Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

ΡΟΜΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ 2-3

Focus vs Φραπές...και δόξα τω Θεώ!!!

1) "Εμείς τα τελευταία 40 χρόνια πήραμε δύο Νομπέλ Λογοτεχνίας κι έχουμε στον τομέα της δημιουργίας πολλά πρόσωπα με διεθνή ακτινοβολία, όπως ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και άλλοι. Αυτοί, μια χώρα 85 εκατομμυρίων, τι έχουν να επιδείξουν; Μπας και βγάλαν κανένα νέο Μπετόβεν και δεν το πήραμε χαμπάρι;"

2) "Αν η Ευρώπη σήμερα είναι ελεύθερη και δημοκρατική είναι γιατί εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες και Ελληνίδες έδωσαν τη δική τους μάχη όταν έπρεπε, για να σταματήσουν τον ναζισμό και τον φασισμό"

3) "Μας χρωστάτε τα Καλάβρυτα, μας χρωστάτε το Δίστομο, μας χρωστάτε 70 δισ. από τα ερείπια που μας αφήσατε"

4) "Έχω ετοιμάσει απαντητική επιστολή προς το περιοδικό Focus, την οποία συνοδεύουν τουριστικές κάρτες με σάτυρους. Ενδεχομένως για να δώσω ιδέες για μελλοντικά πρωτοσέλιδα"

5) "η Γερμανία αντί να δείχνει έτσι το δάχτυλο της Αφροδίτης της Μήλου, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει καθίσει η ίδια πάνω στο δάχτυλο"

Τι ακούν τα αυτιά μας και τι διαβάζουν τα μάτια μας. ΟΧΙ αυτές δεν είναι ατάκες ελληναράδων που κάθονται στην καφετέρια και πίνουν το φραπόγαλό τους. Προέρχονται από έλληνες πολιτικούς ως "απάντηση" στην γερμανική έκδοση του περιοδικού Focus με την Αφροδίτη της Μήλου και με την λεζάντα ότι οι Έλληνες είναι απατεώνες. Και συγκεκριμένα
1) Φ. Πετσάλνικος, Πρόεδρος της βουλής των Ελλήνων
2) Π. Παναγιωτόπουλος, βουλευτής, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της μείζονας αντιπολίτευσης.
3) Ν. Κακλαμάνης, Δήμαρχος Αθηναίων
4) Γ. Καρατζαφέρης, Πρόεδρος του κόμματος ΛΑΟΣ
5) Π. Ευθυμίου, βουλευτής κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος ΠΑΣΟΚ

Οι "απαντήσεις" αυτές είναι χαρακτηριστικές Ελληναράδων και προσφέρονται για εσωτερική κατανάλωση. Γιατί μόνο στο εσωτερικό μπορεί η κουράδα να τσαμπουκαλεύεται, μιας και στο εξωτερικό τρώει το ένα σκαμπίλι μετά το άλλο. Οι ζητιάνοι της Ευρώπης όρθωσαν ανάστημα.

65 χρόνια μετά το τέλος του Β' Π.Π. θυμήθηκαν και πάλι τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας χρωστάει η Γερμανία. Στην ελληνική νομοθεσία μετά από 25 χρόνια οι όποιες αξιώσεις για αποζημίωση παραγράφονται. Μέχρι πότε άραγε οι έλληναράδες θα παπαγαλίζουν την ατάκα για τις αποζημιώσεις? Εξάλλου ποιος μας εμπόδισε 65 χρόνια τώρα να τις ζητήσουμε? Τις ζητήσαμε ποτέ και οι Γερμανοί δεν μας τις έδωσαν? Προσφύγαμε ποτέ σε κάποιο τοπικό ή διεθνές δικαστήριο για να τις ζητήσουμε επίσημα? ΠΟΤΕ. Τουλάχιστον το επίσημο Ελληνικό κράτος. Τώρα οι εκπρόσωποί του αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια.

Ο Πετσάλνικος επικαλείται τον νεο-ελληνικό πολιτισμό, ξεχνώντας μάλλον ότι το κόμμα του έδιωξε τον Χατζιδάκι από το Τρίτο πρόγραμμα της ΕΡΑ το 1982. Ξεχνώντας επίσης ότι το πάλαι ποτέ επίσημο όργανο του κόμματος του η Αυριανή χαρακτήρισε τον Μάνο Χατζηδάκι μεταξύ άλλων "χαμερπή ομοφυλόφιλο", "κίναιδο ολκής", "σκουληκιασμένο τομάρι", "παθητικό ανώμαλο" ότι "από τότε που υπάρχει γλείφει τις πατούσες του φασισμού" κ.α. (δείτε ΕΔΩ). Και σίγουρα δεν βλέπει σε ποιο επίπεδο έχει πέσει ο νεο-ελληνικός πολιτισμός απόρροια και της επί 20 ετίας και πλέον διακυβέρνησης του κόμματός του. κ. Πετσάλνικε ξεχάσατε να τους πείτε ότι όταν αυτοί τρώγανε βελανίδια, εμείς είχαμε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αξιομνημόνευτη επίσης θα μείνει η ατάκα του κ. Παναγιωτόπουλου ότι η Ευρώπη έμεινε ελεύθερη από το ναζισμό και το φασισμό λόγω της Ελλάδας. Οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί απλώς βοήθησαν λίγο τους Έλληνες.

Για την ατάκα του κ. Ευθυμίου τι να μπορεί να πει κανείς??? Του προτείνω στον επόμενο αγώνα του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού με γερμανική ομάδα να πάει με τον Πρετεντέρη να πετάνε μπουκάλια στους Γερμανούς και να τους φτύνουν, για να περισώσουν την όποια ελληνική αξιοπρέπεια έχει απομείνει.

Το ΛΑΟΣ είναι από μόνο του ανέκδοτο οπότε οι εξυπνάδες του Προέδρου του γράφονται μόνο και μόνο για την ιστορία.

Σε όλες αυτές τις ατάκες ανταπαντώ ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΡΕ!!! Αφήστε τις εξυπνάδες γιατί τη μεγαλύτερη ευθύνη για την ελληνική επαιτεία την έχετε εσείς.

Και για να μην ξεχνιόμαστε δεν είναι πρώτη φορά που οι Ευρωπαίοι μας αποκαλούν "έθνος ληστών". Έχει συμβεί και στο παρελθόν πολλάκις, αλλά δεν φαίνεται να παραδειγματιζόμαστε. Θυμίζω ότι πριν από 140 χρόνια με αφορμή τη "Σφαγή στο Δήλεσι" στον ευρωπαϊκό Τύπο η Ελλάδα αναφερόταν ως "φωλέα ληστών και πειρατών", "χώρα ημιβαρβάρων", "εντροπή δια τον πολιτισμόν". Σε επίσημα κείμενα διατυπωνόταν η άποψη ότι η Ελλάδα "τίθεται εκτός του κύκλου των εξευγενισμένων κρατών" και ότι "αι ληστείαι συμφωνούνται εν Αθήναις, ένθα και διανέμονται τα χρήματα" (βλ. ΕΔΩ).

Από τότε φαίνεται ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά.


Αντί επιλόγου αντιγράφω το σχόλιο ενός φίλου των Υπαλληλικών:


"...αυτή η αναφορά στα δύο μεγάλα παρελθόντα, με τον αποστειρωτικό τρόπο που ετέθη, είναι στη ρίζα της σχιζοφρενικής μας σχέσης με το δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, του συνδυασμού ενός κακομοιριασμένου αισθήματος κατωτερότητας και μιας ψωροπερήφανης και αστήρικτης αυθάδειας. Ετσι παίρνουμε από τους ξένους τις BMW, τις τηλεοράσεις, τα κατεψυγμένα, κλπ, κλπ, χωρίς να μιλήσω για τα πακέτα Ντελόρ και τους βρίζουμε για την υποδούλωσή τους στην τεχνική και στον ορθολογισμό τους..."τάδε έφη Κορνήλιος Καστοριάδης "Οι μύθοι της παραδοσής μας".

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Το πρόβλημα είναι η ΕΕ

Ελευθεροτυπία (13 Φλεβάρη 2010)
Το πρόβλημα δεν είναι οι κερδοσκόποι αλλά η Ε.Ε.

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ


Ενώ μια πελώρια επικοινωνιακή εκστρατεία έχει ξεκινήσει από την πολιτική ελίτ για να πείσει τα συνήθη θύματα (μισθωτούς, συνταξιούχους κ.λπ.) καθώς και τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα να πληρώσουν για άλλη μια φορά τη κρίση, το «ποτάμι της αγανάκτησης» ήδη ξεχύνεται στους δρόμους μπροστά στον εμπαιγμό των ντόπιων ελίτ, οι οποίες προσπαθούν να μεταφέρουν τις επιπτώσεις των μέτρων που επιβάλλει η υπερεθνική ελίτ ―μέσω της Ε.Ε.― στα λαϊκά στρώματα. Είναι πια κοινή πεποίθηση ότι τα ανακοινωθέντα μέτρα δεν πρόκειται ούτε να συλλάβουν την πελώρια φοροδιαφυγή, ούτε βέβαια να αναγκάσουν τον επαναπατρισμό στη χώρα των 5 δις Ευρώ που ήδη φυγαδεύθηκαν στο εξωτερικό από τις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα τον τελευταίο μήνα, για να προστεθούν στα τουλάχιστον 60 δις. ήδη φυγαδευθέντα![1] Όμως, εάν τα κεφάλαια αυτά, καθώς και η ντόπια μεγάλη περιουσία, μπορούσαν να φορολογηθούν με ένα ανάλογο έκτακτο φόρο περιουσίας ―πράγμα που δεν επιτρέπουν οι ανοικτές αγορές κεφαλαίου― το περίφημο πρόβλημα του Χρέους θα λυνόταν σχεδόν αστραπιαία, χωρίς να επαιτούμε βοήθεια και νέα δάνεια από τις ξένες ελίτ, οι οποίες (με το αζημίωτο βέβαια!) επιβάλλουν επαχθείς όρους που θα πληρώνουν και οι επόμενες γενιές για πολλά χρόνια. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι ίδιες ελίτ και προνομιούχα στρώματα δημιούργησαν το Χρέος, και βασικά ωφελήθηκαν από αυτό, όπως δείχνει λ.χ. η πελώρια αύξηση στην ανισοκατανομή εισοδήματος και πλούτου τα τελευταία ιδιαίτερα 30 περίπου χρόνια. Αλλά ας δούμε συνοπτικά, όσο επιτρέπει ο χώρος της στήλης, την επικοινωνιακή μυθολογία και τα πραγματικά αίτια της σημερινής κρίσης.

―Μύθος πρώτος: Την βασική ευθύνη για την κρίση φέρνουν οι κερδοσκόποι που προκάλεσαν ένα τσουνάμι αρνητικής κερδοσκοπίας σε βάρος των ελληνικών ομόλογων, ή, (αν δεχτούμε τις συνομοσιολογίες), του Ευρώ, με στόχο την αποκόμιση κέρδους. Στη πραγματικότητα, όμως, το να κατηγορείς τους κερδοσκόπους γιατί κερδοσκοπούν είναι σαν να κατηγορείς τους στρατιωτικούς γιατί…σκοτώνουν στον πόλεμο. Προφανώς, αυτή είναι η δουλειά τους στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς: να βρίσκουν τους πιο αδύνατους κρίκους στο σύστημα και εκεί να κτυπούν για να κερδοσκοπούν.

―Μύθος δεύτερος: Είναι υπερβολή ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας, όπως δήθεν «απέδειξε» η υπερκάλυψη του δανείου που επιχείρησε η κυβέρνηση στο μέσο της κρίσης ―μύθο που υποστήριξε αρχικά η κυβερνητική προπαγάνδα για να την ακολουθήσει κατόπιν σύμπασα η ρεφορμιστική Αριστερά και οι οικονομολόγοι της, αλλά και… τμήμα της αντισυστημικής Αριστεράς! Στη πραγματικότητα όμως, όπως έδειξα και σε προηγούμενο άρθρο μου, η Ελλάδα πράγματι βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας και ο μόνος λόγος που δεν πρόκειται να φθάσουμε σε αυτήν είναι διότι δεν συμφέρει το διευθυντήριο της Ε.Ε., ούτε πολιτικά άλλα ούτε και οικονομικά, να επιτρέψει παρόμοια εξέλιξη. Αυτό, όμως, είναι ένα «εξωγενές» γεγονός που δεν αμφισβητεί ότι η Ελλάδα πράγματι είναι ο αδύνατος κρίκος, παρά τις επιχειρούμενες αλχημείες των αριθμών. Μολονότι ούτε το δημόσιο χρέος, ούτε το δημοσιονομικό έλλειμμα, σε σχέση με το ΑΕΠ, είναι από μόνα τους, τα υψηλότερα στην Ευρωζώνη, καμιά άλλη χώρα σε αυτή δεν παρουσιάζει παρόμοιο συνδυασμό υψηλών μεγεθών (113% και 12,7% αντίστοιχα)[2], ούτε είναι αναγκασμένη μέσα σε μόλις πέντε χρόνια να ξεπληρώσει ή να αναχρηματοδοτήσει τα 150 από τα 300 δις. ευρώ που φθάσαμε να χρωστάμε σήμερα (κυρίως σε Γερμανούς και Γάλλους τραπεζίτες), και ήδη να δαπανά πάνω από τα μισά συνολικά δημόσια έσοδα στην πληρωμή τοκοχρεωλύσιων![3] Τέλος, όσον αφορά τα πανηγύρια για την υπερκάλυψη του πρόσφατου δανείου, οποιαδήποτε κυρίαρχη χώρα της Ευρωζώνης θα μπορούσε εύκολα να προβεί σε ανάλογο δανεισμό, ιδιαίτερα όταν αναγκάζεται, όπως η Ελλάδα, να δανείζεται με επταπλάσιο κόστος απ' ό,τι οποιαδήποτε τράπεζα της Ε.Ε., ενώ οι δανειστές δεν αντιμετωπίζουν κανένα κίνδυνο να χάσουν τα λεφτά τους, αφού ξέρουν ότι μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. δεν πρόκειται βέβαια ποτέ να κάνει … αναγκαστική απαλλοτρίωση του χρέους αλλά, τελικά, θα αναγκαστεί να το ξεπληρώσει πλήρως!

―Μύθος τρίτος: Η Ε.Ε. ευθύνεται γιατί δεν διαθέτει μηχανισμό αποτροπής πλεονασμάτων/ελλειμμάτων. Έτσι, δεν έδειξε την απαραίτητη “αλληλεγγύη” έναντι κράτους-μέλους, π.χ, εγκαθιδρύοντας και μια δημοσιονομική ένωση παράλληλα με την νομισματική. Ακόμη, όπως τονίζουν ρεφορμιστές οικονομολόγοι[4] ―παίρνοντας βέβαια δεδομένο ολόκληρο το θεσμικό πλαίσιο και επικρίνοντας όχι την ίδια την ένταξη μας στην Ε.Ε. αλλά απλά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Γερμανική ελίτ― χάρη στην πολιτική του «σκληρού Ευρώ» (που περιλαμβάνει και την συμπίεση του εργασιακού κόστους) αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα των Γερμανικών προϊόντων και επομένως το πλεόνασμα στο Γερμανικό ισοζύγιο πληρωμών. Αντίστροφα, η ταχύτερη αύξηση του εργασιακού κόστους σε χώρες σαν την Ελλάδα οδηγεί σε μείωση της ανταγωνιστικότητας τους και συνακόλουθη αύξηση του ελλείμματος στο Ισοζύγιο, η οποία τελικά καταλήγει σε αύξηση του δημοσίου χρέους για να χρηματοδοτήσει την «ανάπτυξη» που απολαμβάνουν. Και, πράγματι, είναι αλήθεια ότι η Γερμανία, ξεκινώντας με ένα έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών 1% του ΑΕΠ το 2000, έφθασε να έχει ένα πελώριο πλεόνασμα 5% στο ΑΕΠ σήμερα, ενώ αντίστροφα στην ίδια περίοδο δημιουργήθηκαν πελώρια ελλείμματα στον Ευρωπαϊκό Νότο (η Ελλάδα τριπλασίασε σε απόλυτους αριθμούς το έλλειμμα αυτό, η Ισπανία το εξαπλασίασε κλπ).[5] Είναι επίσης αλήθεια ότι το εργασιακό κόστος στον Ευρωπαϊκό Νότο αυξήθηκε ταχύτερα από ό,τι στον Βορρά την ίδια περίοδο. Εκείνο, όμως, που «ξεχνούν» παρόμοιες αναλύσεις είναι ότι οι μισθοί ήταν και είναι ιστορικά σχεδόν οι μισοί στον Νότο σε σχέση με τον Βορρά (ο κατώτατος μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία το 2006 ήταν κάτω από το μισό από αυτόν του Ευρωπαϊκού Βορρά[6]) και ότι μια πραγματική σύγκλιση, την οποία υποτίθεται επιδιώκει η Ε.Ε., θα έφερνε ακόμη μεγαλύτερες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα, τις οποίες καμιά μεταβίβαση πόρων από ένα κεντρικό δημόσιο ταμείο δεν θα κάλυπτε, όπως άλλωστε συμβαίνει με τον Νότο στην Ιταλία σε σχέση με τον Βορρά κ.λπ.!

Και αυτό, διότι όπως δείχνει τόσο η θεωρία όσο και η ιστορική εμπειρία, σε μια οικονομική ένωση ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών, όπου είναι ενσωματωμένες άνισες οικονομικά «αναπτυγμένες» περιοχές ή χώρες, ωφελούνται κυρίως οι πλούσιες περιοχές/χώρες (που έχουν αναπτύξει ιστορικά υψηλή παραγωγικότητα και τεχνολογία) και, σε ταξικό επίπεδο, τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (που ελέγχουν την οικονομία της αγοράς). Η παραγωγικότητα της Ελλάδας στη μεταποίηση για παράδειγμα ήταν περίπου το 42% της Γερμανικής την περίοδο 1980-84. Μετά σχεδόν 20 χρόνια ένταξης, την περίοδο 1995-99, ήταν 38%![7] Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι καμιά από τις καπιταλιστικές χώρες που σήμερα υπερασπίζονται την ελευθερία των αγορών δεν επέτυχε την δική της «ανάπτυξη» σε παρόμοιο καθεστώς, όπως αυτό που επιβάλλει η Ε.Ε. και η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς γενικότερα.

Συμπερασματικά, αποτελεί επιτακτική ανάγκη η αντισυστημικη Αριστερά στην χώρα μας και στον Ευρωπαϊκό Νότο γενικότερα να θέσει άμεσο θέμα έξοδου από την Ε.Ε. «των αγορών και του κεφαλαίου», η οποία παγιώνει, πέρα από την εσωτερική ετερονομία, και μια θεσμική ετερονομία και ανισότητα σε σχέση με τον Ευρωπαϊκό Βορρά, καταδικάζοντας τα λαϊκά στρώματα σε μακροπρόθεσμη ανεργία και φτώχεια, στο πλαίσιο μιας διαδικασίας «ανάπτυξης» που τελικά οδηγεί στην «Αργεντινοποίηση» του Νότου.

[1] The Financial Times (9/2/2010).
[2] Πηγή: Fitch; Olivetree securities, The Independent (6/2/2010).
[3] Β. Γεωργάς, “Ε” (30/1/2010)
[4] Βλ. P. Arestis & T. Pelagidis, The Guardian (1/2/2010); Κ. Βεργόπουλος, “Ε” (29/1/2010) κ.α.
[5] World Bank, World Development Indicators 2002 & 2008, Table 4.15
[6] Κ. Μοσχονας, “Ε” (14/7/2006).
[7] World Development Indicators 2002, Ταble 2.5

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τους Δημοσίους Υπαλλήλους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις…

Χρόνια τώρα οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι «υψηλές» αμοιβές τους έμπαιναν στο στόχαστρο πολιτικών-πολιτικάντηδων, της «ψιλής» (δεν είναι ορθογραφικό λάθος) διανόησης περί τα οικονομικά (Ανδριανόπουλοι και σία) αλλά και των απλών πολιτών οι οποίοι δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι ο γείτονας παίρνει -ναι μεν τον μικρότερο μισθό στην Ευρωπαϊκή Ένωση- αλλά μεγαλύτερο από τον δικό του. Κάνω μία παρένθεση εδώ να πω ότι ίσως το μόνο επιτυχημένο που είχε πει ο «μακαριστός» Χρήστος Παρασκευαΐδης ήταν το ανέκδοτο με τις κατσίκες, όπου ο Έλληνας που ψοφάει η κατσίκα του ζητάει από τον Θεό όχι μία άλλη κατσίκα αλλά να ψοφήσει και του γείτονα.


Τη λύση τελικά θα την δώσουν οι περιβόητες «αγορές» διαμέσου του εδώ τοποτηρητή τους Γεωργίου Παπανδρέου του Β’ (ο κατά κόσμον ποδηλάτης). Αρχικά με μία περικοπή στα επιδόματα -τα οποία οι ίδιοι οι πολιτικάντηδες βάφτισαν έτσι για να συμπληρωθεί ο εξευτελιστικός μισθός- αλλά και εν συνεχεία από ότι διαφαίνεται με την περικοπή του 14ου, 13ου ίσως και 12ου κ.ο.κ. μισθού. Εξάλλου 13ος και 14ος μισθός δεν υπάρχει στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Βέβαια ο Έλληνας δημόσιος υπάλληλος για να φτάσει τους ετήσιους μισθούς των άλλων ευρωπαίων δημοσίων υπαλλήλων χρειάζεται αρκετούς παραπάνω από 14 μηνιαίους μισθούς. Έτσι για παράδειγμα για να φτάσει τους 12 των Πορτογάλων μπορεί να χρειάζεται 16 και πάνω από 20 για να φτάσει τον ετήσιο μισθό άλλων Ευρωπαίων δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό βέβαια δεν ακούγεται από τα φερέφωνα ΜΜΕ της εξουσίας.


Έτσι η «λύση» των αγορών δεν είναι άλλη από την «εξίσωση προς τα κάτω» ή ελληνιστί το γνωστό RACE TO THE BOTTOM, όπου ξεκινάμε με τους «βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους» και μετά πιάνουμε τους «βολεμένους» συνταξιούχους και κόβουμε και εκεί 2-3 συντάξεις, τους «βολεμένους» ασφαλισμένους όπου θα δουλεύουν, αν βρίσκουν φυσικά δουλειά μέχρι τουλάχιστον τα 70, (εξάλλου κατά την Πρετεντέρια δημοσιογραφία η εργασία είναι χαρά αν όχι αυτό-ικανοποίηση να συμπληρώσω εγώ), τους βολεμένους ιδιωτικούς υπαλλήλους όπου ελαστικοποιούμε ωράρια και σχέσεις εργασίας και γενικά όλους του «βολεμένους» της ελληνικής κοινωνίας που ευθύνονται για τη διεύρυνση των spread.

Κλαζομενεύς


Υ.Γ. Υπερασπίζομαι έναν αξιοπρεπή μισθό για τους δημοσίους υπαλλήλους, όπως και για κάθε μισθωτό και όχι μισθό επιβίωσης ώστε να περισσεύουν περισσότερα για να λυμαίνονται οι εγχώριοι λαμογιο-πολιτικάντηδες και το μεταπρατικό, κομπραδόρικο και παρασιτικό ελληνικό κεφάλαιο. Δεν υπερασπίζομαι και καυτηριάζω πρακτικές δημόσιου υπάλληλου-εξουσιαστή που ταλαιπωρεί και βασανίζει σαδιστικά τους πολίτες, τον αγενή, τον λαδιάρη, τον εκβιαστή. Αυτοί βέβαια δεν προέκυψαν από παρθενογέννεση, αλλά με τις ευλογίες της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας η οποία στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για ένα παραγωγικό διοικητικό μηχανισμό, αλλά μόνο για να συντηρεί και να διευρύνει τις πελατειακές σχέσεις της. Εξάλλου, και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, πληθώρα δημοσίων υπαλλήλων έχουν μπεί στο δημόσιο από τα παράθυρα, τους φεγγίτες, τις χαραμάδες κ.ο.κ. αφού για να καθιερωθεί ένα πιο αξιοκρατικό σύστημα πρόσληψης στο δημόσιο έπρεπε να περάσουν σχεδόν διακόσια χρόνια από την δημιουργία του νεοελληνικού κρατιδίου.

H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Οι Τέσσερεις Λέξεις*


Φαντασία

Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα; Επαναλαμβάνουν, εδώ και αιώνες, ότι είναι ο ορθός λόγος. Αρκεί όμως να προσέξουμε τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας αλλά και τη δική μας, για να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν αληθεύει. Οι ατομικές και οι συλλογικές συμπεριφορές πολύ συχνά είναι παράλογες. Τα ζώα είναι πιο (λογικά» από εμάς δεν σκοντάφτουν, δεν τρώνε δηλητηριώδη μανιτάρια, κάνουν αυτό που πρέπει, για να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν.
Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Είναι το πάθος και οι επιθυμίες; Ναι, πράγματι. (Τα ζώα από ό,τι μπορούμε να ξέρουμε δεν έχουν πάθη ούτε πραγματικές επιθυμίες’ τα ζώα έχουν ένστικτα.) Τι όμως συνιστά την ιδιαιτερότητα του πάθους και των επιθυμκόν; Εί¬ναι ακριβώς το γεγονός ότι το πάθος και οι επιθυμίες -ο έρωτας, η δόξα, το κάλλος, η εξουσία, ο πλούτος-δεν είναι «φυσικά» αλλά φαντασιακά αντικείμενα. Η φαντασία, λοιπόν, είναι το ίδιον του ανθρώπου. Η φαντασία μάς διαφοροποιεί από τα ζώα.
Η φαντασία, ακόμη και εάν κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά, δεν αναχαιτίζεται. Υπάρχει πάντα μια εσωτερική ροή από εικόνες, ιδέες, αναμνήσεις, επιθυμίες, αισθήματα. Μια ροή που δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Δεν μπορούμε καν να την ελέγξουμε, τουλάχιστον όχι πάντα. Κάποιες φορές το κατορθώνουμε, λίγο ώς πολύ, προκειμένου να σκεφτούμε λογικά και συστηματικά. Αλλά ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αναπάντεχες αναμνήσεις και επιθυμίες διακόπτουν τον στοχασμό μας. Η φαντασία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην παραφροσύνη, στη διαστροφή, στην τε-ρατωδία αλλά, επίσης, στην αυταπάρνηση και σε κάθε μεγαλειώδη δημιουργία.
Χάρη στη φαντασία το ένστικτο έπαψε να είναι ο μοναδικός ρυθμιστής της συμπεριφοράς μας. Χάρη στη φαντασία μπορούμε να δημιουργούμε. Χάρη σ’ αυτήν
δημιουργήσαμε την τέχνη, την επιστήμη, τη φιλοσοφία. Η φαντασία δεν γνωρίζει όρια και κανόνες, ούτε ηθικούς και λογικούς νόμους. Πάντως, εάν είχαμε αφεθεί χωρίς περιορισμούς στη φαντασία, ασφαλώς δεν θα είχαμε επιβιώσει ως είδος.
0 άνθρωπος επιβίωσε ως είδος, επειδή δημιούργησε κοινότητες, κοινωνίες, θεσμούς, κανόνες που οριοθετούν και περιορίζουν τη φαντασία, αλλά και που συχνά επίσης την καταπνίγουν.

Φαντασιακό

Το ανθρώπινο ον υπάρχει μόνον ως κοινωνικό ον. Αυτό σημαίνει ότι ζει σε μια κοινωνία με θεσμούς, με νόμους, με ήθη, με έθιμα, κ.λπ. Ερώτημα: Από πού έρχονται αυτοί οι θεσμοί, οι νόμοι, τα έθιμα; Είναι αδύνατον να πούμε, όπως συχνά πίστευαν οι λαοί, ότι υπάρχει ένας δημιουργός, ένας νομοθέτης όλων αυτών. Σε μιαν ήδη θεσμισμένη κοινωνία, τα άτομα μπορούν να προτείνουν νόμους, κάποιους ιδιαίτερους νόμους. Τούτο όμως είναι δυνατόν να γίνει, επειδή υπάρχει ήδη ένα σύστημα νόμων, επειδή αυτά τα άτομα έχουν ζήσει ήδη σε μια κοινωνία με νόμους. Ένας συγγραφέας μπορεί να επινοήσει μια νέα λογοτεχνική μορφή και ένας περιθωριακός μια λέξη της αργκό. Αυτά είναι δυνατόν να γίνουν, επειδή υπάρχει ήδη η γλώσσα και η αργκό. Όμως ποιος θα μπορούσε μόνος του να δημιουργήσει εκ προοιμίου τη γλώσσα και να την επιβά-
λει στους υπόλοιπους; Και με ποια γλώσσα θα επι-οινωνούσε; Όλα αυτά -οι νόμοι, οι θεσμοί, τα ήθη, τα έθιμα, η γλώσσα- είναι συλλογικές δημιουργίες.
Προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας βάσει ενός συμβολαίου (το ((κοινωνικό συμβόλαιο»). Όμως ένα συμβόλαιο προϋποθέτει άτομα κοινωνικά, τα οποία γνωρίζουν τι είναι ένα τέτοιο συμβόλαιο. Προσπάθησαν επίσης να ερμηνεύσουν την κα-ταγωγή της κοινωνίας με τους φυσικούς και τους βιολογικούς νόμους. Όμως κανένας φυσικός ή βιολογικός νόμος δεν μπορεί να ερμηνεύσει την καταγωγή των θεσμών, που είναι ένα καινούργιο φαινόμενο μέσα στο δημιουργημένο σύμπαν. Κανένας φυσικός και βιολογικός νόμος δεν απαντά στα ερωτήματα: Γιατί οι Εβραίοι δημιούργησαν τον μονοθεϊσμό; Γιατί οι ‘Ελληνες δημιούργησαν τις δημοκρατικές πόλεις; Γιατί η Δύση δημιούργησε τον καπιταλισμό;
Για να συλλάβουμε την ύπαρξη της ανθρώπινης κοινωνίας, καθώς επίσης τις αλλαγές της μέσα στον χρόνο αλλά και τις διαφορές της μέσα στον χώρο, πρέπει να δεχτούμε ότι αυτές οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινότητας διαθέτουν μιαν χωρίς προηγούμενο δημιουργική ικανότητα. Αυτή τη δημιουργική ικανότητα μπορούμε να την ονομάσουμε: κοινωνικό φαντασιακό.
Το κοινωνικό φαντασιακό είναι η πηγή των θεσμών που ρυθμίζουν και οργανώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό επίσης δημιουργεί κάτι πολύ σημαντικό: τις φαντασιακές κοινωνικές σημασίες.
Oι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες καθορίζουν τις αξίες μιας κοινωνίας, δηλαδή καθορίζουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι αληθές και τι ψευδές, τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες δίνουν νόημα στη ζωή των ατόμων και, τελικά, δίνούν νόημα ακόμη και στον θάνατο τους. Το κοινωνικό φαντασιακό δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο. Αλλάζει. Και οι αλλαγές του δηλώνουν την ύπαρξη αλλαγών στην κοινωνία, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας. Το κοινωνικό φαντασιακό, άπαξ και δημιούργησε τους θεσμούς, μπορεί είτε να παραμείνει κατά κάποιον τρόπο σε λήθαργο (έτσι συμβαίνει στις πρωτόγονες, τις αρχαϊκές, τις παραδοσιακές κοινωνίες), είτε να προκαλέσει αλλαγές, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορες (έτσι συμβαίνει στην εποχή μας, η οποία γνωρίζει έναν γρήγορο ρυθμό από ιστορικές μεταβολές, ανήκουστο στην μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας).

Δημιουργία

Οι φιλόσοφοι έχουν αναρωτηθεί: Γιατί να υπάρχει κατι, ενώ θα μπορούσε να μην υπάρχει τίποτα. Το ερώτημα αυτό, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει απάντηση. Ίσως μάλιστα να μην έχει καν νόημα. Υπάρχει όμως ένα άλλο ερώτημα που μας βασανίζει και δεν μπορεί παρά να μας βασανίζει: Πώς γίνεται και υπάρχει μια τέτοια πολυμορφία πραγμάτων; Και φυσικά δεν εννοώ
μόνον την ποσοτική πολυμορφία. Πώς γίνεται και υπάρχει αυτή η απέραντη ποικιλία μορφών, από τη μη έμβια φύση, μέχρι τις πολυάριθμες ακαθόριστες μορφές ζωής, ακόμη και μέχρι τις μορφές που ακατάπαυστα η ανθρώπινη ιστορία παράγει και δημιουργεί; Έχει υποστηριχθεί ότι η δημιουργία είναι θεία πράξη. Δεν είναι θεία πράξη. Η δημιουργία είναι αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει το ον. Κάθε ον.
Το παν υπόκειται συνεχώς σε αλλαγή και αναδημιουργία. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε πως ό,τι παρουσιάζεται μπροστά μας είναι μια ατέρμων επανάληψη της ίδιας μορφής, διότι αμέσως ανακύπτει το ερώτημα: Μήπως, κάθε τι είναι καταδικασμένο να επαναλαμβάνει τις μορφές που έχουν ήδη υπάρξει από καταβολής χρόνου; Είναι όμως σαφές ότι υπάρχει ένας αληθινός χρόνος’ ο χρόνος της μεταβολής. Και αληθινή μεταβολή είναι η ανάδυση νέων μορφών.
‘Γα φαινόμενα, τα οποία παρατηρούμε μπροστά μας, προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε μέσα από τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος. Αυτές οι ερμηνείες είναι ασφαλώς πολύτιμες αλλά είναι πάντα μερικές. Γιατί; Διότι έχουν σημασία μόνον στις περιπτώσεις όπου τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται (οι ίδιες αιτίες δίνουν τα ίδια αποτελέσματα), αλλά δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τις περιπτώσεις όπου υπάρχει ανάδυση νέων μορφών.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την περίπτωση της ζωής. Η βιολογία μας λέει ότι σε μιαν ορισμένη στιγμή, μέσα στον «πρωταρχικό χυλό» που υπήρχε στη γη,
ενας μεγάλος αριθμός μορίων συνενώθηκε τυχαία και, στη συνέχεια, κάτω από ευνοϊκές συνθήκες -θερμοκρασίας, ακτινοβολίας, πίεσης- αναδύθηκαν μορφές ζωής. Αυτή όμως η απάντηση δεν στέκει. Γιατί; Διότι μια μορφή ζωής είναι κάτι άλλο από μιαν απλή συνένωση μορίων. Επί πλέον, πρόκειται για μια σύνενωση μορίων τελείως ιδιαίτερη ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων που θα μπορούσαν να συντεθούν. Είναι μια συνένωση που κατορθώνει να οργανώνεται, να συντηρείται, να αναπαράγεται. Το ίδιο ισχύει, με τρόπο πολύ πιο πυκνό και έντονο, στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η Ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα συνδυασμού ίδιων στοιχείων. Η Ιστο-ρία είναι δημιουργία νέων στοιχείων. Είναι δημιουργία της μουσικής, της ζωγραφικής, της τέχνης, της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας. Και φυσικά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος τη μουσική του Μπαχ ή του Μπετόβεν. Αυτή η μουσική είναι μεγάλη, διότι είναι πρωτότυπη. Και λέγοντας πρωτότυπη, σημαίνει ότι ακριβώς δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε.

Αυτονομία

Τπάρχει ανθρώπινη ελευθερία και σε τι συνίσταται; Ε-λευθερία δεν σημαίνει να κάνουμε ό,τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι, ούτε, όπως νόμιζαν ορισμένοι φιλόσοφοι, να δρούμε χωρίς κίνητρα. Ελευθερία σημαίνει κατ’ αρχάς
να έχουμε διαύγεια απέναντι, σ’ αυτό που σκεφτόμαστε και σ’ αυτό που κάνουμε. Μπορούμε όμως να είμαστε ελεύθεροι,, όταν ζούμε σε μια κοινωνία και κάτω από τον κοινωνικό νόμο; Θα διατυπώσω την απάντηση ως εξής: Μπορώ να είμαι ελεύθερος, εφόσον συμμετέχω στη διαμόρφωση αυτού του νόμου, εφόσον αποφασίζω ισότιμα μαζί με τους άλλους για τη δημιουργία αυτού του νόμου και, τέλος, εφόσον είμαι σύμφωνος με τον τρόπο που ο νόμος αυτός θεσμίστηκε.
Για πολύ μεγάλο διάστημα οι ανθρώπινες κοινωνίες πίστευαν ότι τους νόμους και τους θεσμούς τους δεν τους είχαν δημιουργήσει οι ίδιες. Αλλά τότε ποιος; Οι θεοί, ο Θεός, οι πρόγονοι. Σε τέτοιες συνθήκες αυτοί οι νόμοι και οι θεσμοί προφανώς θεωρούνται ιεροί. Αδύνατον να τους αμφισβητήσει κανείς. Πώς είναι δυνατόν να πω ότι ο νόμος που τον έχει δώσει ο Θεός (αν ο Θεός είναι η πηγή κάθε δικαίου) είναι άδικος;
Σε μιαν τέτοια κοινωνία, που θα την αποκαλέσουμε ετερόνομη -επειδή είναι υπόδουλη στους δικούς της θεσμούς-, τα ίδια τα άτομα είναι ετερόνομα. Δεν μπορούν να σκεφτούν μόνα τους, εκτός από τελείως τετριμμένα και δευτερεύοντα θέματα. Δεν μπορούν να ελέγξουν κριτικά τη συμπεριφορά τους. Δεν μπορούν να κρίνουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι αληθές και τι ψευδές. Αυτή ήταν η μοίρα της κοινωνίας επί χιλιετίες.
Κάποια στιγμή όμως έγινε μια ιστορική ρήξη, η οποία άλλαξε την κατάσταση των πραγμάτων. Η ρήξη αυτή παρατηρείται για πρώτη φορά στην Αρχαία Ελλάδα (στις πόλεις που δημιούργησαν τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία) και μετά, αφού μεσολάβησαν είκοσι αιώνες έκλειψης, ξαναξεκίνησε για δεύτερη φορά στη Δυτική Ευρώπη (με την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό, το μεγάλο δημοκρατικό κίνημα χειραφέτησης, το εργατικό κίνημα κ.λπ.). Αυτά τα κινήματα -με το πρόταγμα της αυτονομίας- δημιούργησαν τις κάποιες ελευθερίες που διαθέτει η κοινωνία, στην οποία ζούμε. Όμως το πρόταγμα της αυτονομίας, το οποίο έφθασε στο κορύφωμα του ανάμεσα στο 1750 και το 1950, επί του παρόντος μοιάζει να είναι εξουδετερωμένο. Σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία η απά-θεΐα, ο κυνισμός και η ανευθυνότητα ολοένα επεκτείνονται. Το κίνημα της αυτονομίας πρέπει να ξαναξεκι-νησει και να προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει μιαν αληθινή δημοκρατία. Μια δημοκρατία όπου όλοι θα συμμετέ-χουν στη ρύθμιση και τον καθορισμό των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Και αυτό είναι το μόνο πολιτικό πρόταγμα, για το οποίο αξίζει τον κόπο να εργαστούμε και να αγωνιστούμε.

* Τέσσερεις λέξεις: Φαντασία, Φαντασιακό, Δημιουργία, Αυτονομία. Τέσσερεις έννοιες-κλειδιά στο έργο του Κορνηλίου Καστοριάδη. Αυτές τις τέσσερεις λέξεις τις (παρουσίασε» ο ίδιος στη γαλλική τηλεόραση -στην καθημερινή εκπομπή Inventer Domain του δημοσίου και με εκπαιδευτικό χαρακτήρα σταθμού La Cinquicnic-, σε τέσσερεις συνεχείς ημέρες (2,3,4,5.12.1996). Τέσσερεις λέξεις, τέσσερεις εκπομπές διάρκειας τεσσάρων λεπτών κάθε μία κάθε εκπομπή για μία λέξη. Αυτό εδώ το κείμενο είναι η μετάφραση, με ελάχιστες συντομεύσεις, των τεσσάρων εκπομπών.

Πηγή: http://pontosandaristera.wordpress.com

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Αλλάζει το σύστημα αξιολόγησης διευθυντών στο Δημόσιο

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου 2010 07:00
Νέο σύστημα αξιολόγησης γενικών διευθυντών του Δημοσίου, μέσω γραπτών εξετάσεων που θα διενεργεί το νέο Ειδικό Συμβούλιο Επιλογής Προϊσταμένων, το οποίο θα επιλέγεται από τη Βουλή, προωθεί ο υπουργός Εσωτερικών.

Σύμφωνα με το προσχέδιο νόμου καταργούνται τα σημερινά υπηρεσιακά συμβούλια όπως και αυτό που επιλέγει τους γενικούς διευθυντές.

Μετά το ΑΣΕΠ καθιερώνεται μια νέα ανεξάρτητη Αρχή, το ΕΙΣΕΠ. Το Ειδικό Συμβούλιο Επιλογής Προϊσταμένων, αναλαμβάνει τις κρίσεις και τις επιλογές όλων των διευθυντικών στελεχών του Δημοσίου. Στόχος να επιλέγονται οι άριστοι και όχι οι αρεστοί.

Η νέα Αρχή θα αποτελείται από 5 πρόσωπα εγνωσμένου κύρους με ισάριθμους αναπληρωτές. Τα μέλη θα έχουν πενταετή θητεία, πλήρη και αποκλειστική απασχόληση και θα επιλέγονται από τη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής με αυξημένη πλειοψηφία.

Η ανεξάρτητη Αρχή, θα επιλέγει τους γενικούς διευθυντές, ύστερα από κρίση και αξιολόγηση, με βάση σύστημα αντικειμενικών κριτηρίων και θα συγκροτεί τα νέα τριμελή υπηρεσιακά συμβούλια στο δημόσιο τομέα, που θα αποτελούνται μόνο από γενικούς διευθυντές.

Η θητεία όλων των διευθυντικών στελεχών θα είναι πενταετής, ώστε να αποσυνδεθεί από τις εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία. Καθιερώνονται επίσης γραπτές εξετάσεις και τεστ πολλαπλών επιλογών για την αξιολόγηση όλων των υποψηφίων, ενώ η βαθμολογία της Συνέντευξης για τους γενικούς διευθυντές θα αιτιολογείται υποχρεωτικά. Η εξέταση θα αφορά την επαγγελματική δράση, τη γνώση των θεμάτων του φορέα και την ικανότητα διοίκησης.

Βαρύτητα θα δίνεται στις ικανότητες και δεξιότητες των υποψηφίων να διοικήσουν μονάδες. Για το λόγο αυτό στο σύστημα μοριοδότησης το συγκεκριμένο κριτήριο θα αποτελεί το 50%. Το υπόλοιπο θα προκύπτει από τα επαγγελματικά και τεχνικά προσόντα, καθώς και από την εργασιακή και διοικητική εμπειρία.

Επιπλέον, θα αποκλείονται από τις επιλογές για τις θέσεις ευθύνης υπάλληλοι που ενέχονται σε υποθέσεις διαφθοράς. Συστηματικές απουσίες και επαναλαμβανόμενες αναρρωτικές άδειες θα μετρούν αρνητικά.

Το Ειδικό Συμβούλιο και τα Συμβούλια Επιλογής θα υποχρεούνται να δημοσιεύουν εντός διμήνου τα πρακτικά των συνεδριάσεών τους και επιπρόσθετα να αιτιολογούν τις αποφάσεις για τις επιλογές των προϊσταμένων.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ έκδοση του Ευρώ , αποκλειστικά για όλους τους Έλληνες και την Ελλάδα !!!!

ΛΑΣΠΗ - ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ

Από τις επιθέσεις εναντίον της Μαρίας Ρεπούση,

στις πλαστογραφίες σε βάρος της Θάλειας Δραγώνα

Επειδή το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού δεν αναπαρήγαγε τα γνωστά ελληνοχριστιανικά ψεύδη περί της δήθεν θετικής συμβολής της Εκκλησίας κατά την Επανάσταση του ΄21 (ύψωση λαβάρου, κρυφό σχολειό κ.τ.λ.), η Εκκλησία της Ελλάδος με προεξάρχοντα τον τότε αρχιεπίσκοπο ενεργοποίησε τους μηχανισμούς της για την απόσυρσή του. Άνθρωποί της απ΄ όλες τις πολιτικές παρατάξεις άρχισαν να βγαίνουν στην τηλεόραση και να δημοσιεύουν άρθρα κατά του βιβλίου και κυρίως κατά της επί κεφαλής της συγγραφικής ομάδας, καθηγήτριας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, κ. Μαρίας Ρεπούση.

Όχι μόνον αρωγός, αλλά και πρωτοπόρος στην «ιερή» αυτή επιχείρηση στάθηκε το βυζαντινορθόδοξο κόμμα, το οποίον επί πλέον επένδυσε προεκλογικά στην μάχη αυτή εναντίον όλων των ανθελλήνων, όπως χαρακτήριζε, όσους σχετίζονταν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο με το βιβλίο, μετατρέποντας την υπόθεση σε κομματική πολιτική εκστρατεία.

Σήμερα, μία παρόμοιου τύπου επίθεση βρίσκεται στην κορύφωσή της, για ένα βιβλίο, που γράφτηκε πριν 13 χρόνια (!) και ειδικότερα εναντίον μιάς εκ των επτά συγγραφέων του, της κοινωνικής ψυχολόγου και καθηγήτριας του πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Θάλειας Δραγώνα.

«Συνωστισμός» λάσπης

Από τις πρώτες σχετικές με το βιβλίο Ιστορίας τις ΣΤ΄ Δημοτικού συζητήσεις, είχαν εμφανισθεί αρκετοί πανεπιστημιακοί ιστορικοί στα Μ.Μ.Ε., που αντέκρουσαν με επιχειρήματα τις εθνικιστικές κορώνες των ορθόδοξων βουλευτών και θεωρητικών περί κρυφών σχολειών κ.τ.λ.. Αυτό επέφερε αναστάτωση στους εκκλησιαστικούς κι εθνικιστικούς κύκλους, οι οποίοι άλλαξαν άρδην τακτική κι επικέντρωσαν την κριτική τους σε ένα απόσπασμα του βιβλίου, το οποίο -πολύ ορθώς εξ άλλου- ανέφερε, ότι το ΄22 «χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονταν στο λιμάνι» της Σμύρνης.

Όμως τα ίδια γράφει κι η Ιστορία του εθνικού ιστορικού της Ρωμιοσύνης, Κ. Παπαρρηγόπουλου (βλ. Κ. Παπαρρηγόπουλος: Ο «εγκέφαλος» της απάτης του «ελληνοχριστιανισμού»). Εκεί χρησιμοποιείται η έκφραση «εκ των συσσωρευθέντων εν τη προκυμαία», για την οποία κανείς δεν έχει διαμαρτυρηθεί τόσες δεκαετίες, που κυκλοφορεί η Ιστορία.



Ουδείς ποτέ επιτέθηκε κατά της Ιστορίας του εθνικού ιστορικού της Ρωμιοσύνης, Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, που ανέφερε, ότι οι Έλληνες συσσωρεύονταν στην προκυμαία της Σμύρνης. Αντίθετα, οι γνωστοί ελληνοχριστιανικοί εθνικιστικοί κύκλοι εκτόξευαν επί μήνες τόνους λάσπης κατά του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, που ανέφερε το ίδιο γεγονός με παρόμοια λόγια, ότι «χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονταν στο λιμάνι».

Δεδομένου, ότι όλοι οι Νεορωμιοί έχουν περάσει από το ίδιο αναχρονιστικό, προγονολατρικό, ξενοφοβικό, ελληνορθόδοξο εκπαιδευτικό σύστημα της Ρωμιοσύνης, η χριστιανική θρησκεία κι ο εθνικισμός βρίσκονται βαθειά ριζωμένοι στα μυαλά τους ανεξαρτήτως λοιπής ιδεολογίας. Όποτε λοιπόν εκστομίζονται εθνικιστικές κραυγές, πάντα έχουν θετικό αντίκτυπο και βρίσκουν ερείσματα στην εθνικιστικίζουσα Ρωμιοσύνη από τα δεξιά, έως τα αριστερά [π.χ. ονομασία Π.Γ.Δ.Μ. (βλ. Η Ρωμιοσύνη του χαλβά), παραβάσεις του F.I.R. (βλ. Οι μύθοι της εθνικής μας στρατηγικής. Συνέντευξη ναύαρχου Α. Αντωνιάδη) κ.λπ.]. Έτσι απόλυτα αναμενόμενα και φυσιολογικά για τη Ρωμιοσύνη πάρθηκε προεκλογικά η απόφαση για την απόσυρση του «κατάπτυστου» και «ανθελληνικού» αυτού βιβλίου.


Νέος στόχος

Αφού έγιναν οι εκλογές και ξεχάστηκε το θέμα, οι ίδιοι κύκλοι, ενθαρρυμένοι από τα θετικά γι΄ αυτούς αποτελέσματα με την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, ξεκίνησαν παρόμοιες επιθέσεις εναντίον ενός άλλου τώρα βιβλίου και ειδικότερα μιας εκ των συγγραφέων του, της κ. Θάλειας Δραγώνα. Πρόκειται για το βιβλίο «Τι είναι η πατρίδα μας;» Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν 13 χρόνια (το 1997)! Δεν πρόκειται ούτε για βιβλίο ιστορίας, ούτε για σχολικό εγχειρίδιο. Έχει γραφεί από επτά ειδικούς πανεπιστημιακούς, το οποίο η επιστημονική κοινότητα υποδέχτηκε ευμενώς και χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια σε πολλά πανεπιστημιακά τμήματα. Πραγματεύεται τις αντιλήψεις των εκπαιδευτικών και το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων σχετικά με την εθνική μας ταυτότητα. Πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, τους άλλους λαούς και πολιτισμούς με έμφαση την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους μετανάστες. Είναι μια επιστημονική παρουσίαση των πορισμάτων δύο ερευνών. Από τους εθνικιστικούς κύκλους στοχοποιήθηκε η κ. Θάλεια Δραγώνα με αφορμή προφανώς το διορισμό της ως ειδικής γραμματέως του Υπουργείου Παιδείας.

Και ξανά προς τη λάσπη τραβά...

Η νέα αυτή ιστορία ξεκίνησε με την κυκλοφορία στο Διαδίκτυο ενός κειμένου - κατηγορητηρίου κατά της κ. Δραγώνα, αγνώστου «πατρός», το οποίο γνώρισε μεγάλες δόξες. Πρόκειται για ένα κακοπροαίρετο και ψευδές κείμενο, μία κραυγαλέα κακοήθεια ακροδεξιών φανατικών, οι οποίοι σταχυολογώντας κείμενα από το βιβλίο τα αλλοίωσαν, τα ερμήνευσαν ως «ανθελληνικά» και ουσιαστικά ζητούν την καθιέρωση «πιστοποιητικού εθνικών φρονημάτων» αναγορεύοντας τον εαυτό τους σε κριτή των επιστημονικών απόψεων με τα δικά τους μέτρα της εθνικοφροσύνης, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Το κείμενο αυτό εδώ και μήνες έχει γίνει το λάβαρο όλων των αφελών (το λιγότερο που μπορούμε να τους προσάψουμε) εθνικιστών και υπερπατριωτών της Ρωμιοσύνης. Κυρίως ακροδεξιοί βουλευτές, αλλά και διάφοροι άλλοι ρωμιοί ξεσπαθώνουν έκτοτε κατά του βιβλίου σε δημοσιεύματα και τηλεοπτικές εμφανίσεις τους. Ο αρχηγός μάλιστα του ΛΑ.Ο.Σ. έθεσε το θέμα προς συζήτηση στο Κοινοβούλιο.

Οι πλαστογραφίες

Στο άρθρο αυτό θα ελέγξουμε τα υποτιθέμενα επίμαχα άρθρα του βιβλίου και κατά πόσον τα όσα ισχυρίζονται οι βυζαντινορθόδοξοι του ΛΑ.Ο.Σ. και η παρέα τους είναι αληθή. Ας ξεκινήσουμε την σύγκριση των παραγράφων, που δίνει το ανυπόγραφο εθνικιστικό κείμενο (θα ονομάσουμε τον συγγραφέα υποθετικά «Άγνωστο»), με τις διατυπώσεις του βιβλίου στην κάθε σελίδα που μας παραπέμπει:

1. «Η Ελληνική Εθνική Ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή έντονου εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού (σελ. 16). Κοντολογίς, κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να τα κονομήσουμε, πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων.» («Άγνωστος»).

Το κείμενο προσυπογράφεται κι από την κοινωνιολόγο της εκπαίδευσης, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Άννα Φραγκουδάκη -βλ. Ο μύθος της διατήρησης των «εθνικών» χαρακτηριστικών του ελληνικού έθνους- αλλά στοχοποιείται μόνον η κ. Δραγώνα): Στην σελίδα 16 όμως, δεν υπάρχει πουθενά το παραπάνω κείμενο. Ας δούμε τι αναφέρουν οι συγγραφείς:

«Σε ένα άλλο επίπεδο, οι αναπαραστάσεις για το έθνος δεν είναι στατικές και αλλάζουν μέσα στο χρόνο. Στην ελληνική περίπτωση πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι η “αναζήτηση” της “νεοελληνικής” ταυτότητας υπήρξε μια μακρά διαδικασία συγκρότησης επιχειρημάτων, που οδήγησε σε έναν ορισμό του “ελληνισμού” με κριτήρια ταυτόχρονα ανθρωπολογικά-φυλετικά και ιστορικά-πολιτισμικά (Βελουδής 1982, 84). Έτσι στη συγκυρία του 19ου αιώνα, που διεξαγόταν η πάλη για την οριστικοποίηση των εθνικών συνόρων σε μια εποχή επεκτατισμών, αποικιοκρατίας και των αντίστοιχων ιδεολογιών που νομιμοποιούσαν αυτές τις πολιτικές, η ελληνική εθνική ταυτότητα θεωρήθηκε ανεπαρκής και κατώτερη σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν των αρχαίων προγόνων (Σκοπετέα 1988)».

2. «Όποιος αξιολογεί τους Πολιτισμούς σε κατωτέρους και ανωτέρους είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει!» (σελ. 16). («Άγνωστος»).

Η φράση αυτή πάλι δεν υπάρχει πουθενά στην σελίδα 16. Η σχετική παράγραφος στη συγκεκριμένη σελίδα λέει:

«Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι στη σημερινή συγκυρία της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ο κυρίαρχος σε μεγάλες και ευρωπαϊκές χώρες ιδεολογικός λόγος, ο οποίος παρά τον εκμοντερνισμό και την εκλέπτυνσή του εξακολουθεί έμμεσα, δίπλα στον μαχητικό αντίλογο, να αξιολογεί τους λαούς και τους πολιτισμούς σε “ανώτερους” και “κατώτερους” και υποτιμά τις λεγόμενες νότιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή τις λεγόμενες νότιες περιοχές των βόρειων χωρών της κατατάσσοντας τους αντίστοιχους λαούς και πολιτισμούς στην “ανατολή”, τόσο με τη γεωγραφική όσο και με την πολιτική σημασία του όρου».

Αντιθέτως με τα όσα της προσάγει ο «Άγνωστος», η κ. Δραγώνα και η κ. Φραγκουδάκη διαφωνούν με την στάση των βορειοευρωπαίων απέναντι στους νότιους, με το να μας αποκαλούν «ανατολίτες» (εδώ που τα λέμε δεν έχουν καθόλου άδικο). Όσο για τις διατυπώσεις τους, δεν υπάρχει τίποτα το παράλογο σύμφωνα με τα όσα μας λέει ο «Άγνωστος».

3. «Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει (δηλαδή είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει) με όποιον θεωρεί ανεπιθύμητους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες» (σελ. 20). («Άγνωστος»).

Κι εδώ πάλι τα ίδια, δηλαδή λάσπη. Πουθενά δεν αναφέρουν η κ. Δραγώνα και η κ. Φραγκουδάκη κάτι τέτοιο. Στην παράγραφο στην σελίδα 20 λένε χαρακτηριστικά:

«Στη συνέχεια η Νέλλη Ασκούνη αναλύει το λόγο των εκπαιδευτικών, σε δύο ανοιχτές ερωτήσεις του ερωτηματολογίου, όπου από το μεγαλύτερο ποσοστό των απαντήσεων προβάλλουν “δύο αντιθετικές μορφές του εθνικού άλλου”, οι ισχυροί και επίφοβοι Ευρωπαίοι και οι ανεπιθύμητοι μετανάστες και πρόσφυγες».

4. «Εξ ίσου ρατσιστής είναι και όποιος αποσιωπά την σημασία, την τεράστια δύναμη, την έκταση και το κύρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Επίσης, όποιος αρνείται τις τουρκικές επιρροές στον Νεοελληνικό μας Πολιτισμό» (σελ. 81). («Άγνωστος»).

Το κείμενο χωρίς κανένα τέτοιο χαρακτηρισμό, λέει:

«Αυτή η στρατηγική (σ.σ. της άρνησης) είναι ιδιαίτερα προφανής στις αποσιωπήσεις και παραλήψεις ιστορικών γεγονότων, που εντοπίζονται στα σχολικά εγχειρίδια. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αποσιώπηση της σημασίας, της τεράστιας δύναμης, της έκτασης και του κύρους της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αντίστοιχη είναι και η πλήρης απουσία οποιασδήποτε μνείας στον πολιτισμό, τα γράμματα και τις τέχνες της οθωμανικής αυτοκρατορίας-και του τουρκικού κράτους από το 1908 και ύστερα»… Αντίστοιχη άρνηση επικρατεί στον ισχυρισμό των μελών του δείγματος ότι “ούτε η τουρκική, ούτε η μεσανατολική, ούτε η βαλκανική κουλτούρα, έχουν επιδράσει στη διαμόρφωση των σύγχρονων Ελλήνων και του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού”».


5. (Ρατσιστής είναι) «κι όποιος ισχυρίζεται, ότι ο τουρκικός πολιτισμός έχει επιδράσει αρνητικά στους Έλληνες!» (σελ. 82). («Άγνωστος»).

Παραποίηση των φράσεών της κι εδώ. Η κ. Δραγώνα μας μεταφέρει την απάντηση των εκπαιδευτικών σε ερώτημά της αν έχει επιδράσει ο τουρκικός πολιτισμός στην χώρα μας:

«Παραμένει ωστόσο το ερώτημα κατά πόσο η άρνηση, στην οποία καταφεύγουν οι εκπαιδευτικοί είναι πράγματι αποτελεσματική, διότι όταν τους τέθηκε άλλη ερώτηση, “με ποιο τρόπο κατά τη γνώμη (τους) έχει επιδράσει ο τουρκικός πολιτισμός επί του ελληνικού”, η απάντησή τους στη συντριπτική πλειοψηφία ήταν, ότι “έχει επιδράσει αρνητικά”». (Θ. Δραγώνα).

6. «Ένδειξη ρατσισμού και στείρου εθνοκεντρισμού είναι και ο ισχυρισμός, ότι οι Έλληνες ήσαν πάντα οι αδικημένοι της Ιστορίας (σελ. 84) κι ότι για τις ήττες και τις καταστροφές που υπεστήκαμε, φταίνε πάντα οι Μεγάλες Δυνάμεις». («Άγνωστος»).

Στη σελίδα 84 η κ. Δραγώνα διαπιστώνει πολύ ορθά:

«Στα σχολικά εγχειρίδια είναι συχνή η έμμεση ή άμεση αναφορά της καλύτερης τύχης για την οποία ήταν προορισμένος ο ελληνικός λαός. Οι Έλληνες, σύμφωνα με τα βιβλία ιστορίας και γλώσσας, συστηματικά εμφανίζονται αδικημένοι σε σημαντικές γι΄ αυτούς ιστορικές στιγμές. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις φέρονται να έχουν πάντα λειτουργήσει με βάση ίδια πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά συμφέροντα».

Όπως τα σκυλιά κουκουλώνουν τις ακαθαρσίες τους, έτσι κι εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα για τα εγκλήματα του νεοελληνικού στρατού, που έγιναν κατά την απόβαση στην Μικρά Ασία το 1919 πριν απ΄ την Μικρασιατική καταστροφή, ή για την γενοκτονία των 10.000 Τούρκων αμάχων της Τριπολιτσάς απ΄ τα «παλικάρια» του ήρωα της ανασυσταμένης Ρωμιοσύνης, Θ. Κολοκοτρώνη, για τα εγκλήματα των υπερπατριωτών μας στην Μακεδονία κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα έναντι των αλλοφύλων (βλ. ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Μακεδονικός Αγώνας: Από το μύθο... στην Ιστορία), για την γενοκτονία των Τσάμηδων στην Ήπειρο κ.ά… Για εμάς τους καλούς Νεοέλληνες… αυτά δεν έγιναν ποτέ…

7. «Κλασική ένδειξη ρατσισμού είναι και η γνωστή ρήση: «Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί τρώγανε βελανίδια! (σελ. 85). Ψιλορατσισμός είναι επίσης το να ισχυρίζεσαι πως είμαστε οι συνεχιστές του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού». («Άγνωστος»).

Η ψευτοπερήφανη φράση με τα βελανίδια και τους παρθενώνες συχνά χρησιμοποιείται σ΄ εθνικιστικούς -και όχι μόνον- κύκλους. Φυσικά κανείς τους δεν μπορεί να δει την παραπαίουσα Ρωμιοσύνη, να σέρνεται σαν σκουλήκι στο βούρκο, απ΄ την ημέρα της δημιουργίας της έως και σήμερα, ως ο περίγελως του πολιτισμένου κόσμου... (βλ. Τελευταίοι σε όλα! Νεορωμιοί - νεοέλληνες: Περίγελως του πολιτισμένου κόσμου.) Στην σελίδα 85 η κ. Δραγώνα αναφέρει γι΄ αυτήν τη φράση:


«Χαρακτηριστικές είναι και οι απαντήσεις εκπαιδευτικών στην ανοιχτή ερώτηση που ακολουθεί το κείμενο το σχετικό με τους κινδύνους που απειλούν την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση […] Άλλος εκπαιδευτικός επαναλαμβάνει αυτάρεσκα τη γνωστή ρήση πολιτικού προσώπου, που φαίνεται άγγιξε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού : “…όσο για τον πολιτισμό μας, όταν αυτοί τρώγανε βελανίδια, εμείς φτιάχναμε παρθενώνες”».

8. «Κατά την κ. Θάλεια Δραγώνα, εθνικιστικές τάσεις κρύβει και η επιθυμία να διδάσκεται στην μέση εκπαίδευση η αρχαία Ελληνική Γλώσσα» (σελ. 86). («Άγνωστος»).

Στο βιβλίο αναφέρεται:

«Τα μέλη του δείγματος ταυτίζονται με το εξιδανικευμένο παρελθόν, το οποίο στη συνείδησή τους μεγαλοποιείται και εξυψώνεται. Έτσι ένα ιδιαίτερο ποσοστό δηλώνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ότι “εν όψει της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θα πρέπει να καλλιεργείται, ήδη από το δημοτικό, η γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας”, κι ακόμη ότι με “με στόχο τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ευρώπη, θα έπρεπε πρωτίστως να διδάσκεται η αρχαία ελληνική γραμματεία στο πρωτότυπο”, ενώ χαμηλότερα απ΄ όλα ιεραρχείται η διδασκαλία “της ιστορίας του νεοελληνικού κράτους και του νεοελληνικού λαϊκού πολιτισμού”».


«Τη Ρωμιοσύνη μήν την κλαι-αι-αι-αι-αι-αι-αις.

Εκεί που πάει να σκύψει,

Νάτη πετιέται, νάτη, νάτη, νάτη πετιέται...»

Μίκης Θεοδωράκης: Πέρασε από τους Λαμπράκηδες, από βουλευτής της Ε.Δ.Α., του Κ.Κ.Ε., της Ν.Δ., ακόμα και υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη διατέλεσε. Έχει χαρακτηρισθεί ως ανεμοδούρας. Μάλλον όχι και τόσο επιτυχημένος χαρακτηρισμός, γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης μπορεί να γύριζε ως ανεμοδούρα από κόμμα σε κόμμα, πάντα όμως ήταν απόλυτα σταθερός στη Ρωμιοσύνη και στο Χριστιανισμό, για τους οποίους έχει γράψει αρκετά έργα.

Στις δύσκολες ώρες της ζωής του, τότε που -νέος ακόμα- αγωνιζόταν για την Αριστερά, είχε πάντοτε -κατά δήλωση του ίδιου- στην τσέπη του τη Βίβλο. Πρόσφατα δήλωσε πως, «ακόμη και ο Βελουχιώτης έβαζε στη σειρά τους αγωνιστές και έμπαιναν στα χωριά με την ελληνική σημαία και αφού τους μιλούσε για τον αγώνα, τους καλούσε όλους να μπουν μέσα στην Εκκλησία. Και μπροστά σε όλους τους κατοίκους του χωριού και τους αντάρτες, παρακαλούσε τον παπά να ευλογήσει τη σημαία και τον αγώνα τους. Αυτοί ήταν επαναστάτες.» (Βλ. Η σχιζοφρένεια της Αριστερορωμιοσύνης).

Τότε που ο πρώην αρχιεπίσκοπος είχε ξεκινήσει την προπαγάνδα κατά του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, βρήκε αρωγό του τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος είπε στα Μ.Μ.Ε., ότι «όταν μιλάς για τον αρχηγό της Εκκλησίας, πρέπει πρώτα να πλένεις το στόμα σου.»

Πρόσφατα συμπαραστάθηκε στο ΛΑ.Ο.Σ. ξεσπαθώνοντας κατά της κ. Δραγώνα με ένα κείμενό του, που αποτέλεσε το διαδικτυακό «ευαγγέλιο» του αντιδραγώνειου αγώνα των εθνικιστών όλων των παρατάξεων.

9. «Ενώ το να μιλάμε για απόλυτη ομοιογένεια του πληθυσμού της Ελλάδος και να αποσιωπούμε την ύπαρξη χιλιάδων Εβραίων στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις επί 450 χρόνια είναι καθαρός ρατσισμός!» (σελ. 95). («Άγνωστος»).

Το κείμενο αναφέρει:

«Αυτή η φαντασίωση της ομοιογενούς κοινότητας προβάλλεται τόσο στα σχολικά βιβλία όσο και στο λόγο των εκπαιδευτικών… Πολύ χαρακτηριστική της έμμεσης κατασκευής της απόλυτης ομοιογένειας του πληθυσμού είναι και η πλήρης αποσιώπηση για ολόκληρη την ιστορία από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα της ύπαρξης Ελλήνων Εβραίων, όπως και κάθε άλλης αλλόθρησκης ομάδας, με εξαίρεση την αναφορά στους Βενετούς, όπου μνημονεύεται πολύ θετικά η αφομοίωσή τους από τους Έλληνες…».


10. «Ρατσιστικό είναι και το να ανησυχούμε για την ύπαρξη πολλών ξένων μεταναστών στην χώρα μας, ή το να λέμε, ότι “σε λίγο θα ψάχνουμε να βρούμε Έλληνα στην Ελλάδα”, ή ότι “πρέπει να κρατήσουμε την εθνική μας ομοιογένεια και να μην διαβρωθούμε εθνολογικά”!» (σελ. 97). («Άγνωστος»).

Πάλι εδώ οι συγγραφείς μεταφέρουν την άποψη των εκπαιδευτικών της χώρας μας: «Ο φόβος των εκπαιδευτικών είναι πολύ χαρακτηριστικός ως προς την αλλοίωση της ομοιογένειας που θεωρούν, ότι θα επιφέρει η μετανάστευση: “Συνεχίζοντας με τον ίδιο ρυθμό, σε λίγο θα ψάχνουμε να βρούμε Έλληνα στην Ελλάδα”, “η εγκατάσταση των ξένων στην Ελλάδα αλλοιώνει την ομοιογένεια του πληθυσμού της”, “πρέπει ως χώρα να κρατήσουμε την ομοιογένειά μας και να μη διαβρωθούμε εθνολογικά”».

Εδώ η κ. Δραγώνα διαπιστώνει τον φόβο των εκπαιδευτικών και της ανιστόρητης κοινωνίας μας, να μην αλλοιωθεί το ήδη αλλοιωμένο «ομόαιμον» της εθνικιστικής Ρωμιοσύνης. Οι εθνικιστικοί κύκλοι, ως γνωστόν, ισχυρίζονται, ότι οι Βλάχοι, οι Καραγκούνηδες, οι Αρβανίτες, οι Σουλιώτες, οι Σαρακατσαναίοι και οι λοιποί βυζαντινοί πληθυσμοί των Βαλκανίων, που απαρτίζουν τον πληθυσμό της χώρας μας, είναι κατ΄ ευθείαν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων… Ήμαρτον!

11. «Εξ ίσου ρατσιστικό είναι το να λέμε, ότι το κέντρο της Αθήνας αλβανοκρατείται, ή ότι “οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές”!» (σελ. 98). («Άγνωστος»).

Στο κείμενο πουθενά δεν υπονοεί, ότι είναι ρατσιστικό αυτό:

«Η αύξηση των κρουσμάτων βίας, εγκληματικότητας και παραπτωματικότητας αποτελεί σύνηθες μοτίβο και στις απαντήσεις στην ανοιχτή ερώτηση: “Πράξεις βίας και κλοπής και το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Είναι καιρός να ληφθούν δραστικά μέτρα. Το κέντρο της Αθήνας αλβανοκρατείται».


12. «Το ίδιο συμβαίνει κατά την κ. Δραγώνα, αν τολμήσουμε να πούμε πως με την είσοδο των ξένων μεταναστών στην Ελλάδα αυξάνεται η εγκληματικότητα και η ανεργία των Ελλήνων!» (σελ. 99). («Άγνωστος»).

Ο «Άγνωστος» εδώ παρουσιάζεται ως καταπιεσμένος πατριώτης λέγοντας «αν τολμήσουμε», υπονοώντας ενδεχόμενο εκφοβισμό και λογοκρισία στην αντίθετη άποψη. Καμία σχέση με τα όσα γράφει η κ. Δραγώνα:

«Η γραμμική σχέση μεταξύ της εισόδου των νόμιμων ή παράνομων μεταναστών στη χώρα και της αύξησης της εγκληματικότητας ή της μείωσης των θέσεων εργασίας, που σε άλλη περίπτωση θα έμεναν σε ντόπια χέρια, δεν έχει εμπειρικά αποδειχθεί ή αντίστοιχα απορριφθεί, ούτε στην ελληνική ούτε σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνία. Πρόκειται για πεποιθήσεις, οι οποίες δεν στηρίζονται σε στοιχεία. Πρόσφατη ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας αποκαλύπτει, ότι η επίδραση των μεταναστών στις αμοιβές και τα εισοδήματα των ντόπιων εργατών, καθώς και στο βαθμό της συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό ή το βαθμό της ανεργίας είναι ιδιαίτερα μικρή και σε μερικές περιπτώσεις αντίστροφης κατεύθυνσης (Borjas 1994, Friedberg και Hunt 1995). Άρα δηλώσεις όπως “με την είσοδο στην Ελλάδα ξένων από φτωχότερες χώρες αυξάνεται η εγκληματικότητα ή χάνονται θέσεις εργασίας για τους Έλληνες” δεν φέρουν καμμία αποδεικτική αξία. Ωστόσο, τέτοιες δηλώσεις διαθέτουν ψυχολογική και κοινωνική εγκυρότητα, διότι αντικατοπτρίζουν τη φύση των διομαδικών σχέσεων στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή».

13. «Στη σελίδα 105, η αυριανή βουλευτίνα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μας προειδοποιεί, ότι ο εθνικισμός εύκολα μπορεί να γλιστρήσει στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό και στην μισαλλοδοξία.» («Άγνωστος»).

Εδώ πολύ ορθά διαπιστώνει η κ. Δραγώνα, κάτι που έχει επανειλλημένως διατυπώσει και η «Ελεύθερη Έρευνα»:

«Και έτσι μέσα από αρχαϊκούς ψυχολογικούς μηχανισμούς, ο εθνικισμός φθάνει στο σημείο να αλλοιωθεί ως προς την πολιτική του διάσταση και να μετατραπεί σε ανάγκη αναγνώρισης μιας υποτιθέμενης εθνικής ομοιογένειας, ώσπου τελικά να γλιστρήσει στην ξενοφοβία, το ρατσισμό, ή άλλοτε και στην εθνική μισαλλοδοξία».


Εθνικό-φρενη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας κατά της κ. Δραγώνα, μία απ΄ τις πολλές, που γίνονται τα τελευταία χρόνια στην Ρωμιοσύνη. Η μεθοδολογία αυτή του ΛΑ.Ο.Σ. θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Γκεμπελισμός, δηλαδή σαν την προπαγάνδα, που χρησιμοποιούσε ο υπουργός «Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας» του Γ΄ Ράιχ, Γιόζεφ Γκαίμπελς, για να ανέλθει το ναζιστικό καθεστώς στην εξουσία...

Το βιβλίο "Τι είν΄ η πατρίδα μας"; Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση μέσα από ιστορικά και πολιτισμικά γεγονότα, που χαρακτηρίζουν την πορεία της χώρα μας, ξεσκεπάζει τους άρρωστους μύθους του ελληνοχριστιανισμού, του εθνικισμού και της καπηλείας του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος, απ΄ το Ρωμαίικο τριτοκοσμικό κράτος μας, που δημιουργήθηκε με την επανάσταση του 1821.

Αυτό ήταν φυσικό να πυροδοτήσει τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία των απανταχού εγχώριων εθνικιστών. Με το προπαγανδιστικό κείμενο του «Αγνώστου» και το ΛΑ.Ο.Σ. εμπροσθοφυλακή, επιτέθηκαν με άφθονη λάσπη επιλεκτικά κατά της καθηγήτριας κ. Θάλειας Δραγώνα, για το «εθνικώς» επιλήψιμο αυτό βιβλίο. Μάλιστα έφθασαν να κάνουν πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας, για την δήθεν ανθελληνικότητα της συγγραφέως…

Σίγουρα αναμένονται πολλά ακόμα ευτράπελα να δούμε και ν΄ ακούσουμε, στη χώρα του Θεάτρου Σκιών… στην χώρα του Καραγκιόζη…

Κωνσταντίνος Παραβάτης 4.2.2010

Πηγή: http://www.freeinquiry.gr

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

"Οι Έλληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση"

Σάββατο, 06 Φεβρουαρίου 2010

Κώστα Δουζίνα , The Guardian, 4/2/2010





Guardian, 4/2/2010

Οι Έλληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση
του Κώστα Δουζίνα (καθηγητή δικαίου, Νομική Σχολή, Birkbeck College, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου)

Η Ελλάδα καταδικάζεται στη γνωστή αντιδημοκρατική θεραπεία που είναι χειρότερη απ' την ασθένεια -- και οι εργαζόμενοι πληρώνουν για άλλη μια φορά

Ο Πολ Μπρέμερ, ο πρώτος μεταπολεμικός Αμερικανός διοικητής του Ιράκ, επέβαλε στο ρημαγμένο Ιράκ μια οικονομική πολιτική που ο Economist αποκάλεσε καθεστώς που “ονειρεύονται όλοι οι καπιταλιστές”. Δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς μια καλύτερη φράση για να περιγράψει τα μέτρα του προγράμματος “σταθερότητας” που υποβλήθηκε από την Ελλάδα και εγκρίθηκε εχθές [3/2] από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το πρόγραμμα προβλέπει μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού της χώρας από το τρέχον 12,7% επί του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στο 2,8% το 2012 και υπόσχεται άμεσες περικοπές στους προϋπολογισμούς των υπουργείων κατά 10%, πάγωμα των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, κατάργηση των ποικίλων φορολογικών εκπτώσεων και αύξηση της έμμεσης φορολογίας. Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε την Τρίτη, με ένα δραματικό διάγγελμα προς το έθνος, κι άλλα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας, στα οποία περιλαμβάνονται άμεσες αυξήσεις του φόρου των καυσίμων, αύξηση του συντάξιμου ορίου ηλικίας και περικοπές των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων που φτάνουν στο 10% του μισθού για τους περισσότερους και μέχρι 40% για τους ακαδημαϊκούς. Όπως στη Βρετανία, τα πανεπιστήμια είναι τα πρώτα που θα πληγούν, αφού τα θεωρούν μια δευτερεύουσα πολυτέλεια, παρά τη διατυμπανιζόμενη “οικονομία της γνώσης”.
Όλα αυτά θα εφαρμοστούν στην πιο φτωχή χώρα της παλιάς Ευρώπης που έχει ποσοστό ανεργίας των νέων της τάξης του 25%, οικονομική στασιμότητα και ενώ οι παραδοσιακοί κλάδοι της ναυτιλίας, του τουρισμού και της οικοδομής δέχονται τεράστιες πιέσεις. Αυτά τα μέτρα θα ολοκληρώσουν ένα φαύλο οικονομικό κύκλο αυξανόμενης ανεργίας, συρρικνούμενων φορολογικών εσόδων και κερδοσκοπικής αγοραίας αποτίμησης της οικονομικής πολιτικής. Θα βυθίσουν τη χώρα από την τρέχουσα κατάσταση βαθιάς κρίσης σε μια διαρκή ύφεση χωρίς ορατή διέξοδο.
“Η Ελλάδα είναι στο μάτι του κερδοσκοπικού κυκλώνα”, είπε ο Παπανδρέου στο διάγγελμά του. Αναφερόταν στη μείωση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας εκ μέρους τριών ανεύθυνων ιδιωτικών εταιρειών και την επακόλουθη αγοραία κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα για τη χρηματοδότηση του ελλείμματος, που οδήγησαν τα επιτόκια κρατικού δανεισμού σε μια αύξηση άνω του 4% από την τιμή αναφοράς. Πρόκειται για μια επανάληψη, σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση, της επίθεσης του Σόρος στο νόμισμα της Βρετανίας, το 1992, που το οδήγησε σε μια ταπεινωτική έξοδο από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και της κερδοσκοπικής επίθεσης στο βρετανικό τραπεζικό σύστημα το 2008. Σηματοδοτεί μια ζοφερή κατάσταση πραγμάτων που γίνεται αποδεκτή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κυβερνήσεις: ελάχιστα κερδοσκοπικά hegde funds έχοντας ισοπεδώσει μεγάλες τράπεζες στοιχηματίζουν τώρα στη χρεοκοπία μιας ολόκληρης χώρας, ελπίζοντας να το καταφέρουν μέσω των τοποθετήσεών τους στην υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι οικογένειες Παπανδρέου και Καραμανλή, οι άρχουσες δυναστείες της μεταπολεμικής Ελλάδας, έχουν αξιοποιήσει το σύστημα ευνοιοκρατίας και την απασχόληση στον δημόσιο τομέα για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, αυξάνοντας σε τεράστιο βαθμό τον δημόσιο τομέα και το χρέος του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγάλη φοροδιαφυγή, η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις έχουν συμβάλει ουσιαστικά στα σημερινά δεινά. Αλλά η θεραπεία είναι πολύ χειρότερη από την ασθένεια και θα γίνει εις βάρος των συνήθων θυμάτων: των μισθωτών, των στρωμάτων που έχουν χαμηλά εισοδήματα, των αγροτών που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης και των ανέργων.
Γενικότερα, η Ελλάδα γίνεται το πειραματόζωο σε μια νέα φάση νεοφιλελεύθερου σωφρονισμού στον απόηχο της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης. Τα μέτρα δημοσιονομικής και φορολογικής “σταθερότητας” αποτελούν έκφραση του άκρως θαυμαζόμενου οικονομικού δόγματος που οδήγησε στην καταστροφή του 2008, αλλά ακόμη κυριαρχεί στη σκέψη των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών. Η ιδιωτικοποίηση, η απορρύθμιση και η μαύρη μαγεία της μετατροπής των πάντων σε παράγωγα χρηματιστικά εργαλεία θεωρητικά έχουν απορριφθεί από τους παλιούς πιστούς, αλλά ακόμη είναι κυρίαρχες στα περιβάλλοντα των ελιτίστικων σχολών διοίκησης επιχειρήσεων και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Ομπάμα εφάρμοσε το περασμένο έτος μια δημοσιονομική πολιτική τόνωσης της οικονομίας 787 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η οποία περιλαμβάνει φορολογικές μειώσεις, επέκταση των επιδομάτων ανεργίας και αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση, την υγεία, την υποδομή και την ενέργεια. Η ευρωπαϊκή Ελλάδα καταδικάζεται στη δημοσιονομική λιμοκτονία. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας ανέρχεται στο 225% του ΑΕΠ και χρηματοδοτείται μέσω εσωτερικού δανεισμού, μόλις το 6% βρίσκεται σε ξένα χέρια. Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να δανείζεται από τις ξένες αγορές, πληρώνοντας τόκο που μόνο τοκογλυφικός θα μπορούσε να αποκληθεί. Ο επίτροπος οικονομικών Χοακίν Αλμούνια μίλησε με κυνική σαφήνεια για το στόχο του προγράμματος “σταθερότητας”, λέγοντας ότι η Ελλάδα χρειάζεται κι άλλες “μεταρρυθμίσεις του συστήματος των συντάξεων, της υγείας, των εργασιακών σχέσεων”. Πρόκειται για μια αναίσχυντη προσπάθεια να χρησιμοποιήσει ένα σχετικά μικρό πρόβλημα χρέους για να αλλάξει δραστικά την ταξική ισορροπία και την ισορροπία κράτους-κοινωνίας σε μια χώρα που είναι γνωστή για τη ριζοσπαστική πολιτική και τα μαχητικά συνδικάτα της.
Η νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκή Ένωσης βασίζεται στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και την αλληλεγγύης. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς θύμισε, μέσα απ' αυτές τις σελίδες, στους Ευρωπαίους τις παραδόσεις τους , προτείνοντας την έκδοση ενός ευρωομολόγου για να βοηθηθεί η Ελλάδα και άλλες χρεωμένες οικονομίες. Ένα τέτοιο άμεσο καταπραϋντικό μέτρο θα λειτουργούσε ως από μηχανής θεός, αλλά το νεοφιλελεύθερο φάντασμα έχει εκτοπίσει το θεό από τη μηχανή.
Υπάρχει άλλη μία, ακόμη πιο ανησυχητική πτυχή σ' αυτές τις καταστροφικές εξελίξεις. Ο Παπανδρέου εξελέγη τέσσερις μήνες πριν βάσει ενός προγράμματος ανακατανομής [του πλούτου] και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα δέχεται να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτή είναι μια μεγάλη επίθεση στην πολιτική και η πιο σαφής έκφραση του νεοφιλελεύθερου μίσους για τη δημοκρατία. Ο επίτροπος Αλμούνια συμβούλευσε τους Έλληνες πολιτικούς και το κοινό να στηρίξουν τα μέτρα, προσθέτοντας μια ελάχιστα κρυμμένη απειλή η οποία αποκάλυψε την λατρεία των αγορών και την υποκρισία ως προς τη ρυθμιστική ανικανότητα. Οι αγορές μπορούν να κερδοσκοπούν ανενόχλητες εις βάρος των ελληνικών ομολόγων, οδηγώντας το κόστος του δανεισμού σε δυσβάσταχτα επίπεδα, μόνο και μόνο επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως ανώτατο όριο στο δημόσιο έλλειμμα το μη ρεαλιστικό 3%. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα πιέζεται από τη μια μεριά από την ΕΕ και από την άλλη από τις αγορές. Αυτή είναι μια θύελλα που την προκαλούν οι ίδιοι. Οι πολιτικοί και οι ευρωκράτες έχουν αποδεχθεί το ρόλο των ασήμαντων παικτών σε μια οικονομία-καζίνο που έχει τοποθετηθεί πάνω από την πολιτική.
Η βίαιη εκπτώχευση πολύ μεγάλου αριθμού ανθρώπων, η εντατική ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας μέσω της δραστικής μείωσης του δημόσιου τομέα και η ένταση της εξάρτησης από τις ξένες αγορές για την εξυπηρέτηση του χρέους ισοδυναμούν με απώλεια κυριαρχίας που είναι παρόμοια μ' αυτή ενός κράτους υπό κατοχή, ισοδυναμούν με μια εκτεταμένη αναδιάταξη των εθνικών περιουσιακών στοιχείων προς όφελος του κεφαλαίου και με μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης της ΕΕ.
Οι Έλληνες είναι υπερήφανος λαός. Βομβαρδίζονται συνεχώς και αδιαλείπτως από τα ΜΜΕ , την κυβέρνηση και ευεπηρέαστους ακαδημαϊκούς που αποσκοπούν να τους κάνουν να πιστέψουν πως είναι υπεύθυνοι για τις αποτυχίες ενός συστήματος υπέρ του οποίου ουδείς ψήφισε ποτέ. Εδώ στη Βρετανία χρησιμοποιούμε επίσης τη φράση “δεν υπάρχει άλλη λύση”. Όμως πάντα υπάρχει άλλη λύση. Η σημερινή δύσκολη κατάστασή τους θέτει τους Έλληνες στην πρώτη γραμμή μιας ευρύτερης επίθεσης βασισμένης στις ευρωπαϊκές αρχές της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, που πάντα είχαν μια δόση ρητορείας αλλά τώρα παραβιάζονται σε όλο το εύρος τους. Το ιδανικό θα ήταν η κυβέρνηση να ξεχάσει την ψεύτικη ορθοδοξία που καθιστά την Ελλάδα τόσο κυρίαρχη όσο είναι το Ιράκ και να καλέσει στη δημιουργία ενός εθνικού μετώπου αντίστασης στη βάρβαρη επίθεση. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να διεγείρει την εθνική υπερηφάνεια και μια αίσθηση αδικίας. Θα μπορούσε να εκτρέψει τον ελληνικό εθνικισμό από την πρόσφατη ακραία, δεξιά, ξενοφοβική παθολογία του προς κάτι πλησιέστερο προς την ελληνική παράδοση: την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η Ισλανδία κάλεσε σε δημοψήφισμα για να αποφασίσει την αποπληρωμή του χρέους της. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και η Ελλάδα.
Αυτό είναι απίθανο να συμβεί ωστόσο, επειδή το κυβερνών κόμμα είναι κι αυτό δέσμιο των παλιών πελατειακών σχέσεων και του νεοφιλελευθερισμού. Η απουσία μιας κυβερνητικής αντίδρασης δίνει πιο μεγάλη διάσταση στο ρόλο της Αριστεράς, μιας από τις πιο ισχυρές στην Ευρώπη. Η Αριστερά έχει την ιστορική ευθύνη να κινητοποιήσει το κοινό των Ελλήνων ενάντια σ' αυτό το τσουνάμι της αντιδημοκρατικής ηλιθιότητας και αδικίας. Οι Έλληνες έχουν δείξει πως ξέρουν να αντιστέκονται, από την κλασική Αντιγόνη μέχρι τον αθηναϊκό Δεκέμβρη του 2008. Ήδη οι αγρότες έχουν μπλοκάρει τους δρόμους που οδηγούν στο βορρά και στη Βουλγαρία, κάνοντας τον Μπαρόζο να απειλεί με νομικά μέτρα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν και έχει προκηρυχθεί γενική απεργία προς το τέλος του τρέχοντος μήνα.
Επίσης, η Αριστερά οφείλει να κινητοποιήσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Εάν η επίθεση στους Βρετανούς ανθρακωρύχους και στα συνδικάτα τους ήταν το εμβληματικό γεγονός του πρώιμου νεοφιλελευθερισμού, η επίθεση στην Ελλάδα είναι η αρχή της δεύτερης φάσης του. Εάν πέσει η Ελλάδα, οι αγορές, αναμφίβολα, θα επιτεθούν στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και μετά στη Βρετανία, με την ευρωπαϊκή Επιτροπή, σαν άλλο Πόντιο Πιλάτο, να νίπτει τας χείρας της, παίζοντας το ρόλο ενός τραγικού χορού. Το μέλλον της δημοκρατίας και της κοινωνικής Ευρώπης βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση – οι Έλληνες πρέπει να αγωνιστούν για λογαριασμό όλων μας.

Μετάφραση Αριάδνη Αλαβάνου

Πηγή: ecoleft

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

ΝΕΟ BLOG!!!

Αρχειοθήκη ιστολογίου