Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Απάντηση στον φίλο που με προσφωνεί ΄΄Κύριε Υπάλληλε΄΄

Απάντηση στον φίλο που με προσφωνεί ΄΄Κύριε Υπάλληλε΄΄
Καμία υπόθεση δεν έκανα ούτε για την ηλικία σας ούτε και για την προσωπική σας διαδρομή. Ξαναδιαβάστε προσεκτικά το σχόλιό μου. Αναφέρθηκα σε συγκεκριμένες ηλικίες ανθρώπων που κινούνται στον χώρο και έχουν συγκεκριμένη πρακτική και συμπεριφορά.
Από πού προκύπτει ότι εγκατέλειψα τον χώρο και μάλιστα ΄΄την στιγμή ακριβώς της γέννησής του΄΄; Η στήριξη της επιχειρηματολογίας σε μη ασφαλή τεκμήρια καλόν είναι να αποφεύγεται διότι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εσφαλμένα συμπεράσματα.
Αλλά έστω ότι κάποιος σας ασκεί κριτική έχοντας εγκαταλείψει τον χώρο, αυτό ακυρώνει αυτομάτως την ορθότητα των συλλογισμών του; Τι είδους ιδεολογία φανερώνει αυτή η προσέγγιση; Πάντως όχι ελευθεριακή όποια έννοια και αν προσδώσουμε στον συγκεκριμένο όρο.
Αυτό που εσείς αποκαλείτε ΄΄ υπέροχη φάση της εφηβείας και της ενηλικίωσης του αναρχικού χώρου΄΄ επιτρέψτε σε κάποιους άλλους να την αποκαλούν ΄΄καταστροφική φάση της εφηβείας και της ενηλικίωσής του΄΄.
Αμετροεπείς εκφράσεις σαν και τις παραπάνω αποκαλύπτουν μια αλαζονική συμπεριφορά που δεν είναι σε θέση να αποδεχθεί οποιαδήποτε αιχμηρή κριτική και επαναφέρουν στο προσκήνιο παλιές και δοκιμασμένες σταλινικές πρακτικές περί σκοτεινών δυνάμεων και κύκλων που επιβουλεύονται τον χώρο και προσπαθούν να τον συκοφαντήσουν.
Ήμουν βέβαιος ότι η αναφορά στις γνωστές απόψεις του Μπούκτσιν θα ενοχλούσε. Θα μπορούσα όμως εξίσου άνετα να επικαλεστώ αρκετές άλλες απόψεις από ανθρώπους του χώρου με παρόμοια κριτική διάθεση για τα τεκταινόμενα σε αυτόν. Αναφορικά δε με εκείνο το γλαφυρό ότι ΄΄ο Μπούκτσιν ιδέα δεν είχε για την άνθιση που επρόκειτο να γνωρίσει ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα΄΄ τι να πρωτοθαυμάσει κανείς. Μόνο τούτο θα πω: αφιππεύσατε των καλάμων και μην εκλαμβάνετε όσα συμβαίνουν στον μικρόκοσμό σας ως σημαντικά για σύμπασα την κοινωνία.
Τέλος ενημερώνω ότι πάντα μου έκανε καλό, και συνεχίζει να μου κάνει, να περνάω από κανένα στέκι και να βλέπω ΄΄ιδίοις όμμασι τους νέους ανθρώπους που, όλως παραδόξως, δεν γρυλίζουν κλπ, κλπ΄΄ , όπως βλέπω και άλλες συμπεριφορές και νοοτροπίες που με γεμίζουν οργή και αηδία για κάποιους που βρήκαν στέγη στον χώρο αυτό ενώ θα έπρεπε να παραμείνουν στις κερκίδες των γηπέδων και να φωνάζουν ποδοσφαιρικά συνθήματα.
Επιπροσθέτως σας ενημερώνω ότι μου κάνει καλό να προσπαθώ, όσο μου επιτρέπουν οι ασήμαντες και περιορισμένες δυνατότητές μου και μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, να προωθήσω τις ελευθεριακές ιδέες στο χώρο που κινούμαι και εργάζομαι.
Προτείνω να μην συνεχίσουμε σε αυτό το ύφος γιατί νομίζω ότι δεν ταιριάζει ούτε σε εσάς ούτε και σε εμένα και θα ευτελιστούμε ανταλλάσσοντας πυροτεχνήματα επί προσωπικού που δεν έχουν κανένα νόημα για την ουσία της υπόθεσης για την οποία δεν έχουμε πει και τίποτα αξιόλογο μέχρι τώρα.

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Συνοπτική απάντηση στους επικριτές του άρθρου μου για τα συμβαίνοντα στον Άγιο Παντελεήμονα:

Συνοπτική απάντηση στους επικριτές του άρθρου μου για τα συμβαίνοντα στον Άγιο Παντελεήμονα:
1)Προφανώς και η έκφραση ΄΄ άει σιχτίρ τσογλάνια΄΄ δεν απευθύνεται σε αναρχικούς αλλά σε ανθρώπους που ταυτίζουν τον χώρο με συγκεκριμένες πρακτικές και μεθόδους που έχουν δυσφημήσει τον χώρο χρόνια τώρα και τον οδηγούν σε συρρίκνωση και μείωση της απήχησης των ιδεών του στην κοινωνία σε μια συγκυρία κατά την οποία υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να συμβεί το εντελώς αντίθετο.Εάν τώρα ένα κομμάτι του χώρου εξισώνει την αναρχική δράση με αυτού του είδους τις πρακτικές και τις έχει αναγάγει σε κυρίαρχες, τίποτα δεν υποχρεώνει τους υπόλοιπους από εμάς να τις αποδεχθούμε ασυζητητί και να εκχωρήσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους ΄΄ιδιοκτησιακά΄΄ δικαιώματα του χώρου, που δεν τα έχουν, όπως άλλωστε και κανείς μας. Αυτό προς απάντηση του επιχειρήματος περί «ανίδεων με το μεγάλο στόμα που δεν έχουν κάνει ποτέ τον κόπο να δουν από κοντά ένα α/α εγχείρημα,» και για το «πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος» και ότι τότε θα εξέλιπε «μεγάλο μέρος της γραπτώς και προφορικώς διατυπωμένης βλακείας».
2)Ποιος μίλησε για ΄΄τελικές λύσεις΄΄; Εγώ για ανάληψη πρωτοβουλιών που θα δίνουν ένα διαφορετικό στίγμα μίλησα και όχι για σταλινομαοϊκές πρωτοπορίες που θα καπελώσουν τους κατοίκους. Ούτε και η πρότασή μου για τις πολιτοφυλακές έχει καμία σχέση με gay parades. Έχει όμως σχέση με την αυτοοργάνωση των πολιτών, και με τις πρωτοβουλίες που οφείλουν να πάρουν κάποιοι, πάντα στα πλαίσια των ελευθεριακών αρχών, για να προλάβουν τα χειρότερα από την πλευρά των ακροδεξιών κύκλων και με σκοπό να βραχυκυκλώσουν τα κατασταλτικά μέτρα που κυοφορούνται.
3)Το πόσο καλά ξέρω τον χώρο ή όχι, νομίζω ότι προκύπτει από τα λεγόμενά μου. Οι αρλουμπολογίες περί γνώσης της δράσης των αναρχικών από την τηλεόραση, δεν πιάνουν στην περίπτωσή μου.
Για το εάν υπάρχει πρόβλημα μέσα στο χώρο θα αρκεστώ επί του παρόντος να αναφερθώ μόνο στις απόψεις του μακαρίτη Μάρρεϋ Μπούκτσιν περί του ατομικιστικού-life style αναρχισμού αφενός και του κοινωνικού αναρχισμού αφετέρου.
4)Επί της ουσίας δεν άκουσα από τους επικριτές μου τίποτα το πραγματικά εποικοδομητικό. Το να κρύβουμε τα προβλήματα του χώρου κάτω από το χαλί και να υπερασπιζόμαστε μετά φανατισμού πρακτικές και αντιλήψεις που θεοποιούν την βία και την πολεμική αντιπαράθεση βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την διατύπωση, την συγκροτημένη απόπειρα υλοποίησης εναλλακτικών θεσμών και τη δημιουργία αυτόνομου, μαζικού και αμεσοδημοκρατικού κινήματος συνιστά έγκλημα πρώτου μεγέθους για τον χώρο. Βέβαια η καλογερική είναι βαριά και είναι πολύ πιο εύκολο για τους 20άρηδες και τους 25άρηδες «αναρχικούς» να φουσκώνουν σαν παγώνια επειδή πέρασαν και από μια κατάληψη, έριξαν μερικές μολότοφ, αναποδογύρισαν κανά κάδο κι αντάλλαξαν και καναδυό καδρονιές με χρυσαυγίτες. Όλοι αυτοί με το πέρασμα των χρόνων-και είπα ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στη δεκαετία του ΄80, ας μην επεκταθούμε τώρα- δημιούργησαν μια παράδοση που έκτοτε αναπαράγεται από κάθε νέα γενιά που ΄΄εισέρχεται΄΄ στο χώρο και κορδώνεται ότι κάνει την επανάστασή της δια των ιδίων μεθόδων. Το ότι υπάρχουν και μειοψηφίες-στην ύπαρξή και την ενδυνάμωσή τους άλλωστε προσβλέπω και εγώ- στο χώρο που προσπαθούν να ισορροπήσουν τις καταστάσεις με πιο σοβαρή και συγκροτημένη δουλειά, αυτό δεν αναιρεί την διαπίστωσή μου ότι κυρίαρχο σήμερα είναι το ρεύμα της μπαλαφάρας, της αποσπασματικής, αντανακλαστικής δράσης και του εκτονωτικού χουλιγκανισμού.
5) Αυτά κάποιοι εξ ημών τα είχαμε επισημάνει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80, αλλά τότε λοιδορούμαστε και αντιμετωπιζόμαστε απαξιωτικά από μερικούς ΄΄μπαμπάδες΄΄ του χώρου που υιοθέτησαν την αντίληψη των ανοιχτών θυρών προς κάθε πονεμένο έφηβο που ήθελε να κάψει- να σπάσει και να ρημάξει έτσι για ΄΄την κάβλα του΄΄, με την λογική ότι αυτά τα παιδιά θα συγκροτούσαν το νέο επαναστατικό υποκείμενο μιας και το κλασικό επαναστατικό υποκείμενο, η εργατική τάξη δηλαδή, είχε πέσει σε βαθιά ροχαλητά.
Μπορεί βέβαια να ήταν σωστή η διάγνωση περί της κοιμώμενης εργατικής τάξης όμως και η αναγωγή των περιθωριακών σε επαναστατικό υποκείμενο αποδείχθηκε αρλούμπα πρώτου μεγέθους και καταστροφική για την πορεία του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού/ελευθεριακού χώρου. Γιατί αυτοί οι έφηβοι μεγάλωσαν, έγιναν με την σειρά τους ΄΄μπαμπάδες΄΄ του χώρου και παγίωσαν τις δικές τους νοοτροπίες και αντιλήψεις. Κι όμως κάποιοι συνεχίζουν να επιμένουν στην καταστροφική τους πορεία μέχρι τελικής εξαφανίσεως.
Οψόμεθα.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

ENAΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΣΤΙΧΟΣ

ENAΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΣΤΙΧΟΣ

΄΄Ημουνα ψηλά στα χαράματα όπως είναι /ψηλά στη σιγή ο αγέννητος αέρας.΄΄, εναρκτήριος στίχος του ποιήματος ΄΄Οι βράχοι της Ύδρας΄΄ του εκλιπόντος Ν. Καρούζου. Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με το ποίημα αυτό που το θεωρώ ένα από τα σημαντικότερα της νεοελληνικής ποίησης. Όσες φορές και αν το διαβάσω δεν παύει να με εντυπωσιάζει με την δύναμη των εικόνων, την βαθύτητα των νοημάτων και την αδιάπτωτη ένταση της συγκίνησης που καταφέρνει να μεταδώσει στον δεκτικό αναγνώστη.
Πάντα είχα την γνώμη ότι κάθε στίχος αυτής της σύνθεσης συγκροτεί έναν αυτάρκη και πλήρη νοημάτων κόσμο, που μπορεί να σταθεί και μόνος του έξω από το ευρύτερο πλαίσιο του ποιήματος στο οποίο είναι ενταγμένος. Αυτή η άποψή μου ενισχύεται κάθε φορά που ξαναγυρίζω στο ποίημα όπως ο φονιάς στον τόπο του εγκλήματος.
Ο ίδιος ο εναρκτήριος στίχος του εντυπωσιάζει με την απρόσμενα δραματική του οξύτητα που φανερώνει την σπουδή του ποιητή να παρακάμψει με μια βίαιη κίνηση, που όμως φαίνεται τόσο φυσική, όλα τα προδικαστικά ζητήματα και τους καθιερωμένους ποιητικούς κανόνες. Υπάρχει στην τέχνη ένας κανόνας που λέει ότι η ένταση πρέπει να ανεβαίνει σταδιακά και να εισάγεται ο θεατής-ακροατής-αναγνώστης στο παρουσιαζόμενο έργο σταδιακά μέχρι την κορύφωση, η οποία σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να τοποθετείται στην αρχή των δρώμενων. Ακόμη και η ποίηση που είναι μια μορφή τέχνης που την χαρακτηρίζει μια μεγάλη πυκνότητα και σύμπτυξη της ύλης, δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα από αυτήν την αντίληψη. Ας θυμηθούμε έναν από τους σημαντικότερους έλληνες ποιητές και γενάρχες του μοντερνισμού, τον Σεφέρη. Στον ΄΄Τελευταίο Σταθμό΄΄ του ξεκινά: ΄΄Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν΄΄, σε χαμηλόφωνο και εξομοληγητικό τόνο για να εντείνει σταδιακά και να αφήσει την οδύνη και την αγωνία του να ξεσπάσει αρκετούς στίχους μετά, ή δείτε πως ο Έλλιοτ ξεκινά την ΄΄Έρημη χώρα΄΄ του με εκείνο το ψυχρό ΄΄April is the cruelest month..΄΄(=ο Απρίλης είναι ο σκληρότερος μήνας), μια επιτηδευμένα ουδέτερη και λιτή έκφραση σαν αναγγελία δελτίου καιρού. Kι ο Μανώλης Αναγνωστάκης σε τόνο ελάσσονα στους ΄΄Τελευταίους στίχους΄΄ του : ΄΄Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ‘ναι οι τελευταίοι…΄΄ .
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επί μακρόν σωρεύοντας πολλά τέτοια τεκμήρια που στηρίζουν την άποψη ότι ο εναρκτήριος στίχος ΄΄απαγορεύεται΄΄ δια ροπάλου να περικλείει ασυνήθιστα υψηλή συγκινησιακή ένταση και πάθος. Γι αυτό και ο στίχος του Καρούζου συνιστά μια εξαιρετικά τολμηρή και υψηλού ρίσκου χειρονομία που θέτει εν αμφιβόλω την ευστάθεια και την ισορροπία ολόκληρης της σύνθεσης.
Ο ποιητής λοιπόν με αυτήν του τη στάση τοποθετεί ευθύς εξ αρχής τόνους νιτρογλυκερίνης κάτω από τo σώμα του ποιήματός του. Όταν κάποιος ποιητής αποφασίζει να ξεκινήσει τοποθετούμενος όχι στην περιφέρεια, όπως επιτάσσει η σωφροσύνη, αλλά στο διάπυρο κέντρο της σύνθεσης, επωμίζεται τους μέγιστους των κινδύνων : α)ή πρέπει να συνεχίσει στον ίδιο αδιάπτωτο τόνο και ακόμη και να ανεβάσει την ένταση και να επιταχύνει τους ρυθμούς β)ή να αναγκαστεί να μειώσει ταχύτητες για να επιτρέψει στο ποίημα να ανασάνει προτού επιχειρήσει νέες αναβάσεις. Σε κάθε περίπτωση οι περιπλοκές είναι σοβαρές και δύσκολα διαχειρίσιμες, με ελλοχεύοντα πάντα τον κίνδυνο της διάσπασης της ενότητας του τόνου και της σκέδασης του ποιήματος σε ένα ασύνδετο κατασκεύασμα χωρίς ενιαίο κέντρο, με κάποιους ενδιαφέροντες στίχους διάσπαρτους στην επιφάνειά του.
Η διαρκής μετάβαση από κρεσέντο σε κρεσέντο και η διατήρηση της πίεσης στα ύψη είναι το κύριο πρόβλημα ποιητών του ίδιου φλογερού ταπεραμέντου με αυτό του Καρούζου και πολλές φορές τα ποιήματά ανατινάζονταν σε χίλια δυο κομμάτια προτού ολοκληρώσουν τον στόχο τους.
Αυτά τα αναφέρω σαν γενικό σχολιασμό επί των προβλημάτων που ενσυνείδητα δημιουργεί ο Καρούζος επιλέγοντας-ή μη μπορώντας να κάνει αλλιώς παρά- να ξεκινήσει έτσι. Το αν κατάφερε τελικά να ξεπεράσει τους σκοπέλους και να δώσει ένα αξιόλογο ποίημα είναι ένα ζήτημα με το οποίο δεν σκοπεύω να καταπιαστώ εδώ(βλέπε την σχετική ανάλυση όλου του ποιήματος στο τεύχος 14 του περιοδικού ΄΄Υπαλληλικά΄΄). Όσοι πάντως έχουν διαβάσει το ποίημα κι έχουν νιώσει τον συγκινησιακό κραδασμό που αυτό μεταδίδει, πιστεύω θα συμφωνήσουν ότι τελικά κατάφερε το ακατόρθωτο.
Στον στίχο μας τώρα.
΄΄Ημουνα ψηλά στα χαράματα όπως είναι /ψηλά στη σιγή ο αγέννητος αέρας.΄΄
Ψηλά στα χαράματα- ήμουνα/ψηλά στη σιγή- ο αγέννητος αγέρας. Υπάρχει μια απόλυτη συμμετρία στα δύο ημιστίχια. Τα δύο υποκείμενα ήμουνα και ο αγέννητος αέρας αντιστοιχούν στα χαράματα και στην σιγή που εντοπίζονται ψηλά. Η παρομοίωση του ποιητικού υποκειμένου΄΄ήμουνα΄΄ με τον αγέννητο αέρα, του προσδίδει ασυνήθιστη ένταση και προϊδεάζει για το επικείμενο ξέσπασμα μιας τρομακτικής ανεμοθύελλας. Η αίσθηση αυτή της κυοφορούμενης έκρηξης του υποκειμένου είναι μοναδική. Και πράγματι πριν από την καταιγίδα επικρατεί μια ασυνήθιστη ηρεμία και σιγή στη φύση. Όπως στη σιγή κυοφορείται μυστικά ο αέρας, έτσι και η σιωπή του ποιητή ψηλά στα χαράματα προετοιμάζει το ξέσπασμα του ποιητικού του λόγου. Η χρονική διάσταση ΄΄στα χαράματα΄΄, υποδηλώνει μια προηγηθείσα δύσκολη νύχτα αγρύπνιας, στο τέλος της οποίας η ύπαρξη έχει τεντωθεί και είναι έτοιμη να σπάσει. Ο τόπος που βρίσκει τον ποιητή αυτό το δύσκολο χάραμα είναι ΄΄ψηλά΄΄ σαφής ένδειξη μιας ανάβασης σε ένα βουνό ή οποιοδήποτε άλλο ψηλό σημείο. Αυτή η εντύπωση του υπερυψωμένου σημείου επιτείνεται από την επανάληψη του επιρρήματος ΄΄ψηλά΄΄ στο δεύτερο ημιστίχιο. Ψηλά στη σιγή, σημαίνει στο απώτατο σημείο της σιγής, στο θόλο της, εκεί που η σιγή είναι έτοιμη να εκραγεί και να μετατραπεί σε κάτι άλλο. Υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος της διπλής χρήσης του ΄΄ψηλά΄΄. Αφενός υπερτονίζει το ακρότατο σημείο της έντασης στην οποία έχει οδηγηθεί το υποκείμενο και αφετέρου εγκαθιδρύει την απαραίτητη κατοπτική στάση-διάθεση με την οποία θα αντιμετωπίσει εν συνεχεία τα ανθρώπινα αλλά και σύμπασα την δημιουργία.
Θα μπορούσαμε να επισημάνουμε όμως και μια λεπτομέρεια που αφορά στην ΄΄μαστορική΄΄ του ποιητή. Αφαιρέστε από τα δύο ημιστίχια το επίρρημα ψηλά και αντικαταστήστε το ας πούμε με το ΄΄ κοντά΄΄ ή με το ΄΄μέσα΄΄ και βλέπετε αμέσως ότι ο στίχος χωλαίνει, χάνει την πλαστικότητά του και τον δυναμισμό του. Το ίδιο θα συμβεί και αν αφαιρέσετε εντελώς το ΄΄ψηλά΄΄ χωρίς να το αντικαταστήσετε με οποιαδήποτε άλλη λέξη. Πρόκειται για πράγματα που περνούν συνήθως απαρατήρητα από τον αναγνώστη, η λεπτομερής εξέταση όμως αυτών των ΄΄τεχνικών΄΄ ζητημάτων σύνθεσης αποδεικνύει ότι ο καλός ποιητής πρέπει να είναι και επιδέξιος τεχνίτης, και αυτό όντως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση. Με μερικούς στίχους έχει κανείς την αίσθηση ότι με κάποιο μαγικό τρόπο κάθε λέξη έχει μπει στη σωστή της θέση και ότι οποιαδήποτε αλλαγή ακόμη και η πιο ανεπαίσθητη θα κατέστρεφε το τελικό αποτέλεσμα.
Ο στίχος αυτός καταφέρνει να δημιουργήσει μια υποβλητική ατμόσφαιρα και μια αίσθηση προσμονής ενός ξεσπάσματος που δεν πρόκειται να αργήσει η εκδήλωσή του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο κινητοποιείται ο ψυχικός κόσμος του αναγνώστη διεγείρεται το ενδιαφέρον του και μ’ ένα αρχικό απότομο τράνταγμα ο ποιητής τον βγάζει από την στάση του απαθούς θεατού και τον τραβάει, σχεδόν δια της βίας, να τον ακολουθήσει στο τραχύ και δύσβατο μονοπάτι της υπαρξιακής του αναζήτησης.
-----*-----

Aγ.Παντελεήμων

ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ
Τι σκατά κάνουν αριστεριστές και αντιεξουσιαστές στον Αγ.Παντελεήμονα;
Πάνε και πλακώνονται στο ξύλο με τους Χρυσαυγίτες για ποιο λόγο; Έτσι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών και αντιστέκονται στο ρατσισμό;
Το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να γίνονται μισητοί στους κατοίκους οι οποίοι και έδωσαν αυξημένα ποσοστά στο ΛΑΟΣ και στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Είναι τόσο τυφλοί που δεν βλέπουν ότι η τακτική τους βοηθά στην ταχύτερη επώαση του αυγού του φιδιού; Η τοπική κοινωνία ζητάει πρωτίστως άμεσες, πρακτικές λύσεις στο πρόβλημα που έχει ανακύψει με την παρουσία μεγάλου αριθμού μεταναστών στην γειτονιά και όχι επαναστατικές ρητορείες και ΄΄έκτακτες εμφανίσεις΄΄-κάτι σαν γκεστ σταρ της επανάστασης- στους χώρους όπου καθημερινά εκτυλίσσεται το σίριαλ της υποβάθμισης της ποιότητας ζωής σε μια κεντρική συνοικία της πόλης μας.
Μπορεί ο χώρος της ελευθεριακής αριστεράς να προτείνει τέτοιες λύσεις χωρίς να προδίδει τα ιδανικά και τις αξίες του, δηλαδή ενταγμένες στον γενικότερο προβληματισμό που αναπτύσσεται στους κόλπους του και όχι καιροσκοπικού χαρακτήρα και αποσπασματικές;
Ή θα πρέπει να περιμένουμε την ΄΄επαναστατική΄΄ αλλαγή της κοινωνίας(ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι) για να δοθούν λύσεις και στα προβλήματα της αντιμετώπισης της εγκληματικότητας και της αύξησης της ανασφάλειας που αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερες γειτονιές στο κέντρο και την περιφέρεια της πρωτεύουσας;
Εάν η παρέμβαση του χώρου αυτού εξαντλείται σε τσαμπουκάδες με καδρόνια, λοστούς και ρίψη μολότοφ, άντε και στην κυκλοφορία κανενός εντύπου και εφημερίδας που τα διαβάζουν αυτοί που τα εκδίδουν κι άλλοι πέντε-δέκα κολλητοί τους, τότε ο χώρος αυτός έχει ψοφήσει και δεν το ξέρει.
Το άνοιγμα στην κοινωνία συνεπάγεται την ικανότητα να αφουγκράζεσαι τις ανάγκες των πολιτών, τις αγωνίες και τα καθημερινά τους προβλήματα. Συνεπάγεται την συστηματική, καθημερινή δουλειά εκεί που οι άνθρωποι βγάζουν το ψωμί τους, ζουν και διασκεδάζουν. Εκεί αποδεικνύουν την υπεροχή τους οι διαφορετικές ιδέες και πολιτικές αντιλήψεις. Εκεί δοκιμάζουν την γονιμότητα των απόψεών τους και την ικανότητα εξεύρεσης λύσεων σε δισεπίλυτα προβλήματα οι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν εκ βάθρων την κοινωνία.
Πως βοηθάς λοιπόν τους κατοίκους να έρθουν πιο κοντά στους λαθρομετανάστες και να μην τους βλέπουν σαν παρείσακτους ξένους που απειλούν την δημόσια υγεία και την ποιότητα ζωής στην γειτονιά τους;
Μήπως αντί να πηγαίνεις οπλισμένος με καδρόνια στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα, θα ήταν καλύτερο σε συνεργασία με έναν ή δυο τοπικούς φορείς και ας πούμε με τον πατέρα Προκόπιο, που έχει δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον του για τους Αφγανούς δίνοντάς τους κλινοσκεπάσματα και τροφή, να πας με πέντε χημικές τουαλέτες και να τις εγκαταστήσεις πέριξ της περιβόητης παιδικής χαράς όπου αφοδεύουν οι δυστυχείς Αφγανοί μη έχοντας που αλλού να κάνουν την ανάγκη τους;
Μήπως ως καλός αναρχικός και αντιεξουσιαστής θα έπρεπε σε εκείνη την περιοχή να καταλάβεις ένα εγκαταλειμμένο κτίριο ή ακόμη και να νοικιάσεις ένα χώρο και να το διαμορφώσεις με σκληρή προσωπική εργασία σε ξενώνα και χώρο διαμονής των φτωχοδιάβολων όπου θα βρούν μια ζεστή φιλοξενία και όπου θα γίνεται μια προσπάθεια παροχής ιατρικής φροντίδας, θα διοργανώνονται από εθελοντές μαθήματα εκμάθησης της γλώσσας και θα διεξάγονται συνελεύσεις μέσα από τις οποίες θα γίνεται προσπάθεια αλληλογνωριμίας, αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ κατοίκων και λαθρομεταναστών αλλά και επίλυσης των κοινών προβλημάτων;
Μήπως με πρωτοβουλία αυτού του χώρου θα έπρεπε να μπει στο τραπέζι και το καυτό θέμα της εγκληματικότητας που η αστυνομία στην ουσία αδυνατεί να το αντιμετωπίσει; Γιατί να μην αναληφθούν πρωτοβουλίες ίδρυσης ευφάνταστων και πρωτότυπων, τοπικών πολιτοφυλακών, που θα έχουν σαν μοναδική τους αρμοδιότητα την εκ περιτροπής περιπολία κατά τις βραδινές ώρες, ένα είδος χαρούμενων θιάσων που με συνοδεία μουσικών οργάνων θα περιδιαβαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες των συνοικιών και μόνο με την παρουσία και το πλήθος τους θα αποτρέπουν την κατάληψη των χώρων από εγκληματικά στοιχεία; Και δεν θα είναι αυτός ένας τρόπος επανοικειοποίησης και ανακατάληψης των δημόσιων χώρων που θα ξεκουνήσει τους απαθείς πολίτες και θα τους προσελκύσει να ενδιαφερθούν εκ νέου για τα κοινά προβλήματα;
Μήπως αυτού του είδους οι πρωτοβουλίες θα έπρεπε να πολλαπλασιαστούν και να προσπαθήσουν να υποκαταστήσουν τον κρατικό μηχανισμό και τις υπηρεσίες του που λάμπoυν δια της απουσίας τους από αυτές τις υποβαθμισμένες περιοχές;
Που είναι οι λαμπρές παραδόσεις του αναρχικού και επαναστατικού κινήματος με τα αμεσοδημοκρατικά πειράματα και τις αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες; Που είναι η πλούσια εμπειρία δυο αιώνων ηρωικής επαναστατικής δράσης αλλά και προσπαθειών έμπρακτης εφαρμογής άλλων θεσμών που απελευθερώνουν τα πνεύματα και τις συνειδήσεις; Έγιναν όλα καπνός; Τα έφαγε η μαρμάγκα του life style αναρχισμού, της μπαρούφας και της μολότοφ; Άει σιχτίρ τσογλάνια, που νομίζετε ότι είσαστε αναρχικοί ή οτιδήποτε άλλο σχετικό. Αλλά δεν φταίτε εσείς, φταίνε αυτοί που στη δεκαετία του ΄80 άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες του χώρου στον χουλιγκανισμό και τον καλοδέχτηκαν.
Εσείς θα εγκαταστήσετε τον Καρατζαφέρη στο κέντρο της πολιτικής σκηνής μια ώρα αρχύτερα.

Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΦΟΒΟΣ
Πατέρας ο πόλεμος στην μητέρα φόβο σπέρνει
Του φόβου το σημάδι εκ γενετής έχουμε στην ράχη
Της εφηβικής ηλικίας βάδισμα διστακτικό, σημάδι
Απ’ της μάνας μας το κύτταρο

ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ
Η απογοήτευση μιας γενιάς που’ δε το όνειρο να προσπερνά
Μιας γενιάς η θλίψη που παραμένει ξάγρυπνη!
Το πάθημα τους μάθημα που εμπεδώσαμε
Χρονοβόρα όνειρα λιγοστός ο χρόνος
Απομυθοποιήθηκε ο μύθος, σώσαμε!

ΥΓΡΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Η θάλασσα βρυχάται, στην θολή της αυθεντία επιπλέουμε
Ρυθμική εισπνοή εκπνοή απενεχοποιεί
Κάτω απ’ την υγρή της σάρκα αφουγκράζομαι ζωή
Μια πολιτεία στον βυθό κάτω από φύκια κ’ όστρακα κρυμμένη ……..

ΘΕΑ ΛΑΜΠΥΡΙΖΟΥΣΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
Τα φώτα χορεύουν τρεμοσβήνοντας στην πόλη
Επίλογο ολονύκτιου γλεντιού ζητούν θαμώνες μεθυσμένοι
Πριν το ξημέρωμα ύστατο χαίρε στον θεό Διόνυσο…….
Δοκιμάζει τους ξενύχτες κερνώντας τους θεία κοινωνία
Σ’ ένα τρελό παιχνίδι καταστροφικό ώσπου φτάσουν στο ρυάκι
Που αναβλύζει αγιασμό, κάτω από ένα δέντρο αέναο καταραμένο

ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΑ ΑΓΑΠΗ
Απαλή σαν την αγάπη μουντζούρα γίνεται σαν βρέχει
Φαρμάκι στην γλώσσα σου αφήνει μια ανεξίτηλη γεύση
Αγάπη υποβόσκει, στην γωνία μπρος σου εμφανίζεται
Παλιό ρούχο κολλημένο πάνω σου που κάθε μέρα σχίζεται
Τα χείλη όταν σφραγίζεις αναδύονται οι αναμνήσεις
Στην θύμηση της παλιάς αγάπης σου τον θάνατο εξευμενίζεις……

ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΣ
Xυμένο ολόγυρα xαδεύοντας τις πλάτες μας το αεράκι
Xάραζε το σκοτάδι αφήνοντας μια λιγνή λευκότη
Όπως το νύxι πάνω στο μάρμαρο
Αιώνια λόγια προφητών θεόπνευστα, πέρα απ’ τα βουνά
Ανασκαλεύουν το παρόν βολιδοσκοπούν το μέλλον
Σκοτάδι λουσμένο απ’ τα επίμονα xρυσά δάxτυλα της πόλης

Μανώλης Κιαγιάς

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Η νεο-Ελληνική πολιτική σκηνή και οι "νοικοκυραίοι". (1)

Μερικές απλές αλήθειες:
Τι θέλουν οι νοικοκυραίοι; Τάξη, ασφάλεια και συνεχή αύξηση των ιδιωτικών τους απολαύσεων.
Ποιοί είναι οι νοικοκυραίοι; Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, δηλαδή σχεδόν όλοι μας.
Τι πρέπει να κάνουν τα πολιτικά κόμματα για να κατακτήσουν την εξουσία; Να κολακεύουν και να προσεταιρίζονται τους νοικοκυραίους.
Πως το κατορθώνουν αυτό; Ικανοποιώντας τα γούστα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους.
Ποιος τα κατάφερε καλύτερα από όλους σε αυτόν τον ρόλο στις πρόσφατες ευρωεκλογές;
Ο Καρατζαφέρης.
Ποιος θα τα καταφέρει ακόμη καλύτερα στο μέλλον;
O Kαρατζαφέρης και άλλοι πολιτικοί που θα βαδίσουν στο δρόμο που χαράζει εκείνος.


Έχουν άδικο οι νοικοκυραίοι όταν θέλουν αυτά που θέλουν και με τον τρόπο που τα θέλουν;
Είναι θέμα γούστου, προτιμήσεων και αξιολογήσεων που κάνει ο καθένας σε αυτή την ζωή.
Η ουσία είναι ότι αυτοί είναι η πλειοψηφία και το παιχνίδι παίζεται κατά το γούστο τους. Όλα τα υπόλοιπα είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Επί της ουσίας, οι νοικοκυραίοι δεν θέλουν να ζουν σε συνθήκες διακινδύνευσης, κυριολεκτικά μιλώντας τα απεχθάνονται. Τα δημοκρατικά καθεστώτα-όχι τα ψευδεπίγραφα- αλλά εκείνα που όντως είναι δημοκρατικά, δηλαδή εκείνα όπου ο κυρίαρχος λαός νομοθετεί, δικάζει και κυβερνά χωρίς αντιπροσώπους και διαμεσολαβήσεις, είναι καθεστώτα διακινδύνευσης, όπως το έλεγε και ο Ρουσώ στους αστούς συμπολίτες του της Γενεύης. Και είναι καθεστώτα διακινδύνευσης διότι απλούστατα στηρίζονται στην κρίση και την συναπόφαση των πολιτών που αναλαμβάνουν όλη των ευθύνη των πράξεων και των επιλογών τους. «Έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω», έτσι ξεκινούσαν τα ψηφίσματα της εκκλησίας του Δήμου των Αθηναίων. Κι όταν ο Περικλής ανέβηκε σε ένα ξύλινο βάθρο για να εκφωνήσει τον περίφημο επιτάφιό του για τους νεκρούς του πρώτου χρόνου του πελοποννησιακού πολέμου(431-404 π.χ), είπε ανάμεσα στα άλλα «Μόνοι μεν γαρ νομίζομέν τε ουκ απράγμονα αλλ’ αχρείον τον μηδέν μετέχοντα τώνδε», δηλαδή μόνοι εμείς θεωρούμε όχι φιλήσυχο πολίτη αλλά άχρηστο υποκείμενο (βλέπε τενεκέ ξεγάνωτο) αυτόν που δεν συμμετέχει καθόλου στην διαχείριση των κοινών υποθέσεων.

Αποτελέσματα ευρωεκλογών 2009...μερικά σχόλια...

"Short Memory" - Βραχεία Μνήμη: «αναφέρεται στην ικανότητα του μυαλού να αποθηκεύει κάποιες λίγες πληροφορίες για μερικά δευτερόλεπτα ώστε να της χρησιμοποιήσει σε περίπτωση που αυτό χρειαστεί στο άμεσο χρονικό διάστημα».


Στην περίπτωση των ψηφοφόρων δεν θα χρησιμοποιήσω την επιστημονική ερμηνεία του όρου. Θα μείνω απλά στην κυριολεξία των δύο λέξεων. Μόνο από βραχεία μνήμη μπορεί να χαρακτηρισθεί ο ψηφοφόρος που κάθε μέρα βρίζει τους κυβερνόντες και μετά τους ψηφίζει με την μία ή την άλλη τους μορφή. Εν μέσω σκανδάλων, διαφθοράς, διαπλοκής και λοιπών χαρακτηριστικών της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ο δικομματισμός ζει και βασιλεύει. Έφτασε το 70%. Το δώρο των «πονηρών» της ΑΠΟΧΗΣ. Μπράβο σε όσους ενώ μπορούσαν να ψηφίσουν δεν πήγαν στις κάλπες για να «τιμωρήσουν» τους κυβερνόντες σημερινούς και χθεσινούς. Τους τιμώρησαν για τα καλά. Ο Μεϊμαρακης το έριξε στο ποτό, ο Αβραμόπουλος έχασε τον ύπνο του, η Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου έχει πέσει σε βαθιά μελαγχολία. Ανάλογες επιπτώσεις έχει η «μεγάλη τιμωρία» της αποχής και στο ΠΑΣΟΚ. Ο Γιωργάκης ξέχασε να μιλάει αγγλικά, του Βενιζέλου του κόπηκε η όρεξη κλπ κλπ. Δε μπορούν να συνέλθουν.

Ω τι ειρωνεία στην κοιτίδα της δημοκρατίας οι πολίτες να απέχουν συνειδητά από τα κοινά. Να αφήνουν τους άλλους να αποφασίζουν. Πρόσφατα διάβασα μία ωραία ατάκα σε Blog. Παρότρυνε τους ψηφοφόρους να πάνες στις κάλπες…να μην αφήσουν αυτούς που βλέπουν «Τον Λάκη το Γλυκούλη» και «Την στιγμή της αλήθειας» να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα των εκλογών. Μάλλον δεν εισακούστηκε….

Κατά τ’ άλλα αξιοποιήθηκαν στο έπακρο τα φοβικά και συντηρητικά ένστικτα της ελληνικής κοινωνίας, από τον Καρατζαφέρη ο οποίος φαίνεται να είναι ο μόνος νικητής των εκλογών, αφού πήρε μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων από τους δυσαρεστημένους οπαδούς της ΝΔ.