Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Η Μαφία πάνω από τη χώρα

Του Στέλιου Κούλογλου
http://www.tvxs.gr

Ο Στέλιος Κούλογλου για τη δολοφονική επίθεση εναντίον συνδικαλίστριας.

H είδηση δεν είναι ευχάριστη, αλλά είναι πολυ σημαντική για να περάσει απαρατήρητη, έστω κι αυτές τις χρονιάρες μέρες. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακών Εργαζομένων, δέχθηκε προχθές επίθεση με βιτριόλι.

Η επίθεση έγινε τα μεσάνυχτα από αγνώστους, που περίμεναν τη κυρία Κούνεβα, έξω από το σπίτι της στα Ανω Πετράλωνα, την ώρα που επέστρεφε από τη δουλειά της. Το σωματείο της θεωρείται το πιό δυναμικό του κλάδου των «επισφαλώς εργαζόμενων», όπως αποκαλούνται κατ' ευφημισμόν, οι άνθρωποι που οι περισσότεροι δουλεύουν κάτω από συνθήκες απάνθρωπης εκμετάλλευσης.

Η Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος του Σωματείου καταγγέλλουν ότι η επίθεση προέρχεται από κύκλους της εργοδοσίας, η οποία τρομοκρατούσε όλες τις εργαζόμενες και ειδικότερα την Κούνεβα επειδή είναι βουλγαρικής καταγωγής και συνεπώς πιο ευάλωτη. Το θύμα νοσηλεύεται στην Εντατική του νοσοκομείου "Ευαγγελισμός", έχει χάσει το ένα του μάτι και βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση.

Η εργολαβική εταιρία στην οποία δούλευε η 44χρονη καθαρίστρια είχε δύο μεγάλους κρατικούς πελάτες, τον ΗΣΑΠ και την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΒΟ). Οι καταγγελίες του σωματείου προς τις κρατικές αυτές εταιρίες για τη βαριά εκμετάλλευση των εργαζομένων και την καταπάτηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων έπεφταν στο κενό.

Σύμφωνα με τους συνδικαλιστές του Σωματείου, η τρομοκρατία της επιχείρησης ήταν συνεχής. Οποια γυναίκα τολμούσε να ζητήσει το σεβασμό των δικαιωμάτων της απολυόταν.

Το σωματείο έκανε διαρκείς παραστάσεις στην επιθεώρηση εργασίας, το υπουργείο Εργασίας αλλά και τη ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο, αλλά κανείς αρμόδιος φορέας δεν προσπάθησε να ελέγξει την εταιρεία. Αντίθετα, η αντιπρόεδρος του Σωματείου Β.Τσούνη, κάνει λόγο για επανειλλημένες τηλεφωνικές απειλές και στην ίδια αλλά και σε άλλες συναδέλφους της.

Υπάρχουν πολλά θέματα που μπορεί να σχολιάσει κανείς, ξεκινώντας από την γενικευμένη πλέον πρακτική ακόμη και μεγάλων δημοσίων εταιρείων να μην προσλαμβάνουν καθαρίστριες με κανονικές συμβάσεις εργασίας αλλα να χρησιμοποιούν εργολάβους. Συνήθως πρόκειται για «κολλητούς» του κυβερνώντος κόμματος ή των διοικήσεων που παίρνουν την δουλειά δίνοντας «ανταλλάγματα» και γι'αυτό το λόγο αισθάνονται προστατευμένοι. Θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να εξεταστεί πχ, αν η εταιρεία είχε αναλάβει τις δύο κρατικές εταιρείες με απευθείας ανάθεση ή μετά από διαγωνισμό.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι όπως συμβαίνει σε όλους σχεδόν τους τομείς της Ελληνικής κοινωνίας, οι παραβιάσεις του νόμου παραμένουν ατιμώρητες και τα παράπονα - καταγγελίες εργαζόμενων ή πολιτών πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει εδώ για το Εργατικό Κέντρο και τη ΓΣΕΕ που πρέπει να επανορθώσουν ζητώντας την εξιχνίαση της υπόθεσης. Διαφορετικά , αυτοί που κατέλαβαν το κτίριο της ΓΣΕΕ τη προηγούμενη εβδομάδα θα πρέπει να έχουν κάπου δίκιο...

Τρίτο και ίσως σημαντικότερο: τέτοιου είδους δολοφονικές επιθέσεις θυμίζουν αντίστοιχες πρακτικές της ιταλικής ή της αμερικανικής Μαφίας στη μάχη που είχαν δώσει για να ελέγξουν ή να συντρίψουν τα εργατικά σωματεία. Στην Ελλάδα το φαινόμενο δεν είναι συνηθισμένο, αλλά με την κοινωνική και οικονομική κρίση να παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις μπορεί να έχουμε ανάλογα περιστατικά στο μέλλον.

Σε μια χώρα που όλα τείνουν να "λύνονται" με τη βία, η κυβέρνηση θα έχει μεγάλες ευθύνες αν, ανάμεσα στα άλλα επιτεύγματα της, επιτρέψει την καθιέρωση μαφιόζικων μεθόδων στον συνδικαλισμό και την επιβολή του νόμου της Μαφίας. Θα πρέπει επομένως η αστυνομία να ερευνήσει σοβαρά την υπόθεση και οι ένοχοι να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Πρόκειται άλλωστε για τρομοκρατική επίθεση και θα πρέπει να εξεταστεί με την ίδια ευαισθησία που ερευνώνται άλλες τρομοκρατικές επιθέσεις.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΜΕ ΠΗΛΙΝΑ ΠΟΔΙΑ

Κίνα, Ινδία και Ρωσία, αποδεικνύονται ευάλωτες στην οικονομική κρίση.

Ο ΄΄κινητήρας που θα έβγαζε τον κόσμο από την ύφεση΄΄, ρετάρει επικίνδυνα.
Ο λόγος για τις ΄΄νέες υπερδυνάμεις΄΄ Ρωσία, Κίνα και Ινδία, με το οικονομικό θαύμα των οποίων μας είχαν πάρει τα αυτιά τα τελευταία χρόνια οι έγκυροι οικονομικοί αναλυτές. Αλήθεια πόσο έγκυροι είναι όλοι αυτοί οι γκουρού που γελοιοποιούνται διαρκώς διατυπώνοντας προβλέψεις που διαψεύδονται το επόμενο τρίμηνο;

Η πιστοληπτική ικανότητα της Ρωσίας υποβαθμίστηκε από την Standard & Poors για πρώτη φορά στα τελευταία δέκα χρόνια στις 8 Δεκεμβρίου, οι μετοχές έχουν χάσει το 70% της αξίας τους από τον Μάιο και η κεντρική τράπεζα δαπάνησε 160,3 δισεκατομμύρια δολάρια για να υποστηρίξει το ρούβλι.

Στις 24 Νοεμβρίου η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας παραδέχθηκε ότι αναγκάσθηκε να επιτρέψει την υποτίμηση του ρουβλίου για δεύτερη φορά σε διάστημα δεκαπέντε ημερών σε μία προσπάθεια ενθάρρυνσης των επενδυτών.

Στην Ινδία, τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης έγιναν αισθητά: οι εξαγωγές τον περασμένο Οκτώβριο μειώθηκαν κατά 12% σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2007. Εκατοντάδες μικρές υφαντουργικές επιχειρήσεις χρεοκόπησαν. Η κεντρική τράπεζα αναθεώρησε προς τα κάτω την εκτίμησή της για τον φετεινό ρυθμό ανάπτυξης, που στην καλύτερη περίπτωση δεν θα ξεπεράσει το 8%. Τον επόμενο χρόνο, ίσως να πέσει στο 5,5%, που θα είναι το μικρότερο ποσοστό από το 2002.

Υπενθυμίζουμε ότι η Ινδία έχει ένα δημοσιονομικό έλλειμμα που ισοδυναμεί με το 8% του ΑΕΠ.

Και για την Κίνα όμως τα τελευταία οικονομικά στοιχεία δεν είναι αισιόδοξα. Οι εξαγωγές τον περασμένο Νοέμβριο μειώθηκαν κατά 2% και οι εισαγωγές κατά 18% σε σχέση με πέρυσι. Η παραγωγή ενέργειας μειώθηκε κατά 7%. Αν και η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας θα φτάσει το 7,5% το 2009, το ποσοστό αυτό είναι χαμηλότερο από το 8% που θεωρείται το ελάχιστο για την αποτροπή μιας κοινωνικής έκρηξης. Οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες πολλαπλασιάζονται, καθώς απολυμένοι εργάτες συναντούν στους δρόμους τους αγρότες που έχασαν τη γη τους, τους οικολόγους που διαμαρτύρονται για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τα θύματα της αστυνομικής καταστολής.

Όλα αυτά κάνουν πολλούς να φοβούνται ότι η οικονομική κρίση θα συμπαρασύρει Ρωσία, Κίνα και Ινδία, προκαλώντας μαζική ανεργία σε χώρες που, παρά τις επιτυχίες τους, εξακολουθούν να είναι φτωχές.
Οι υπερεθνικές ελίτ που προσέβλεπαν στους νέους μεσσίες που θα διέσωζαν τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, βρίσκονται πλέον στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας

Το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Χ.Μ.Εντσενσμπέργκερ ΄΄Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας΄΄ γραμμένο πριν από 36 χρόνια, το αφιερώνω σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο αναρχισμός μπορεί να ταυτίζεται με τα life style πανηγυράκια της βίας και της άσκοπης καταστροφικής μανίας.

΄΄Αλλά την τίμια στάση τους δεν τη ζημίωσε αυτή η νικημένη και γερασμένη επανάσταση. Ο ισπανικός αναρχισμός, για τον οποίο αυτοί οι άντρες και οι γυναίκες αγωνίστηκαν σε όλη τους τη ζωή, δεν υπήρξε ποτέ μια σέχτα στο περιθώριο της κοινωνίας, μια μόδα της διανόησης, ένα αστικό παιχνίδι με τη φωτιά. Ήταν ένα προλεταριακό μαζικό κίνημα. Έχει πολύ λίγο να κάνει, απ’ ό,τι αφήνουν να εννοηθεί μανιφέστα και συνθήματα, με το νέο-αναρχισμό σημερινών φοιτητικών ομάδων. Αυτοί οι ογδοντάρηδες βλέπουν με ανάμικτα αισθήματα την αναγέννηση των ιδεών τους στον παρισινό Μάη και αλλού. Σχεδόν όλοι δούλεψαν με τα χέρια τους. Πολλοί απ΄αυτούς πηγαίνουν ακόμη και σήμερα κάθε μέρα στο γιαπί και στο εργοστάσιο. Περισσότερο όμως δουλεύουν σε μικρές μονάδες. Με μια αρκετή δόση περηφάνιας διαπιστώνουν πως δεν εξαρτώνται από κανέναν, ότι κερδίζουν ακόμα μόνοι τους το ψωμί τους. Κάθε ένας απ΄ αυτούς είναι ειδικός στο επάγγελμά του. Τα συνθήματα για την κοινωνία των διακοπών, οι ουτοπίες της τεμπελιάς τους είναι ξένες. Στα μικρά τους διαμερίσματα δεν υπάρχει τίποτα περιττό. Κατανάλωση και φετιχισμός των ειδών τους είναι άγνωστα. Μόνο η αξία χρήσης μετρά. Ζουν σε μια στενότητα που δεν τους καταπιέζει. Σιωπηλά, χωρίς πολεμική, αγνοούν τις νόρμες της κατανάλωσης.
Η σχέση των νεότερων με την κουλτούρα τους είναι εντελώς σκοτεινή. Την κοροϊδία των καταστασιακών για ό,τι μυρίζει ΄΄παιδεία΄΄ δεν την καταλαβαίνουν. Γι’αυτούς τους παλιούς εργάτες, η κουλτούρα είναι κάτι καλό. Αυτό δεν είναι παράξενο, γιατί τη γνώση του αλφάβητου την πλήρωσαν με ιδρώτα και αίμα. Στα μικρά τους σκοτεινά δωμάτια δεν υπάρχουν τηλεοράσεις αλλά βιβλία . Να πετάξουν τέχνη και επιστήμη από το παράθυρο, ακόμα κι αν έχουν αστική προέλευση, δεν το διανοούνται ούτε στο όνειρό τους. Τον αναλφαβητισμό ενός συναφιού, που η συνείδησή του καθορίζεται από κόμικς και μουσική ροκ, τον βλέπουν χωρίς κατανόηση. Τη σεξουαλική απελευθέρωση, που παίρνει κατά γράμμα παμπάλαια αναρχικά θεωρήματα, την προσπερνούν σιωπηλά.
Αυτοί οι επαναστάτες από μια άλλη εποχή έχουν γεράσει αλλά δεν φαίνονται κουρασμένοι. Δεν ξέρουν τι είναι επιπολαιότητα. Η ηθική τους είναι βουβή, αλλά δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Δεν καταλαβαίνουν πια τον κόσμο. Η βία τους είναι γνωστή, την ευχαρίστηση στη βία τη βλέπουν με υποψία. Είναι μόνοι και καχύποπτοι. Μόλις όμως περάσεις το κατώφλι που μας χωρίζει απ’ αυτούς, το κατώφλι της εξορίας, ανοίγει αμέσως ένας κόσμος έτοιμος για βοήθεια, φιλοξενία και αλληλεγγύη. Όποιος τους γνωρίζει, θαυμάζει πόσο διαυγείς, πόσο λίγο πικραμένοι είναι. Πολύ λιγότερο από τους νεαρούς επισκέπτες τους. Δεν είναι μελαγχολικοί. Η ευγένειά τους είναι προλεταριακή. Η αξιοπρέπειά τους, ανθρώπων που δεν παραδόθηκαν ποτέ. Δεν χρωστούν ευγνωμοσύνη σε κανέναν. Κανένας δεν τους προώθησε. Δεν πήραν τίποτε, δεν ξεκοκάλισαν υποτροφίες. Η καλόπεραση δεν τους ενδιαφέρει. Δεν αγοράζονται. Η συνείδησή τους είναι εντάξει. Δεν είναι τίποτα τσακισμένοι τύποι. Η φυσική τους κατάσταση είναι άριστη. Δεν έχουν τρελαθεί, δεν είναι νευρωτικοί, δε χρειάζονται ναρκωτικά. Δε μοιρολογούν. Δεν μετανιώνουν. Οι ήττες τους δεν τους απογοήτευσαν. Ξέρουν ότι έκαναν λάθη, αλλά δεν παίρνουν τίποτα πίσω. Οι παλιοί άντρες της επανάστασης είναι δυνατότεροι απ’ όλα όσα ήρθαν μετά απ’ αυτούς΄΄.

Για την αντιγραφή Αίσωπος

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Προλεγόμενα

Κάποιοι ιστορικοί επιδίδονται τα τελευταία χρόνια σε μια διαφορετική και εν πολλοίς παιγνιώδη προσέγγιση της ιστορίας. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας αποπειρώνται να ανασυγκροτήσουν μια διαφορετική εξέλιξη πολλών ιστορικών διαδικασιών, βασιζόμενοι σε μια διαφορετική εκδοχή πολλών αρχικών γεγονότων και συνθηκών.
Τους απασχολούν ερωτήματα όπως το εξής: ποια θα ήταν η εξέλιξη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του ελληνοδυτικού κόσμου συνολικότερα εάν η μύτη της Κλεοπάτρας ήταν κοντύτερη; ή ποια θα ήταν η εξέλιξη της Ευρώπης εάν δεν κατάφερνε ο Μωάμεθ ο κατακτητής να εκπορθήσει την Πόλη τον Μάιο του 1453; Ή τι θα συνέβαινε εάν νικούσαν οι Αθηναίοι στον Πελοποννησιακό πόλεμο; (431- 404 π.χ)
Όλες αυτές οι προσπάθειες δεν είναι χωρίς νόημα, γιατί δείχνουν με τον τρόπο τους ότι είναι πολύ πιθανές και ευλογοφανείς διαφορετικές εξελίξεις των ιστορικών διαδικασιών και ότι αυτό που πράγματι συνέβη στο παρελθόν δεν είναι πάρα μόνο μία από τις πολλές δυνατές βαριάντες εκτύλιξης των γεγονότων. Κι αυτό βέβαια έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με την ντετερμινιστική θεώρηση της ιστορίας και των κοινωνικών φαινομένων.
Μετά από αυτές τις σύντομες παρατηρήσεις, προχωρώ εν είδει παιδιάς στην παρουσίαση ενός εναλλακτικού σεναρίου εξέλιξης των πρόσφατων ταραχών.

Φανταστικό σενάριο

Αρχικές συνθήκες, ταυτές : Δολοφονία 15χρονου από τον ειδικό φρουρό, ξεσηκωμός της νεολαίας, ανεξέλεγκτες διαδηλώσεις στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, ΜΜΕ, κυβέρνηση και κόμματα εχθρικά προς την εξέγερση ή ασθμαίνοντες ουραγοί της και συντονισμένες προσπάθειες εκτόνωσης και ελέγχου της κατάστασης, δηλαδή τα γνωστά.
Βρισκόμαστε στην δεύτερη μέρα των ταραχών και των οδομαχιών, για την ακρίβεια στη νύχτα της. Ώρα 11.15 μ.μ και το κέντρο της Αθήνας συγκλονίζεται από τις ταραχές, τα ΜΑΤ διασκορπισμένα σε διάφορα κεντρικά σημεία παίζουν το γνωστό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι με τους διαδηλωτές και η κυβέρνηση παραπαίει χωρίς σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Στο κτίριο του ΕΜΠ επί της Πατησίων, ως συνήθως είναι ταμπουρωμένοι καμιά 200αριά νοματαίοι. Συνήθεις ύποπτοι, συνήθεις εικόνες.
Όμως στις 11.15 τούτη τη δεύτερη νύχτα των επεισοδίων, στον αύλειο χώρο του ιστορικού κτιρίου βρίσκονται και κάποια άτομα που έχουν διαφορετική άποψη για την χρήση και την αξιοποίηση του χώρου του ΕΜΠ. Πιστεύουν και το διατυπώνουν σαφώς, ότι πρέπει να φτιάξουν επειγόντως ένα ραδιοφωνικό σταθμό που θα αναμεταδίδει διαρκώς ειδήσεις και πληροφορίες, θα καλεί τους πολίτες της Αθήνας να συμπαρασταθούν στους εξεγερμένους επί τη βάσει μιάς συσπείρωσης γύρω από συγκεκριμένα κοινά αιτήματα: κατάργηση των ΜΑΤ, αναδοχή των πολιτικών ευθυνών της κυβέρνησης, ουσιαστική στήριξη του εισοδήματος των πληττομένων από την οικονομική κρίση στρωμάτων με την εκπόνηση ενός προγράμματος αντίστοιχου με αυτού των 28 δις προς τις τράπεζες. Για όλα αυτά να κληθούν εντός του Πολυτεχνείου εκπρόσωποι των κοινωνικών φορέων που συμφωνούν, συνδικαλιστικές ενώσεις, κόμματα, συντονιστικό μαθητών, εκπρόσωποι των καταλήψεων, σε ανοιχτή συνέλευση που θα λάβει τις οριστικές αποφάσεις για την συγκρότηση ενός πανελλαδικού συντονιστικού οργάνου της εξέγερσης που θα διαπραγματευθεί αμέσως με την κυβέρνηση την άμεση υλοποίηση των παραπάνω και τα μέλη του οποίου θα είναι άμεσα ανακλητά και υπόλογα απέναντι στους εντολείς του.
Οι υποστηρικτές αυτής της πρότασης είναι αρχικά περίπου 50 άτομα, ανάμεσα στα 200 που βρίσκονται αυτή τη στιγμή εντός του ιδρύματος. Ανάμεσα στους εκκωφαντικούς ήχους των χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, των μολότωφ και στην αποπνικτική ατμόσφαιρα από τα χημικά, φουντώνει μια άγρια λογομαχία στο προαύλιο. Κάποιοι άλλοι λένε ότι αυτά είναι παπαριές, κι ότι εδώ βρίσκονται για να τα βάλουν με τους μπάτσους και να τα κάψουν όλα. Οι 50 επιμένουν, και υποστηρίζουν ότι πρέπει να το συζητήσουν πιο σοβαρά και ότι πρέπει να μπουν στο παιχνίδι και άλλοι άνθρωποι που συμπαθούν την εξέγερση αλλά δεν βλέπουν με καλό μάτι τις καταστροφές. Στο τέλος, συμφωνούν να στείλουν SMS και σε άλλα άτομα που βρίσκονται σε άλλα σημεία για να κατευθυνθούν στο χώρο και να γίνει μια συζήτηση για το όλο θέμα.
Από τα SMS, στα blogs και πάλι πίσω το νέο διαδίδεται σαν αστραπή και σε λιγότερο από μια ώρα εκατοντάδες συρρέουν στους πέριξ δρόμους. Άνθρωποι μεγαλύτερων ηλικιών από προηγούμενες φάσεις του κινήματος αλλά και πιτσιρικάδες που κουράστηκαν να τα σπάνε και θέλουν να ακούσουν και κάτι διαφορετικό.
Ώρα 1.00 τα χαράματα, τρίτη μέρα της εξέγερσης.
Οι δυνάμεις της τάξης αντιλαμβάνονται την αυξανόμενη κίνηση και σαστίζουν. Οι μέσα στο κτίριο έχουν σταματήσει να ρίχνουν αντικείμενα και μολότωφ και οι αστυνομικοί παίρνουν εντολή να αποσυρθούν διακριτικά και να παρακολουθούν από μεγαλύτερη απόσταση τις εξελίξεις. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον κόσμο που έχει μαζευτεί να μπει στο Πολυτεχνείο. Μέσα επικρατεί πανδαιμόνιο. Στο τέλος παίρνεται η απόφαση να μπουν όλοι στο αμφιθέατρο Γκίνη για να συζητήσουν την πρόταση.
Αι γενεαί πάσαι μιλάνε, διαφωνούν, τσακώνονται και ω του θαύματος μετά από ψηφοφορία δι ανατάσεως των χειρών γύρω στις τέσσερις τα χαράματα, αποφασίζουν με σχετική πλειοψηφία να βάλουν μπρος το σχέδιο. Μέσα στις επόμενες τρεις ώρες έχει στηθεί ο ραδιοφωνικός σταθμός και στις 8.00 το πρωί αρχίζει τις εκπομπές του.
Οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αριστεράς ωρύονται στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα: Ποιοι είναι αυτοί που πήραν τέτοιες πρωτοβουλίες, ποιος τους υποκινεί, σε τι αποσκοπούν; Μην ακούτε τους προβοκάτορες. Όμως για κακή τους τύχη ο σταθμός ακούγεται καθαρά στις περισσότερες περιοχές της Αθήνας και εξάλλου οι προσκλήσεις που απευθύνει αναμεταδίδονται από τα κινητά και το Internet. Οι μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες πιέζονται από μεγάλα κομμάτια της βάσης τους να συνεδριάσουν και να τοποθετηθούν απέναντι στα συγκεκριμένα αιτήματα. Στον φοιτητικό και τον μαθητικό χώρο επικρατεί αναταραχή. Η κυβέρνηση παγωμένη, δεν ξέρει πώς να αντιδράσει.
Ημέρα τέταρτη. Ώρα 10.00 π.μ. Δεκάδες εκπρόσωποι κοινωνικών φορέων, εργατικών κέντρων πολλών κλάδων μισθωτών, ιδίως πρωτοβάθμιων σωματείων και μαθητών και φοιτητών συνωστίζονται στο ΕΜΠ για να εκλέξουν το συντονιστικό όργανο που θα υποβάλει στην κυβέρνηση τα αιτήματα του κινήματος.
Έξω οι διαδηλώσεις συνεχίζονται, τα ΜΑΤ έχουν σκληρύνει την στάση τους και ο κυβενρητικός εκπρόσωπος στο press room καλεί τους πολίτες να κάτσουν στο σπίτι τους και να ακούνε μόνο την υπεύθυνη κυβέρνηση που αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη επίθεση υποκινούμενη από ξένα ανθελληνικά κέντρα.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ένα 20μελές συντονιστικό όργανο είναι γεγονός και τα μέλη του ζητούν άμεση συνάντηση με τον πρωθυπουργό. Ζητούν:
Κατάργηση των ΜΑΤ, μέτρα στήριξης των χαμηλόμισθων εργαζομένων και των ανέργων, αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των υψηλών εισοδημάτων στο 45%, αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 6% του ΑΕΠ, πλήρη ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από την κυβέρνηση και παραίτηση του Υπουργού Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης. Ο Πρωθυπουργός αρνείται και επισείει την ενεργοποίηση του άρθρου 11 του Συντάγματος. Από κοντά και ο ΛΑΟΣ. Στους δρόμους οι διαδηλώσεις συνεχίζονται και μαζικοποιούνται. Η αριστερά αλλάζει το βιολί και ακολουθεί απρόθυμα ενώ παράλληλα διατυπώνει φαρμακερές υπόνοιες για τους ανθρώπους που στελεχώνουν την συντονιστική επιτροπή.
Σε όλη την Αθήνα και τις μεγάλες επαρχιακές πόλεις πολλοί ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν καταληφθεί από τους εργαζομένους τους και άλλους τοπικούς φορείς και έχουν μετεξελιχθεί σε όργανα του κινήματος.
Ημέρα Πέμπτη, η επιτροπή έχει διευρυνθεί και με εκπροσώπους και άλλων φορέων που ενισχύουν τις γραμμές του κινήματος. Στην άρνηση της κυβέρνησης να τους δεχθεί και να συνομιλήσει μαζί τους, ριζοσπαστικοποιούνται ακόμη περισσότερο και ζητούν……. Ξυπνάω μπροστά στην τηλεόραση από τις αγριοφωνάρες του Τράγκα και του Τριανταφυλλόπουλου. Αναρωτιέμαι. Είναι τόσο φανταστικό λοιπόν το φανταστικό μου σενάριο; Ή μήπως όχι; Ο μεγάλος Άγγλος ποιητής Ουίλιαμ Μπλαίηκ το είχε πει: ΄΄Αυτό που είναι σήμερα πραγματικό, κάποιος το είχε κάποτε μόνο ονειρευτεί΄΄.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΘΕΣΗΣ ΙΔΙΩΤΩΝ-ΠΟΛΙΤΩΝ

΄΄Ένι τε τοις αυτοίς επιμέλεια οικείων άμα και πολιτικών. Και ετέροις τετραμμένοις προς έτερα έργα γνώναι τα πολιτικά μη ενδεώς΄΄ (Θουκυδίδης, Επιτάφιος)

(=Και μπορούν οι Αθηναίοι πολίτες να φροντίζουν ταυτοχρόνως και τις προσωπικές τους υποθέσεις και αυτές που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο. Και όσοι είναι απασχολημένοι με άλλες υποθέσεις μπορούν να έχουν επαρκή γνώση των πολιτικών ζητημάτων).
Πως γινόταν μπορετό σε ένα καθεστώς που υπήρχε δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Η ταυτόχρονη επιμέλεια οικείων και πολιτικών υποθέσεων, φαντάζει σήμερα ανεπίτευκτη για να μην πω ότι θεωρείται και αντιφατική.
Για την νεωτερική αντίληψη οι βασικές διχοτομίες είναι άτομο/κοινωνία και ιδιωτική/δημόσια σφαίρα ενώ για την αντίληψη των αρχαίων Αθηναίων, ιδίως αυτών της περιόδου στην οποία αναφέρεται ο Θουκυδίδης, δεν υφίστανται τέτοιες διχασμοί.
Το άτομο είναι δημιούργημα της κοινωνίας και είναι δεμένο με ακατάλυτους δεσμούς με αυτήν σε τέτοιο βαθμό που θεωρείται αδιανόητη οποιαδήποτε ουσιολογική του σύλληψη σε αντίθεση με το κοινωνικό σύνολο εντός του οποίου γεννήθηκε, ανατράφηκε και ζεί. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει αντίληψη και αίσθηση ενός ιδιωτικού χώρου-ο οίκος, οι διαπροσωπικές σχέσεις, κλπ- και ενός δημόσιου χώρου, όπως η συνέλευση του Δήμου, η ανάληψη δημόσιων λειτουργημάτων, η στράτευση για την υπεράσπιση της πατρίδας κλπ, αλλά ότι αυτές οι δύο σφαίρες αντιμετωπίζονται ως συγκοινωνούντα δοχεία και απόλυτα αλληλοεξαρτώμενες ζώνες εκδίπλωσης της ύπαρξης του Αθηναίου πολίτη. Θα πρέπει ο μελετητής να κατέβει στα χρόνια της παρακμής της αθηναϊκής δημοκρατίας για να αρχίσει να συναντά ιδέες, συμπεριφορές και αντιλήψεις που διατυπώνουν και εγκαθιδρύουν μια σχέση έντασης, ακόμη και ακραίας, του ατόμου με την πόλη του.
Ο σημερινός ενήμερος, πολιτικοποιημένος πολίτης, πρέπει να διαβάζει σε καθημερινή βάση πολλές εφημερίδες, να έχει επαφές και γνωριμίες με άτομα που βρίσκονται στην κορυφή της γραφειοκρατικής πυραμίδας, και να διαθέτει πολύ ελεύθερο χρόνο για να μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει μια επαρκή πληροφόρηση των πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων. Κι αυτό ισχύει για μια πολύ μικρή μερίδα των πολιτών των σύγχρονων ΄΄αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών΄΄. Οι περισσότεροι πλέουν σε βαθιά μεσάνυχτα, ροχαλίζοντας ξαπλωμένοι στους καναπέδες της παραπληροφόρησης.
Αλλά κι αυτοί οι λίγοι υπερ-ενημερωμένοι πολίτες απέχουν παρασσάγγας από τους αντίστοιχους αθηναίους πολίτες του 5ου και 4ου π.χ αιώνα. Διότι εκείνοι δεν συζητούσαν απλά στην αγορά και στα συμπόσια για τα γενικότερα προβλήματα που απασχολούσαν την κοινωνία τους , αλλά συμμετείχαν ενεργά στην λήψη των αποφάσεων, και εναλλάσσονταν στα δημόσια λειτουργήματα δηλ. ασκούσαν οι ίδιοι την πολιτική εξουσία και έτσι κατάφερναν να γνωρίζουν σε βάθος όλα τα ζητήματα και τα dessous της λειτουργίας της πόλης τους.
Ο σύγχρονος ΄΄ιδιώτης-πολίτης΄΄ το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποφασίζει κάθε τέσσερα χρόνια για το ποιοι θα αποφασίζουν γι αυτόν και καμιά φορά όταν οι εκπρόσωποί του τα κάνουν όλα μπάχαλο να ξεσπάει σε απεγνωσμένες και καταστροφικές εξεγέρσεις, από τις οποίες αποσύρεται εν συνεχεία για να ξανασωριαστεί στον καναπέ του μέχρι το επόμενο αδιέξοδο ξέσπασμα.
Πρόκειται για φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν μπορούμε να εξέλθουμε παρά μόνο εάν επέλθει αλλαγή στην ουσιώδη για το νεώτερο φαντασιακό αντίληψη, παράλογη και αντιφατική από όπου και να την εξετάσεις, ότι αυτοί που ξέρουν κυβερνούν κι εμείς τους ελέγχουμε περιοδικά.

Τρέχουσες εξελίξεις και η διατήρηση του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου.

Για μια ακόμα φορά ένα αυθόρμητο λαϊκό ξέσπασμα αντί να προκαλέσει ρωγμές στα θεμέλια του ελληνικού δικομματικού κατεστημένου, καταλήγει να βαίνει υπέρ του, συνεπικουρούμενο από τα γνωστά-άγνωστα τσιράκια των Μ.Μ.Ε. Για την κατάληξη αυτή δε φταίει μόνο η προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. που παρουσιάζει τον κατεστραμμένο περιπτερά. Μερίδιο ευθύνης έχει και η αριστερά με τα αλληλοκαρφώματα, χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Εκεί που η νεολαία αηδιασμένη από τον οχετό της εξουσίας, τη διαφθορά και το μέλλον που έχουν σχεδιάσει για αυτούς χωρίς να τους ρωτήσουν, βγαίνει στο δρόμο, με αφορμή τη δολοφονία ενός παιδιού από ένα μπάτσο. Είναι πιθανό σε μία τέτοια μαζική αντίδραση να σημειωθούν και κάποιας μικρής έκτασης επεισόδια, ίσως και έκτροπα. Αντί ωστόσο αυτά να απομονωθούν γίνονται αφορμή αλληλοκαρφωμάτων. Αρχίζει η εκατέρωθεν εκτόξευση πυρών από διαφορετικά μέρη της αριστεράς που ποτέ δεν κατάλαβα πόσο αγεφύρωτες είναι οι διαφορές τους. Η Παπαρήγα τα βάζει με τον Αλαβάνο και τους αντιεξουσιαστές. Οι ΣΥΡΙΖαιοι τα χώνουν στην Παπαρήγα. Πέφτουν ακριβώς στην παγίδα που τους έχουν στήσει το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο και τα τηλεοπτικά φερέφωνα τους.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ο Καραμανλής περνάει σχεδόν αλώβητος από την κρίση, μάλιστα κάνει και την πολιτική του σπέκουλα με τα γνωστά πλέον δανειάκια που χορηγεί «άμεσα» στους κουκουλοφοροπληκτους. Ο Γιωργάκης από την άλλη γίνεται ο καταλληλότερος και ετοιμάζεται να πάρει τη σκυτάλη.

Συγχαρητήρια σύντροφοι!

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ (2)

"Οι νέοι είναι γεμάτοι επιθυμίες στους χαρακτήρες τους και μπορούν να πραγματοποιούν όσα τυχόν επιθυμήσουν. […] Και οργίζονται και παραφέρονται εύκολα και παρασύρονται απ’ την οργή τους και δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον θυμό τους, γιατί δεν ανέχονται να τους περιφρονούν, επειδή αγαπούν τις τιμές και αγανακτούν, αν νομίζουν πως αδικούνται».

Αριστοτέλης - Ρητορική

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Λος Άντζελες(1992), Παρίσι(2006), Αθήνα(2008): Οι βάρβαροι δείχνουν τα δόντια τους.
Τυπολογία των γεγονότων : 1) Με αφορμή την δολοφονία ενός νεαρού από αστυνομικές δυνάμεις, 2) ακολουθούν εκτεταμένες ταραχές που διαρκούν από λίγες έως πολλές ημέρες, 3) που είναι ανεξέλεγκτες από όλες τις μεγάλες ή μικρές πολιτικές δυνάμεις, 4) χαρακτηρίζονται από μεγάλη μαζικότητα και βιαιότητα, 5)Το κύριο υποκείμενο των εξεγέρσεων αυτών είναι νέοι και περιθωριοποιημένα στρώματα της κοινωνίας, 6) μετά από τα πρώτα ένα ή δύο 24ωρα των ταραχών κυβέρνηση και ΜΜΕ(έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης) ποντάρουν στον φόβο και την ανασφάλεια των νοικοκυραίων, 7)σιγά-σιγά καταφέρνει το κράτος με τους μηχανισμούς του να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, και τέλος 8)οι εξεγερμένοι αποσύρονται από την σκηνή και τα επεισόδια σταματούν το ίδιο ξαφνικά και απροσδόκητα όπως ξεκίνησαν.
Από την πλευρά των εξεγερμένων, υπάρχουν δύο στοιχεία που χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης: 1)Αδυνατούν να ξεπεράσουν το επίπεδο της καταστροφικής βίας-μολότοφ, σπασίματα, φωτιές, λεηλασία, οδομαχίες με τις αστυνομικές δυνάμεις, 2) αδυνατούν κατά τη διάρκεια της εξέλιξης των γεγονότων να αποκαταστήσουν επαφές με άλλα στρώματα της κοινωνίας, ιδίως με αυτά των μισθωτών και μικρομεσαίων κοινωνικών τάξεων.
Το πρώτο, είναι και το πλέον σημαντικό. Όλα δείχνουν ως εάν να υπάρχει μια ενδιάθετη ροπή προς την ολοκλήρωση της δράσης με την δραστηριότητα αποδόμησης της βιτρίνας και πυρπόλησης της ύλης του αστεακού χώρου. Από την στιγμή που η δράση δαπανά ικανές ενεργειακές ποσότητες στη κατεδάφιση και στην πυρπόληση υλικών αντικειμένων, καταλαγιάζει και αποσύρεται.
Είναι νομοτελειακά αναπότρεπτη μια τέτοια εξέλιξη; Υπάρχουν δύο μεγάλα αντιπαραδείγματα στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα Η ουγγρική εξέγερση του ’56 και η εξέγερση του παρισινού Μάη του ΄68. Και στις δύο περιπτώσεις εμφανίζονται αιτήματα, ιδέες, θεσμοί, επιθυμία και μερική πραγμάτωση της αναδιοργάνωσης της κοινωνίας σε νέες βάσεις. Εργατικά συμβούλια και αυτοδιαχείριση , διεύρυνση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, λαϊκές συνελεύσεις βάσεις, εκδοτική δραστηριότητα κλπ,κλπ. Αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις η μεγάλη παλίρροια της συμμετοχής δίνει κάποια στιγμή την θέση της στην άμπωτη της παραίτησης και της απόσυρσης στον ιδιωτικό χώρο, οπότε και επανακτά την πρωτοβουλία και τον έλεγχο το προηγούμενο καθεστώς, προχωρώντας βέβαια στα αναγκαία μπαλώματα και προσαρμογές.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Παραδοσιακή, μαρξιστικού-λενινιστικού τύπου, απάντηση: Γιατί δεν υπάρχει επαναστατικό όργανο που θα καθοδηγήσει τις ανοργάνωτες μάζες, θα τις πλαισιώσει
και θα τους δώσει στόχο και προσανατολισμό.
Άλλη απάντηση: Kάθε εξέγερση καθώς προχωρά πρέπει, επί ποινή αφανισμού της, να εγκαθιδρύει νέους θεσμούς που θα διασφαλίζουν την συμμετοχή του μεγαλύτερου δυνατού τμήματος της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων. Αυτό δεν προϋποθέτει καμία αντίληψη κεντρικού, καθοδηγητικού οργάνου, παρά μόνο την ευρύτερη δυνατή συνεννόηση και επικοινωνία που μπορεί να εξασφαλιστεί σε επίπεδο θετικών δράσεων και πρωτοβουλιών.
Η στείρα άρνηση, απομονώνει τους φορείς της και τους οδηγεί στην αποσύνθεση.
Η άρνηση, παρότι αναγκαία, δεν επαρκεί.
Πως αυτό το πράγμα θα επικοινωνηθεί στους νέους βαρβάρους;
Δεν έχω την απάντηση