Συνοπτική απάντηση στους επικριτές του άρθρου μου για τα συμβαίνοντα στον Άγιο Παντελεήμονα:

Συνοπτική απάντηση στους επικριτές του άρθρου μου για τα συμβαίνοντα στον Άγιο Παντελεήμονα:
1)Προφανώς και η έκφραση ΄΄ άει σιχτίρ τσογλάνια΄΄ δεν απευθύνεται σε αναρχικούς αλλά σε ανθρώπους που ταυτίζουν τον χώρο με συγκεκριμένες πρακτικές και μεθόδους που έχουν δυσφημήσει τον χώρο χρόνια τώρα και τον οδηγούν σε συρρίκνωση και μείωση της απήχησης των ιδεών του στην κοινωνία σε μια συγκυρία κατά την οποία υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να συμβεί το εντελώς αντίθετο.Εάν τώρα ένα κομμάτι του χώρου εξισώνει την αναρχική δράση με αυτού του είδους τις πρακτικές και τις έχει αναγάγει σε κυρίαρχες, τίποτα δεν υποχρεώνει τους υπόλοιπους από εμάς να τις αποδεχθούμε ασυζητητί και να εκχωρήσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους ΄΄ιδιοκτησιακά΄΄ δικαιώματα του χώρου, που δεν τα έχουν, όπως άλλωστε και κανείς μας. Αυτό προς απάντηση του επιχειρήματος περί «ανίδεων με το μεγάλο στόμα που δεν έχουν κάνει ποτέ τον κόπο να δουν από κοντά ένα α/α εγχείρημα,» και για το «πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος» και ότι τότε θα εξέλιπε «μεγάλο μέρος της γραπτώς και προφορικώς διατυπωμένης βλακείας».
2)Ποιος μίλησε για ΄΄τελικές λύσεις΄΄; Εγώ για ανάληψη πρωτοβουλιών που θα δίνουν ένα διαφορετικό στίγμα μίλησα και όχι για σταλινομαοϊκές πρωτοπορίες που θα καπελώσουν τους κατοίκους. Ούτε και η πρότασή μου για τις πολιτοφυλακές έχει καμία σχέση με gay parades. Έχει όμως σχέση με την αυτοοργάνωση των πολιτών, και με τις πρωτοβουλίες που οφείλουν να πάρουν κάποιοι, πάντα στα πλαίσια των ελευθεριακών αρχών, για να προλάβουν τα χειρότερα από την πλευρά των ακροδεξιών κύκλων και με σκοπό να βραχυκυκλώσουν τα κατασταλτικά μέτρα που κυοφορούνται.
3)Το πόσο καλά ξέρω τον χώρο ή όχι, νομίζω ότι προκύπτει από τα λεγόμενά μου. Οι αρλουμπολογίες περί γνώσης της δράσης των αναρχικών από την τηλεόραση, δεν πιάνουν στην περίπτωσή μου.
Για το εάν υπάρχει πρόβλημα μέσα στο χώρο θα αρκεστώ επί του παρόντος να αναφερθώ μόνο στις απόψεις του μακαρίτη Μάρρεϋ Μπούκτσιν περί του ατομικιστικού-life style αναρχισμού αφενός και του κοινωνικού αναρχισμού αφετέρου.
4)Επί της ουσίας δεν άκουσα από τους επικριτές μου τίποτα το πραγματικά εποικοδομητικό. Το να κρύβουμε τα προβλήματα του χώρου κάτω από το χαλί και να υπερασπιζόμαστε μετά φανατισμού πρακτικές και αντιλήψεις που θεοποιούν την βία και την πολεμική αντιπαράθεση βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την διατύπωση, την συγκροτημένη απόπειρα υλοποίησης εναλλακτικών θεσμών και τη δημιουργία αυτόνομου, μαζικού και αμεσοδημοκρατικού κινήματος συνιστά έγκλημα πρώτου μεγέθους για τον χώρο. Βέβαια η καλογερική είναι βαριά και είναι πολύ πιο εύκολο για τους 20άρηδες και τους 25άρηδες «αναρχικούς» να φουσκώνουν σαν παγώνια επειδή πέρασαν και από μια κατάληψη, έριξαν μερικές μολότοφ, αναποδογύρισαν κανά κάδο κι αντάλλαξαν και καναδυό καδρονιές με χρυσαυγίτες. Όλοι αυτοί με το πέρασμα των χρόνων-και είπα ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στη δεκαετία του ΄80, ας μην επεκταθούμε τώρα- δημιούργησαν μια παράδοση που έκτοτε αναπαράγεται από κάθε νέα γενιά που ΄΄εισέρχεται΄΄ στο χώρο και κορδώνεται ότι κάνει την επανάστασή της δια των ιδίων μεθόδων. Το ότι υπάρχουν και μειοψηφίες-στην ύπαρξή και την ενδυνάμωσή τους άλλωστε προσβλέπω και εγώ- στο χώρο που προσπαθούν να ισορροπήσουν τις καταστάσεις με πιο σοβαρή και συγκροτημένη δουλειά, αυτό δεν αναιρεί την διαπίστωσή μου ότι κυρίαρχο σήμερα είναι το ρεύμα της μπαλαφάρας, της αποσπασματικής, αντανακλαστικής δράσης και του εκτονωτικού χουλιγκανισμού.
5) Αυτά κάποιοι εξ ημών τα είχαμε επισημάνει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80, αλλά τότε λοιδορούμαστε και αντιμετωπιζόμαστε απαξιωτικά από μερικούς ΄΄μπαμπάδες΄΄ του χώρου που υιοθέτησαν την αντίληψη των ανοιχτών θυρών προς κάθε πονεμένο έφηβο που ήθελε να κάψει- να σπάσει και να ρημάξει έτσι για ΄΄την κάβλα του΄΄, με την λογική ότι αυτά τα παιδιά θα συγκροτούσαν το νέο επαναστατικό υποκείμενο μιας και το κλασικό επαναστατικό υποκείμενο, η εργατική τάξη δηλαδή, είχε πέσει σε βαθιά ροχαλητά.
Μπορεί βέβαια να ήταν σωστή η διάγνωση περί της κοιμώμενης εργατικής τάξης όμως και η αναγωγή των περιθωριακών σε επαναστατικό υποκείμενο αποδείχθηκε αρλούμπα πρώτου μεγέθους και καταστροφική για την πορεία του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού/ελευθεριακού χώρου. Γιατί αυτοί οι έφηβοι μεγάλωσαν, έγιναν με την σειρά τους ΄΄μπαμπάδες΄΄ του χώρου και παγίωσαν τις δικές τους νοοτροπίες και αντιλήψεις. Κι όμως κάποιοι συνεχίζουν να επιμένουν στην καταστροφική τους πορεία μέχρι τελικής εξαφανίσεως.
Οψόμεθα.