Ποιήματα

ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΑ ΑΓΑΠΗ Απαλή σαν την αγάπη μουντζούρα γίνεται σαν βρέχει Φαρμάκι στην γλώσσα σου αφήνει μια ανεξίτηλη γεύση Αγάπη υποβόσκει, στην γωνία μπρος σου εμφανίζεται Παλιό ρούχο κολλημένο πάνω σου που κάθε μέρα σχίζεται Τα χείλη όταν σφραγίζεις αναδύονται οι αναμνήσεις Στην θύμηση της παλιάς αγάπης σου τον θάνατο εξευμενίζεις……	ΚΑΗΜΕΝΗ …………. Το σώμα σου φθαρμένο απ’ του χρόνου την σκαπάνη Παραπεταμένο στο άπειρο της νιότης το μυαλό Των χρόνων σου η φύρα αναφάνηκε, σε χτυπά Αμείλικτα, γελώντας απαντάς με σαρκασμό Το χαμόγελο σου μίσος για ανθρώπους που αγαπάς Γύρω σου κοιτάς τον χρόνο να χλευάζει, αναρωτιέσαι Που είναι αυτοί που συνίθιζαν να σ’ αγαπούν; Αλλάξαν τις συνήθειες τους τώρα, τα χρόνια πέρασαν Αγαπούν αλλού!
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Ύστερα απ’ την τελευταία αναλαμπή τους φύλλα στροβιλίζονται το χάραμα Οι μεγαλόσχημες χαίτες φύγανε με το καλοκαίρι, ενθύμιο ανεμελιάς ελευθερίας έλαβε τέλος με το πρωτοβρόχι Οι πανηγύρεις πέσανε στην δύνη του επερχόμενου Χειμώνα Ο άνεμος μανιωδώς ξεσκονίζει υπολείμματα Καλοκαιριού Χάνεται όπως εμφανίστηκε σαν κλέφτης…………	ΓΟΡΓΟΝΑ Αν δεν αγαπάς τον άνθρωπο τον εαυτό σου τον μισείς Από βραδύς, το βλέμμα σου πλανάται ανοιχτά στον μαύρο θόλο Στα μάτια μιας γυναίκας αγαπάς τον κόσμο όλο Λατρεύεις την στιγμή που η ορμή μετουσιώθηκε στα σκέλια μιας γυναίκας στην θεία της μορφή, τα κερένια ακροδάχτυλα της αγγίζουνε λουλούδια πέταλα ιδρωμένα από το θερμό της χάδι. Μελωδία οι φωνές, γοργόνας ιαχές σαν ξεστράτισε από την θάλασσα μοιρολογάει………….
ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΣ Xυμένα ολόγυρα χαδεύοντας τις πλάτες μας το αεράκι Xάραζε το σκοτάδι αφήνοντας μια λιγνή λευκότη Όπως το νύxι πάνω στο μάρμαρο Αιώνια λόγια προφητών θεόπνευστα, πέρα απ’ τα βουνά Ανασκαλεύουν το παρόν βολιδοσκοπούν το μέλλον Σκοτάδι λουσμένο απ’ τα επίμονα χρυσά δάκτυλα της πόλης	ΤΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ Έρωτες που διαρκούν όσο ένα ποτό Στην αγκαλιά μιας άγνωστης ερωμένης Εξομολόγηση με αφορμή να την χαδέψω Βλέμμα που βαθαίνει στο ημίφως, όλα αιωρούνται γύρω….
ΞΕΡΑΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ Ανοιχτό το μυαλό φυλλορροεί σαν τα δέντρα το Φθινόπωρο σκορπίζει φύλα θρύψαλα στις πέτρινες πλάκες  Ξεραμένη κατάχάμα η σοφία της ζωής απαξιώνοντας ανθρώπων σκέψεις Στο πρωτοβρόχι λάσπες καμωμένες Εξομολογήσεις για πράγματα που έγιναν Ή γι’ αυτά που παραλείψαμε, φαιδρό ρούχο της ματαιοδοξίας που φορέσαμε την ζωή μας φοβηθήκαμε Φύλα πεταμένα εικόνες μιας ζωής θρυμματισμένης Εκ’ της τέφρας αναγεννημένης , στην θέα της ξερής σωρού στέκεις ανάβοντας κερί στην μνήμη των ημερών που πέρασαν, ελπίζεις στον ερχομό της Άνοιξης να ανθίσουν νέες σκέψεις!	ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΙ ΦΤΩΧΟΙ Κοιτάζοντας ψηλά από μια γειτονιά προσφυγική Στον ορίζοντα δραπέτευα ξεφεύγοντας απ’ την αδιακρισία Κοιτώντας χαμηλά βλέμματα παραπονεμένα σπίτια μεταλλαγμένα Πρόσωπα προβλέψιμα με τα πάθη τους δεν συμφιλιώθηκαν Δεν διασκεδάζουν με τα λάθη τους το ανέφικτο δεν κυνηγούν Καταβεβλημένοι απ’ τον πειθαναγκασμό του χρόνου σκυμμένοι στέκουν Γέροι ράθυμα καπνίζουν τον γιο τους να υποδεχτούν αργά το βράδυ Αποδέκτες μιας επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας να γίνουν..
ΕΛΑΦΙ Δαμάζοντας έναν έρποντα εγωισμό γιορτάζω Την αδελφή θαυμάζω, κορυφαία οδηγό σέρνει τον κύκλο των συντρόφων, θαρραλέα σε ανείπωτη έκσταση παρασύρει γύρω της. Περήφανο ελάφι ροδοπέταλα ανάμεσα στο βήμα της πετούν Ένα σκοπό λυπητερό ξεραμένο φύλλο με το χέρι ορθωμένο σείει Σαν τον άνεμο από κάθε συννεφιά διαλύοντας … M. Κιαγιάς	ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Έρωτες με το πέρασμα του χρόνου παραγράφονται; Παλιά αγάπη που έζησα μια μέρα ή μια ζωή ξεχασμένη φυλαγμένη σε κάποια άκρη του μυαλού στοιβαγμένη Στα έγκατα της ύπαρξης φλεγόμενο ρυάκι που αποτεφρώνει Αισθήματα διλήμματα πάθη ενοχές απενοχοποιεί Οι προσδοκίες αλλάζουν πρόσωπο στης ζωής μας το καμίνι…