Το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Χ.Μ.Εντσενσμπέργκερ ΄΄Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας΄΄ γραμμένο πριν από 36 χρόνια, το αφιερώνω σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο αναρχισμός μπορεί να ταυτίζεται με τα life style πανηγυράκια της βίας και της άσκοπης καταστροφικής μανίας.
΄΄Αλλά την τίμια στάση τους δεν τη ζημίωσε αυτή η νικημένη και γερασμένη επανάσταση. Ο ισπανικός αναρχισμός, για τον οποίο αυτοί οι άντρες και οι γυναίκες αγωνίστηκαν σε όλη τους τη ζωή, δεν υπήρξε ποτέ μια σέχτα στο περιθώριο της κοινωνίας, μια μόδα της διανόησης, ένα αστικό παιχνίδι με τη φωτιά. Ήταν ένα προλεταριακό μαζικό κίνημα. Έχει πολύ λίγο να κάνει, απ’ ό,τι αφήνουν να εννοηθεί μανιφέστα και συνθήματα, με το νέο-αναρχισμό σημερινών φοιτητικών ομάδων. Αυτοί οι ογδοντάρηδες βλέπουν με ανάμικτα αισθήματα την αναγέννηση των ιδεών τους στον παρισινό Μάη και αλλού. Σχεδόν όλοι δούλεψαν με τα χέρια τους. Πολλοί απ΄αυτούς πηγαίνουν ακόμη και σήμερα κάθε μέρα στο γιαπί και στο εργοστάσιο. Περισσότερο όμως δουλεύουν σε μικρές μονάδες. Με μια αρκετή δόση περηφάνιας διαπιστώνουν πως δεν εξαρτώνται από κανέναν, ότι κερδίζουν ακόμα μόνοι τους το ψωμί τους. Κάθε ένας απ΄ αυτούς είναι ειδικός στο επάγγελμά του. Τα συνθήματα για την κοινωνία των διακοπών, οι ουτοπίες της τεμπελιάς τους είναι ξένες. Στα μικρά τους διαμερίσματα δεν υπάρχει τίποτα περιττό. Κατανάλωση και φετιχισμός των ειδών τους είναι άγνωστα. Μόνο η αξία χρήσης μετρά. Ζουν σε μια στενότητα που δεν τους καταπιέζει. Σιωπηλά, χωρίς πολεμική, αγνοούν τις νόρμες της κατανάλωσης.
Η σχέση των νεότερων με την κουλτούρα τους είναι εντελώς σκοτεινή. Την κοροϊδία των καταστασιακών για ό,τι μυρίζει ΄΄παιδεία΄΄ δεν την καταλαβαίνουν. Γι’αυτούς τους παλιούς εργάτες, η κουλτούρα είναι κάτι καλό. Αυτό δεν είναι παράξενο, γιατί τη γνώση του αλφάβητου την πλήρωσαν με ιδρώτα και αίμα. Στα μικρά τους σκοτεινά δωμάτια δεν υπάρχουν τηλεοράσεις αλλά βιβλία . Να πετάξουν τέχνη και επιστήμη από το παράθυρο, ακόμα κι αν έχουν αστική προέλευση, δεν το διανοούνται ούτε στο όνειρό τους. Τον αναλφαβητισμό ενός συναφιού, που η συνείδησή του καθορίζεται από κόμικς και μουσική ροκ, τον βλέπουν χωρίς κατανόηση. Τη σεξουαλική απελευθέρωση, που παίρνει κατά γράμμα παμπάλαια αναρχικά θεωρήματα, την προσπερνούν σιωπηλά.
Αυτοί οι επαναστάτες από μια άλλη εποχή έχουν γεράσει αλλά δεν φαίνονται κουρασμένοι. Δεν ξέρουν τι είναι επιπολαιότητα. Η ηθική τους είναι βουβή, αλλά δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Δεν καταλαβαίνουν πια τον κόσμο. Η βία τους είναι γνωστή, την ευχαρίστηση στη βία τη βλέπουν με υποψία. Είναι μόνοι και καχύποπτοι. Μόλις όμως περάσεις το κατώφλι που μας χωρίζει απ’ αυτούς, το κατώφλι της εξορίας, ανοίγει αμέσως ένας κόσμος έτοιμος για βοήθεια, φιλοξενία και αλληλεγγύη. Όποιος τους γνωρίζει, θαυμάζει πόσο διαυγείς, πόσο λίγο πικραμένοι είναι. Πολύ λιγότερο από τους νεαρούς επισκέπτες τους. Δεν είναι μελαγχολικοί. Η ευγένειά τους είναι προλεταριακή. Η αξιοπρέπειά τους, ανθρώπων που δεν παραδόθηκαν ποτέ. Δεν χρωστούν ευγνωμοσύνη σε κανέναν. Κανένας δεν τους προώθησε. Δεν πήραν τίποτε, δεν ξεκοκάλισαν υποτροφίες. Η καλόπεραση δεν τους ενδιαφέρει. Δεν αγοράζονται. Η συνείδησή τους είναι εντάξει. Δεν είναι τίποτα τσακισμένοι τύποι. Η φυσική τους κατάσταση είναι άριστη. Δεν έχουν τρελαθεί, δεν είναι νευρωτικοί, δε χρειάζονται ναρκωτικά. Δε μοιρολογούν. Δεν μετανιώνουν. Οι ήττες τους δεν τους απογοήτευσαν. Ξέρουν ότι έκαναν λάθη, αλλά δεν παίρνουν τίποτα πίσω. Οι παλιοί άντρες της επανάστασης είναι δυνατότεροι απ’ όλα όσα ήρθαν μετά απ’ αυτούς΄΄.
Για την αντιγραφή Αίσωπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου