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, και κυρίως η υιοθέτηση ενός πραγματικά προοδευτικού φορολογικού συστήματος που θα επέφερε μια ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων. Η υπόθεση ότι αυτά τα στρώματα κατά τεκμήριο προτιμούν τα εγχώρια προϊόντα ελέγχεται για την ακρίβειά της αφού ο μιμητισμός και η προσχώρησή τους στις καταναλωτικές συνήθειες των ανώτερων στρωμάτων λειτουργεί αρνητικά και τα έλκει στην κατανάλωση πολυτελών εισαγόμενων αγαθών. Παρόλα αυτά υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ότι η δημιουργία του κατάλληλου θεσμικού κλίματος βοηθούσης και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσεως και της διαφαινόμενης γενικότερης συνειδητοποίησης των αδιεξόδων της καταναλωτικής κοινωνίας θα ωθήσει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα στην επανεξέταση των συνηθειών και των τρόπων ζωής τους.
Γι αυτό και πέραν των τεχνικών δημοσιονομικών μέτρων και θεσμικών μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων θα απαιτούνταν μια ριζική αλλαγή στάσης και νοοτροπίας του πληθυσμού που θα έπαυε σε σημαντικό βαθμό να ενδιαφέρεται για ακριβά καταναλωτικά μαντζούνια που τονώνουν τον ατομικό εγωισμό και διασκεδάζουν το υπαρξιακό κενό και θα έστρεφε το ενδιαφέρον των πολιτών σε πράγματα όπως η κατάκτηση της ισότητας, της δικαιοσύνης, της οικοσυμβατής ανάπτυξης, της ικανοποίησης των αναγκών του κοινωνικού συνόλου και της κατάκτησης της εθνικής αυτοδυναμίας και αξιοπρέπειας. Αυτές όμως οι στάσεις και οι προσανατολισμοί δεν δημιουργούνται εκ των άνω δια διαταγμάτων και εγκυκλίων που εκπορεύονται από ΄΄λαϊκές΄΄ κυβερνήσεις όσες καλές προθέσεις κι αν έχουν αυτές αλλά καλλιεργούνται μέσα στην κοινωνία από κινήματα που εμφορούνται από αυτές και αγωνίζονται για την αλλαγή των συνειδήσεων.
Β)Όσον αφορά την παραγωγική δομή, στόχος θα πρέπει να είναι ένα πρόγραμμα επενδύσεων, βασικά κριτήρια των οποίων θα είναι: η συμβολή στην αυτοδύναμη ανάπτυξη, η ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, η αύξηση της απασχόλησης, η ενίσχυση της τοπικής οικονομίας και ο βαθμός συμμετοχής των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων.
Στα πλαίσια της στοχευμένης και προγραμματισμένης ενίσχυσης συγκεκριμένων βιομηχανικών κλάδων ιδιαίτερο βάρος θα πρέπει να δοθεί στη δημιουργία και την ενίσχυση μορφών επιχειρηματικότητας πoυ θα καταργoύσαv τo σύστημα μισθωτής εργασίας και θα επέτρεπαv τηv συλλoγική ιδιoκτησία και έλεγχo τωv εργαζoμέvωv.Οι εvαλλακτικές αυτές μoρφές αvαφέρovται συvήθως σε εvα vεo ειδoς εργατικής κooπερατίβας στο οποίο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα έχουν τον έλεγχο της διαχείρισής

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Για να ευθυμήσουμε.... "ελληνική πραγματικότητα"


Γίνεται παγκόσμια έρευνα για τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης των διαφόρων λαών. Σε ένα δωμάτιο είναι μια ξανθιά γκομενίτσα, και ένα τραπέζι,στο οποίο βρίσκονται ένα μισοτελειωμένο πλεκτό κι ένα σάντουιτς. Θα πρέπει ο κάθε εξεταζόμενος να τελειώσει το πλεκτό, να φάει το σάντουιτς και να πηδήξει τη γκομενίτσα. Με όποια σειρά θέλει.

Μπαίνει ένας Αμερικανός. Τρώει πρώτα το σάντουιτς, μετά πηδάει τη γκομενίτσα, και τέλος τελειώνει το πλεκτό. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στην Αμερική: Το πρωί ξεκινάς με ένα καλό πρωινό, ρίχνεις ένα στη γκόμενά σου, και μετά δουλειά.

Μπαίνει ένας Γερμανός. Τελειώνει πρώτα το πλεκτό, μετά τρώει το σάντουιτς, και στο τέλος πηδάει τη γκομενίτσα. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στη Γερμανία: Πρώτα η δουλειά, μετά φαγητό για να δυναμώσεις, και τελευταία η διασκέδαση.

Μπαίνει κι ένας Έλληνας. Βάζει τη γκομενίτσα να πλέκει, και την πηδάει τρώγοντας ταυτόχρονα το σάντουιτς. Αφού έχει εντυπωσιάσει τους πάντες με τη σύλληψη, εξηγεί ότι έτσι συνηθίζεται στην Ελλάδα: για να φας καλά, πρέπει να γαμάς τον εργαζόμενο!

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ

Πανδημία ιδιωτικής υγείας στις ΗΠΑ

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Κάθε εβδομάδα, στα προάστια της Βιρτζίνια των ΗΠΑ, άνθρωποι σχηματίζουν ουρές. Οφθαλμίατροι, οδοντίατροι και παθολόγοι της οργάνωσης Remote Area Medical (Ιατρική περίθαλψη απομακρυσμένων περιοχών) τους προσφέρουν δωρεάν εξετάσεις και τους γράφουν συνταγές για βασικά φάρμακα. Όπως μαρτυρά και το όνομά της, η οργάνωση δεν ιδρύθηκε για να προσφέρει υπηρεσίες στις ΗΠΑ αλλά σε τριτοκοσμικές χώρες της Νότιας Αμερικής και της υποσαχάρειας Αφρικής. Τα τελευταία χρόνια όμως ο Τρίτος Κόσμος ήρθε στην καρδιά της αμερικανικής υπερδύναμης. Πρόκειται για τα 50 εκατομμύρια των ανασφάλιστων Αμερικανών πολιτών και τα άλλα 50 εκατομμύρια των μερικώς ασφαλισμένων. Άνθρωποι με προσδόκιμο ζωής πολύ χαμηλότερο από αυτό που συναντά κανείς σε υποανάπτυκτες χώρες. Άνθρωποι που έχουν περισσότερες πιθανότητες να δουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν αμέσως μετά τη γέννα απ’ ότι αν ζούσαν στην πάμφτωχη Κούβα.
Σε αυτή την τριτοκοσμική χώρα, που ακούει στο όνομα Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι προτάσεις του Μπαρακ Ομπάμα για την μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας ακούστηκαν σαν πραγματική επανάσταση. Όπως και ορισμένοι από τους σημαντικότερους προέδρους των Δημοκρατικών, ο Ομπάμα υποσχέθηκε ένα ομοσπονδιακό σύστημα υγείας το οποίο θα καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος (αλλά όχι το σύνολο) του πληθυσμού με προγράμματα προαιρετικής δημόσιας ασφάλισης. Όπως και ορισμένοι από τους σημαντικότερους προέδρους των Δημοκρατικών, όμως, ο Ομπάμα συνειδητοποίησε αμέσως ότι η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση μπορεί να του στοιχίσει ακόμη και την προεδρία. Η πρότασή του, αν και ιδιαίτερα μετριοπαθής για τα δεδομένα της Ευρώπης, θα σήμαινε τη δημιουργία ενός δημόσιου ασφαλιστικού φορέα ο οποίος, και μόνο λόγο του μεγέθους του, θα κυριαρχούσε στην αγορά των υπηρεσιών υγείας. Καμία ιδιωτική εταιρεία δεν θα μπορούσε πλέον να μην ασφαλίζει ασθενείς επειδή θεωρούσε ότι έχουν αυξημένες πιθανότητες να παρουσιάσουν μακροχρόνιες ασθένειες. Κανένα νοσοκομείο δεν θα μπορούσε να κλείνει τις μονάδες χημειοθεραπείας επειδή δεν είναι αρκετά κερδοφόρες.
Στην πραγματικότητα αυτό που πρότεινε το επιτελείο του Αμερικανού προέδρου δεν ήταν παρά ένα κλάσμα από τις υπηρεσίες που θεωρούνται αυτονόητες στο σύνολο των αναπτυγμένων χωρών του πλανήτη: Υπηρεσίες υγείας που αν μη τι άλλο δέχονται επείγοντα περιστατικά ακόμη και αν το θύμα δεν έχει ιδιωτική ασφάλιση (ή μια σακούλα με μετρητά μέσα στην τσάντα του). Ακόμη και αυτές οι μετριοπαθείες πρωτοβουλίες όμως βρήκαν απέναντί τους τα λόμπι των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, των φαρμακοβιομηχανιών και όλων των ιδιωτικών νοσοκομείων μαζί με τις ενώσεις των μεγαλογιατρών. Ένα σύμπλεγμα συμφερόντων, που σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, ξεπερνά σε πολιτική και οικονομική ισχύ ακόμη και το περίφημο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα για το οποίο μιλούσε ο Αϊζενχάουερ. Πρόκειται για επιχειρήσεις κολοσσούς που πλούτισαν απομυζώντας τις τεράστιες δαπάνες υγείας του αμερικανικού κράτους (οι ΗΠΑ διαθέτουν έναν από τους μεγαλύτερους προϋπολογισμό υγείας στον πλανήτη) αφήνοντας εκατομμύρια ασθενείς να πεθαίνουν αβοήθητοι. Μέσα σε λίγες εβδομάδες τα λόμπι των συγκεκριμένων επιχειρήσεων δαπάνησαν εκατομμύρια δολάρια για διαφημιστικές εκστρατείες (εναντίον των μεταρρυθμίσεων) αλλά και για την άσκηση πιέσεων σε μέλη του κογκρέσου. Η δεξιά πτέρυγα των Δημοκρατικών «αυτομόλησε» στους Ρεπουμπλικάνους καταδικάζοντας τις προτάσεις Ομπάμα. Παράλληλα ένα πέπλο σιωπής κάλυψε όλες τις εναλλακτικές προτάσεις σχετικά με τη δημιουργία ενός ενιαίου και αποκλειστικού δημόσιου φορέα κοινωνικής ασφάλισης – πρόταση την οποία έχει απορρίψει και ο Ομπάμα. Τα εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα επέβαλαν το νόμο της σιωπής με αποτελεσματικότητα που θα ζήλευαν ακόμη και οι πλέον αυταρχικές δικτατορίες του πλανήτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι αρκετοί γιατροί και μέλη νοσηλευτικού προσωπικού που πραγματοποίησαν συγκεντρώσεις υπέρ της δημόσιας υγείας συνελήφθησαν από την αστυνομία.
Έχοντας χάσει τις πολιτικές του εφεδρείες, πριν ακόμη ξεκινήσει τη μάχη, ο Αμερικανός πρόεδρος άρχισε να ψαλιδίζει τις εξαγγελίες του μέχρι τη στιγμή που ο θάμνος έφτασε να αποτελείται από ένα κλαδάκι. Και παρά το γεγονός ότι θεωρητικά δεν έχει κριθεί τίποτα ακόμη, η προχειρότητα με την οποία ξεκίνησε ο Ομπάμα την σημαντικότερη πολιτική μάχη της καριέρας του φαίνεται να προδιαγράφει το αποτέλεσμα. Τη στιγμή που θα έπρεπε να κινητοποιεί όλες του τις δυνάμεις και να ζητά άμεση στήριξη των εκατομμυρίων ανασφάλιστων πολιτών ο πρόεδρος αιθεροβατούσε πιστεύοντας ότι θα προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις του με διακομματική συναίνεση!

Εφημερίδα ΠΡΙΝ