Επειδή το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού δεν αναπαρήγαγε τα γνωστά ελληνοχριστιανικά ψεύδη περί της δήθεν θετικής συμβολής της Εκκλησίας κατά την Επανάσταση του ΄21 (ύψωση λαβάρου, κρυφό σχολειό κ.τ.λ.), η Εκκλησία της Ελλάδος με προεξάρχοντα τον τότε αρχιεπίσκοπο ενεργοποίησε τους μηχανισμούς της για την απόσυρσή του. Άνθρωποί της απ΄ όλες τις πολιτικές παρατάξεις άρχισαν να βγαίνουν στην τηλεόραση και να δημοσιεύουν άρθρα κατά του βιβλίου και κυρίως κατά της επί κεφαλής της συγγραφικής ομάδας, καθηγήτριας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, κ. Μαρίας Ρεπούση.
Όχι μόνον αρωγός, αλλά και πρωτοπόρος στην «ιερή» αυτή επιχείρηση στάθηκε το βυζαντινορθόδοξο κόμμα, το οποίον επί πλέον επένδυσε προεκλογικά στην μάχη αυτή εναντίον όλων των ανθελλήνων, όπως χαρακτήριζε, όσους σχετίζονταν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο με το βιβλίο,μετατρέποντας την υπόθεση σε κομματική πολιτική εκστρατεία.
Σήμερα, μία παρόμοιου τύπου επίθεση βρίσκεται στην κορύφωσή της, για ένα βιβλίο, που γράφτηκε πριν 13 χρόνια (!) και ειδικότερα εναντίον μιάς εκ των επτά συγγραφέων του, της κοινωνικής ψυχολόγου και καθηγήτριας του πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Θάλειας Δραγώνα.
«Συνωστισμός» λάσπης
Από τις πρώτες σχετικές με το βιβλίο Ιστορίας τις ΣΤ΄ Δημοτικού συζητήσεις, είχαν εμφανισθεί αρκετοί πανεπιστημιακοί ιστορικοί στα Μ.Μ.Ε., που αντέκρουσαν με επιχειρήματα τις εθνικιστικές κορώνες των ορθόδοξων βουλευτών και θεωρητικών περί κρυφών σχολειών κ.τ.λ.. Αυτό επέφερε αναστάτωση στους εκκλησιαστικούς κι εθνικιστικούς κύκλους, οι οποίοι άλλαξαν άρδην τακτική κι επικέντρωσαν την κριτική τους σε ένα απόσπασμα του βιβλίου, το οποίο -πολύ ορθώς εξ άλλου- ανέφερε, ότι το ΄22 «χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονταν στο λιμάνι» της Σμύρνης.
Όμως τα ίδια γράφει κι η Ιστορία του εθνικού ιστορικού της Ρωμιοσύνης, Κ. Παπαρρηγόπουλου (βλ. Κ. Παπαρρηγόπουλος: Ο «εγκέφαλος» της απάτης του «ελληνοχριστιανισμού»). Εκεί χρησιμοποιείται η έκφραση «εκ των συσσωρευθέντων εν τη προκυμαία», για την οποία κανείς δεν έχει διαμαρτυρηθεί τόσες δεκαετίες, που κυκλοφορεί η Ιστορία.
Ουδείς ποτέ επιτέθηκε κατά της Ιστορίας του εθνικού ιστορικού της Ρωμιοσύνης, Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, που ανέφερε, ότι οι Έλληνες συσσωρεύονταν στην προκυμαία της Σμύρνης. Αντίθετα, οι γνωστοί ελληνοχριστιανικοί εθνικιστικοί κύκλοι εκτόξευαν επί μήνες τόνους λάσπης κατά του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, που ανέφερε το ίδιο γεγονός με παρόμοια λόγια, ότι «χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονταν στο λιμάνι».
Δεδομένου, ότι όλοι οι Νεορωμιοί έχουν περάσει από το ίδιο αναχρονιστικό, προγονολατρικό, ξενοφοβικό, ελληνορθόδοξο εκπαιδευτικό σύστημα της Ρωμιοσύνης, η χριστιανική θρησκεία κι ο εθνικισμός βρίσκονται βαθειά ριζωμένοι στα μυαλά τους ανεξαρτήτως λοιπής ιδεολογίας. Όποτε λοιπόν εκστομίζονται εθνικιστικές κραυγές, πάντα έχουν θετικό αντίκτυπο και βρίσκουν ερείσματα στην εθνικιστικίζουσα Ρωμιοσύνη από τα δεξιά, έως τα αριστερά [π.χ. ονομασία Π.Γ.Δ.Μ. (βλ. Η Ρωμιοσύνη του χαλβά), παραβάσεις του F.I.R. (βλ. Οι μύθοι της εθνικής μας στρατηγικής. Συνέντευξη ναύαρχου Α. Αντωνιάδη) κ.λπ.]. Έτσι απόλυτα αναμενόμενα και φυσιολογικά για τη Ρωμιοσύνη πάρθηκε προεκλογικά η απόφαση για την απόσυρση του «κατάπτυστου» και «ανθελληνικού» αυτού βιβλίου.
Νέος στόχος
Αφού έγιναν οι εκλογές και ξεχάστηκε το θέμα, οι ίδιοι κύκλοι, ενθαρρυμένοι από τα θετικά γι΄ αυτούς αποτελέσματα με την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, ξεκίνησαν παρόμοιες επιθέσεις εναντίον ενός άλλου τώρα βιβλίου και ειδικότερα μιας εκ των συγγραφέων του, της κ. Θάλειας Δραγώνα. Πρόκειται για το βιβλίο «Τι είναι η πατρίδα μας;» Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν 13 χρόνια (το 1997)! Δεν πρόκειται ούτε για βιβλίο ιστορίας, ούτε για σχολικό εγχειρίδιο. Έχει γραφεί από επτά ειδικούς πανεπιστημιακούς, το οποίο η επιστημονική κοινότητα υποδέχτηκε ευμενώς και χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια σε πολλά πανεπιστημιακά τμήματα. Πραγματεύεται τις αντιλήψεις των εκπαιδευτικών και το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων σχετικά με την εθνική μας ταυτότητα. Πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, τους άλλους λαούς και πολιτισμούς με έμφαση την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους μετανάστες. Είναι μια επιστημονική παρουσίαση των πορισμάτων δύο ερευνών. Από τους εθνικιστικούς κύκλους στοχοποιήθηκε η κ. Θάλεια Δραγώνα με αφορμή προφανώς το διορισμό της ως ειδικής γραμματέως του Υπουργείου Παιδείας.
Και ξανά προς τη λάσπη τραβά...
Η νέα αυτή ιστορία ξεκίνησε με την κυκλοφορία στο Διαδίκτυο ενός κειμένου - κατηγορητηρίου κατά της κ. Δραγώνα, αγνώστου «πατρός», το οποίο γνώρισε μεγάλες δόξες. Πρόκειται για ένα κακοπροαίρετο και ψευδές κείμενο, μία κραυγαλέα κακοήθεια ακροδεξιών φανατικών, οι οποίοι σταχυολογώντας κείμενα από το βιβλίο τα αλλοίωσαν, τα ερμήνευσαν ως «ανθελληνικά» και ουσιαστικά ζητούν την καθιέρωση «πιστοποιητικού εθνικών φρονημάτων» αναγορεύοντας τον εαυτό τους σε κριτή των επιστημονικών απόψεων με τα δικά τους μέτρα της εθνικοφροσύνης, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Το κείμενο αυτό εδώ και μήνες έχει γίνει το λάβαρο όλων των αφελών (το λιγότερο που μπορούμε να τους προσάψουμε) εθνικιστών και υπερπατριωτών της Ρωμιοσύνης. Κυρίως ακροδεξιοί βουλευτές, αλλά και διάφοροι άλλοι ρωμιοί ξεσπαθώνουν έκτοτε κατά του βιβλίου σε δημοσιεύματα και τηλεοπτικές εμφανίσεις τους. Ο αρχηγός μάλιστα του ΛΑ.Ο.Σ. έθεσε το θέμα προς συζήτηση στο Κοινοβούλιο.
Οι πλαστογραφίες
Στο άρθρο αυτό θα ελέγξουμε τα υποτιθέμενα επίμαχα άρθρα του βιβλίου και κατά πόσον τα όσα ισχυρίζονται οι βυζαντινορθόδοξοι του ΛΑ.Ο.Σ. και η παρέα τους είναι αληθή. Ας ξεκινήσουμε την σύγκριση των παραγράφων, που δίνει το ανυπόγραφο εθνικιστικό κείμενο (θα ονομάσουμε τον συγγραφέα υποθετικά «Άγνωστο»), με τις διατυπώσεις του βιβλίου στην κάθε σελίδα που μας παραπέμπει:
1. «Η Ελληνική Εθνική Ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή έντονου εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού (σελ. 16). Κοντολογίς, κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να τα κονομήσουμε, πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων.» («Άγνωστος»).
Το κείμενο προσυπογράφεται κι από την κοινωνιολόγο της εκπαίδευσης, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Άννα Φραγκουδάκη -βλ. Ο μύθος της διατήρησης των «εθνικών» χαρακτηριστικών του ελληνικού έθνους- αλλά στοχοποιείται μόνον η κ. Δραγώνα): Στην σελίδα 16 όμως, δεν υπάρχει πουθενά το παραπάνω κείμενο. Ας δούμε τι αναφέρουν οι συγγραφείς:
«Σε ένα άλλο επίπεδο, οι αναπαραστάσεις για το έθνος δεν είναι στατικές και αλλάζουν μέσα στο χρόνο. Στην ελληνική περίπτωση πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι η “αναζήτηση” της “νεοελληνικής” ταυτότητας υπήρξε μια μακρά διαδικασία συγκρότησης επιχειρημάτων, που οδήγησε σε έναν ορισμό του “ελληνισμού” με κριτήρια ταυτόχρονα ανθρωπολογικά-φυλετικά και ιστορικά-πολιτισμικά (Βελουδής 1982, 84). Έτσι στη συγκυρία του 19ου αιώνα, που διεξαγόταν η πάλη για την οριστικοποίηση των εθνικών συνόρων σε μια εποχή επεκτατισμών, αποικιοκρατίας και των αντίστοιχων ιδεολογιών που νομιμοποιούσαν αυτές τις πολιτικές, η ελληνική εθνική ταυτότητα θεωρήθηκε ανεπαρκής και κατώτερη σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν των αρχαίων προγόνων (Σκοπετέα 1988)».
2. «Όποιος αξιολογεί τους Πολιτισμούς σε κατωτέρους και ανωτέρους είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει!» (σελ. 16). («Άγνωστος»).
Η φράση αυτή πάλι δεν υπάρχει πουθενά στην σελίδα 16. Η σχετική παράγραφος στη συγκεκριμένη σελίδα λέει:
«Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι στη σημερινή συγκυρία της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ο κυρίαρχος σε μεγάλες και ευρωπαϊκές χώρες ιδεολογικός λόγος, ο οποίος παρά τον εκμοντερνισμό και την εκλέπτυνσή του εξακολουθεί έμμεσα, δίπλα στον μαχητικό αντίλογο, να αξιολογεί τους λαούς και τους πολιτισμούς σε “ανώτερους” και “κατώτερους” και υποτιμά τις λεγόμενες νότιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή τις λεγόμενες νότιες περιοχές των βόρειων χωρών της κατατάσσοντας τους αντίστοιχους λαούς και πολιτισμούς στην “ανατολή”, τόσο με τη γεωγραφική όσο και με την πολιτική σημασία του όρου».
Αντιθέτως με τα όσα της προσάγει ο «Άγνωστος», η κ. Δραγώνα και η κ. Φραγκουδάκη διαφωνούν με την στάση των βορειοευρωπαίων απέναντι στους νότιους, με το να μας αποκαλούν «ανατολίτες» (εδώ που τα λέμε δεν έχουν καθόλου άδικο). Όσο για τις διατυπώσεις τους, δεν υπάρχει τίποτα το παράλογο σύμφωνα με τα όσα μας λέει ο «Άγνωστος».
3. «Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει (δηλαδή είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει) με όποιον θεωρεί ανεπιθύμητους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες» (σελ. 20). («Άγνωστος»).
Κι εδώ πάλι τα ίδια, δηλαδή λάσπη. Πουθενά δεν αναφέρουν η κ. Δραγώνα και η κ. Φραγκουδάκη κάτι τέτοιο. Στην παράγραφο στην σελίδα 20 λένε χαρακτηριστικά:
«Στη συνέχεια η Νέλλη Ασκούνη αναλύει το λόγο των εκπαιδευτικών, σε δύο ανοιχτές ερωτήσεις του ερωτηματολογίου, όπου από το μεγαλύτερο ποσοστό των απαντήσεων προβάλλουν “δύο αντιθετικές μορφές του εθνικού άλλου”, οι ισχυροί και επίφοβοι Ευρωπαίοι και οι ανεπιθύμητοι μετανάστες και πρόσφυγες».
4. «Εξ ίσου ρατσιστής είναι και όποιος αποσιωπά την σημασία, την τεράστια δύναμη, την έκταση και το κύρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Επίσης, όποιος αρνείται τις τουρκικές επιρροές στον Νεοελληνικό μας Πολιτισμό» (σελ. 81). («Άγνωστος»).
Το κείμενο χωρίς κανένα τέτοιο χαρακτηρισμό, λέει:
«Αυτή η στρατηγική (σ.σ. της άρνησης) είναι ιδιαίτερα προφανής στις αποσιωπήσεις και παραλήψεις ιστορικών γεγονότων, που εντοπίζονται στα σχολικά εγχειρίδια. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αποσιώπηση της σημασίας, της τεράστιας δύναμης, της έκτασης και του κύρους της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αντίστοιχη είναι και η πλήρης απουσία οποιασδήποτε μνείας στον πολιτισμό, τα γράμματα και τις τέχνες της οθωμανικής αυτοκρατορίας-και του τουρκικού κράτους από το 1908 και ύστερα»… Αντίστοιχη άρνηση επικρατεί στον ισχυρισμό των μελών του δείγματος ότι “ούτε η τουρκική, ούτε η μεσανατολική, ούτε η βαλκανική κουλτούρα, έχουν επιδράσει στη διαμόρφωση των σύγχρονων Ελλήνων και του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού”».
5. (Ρατσιστής είναι) «κι όποιος ισχυρίζεται, ότι ο τουρκικός πολιτισμός έχει επιδράσει αρνητικά στους Έλληνες!» (σελ. 82). («Άγνωστος»).
Παραποίηση των φράσεών της κι εδώ. Η κ. Δραγώνα μας μεταφέρει την απάντηση των εκπαιδευτικών σε ερώτημά της αν έχει επιδράσει ο τουρκικός πολιτισμός στην χώρα μας:
«Παραμένει ωστόσο το ερώτημα κατά πόσο η άρνηση, στην οποία καταφεύγουν οι εκπαιδευτικοί είναι πράγματι αποτελεσματική, διότι όταν τους τέθηκε άλλη ερώτηση, “με ποιο τρόπο κατά τη γνώμη (τους) έχει επιδράσει ο τουρκικός πολιτισμός επί του ελληνικού”, η απάντησή τους στη συντριπτική πλειοψηφία ήταν, ότι “έχει επιδράσει αρνητικά”». (Θ. Δραγώνα).
6. «Ένδειξη ρατσισμού και στείρου εθνοκεντρισμού είναι και ο ισχυρισμός, ότι οι Έλληνες ήσαν πάντα οι αδικημένοι της Ιστορίας (σελ. 84) κι ότι για τις ήττες και τις καταστροφές που υπεστήκαμε, φταίνε πάντα οι Μεγάλες Δυνάμεις». («Άγνωστος»).
Στη σελίδα 84 η κ. Δραγώνα διαπιστώνει πολύ ορθά:
«Στα σχολικά εγχειρίδια είναι συχνή η έμμεση ή άμεση αναφορά της καλύτερης τύχης για την οποία ήταν προορισμένος ο ελληνικός λαός. Οι Έλληνες, σύμφωνα με τα βιβλία ιστορίας και γλώσσας, συστηματικά εμφανίζονται αδικημένοι σε σημαντικές γι΄ αυτούς ιστορικές στιγμές. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις φέρονται να έχουν πάντα λειτουργήσει με βάση ίδια πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά συμφέροντα».
Όπως τα σκυλιά κουκουλώνουν τις ακαθαρσίες τους, έτσι κι εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα για τα εγκλήματα του νεοελληνικού στρατού, που έγιναν κατά την απόβαση στην Μικρά Ασία το 1919 πριν απ΄ την Μικρασιατική καταστροφή, ή για την γενοκτονία των 10.000 Τούρκων αμάχων της Τριπολιτσάς απ΄ τα «παλικάρια» του ήρωα της ανασυσταμένης Ρωμιοσύνης, Θ. Κολοκοτρώνη, για τα εγκλήματα των υπερπατριωτών μας στην Μακεδονία κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα έναντι των αλλοφύλων (βλ. ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Μακεδονικός Αγώνας: Από το μύθο... στην Ιστορία), για την γενοκτονία των Τσάμηδων στην Ήπειρο κ.ά… Για εμάς τους καλούς Νεοέλληνες… αυτά δεν έγιναν ποτέ…
7. «Κλασική ένδειξη ρατσισμού είναι και η γνωστή ρήση: «Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί τρώγανε βελανίδια! (σελ. 85). Ψιλορατσισμός είναι επίσης το να ισχυρίζεσαι πως είμαστε οι συνεχιστές του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού». («Άγνωστος»).
Η ψευτοπερήφανη φράση με τα βελανίδια και τους παρθενώνες συχνά χρησιμοποιείται σ΄ εθνικιστικούς -και όχι μόνον- κύκλους. Φυσικά κανείς τους δεν μπορεί να δει την παραπαίουσα Ρωμιοσύνη, να σέρνεται σαν σκουλήκι στο βούρκο, απ΄ την ημέρα της δημιουργίας της έως και σήμερα, ως ο περίγελως του πολιτισμένου κόσμου... (βλ. Τελευταίοι σε όλα! Νεορωμιοί - νεοέλληνες: Περίγελως του πολιτισμένου κόσμου.) Στην σελίδα 85 η κ. Δραγώνα αναφέρει γι΄ αυτήν τη φράση:
«Χαρακτηριστικές είναι και οι απαντήσεις εκπαιδευτικών στην ανοιχτή ερώτηση που ακολουθεί το κείμενο το σχετικό με τους κινδύνους που απειλούν την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση […] Άλλος εκπαιδευτικός επαναλαμβάνει αυτάρεσκα τη γνωστή ρήση πολιτικού προσώπου, που φαίνεται άγγιξε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού : “…όσο για τον πολιτισμό μας, όταν αυτοί τρώγανε βελανίδια, εμείς φτιάχναμε παρθενώνες”».
8. «Κατά την κ. Θάλεια Δραγώνα, εθνικιστικές τάσεις κρύβει και η επιθυμία να διδάσκεται στην μέση εκπαίδευση η αρχαία Ελληνική Γλώσσα» (σελ. 86). («Άγνωστος»).
Στο βιβλίο αναφέρεται:
«Τα μέλη του δείγματος ταυτίζονται με το εξιδανικευμένο παρελθόν, το οποίο στη συνείδησή τους μεγαλοποιείται και εξυψώνεται. Έτσι ένα ιδιαίτερο ποσοστό δηλώνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ότι “εν όψει της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θα πρέπει να καλλιεργείται, ήδη από το δημοτικό, η γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας”, κι ακόμη ότι με “με στόχο τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ευρώπη, θα έπρεπε πρωτίστως να διδάσκεται η αρχαία ελληνική γραμματεία στο πρωτότυπο”, ενώ χαμηλότερα απ΄ όλα ιεραρχείται η διδασκαλία “της ιστορίας του νεοελληνικού κράτους και του νεοελληνικού λαϊκού πολιτισμού”».
«Τη Ρωμιοσύνη μήν την κλαι-αι-αι-αι-αι-αι-αις.
Εκεί που πάει να σκύψει,
Νάτη πετιέται, νάτη, νάτη, νάτη πετιέται...»
Μίκης Θεοδωράκης: Πέρασε από τους Λαμπράκηδες, από βουλευτής της Ε.Δ.Α., του Κ.Κ.Ε., της Ν.Δ., ακόμα και υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη διατέλεσε. Έχει χαρακτηρισθεί ως ανεμοδούρας. Μάλλον όχι και τόσο επιτυχημένος χαρακτηρισμός, γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης μπορεί να γύριζε ως ανεμοδούρα από κόμμα σε κόμμα, πάντα όμως ήταν απόλυτα σταθερός στη Ρωμιοσύνη και στο Χριστιανισμό, για τους οποίους έχει γράψει αρκετά έργα.
Στις δύσκολες ώρες της ζωής του, τότε που -νέος ακόμα- αγωνιζόταν για την Αριστερά, είχε πάντοτε -κατά δήλωση του ίδιου- στην τσέπη του τη Βίβλο. Πρόσφατα δήλωσε πως, «ακόμη και ο Βελουχιώτης έβαζε στη σειρά τους αγωνιστές και έμπαιναν στα χωριά με την ελληνική σημαία και αφού τους μιλούσε για τον αγώνα, τους καλούσε όλους να μπουν μέσα στην Εκκλησία. Και μπροστά σε όλους τους κατοίκους του χωριού και τους αντάρτες, παρακαλούσε τον παπά να ευλογήσει τη σημαία και τον αγώνα τους. Αυτοί ήταν επαναστάτες.» (Βλ. Η σχιζοφρένεια της Αριστερορωμιοσύνης).
Τότε που ο πρώην αρχιεπίσκοπος είχε ξεκινήσει την προπαγάνδα κατά του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, βρήκε αρωγό του τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος είπε στα Μ.Μ.Ε., ότι «όταν μιλάς για τον αρχηγό της Εκκλησίας, πρέπει πρώτα να πλένεις το στόμα σου.»
Πρόσφατα συμπαραστάθηκε στο ΛΑ.Ο.Σ. ξεσπαθώνοντας κατά της κ. Δραγώνα με ένα κείμενό του, που αποτέλεσε το διαδικτυακό «ευαγγέλιο» του αντιδραγώνειου αγώνα των εθνικιστών όλων των παρατάξεων.
9.«Ενώ το να μιλάμε για απόλυτη ομοιογένεια του πληθυσμού της Ελλάδος και να αποσιωπούμε την ύπαρξη χιλιάδων Εβραίων στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις επί 450 χρόνια είναι καθαρός ρατσισμός!» (σελ. 95). («Άγνωστος»).
Το κείμενο αναφέρει:
«Αυτή η φαντασίωση της ομοιογενούς κοινότητας προβάλλεται τόσο στα σχολικά βιβλία όσο και στο λόγο των εκπαιδευτικών… Πολύ χαρακτηριστική της έμμεσης κατασκευής της απόλυτης ομοιογένειας του πληθυσμού είναι και η πλήρης αποσιώπηση για ολόκληρη την ιστορία από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα της ύπαρξης Ελλήνων Εβραίων, όπως και κάθε άλλης αλλόθρησκης ομάδας, με εξαίρεση την αναφορά στους Βενετούς, όπου μνημονεύεται πολύ θετικά η αφομοίωσή τους από τους Έλληνες…».
10.«Ρατσιστικό είναι και το να ανησυχούμε για την ύπαρξη πολλών ξένων μεταναστών στην χώρα μας, ή το να λέμε, ότι “σε λίγο θα ψάχνουμε να βρούμε Έλληνα στην Ελλάδα”, ή ότι “πρέπει να κρατήσουμε την εθνική μας ομοιογένεια και να μην διαβρωθούμε εθνολογικά”!» (σελ. 97). («Άγνωστος»).
Πάλι εδώ οι συγγραφείς μεταφέρουν την άποψη των εκπαιδευτικών της χώρας μας:«Ο φόβος των εκπαιδευτικών είναι πολύ χαρακτηριστικός ως προς την αλλοίωση της ομοιογένειας που θεωρούν, ότι θα επιφέρει η μετανάστευση: “Συνεχίζοντας με τον ίδιο ρυθμό, σε λίγο θα ψάχνουμε να βρούμε Έλληνα στην Ελλάδα”, “η εγκατάσταση των ξένων στην Ελλάδα αλλοιώνει την ομοιογένεια του πληθυσμού της”, “πρέπει ως χώρα να κρατήσουμε την ομοιογένειά μας και να μη διαβρωθούμε εθνολογικά”».
Εδώ η κ. Δραγώνα διαπιστώνει τον φόβο των εκπαιδευτικών και της ανιστόρητης κοινωνίας μας, να μην αλλοιωθεί το ήδη αλλοιωμένο «ομόαιμον» της εθνικιστικής Ρωμιοσύνης. Οι εθνικιστικοί κύκλοι, ως γνωστόν, ισχυρίζονται, ότι οι Βλάχοι, οι Καραγκούνηδες, οι Αρβανίτες, οι Σουλιώτες, οι Σαρακατσαναίοι και οι λοιποί βυζαντινοί πληθυσμοί των Βαλκανίων, που απαρτίζουν τον πληθυσμό της χώρας μας, είναι κατ΄ ευθείαν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων… Ήμαρτον!
11. «Εξ ίσου ρατσιστικό είναι το να λέμε, ότι το κέντρο της Αθήνας αλβανοκρατείται, ή ότι “οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές”!» (σελ. 98). («Άγνωστος»).
Στο κείμενο πουθενά δεν υπονοεί, ότι είναι ρατσιστικό αυτό:
«Η αύξηση των κρουσμάτων βίας, εγκληματικότητας και παραπτωματικότητας αποτελεί σύνηθες μοτίβο και στις απαντήσεις στην ανοιχτή ερώτηση: “Πράξεις βίας και κλοπής και το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Είναι καιρός να ληφθούν δραστικά μέτρα. Το κέντρο της Αθήνας αλβανοκρατείται».
12. «Το ίδιο συμβαίνει κατά την κ. Δραγώνα, αν τολμήσουμε να πούμε πως με την είσοδο των ξένων μεταναστών στην Ελλάδα αυξάνεται η εγκληματικότητα και η ανεργία των Ελλήνων!» (σελ. 99). («Άγνωστος»).
Ο «Άγνωστος» εδώ παρουσιάζεται ως καταπιεσμένος πατριώτης λέγοντας «αν τολμήσουμε», υπονοώντας ενδεχόμενο εκφοβισμό και λογοκρισία στην αντίθετη άποψη. Καμία σχέση με τα όσα γράφει η κ. Δραγώνα:
«Η γραμμική σχέση μεταξύ της εισόδου των νόμιμων ή παράνομων μεταναστών στη χώρα και της αύξησης της εγκληματικότητας ή της μείωσης των θέσεων εργασίας, που σε άλλη περίπτωση θα έμεναν σε ντόπια χέρια, δεν έχει εμπειρικά αποδειχθεί ή αντίστοιχα απορριφθεί, ούτε στην ελληνική ούτε σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνία. Πρόκειται για πεποιθήσεις, οι οποίες δεν στηρίζονται σε στοιχεία. Πρόσφατη ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας αποκαλύπτει, ότι η επίδραση των μεταναστών στις αμοιβές και τα εισοδήματα των ντόπιων εργατών, καθώς και στο βαθμό της συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό ή το βαθμό της ανεργίας είναι ιδιαίτερα μικρή και σε μερικές περιπτώσεις αντίστροφης κατεύθυνσης (Borjas 1994, Friedberg και Hunt 1995). Άρα δηλώσεις όπως “με την είσοδο στην Ελλάδα ξένων από φτωχότερες χώρες αυξάνεται η εγκληματικότητα ή χάνονται θέσεις εργασίας για τους Έλληνες” δεν φέρουν καμμία αποδεικτική αξία. Ωστόσο, τέτοιες δηλώσεις διαθέτουν ψυχολογική και κοινωνική εγκυρότητα, διότι αντικατοπτρίζουν τη φύση των διομαδικών σχέσεων στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή».
13.«Στη σελίδα 105, η αυριανή βουλευτίνα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μας προειδοποιεί, ότι ο εθνικισμός εύκολα μπορεί να γλιστρήσει στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό και στην μισαλλοδοξία.» («Άγνωστος»).
Εδώ πολύ ορθά διαπιστώνει η κ. Δραγώνα, κάτι που έχει επανειλλημένως διατυπώσει και η «Ελεύθερη Έρευνα»:
«Και έτσι μέσα από αρχαϊκούς ψυχολογικούς μηχανισμούς, ο εθνικισμός φθάνει στο σημείο να αλλοιωθεί ως προς την πολιτική του διάσταση και να μετατραπεί σε ανάγκη αναγνώρισης μιας υποτιθέμενης εθνικής ομοιογένειας, ώσπου τελικά να γλιστρήσει στην ξενοφοβία, το ρατσισμό, ή άλλοτε και στην εθνική μισαλλοδοξία».
Εθνικό-φρενη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας κατά της κ. Δραγώνα, μία απ΄ τις πολλές, που γίνονται τα τελευταία χρόνια στην Ρωμιοσύνη. Η μεθοδολογία αυτή του ΛΑ.Ο.Σ. θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Γκεμπελισμός, δηλαδή σαν την προπαγάνδα, που χρησιμοποιούσε ο υπουργός «Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας» του Γ΄ Ράιχ, Γιόζεφ Γκαίμπελς, για να ανέλθει το ναζιστικό καθεστώς στην εξουσία...
Το βιβλίο "Τι είν΄ η πατρίδα μας"; Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση μέσα από ιστορικά και πολιτισμικά γεγονότα, που χαρακτηρίζουν την πορεία της χώρα μας, ξεσκεπάζει τους άρρωστους μύθους του ελληνοχριστιανισμού, του εθνικισμού και της καπηλείας του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος, απ΄ το Ρωμαίικο τριτοκοσμικό κράτος μας, που δημιουργήθηκε με την επανάσταση του 1821.
Αυτό ήταν φυσικό να πυροδοτήσει τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία των απανταχού εγχώριων εθνικιστών. Με το προπαγανδιστικό κείμενο του «Αγνώστου» και το ΛΑ.Ο.Σ. εμπροσθοφυλακή, επιτέθηκαν με άφθονη λάσπη επιλεκτικά κατά της καθηγήτριας κ. Θάλειας Δραγώνα, για το «εθνικώς» επιλήψιμο αυτό βιβλίο. Μάλιστα έφθασαν να κάνουν πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας, για την δήθεν ανθελληνικότητα της συγγραφέως…
Σίγουρα αναμένονται πολλά ακόμα ευτράπελα να δούμε και ν΄ ακούσουμε, στη χώρα του Θεάτρου Σκιών… στην χώρα του Καραγκιόζη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου