Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΉ ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΤΗΣ
14 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τους χώρους εργασίας των δημοτικών υπαλλήλων. Κατατρώει τα σωθικά τους, τους δυναστεύει, καθορίζει την συμπεριφορά τους, ρυθμίζει τις μεταξύ τους σχέσεις, και το όνομα αυτού: Μιζέρια.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ασθένειας: Συνεχής γκρίνια, αλληλοϋπονόμευση, αντιπαλότητα μεταξύ υπαλλήλων διαφορετικών διευθύνσεων, φατριαστική διάθεση, συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους του υπό στενού εννοία δημόσιου τομέα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, δουλικότητα προς την εκάστοτε διοίκηση, καιροσκοπισμός, μωροφιλοδοξίες .
H εν λόγω ασθένεια είναι βέβαια γνωστή στον ευρύτερο κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων, όχι ότι στον ιδιωτικό τομέα σκάνε από υγεία, το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά εκεί έχουμε άλλου τύπου ασθένειες που οφείλονται στους ξέφρενους ρυθμούς εργασίας, στο άγχος της απόλυσης κλπ. Στους δημοτικούς υπαλλήλους όμως, η γνωστή δημοσιοϋπαλληλική μιζέρια, προσλαμβάνει νέα, ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία χρήζουν ενδελεχούς εξέτασης.
Α) Σύμπλεγμα κατωτερότητας. Έχετε προσέξει ότι στις κοινωνικές του συναναστροφές ένας δημοτικός υπάλληλος, όταν ερωτηθεί για το επάγγελμά του, απαντά ότι είναι δημόσιος υπάλληλος; Ή όταν καλείται να συμπληρώσει ένα έντυπο με τα προσωπικά του στοιχεία, απαντώντας πάλι στην σχετική ερώτηση θα σημειώσει: Δημ. Υπάλληλος; Τι σημαίνει αυτό το δημ; Είναι η απόπειρά του να αποκρύψει την πραγματική του ιδιότητα του δημοτικού υπαλλήλου, και να ενταχθεί στην περισσότερο αποδεκτή (που λέει ο λόγος, τρομάρα του) κοινωνικά κατηγορία του δημοσίου υπαλλήλου. Επίσης δεν χρειάζεται και μεγάλος κόπος για να διαπιστώσει κανείς την δουλικότητα με την οποία συμπεριφέρεται η πλειοψηφία των δημοτικών υπαλλήλων στις υπηρεσιακές της επαφές με υπαλλήλους του δημόσιου τομέα, ιδίως με εκείνους από την περιφέρεια, τα υπουργεία, και άλλους φορείς και οργανισμούς του Δημοσίου. Γιατί συμβαίνουν αυτά; H συνέχεια στο επόμενο
Αίσωπε είσαι υπερβολικός, όσον αφορά στους δημοτικούς υπαλλήλους! Νομίζω η μιζέρια είναι χαρακτηριστικό που δε σχετίζεται με την επαγγελματική δραστηριότητα (μόνο). Μίζερους βλέπεις παντού. Δημοτικοί υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες κ.ο.κ.
Ο βασικός λόγος που εξηγεί το αίσθημα κατωτερότητας και την χαμηλή επαγγελματική αυτοεκτίμηση των δημοτικών υπαλλήλων, θα πρέπει να αναζητηθεί στην αντίληψη που έχει διαμορφωθεί στο κοινωνικό σώμα σχετικά με την ποιότητα του ΄΄έμψυχου υλικού΄΄ που στελεχώνει τις δημοτικές υπηρεσίες. Επειδή λοιπόν στη συνείδηση των πολιτών η σπουδαιότερη υπηρεσία που διαχρονικά παρέχεται από τους δήμους είναι αυτή της αποκομιδής των απορριμμάτων, οι δημοτικοί υπάλληλοι ταυτίζονταν παραδοσιακά στα μάτια τους με τους σκουπιδιάρηδες. Χαρακτηριστική είναι και η αντίδραση πολλών στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, που όταν παρουσιαζόταν η ευκαιρία να μπουν σε κάποιο δήμο, αντιδρούσαν με την φράση : ΄΄ δεν είσαι καλά που θα πάω να γίνω σκουπιδιάρης΄΄. Αυτά βέβαια συνέβαιναν σε μια εποχή που αφενός οι δήμοι είχαν ανάγκη από προσωπικό και αφετέρου υπήρχαν και άλλες εναλλακτικές λύσεις στην εξεύρεση εργασιών, οπότε και η κατάληψη μιάς θέσης δημοτικού υπαλλήλου δεν ήταν και πολύ ψηλά στη ζήτηση των ενδιαφερομένων. Αυτή η κατάσταση βέβαια τα τελευταία χρόνια έχει ανατραπεί, με συνέπεια για μια θέση, ακόμη και αν πρόκειται για θέση εργάτη καθαριότητας ή κηπουρού, να εμφανίζεται πληθώρα υποψηφίων. Όμως κατά βάθος αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να αναβαθμιστεί και ο κλάδος στην συνείδηση της κοινωνίας. Σ’ αυτό έχουν συμβάλει καθοριστικά δυό πρόσθετοι λόγοι που έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την εξήγηση πολλών άλλων φαινομένων που παρατηρούνται στον κλάδο: α)Η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων όλων των κατηγοριών που μπήκαν στους δήμους, προσλήφθηκαν με μέσον, και στην πορεία μονιμοποιήθηκαν με νομοθετικές ρυθμίσεις και β) εξ αυτού του λόγου είχαν και έχουν ισχυρούς δεσμούς εξάρτησης –που διαρκούν καταπώς φαίνεται για μια ζωή- από εκείνες τις διοικήσεις και τις αντίστοιχες δημοτικές-κομματικές παρατάξεις που τους ευνόησαν. Οι προσλήψεις των πρόσφατων χρόνων μέσω ΑΣΕΠ, δεν αρκούν για να ανατρέψουν την προηγούμενη εικόνα. Οι προαναφερθέντες δεσμοί εξάρτησης, είχαν και μια σοβαρότατη συνέπεια στην νοοτροπία των δημοτικών υπαλλήλων, στην οποία θα πρέπει να αφιερώσουμε λίγο περισσότερο χρόνο. Επειδή μπήκαν με τον τρόπο που μπήκαν μέσα στους δήμους, παγιώθηκε μέσα τους μια αντίληψη που χοντρικά είναι η εξής: << αφού μπήκα με μέσον, δηλαδή δια της πλαγίας οδού, όλα σε αυτή τη ζωή, και ειδικότερα όλα όσα αφορούν την εργασιακή μου κατάσταση και εξέλιξη, θα πρέπει να γίνονται με την ένταξη και την πρόσδεσή μου σε μια κομματική κλίκα ή φατρία, η οποία σε αντάλλαγμα της αφοσίωσής μου σε αυτήν, θα με προστατεύει και θα προωθεί τις προσωπικές μου επιδιώξεις και συμφέροντα>>.
Διάλειμμα για πατατάκια, τσιπς, σάμαλι και επανερχόμαστε.
Φίλε Αίσωπε επιμένω. Αυτά είναι χαρακτηριστικά του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο των δημοτικών υπαλλήλων. Απλά θα σου πω για το έμψυχο δυναμικό που λες. Πάρε παράδειγμα την ελληνική πολιτική σκηνή. Κυριαρχείται από ανίκανους άντε και μέτριους. Και όσοι είναι πιο έξυπνοι από το μέσο όρο γίνονται λαμόγια. Σου λένε...άσε τους μαλάκες τους ιθαγενείς. Εδώ είναι ότι φάμε και ότι πιούμε. Αν οι εκπρόσωποι του λαού είναι έτσι τι περιμένεις λοιπόν από εμάς τους δύσμοιρους δημοτικούς υπαλλήλους???
Φίλε Tobin, δεν διαφωνώ με την διαπίστωσή σου ότι η ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχείται από ανίκανους και μέτριους. Αλλά για την ποιότητα των εκπροσώπων υπεύθυνη είναι η ποιότητα των εκπροσωπούμενων. Οι πολίτες τους αναδεικνύουν ξανά και ξανά και αυτοί τους ανέχονται. Επομένως ισχύει το: ΄΄έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν΄΄. Ο λαός, οι ψηφοφόροι, οι πολίτες δεν είναι αθώα θύματα, που άγονται και φέρονται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τους διαφημιστές, τους ειδικούς των δημοσίων σχέσεων και άλλες ΄΄σκοτεινές δυνάμεις΄΄, όπως μια ορισμένη προοδευτική αντίληψη θέλει, αθωώνοντας έτσι τους πολίτες ωσάν να πρόκειται για τίποτα νήπια που μονίμως αποπροσανατολίζονται από τους παμπόνηρους εκπροσώπους του status quo. Στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης δεν μπορώ να συμφωνήσω με την απόψή σου ότι αν οι εκπρόσωποι του λαού είναι έτσι τι περιμένεις λοιπόν από εμάς τους δύσμοιρους δημοτικούς υπαλλήλους???. Επειδή ακριβώς, κατά την δική μου άποψη, κανείς δεν απαλλάσσεται της ευθύνης του, θα έλεγα ότι μιάς και οι εκπρόσωποι του λαού είναι αυτό που είναι, περιμένω από εμάς, όπως και από την πλειοψηφία των υπολοίπων πολιτών πάρα πολλά.
Τώρα όσον αφορά τις ιδιαιτερότητες που αποδίδω στους δημοτικούς υπαλλήλους, σου υπενθυμίζω ότι στην τρίτη παράγραφο του πρώτου μου σχολίου, σημειώνω: ΄΄H εν λόγω ασθένεια είναι βέβαια γνωστή στον ευρύτερο κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων, όχι ότι στον ιδιωτικό τομέα σκάνε από υγεία, το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά εκεί έχουμε άλλου τύπου ασθένειες που οφείλονται στους ξέφρενους ρυθμούς εργασίας, στο άγχος της απόλυσης κλπ. Στους δημοτικούς υπαλλήλους όμως, η γνωστή δημοσιοϋπαλληλική μιζέρια, προσλαμβάνει νέα, ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία χρήζουν ενδελεχούς εξέτασης΄΄. Εκτός αυτού, μιάς και είμαστε δημοτικοί υπάλληλοι με την παθολογία του δικού μας σπιτιού θα πρέπει να ασχοληθούμε κατά κύριο λόγο και σε αυτήν να επικεντρωθούμε, χωρίς βέβαια να λησμονούμε την γενικότερη κατάσταση. Επιπλέον χρησιμοποιώ την υπερβολή και την πρόκληση στις διατυπώσεις μου για να κεντρίσω κι άλλους συναδέλφους να συμμετάσχουν σε αυτή την συζήτηση.
Έχω την άποψη ότι η μιζέρια είναι εθνικό σπορ. Αφορά το μεγαλύτερο τμήμα του λαού (του περίφημου ελληνικού λαού, του ένδοξου λαού με τις αναλλοίωτες αξίες που καλοβλέπει και το ΛΑΟΣ) που έχει κάνει ιδεολογία το σύνθημα μαμ, κακά και νάνι.
Αυτονόητο, δεν είναι όλοι έτσι αλλά μιλάμε για την πλειοψηφία.
Ας αναλύσουμε όμως το μαμ κακά και νάνι
ΜΑΜ, παιδική λεξούλα όπου το μικρό αφελές και ανόητο παιδί επαναλαμβάνει όταν ζητά εναγωνίως να φάει . Οποία ομοιότης με τον πανέξυπνο και υπέρ καταναλωτικό ελληνικό λαό (που άλλωστε τα έχει ανακαλύψει όλα) είναι συμπτωματική.
Τώρα το κακά, πιστεύω όλοι μας να το καταλαβαίνουμε. Αφορά την αφόδευση (βλέπε τον τραγέλαφο με την Ψυτάλλεια) αλλά και την παραγωγή σκουπιδιών όπου και εκεί είναι φανερός ο πολιτισμός του ένδοξου νεοέλληνα. Αρκεί κάποιος να δει τα πλαστικά μπουκαλάκια, τα χαρτιά και τις συσκευασίες πάσης φύσεως που σκορπίζει ο αρχαίος λαός μας έξω από τα παράθυρα του αυτοκινήτου του. Μακριά από το σπίτι μας και ας είναι και στού γείτονα. Το κακό βέβαια είναι ότι έτσι σκέφτεται και ο γείτονας.
Εδώ θα συμφωνήσω και με τον Αίσωπο. Οι σκουπιδιάρηδες του Δήμου κάνουν τη χειρότερη δουλειά σύμφωνα με την αντίληψη του νεοέλληναρα. Μαζεύει δηλαδή ο σκουπιδιάρης αυτά που σκορπάει ο ξεφτίλας μέσος νεοέλληνας. Έτσι λοιπόν όταν κάποιος δηλώνει την ιδιότητα του δημοτικού υπαλλήλου ο ένδοξος απόγονος του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σουφρώνει τη μούρη του με αποστροφή. Αποστρέφεται εκείνον που του καθαρίζει τα σκουπίδια του και άρα γνωρίζει από πρώτο χέρι το ξεφιτιλίκι του. Εμμέσως αποστρέφεται το τουρκογύφτικο παρελθόν του μια και τώρα τελευταία αισθάνεται Ευρωπαίος hi (ανεβασμένος στην καθομιλουμένη).
Ο Δημ.Υπαλ. πρέπει λοιπόν και ιδιαίτερα ο σκουπιδιάρης να αποενοχοποιηθεί από αυτήν την νοοτροπία μια και γνωρίζει από πρώτο χέρι το ξεφτιλίκι του μέσου νεοέλληνα μικροαστού.
Το νάνι δε το αναλύω γιατί ο ύπνος μεταφορικά είναι ο εθνικός μας σκοπός.
Οι ισχυροί δεσμοί εξάρτησης των δημοτικών υπαλλήλων, ιδίως της παλιότερης φουρνιάς, από τις δημοτικές παρατάξεις, δηλ. στην ουσία από τους τοπικούς μηχανισμούς των πολιτικών κομμάτων, σε συνδυασμό με την αγωνιώδη προσπάθεια της κάθε διοίκησης να ελέγξει τις υπηρεσίες, και να τις στεγανοποιήσει από την επιρροή των αντιπολιτευόμενων παρατάξεων, δημιουργούν ένα περιβάλλον έντονου φατριασμού, εντός του οποίου ευδοκιμούν κάθε είδους εξωτικά φυτά και άνθη. Περίεργες συμμαχίες, ΄΄ανίερες΄΄ για να θυμηθούμε έναν όρο που πολύ φορέθηκε πριν από λίγα χρόνια, που συνάπτονται κατά καιρούς και εντυπωσιάζουν τους αφελείς, δεν συνιστούν παρά την φυσική κατάληξη αυτής της κατάστασης, όπου ισχύει το κλασικό : ΄΄δεν γνωρίζει η δεξιά μου τι ποιεί η αριστερά μου΄΄. Έτσι όλοι μαζί συγκροτούμε ένα άθροισμα μονάδων, εμφορουμένων από εγωιστικές επιδιώξεις , που συγκρούονται, αποκλίνουν και συγκλίνουν ευκαιριακά, ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες συγκυρίες, και μόνο ακατάσχετη θυμηδία μπορεί να προκαλέσουν κουβέντες περί συναδελφικής αλληλεγγύης, ομοψυχίας, ενότητας και άλλες τέτοιες αρλουμπολογίες. Η ενότητα είναι αέρας κοπανιστός και δεν υπάρχει κανείς λόγος να εθελοτυφλούμε επάνω σε αυτό το θέμα. Αυτό αποδεικνύει και η αντιπαλότητα μεταξύ των διαφορετικών κατηγοριών υπαλλήλων εντός του κλάδου μας, πχ κόντρες μεταξύ ΠΕ από την μια μεριά και ΔΕ και ΥΕ από την άλλη καθώς και η υποβόσκουσα από καιρό ένταση ανάμεσα στις διάφορες Δ/νσεις, πχ μεταξύ Δ/νσεων Καθαριότητας και Κήπων από την μια και Διοικητικών υπηρεσιών από την άλλη ή πάλι μεταξύ Διοικητικών και Τεχνικών. Eκεί δε που γίνεται ο χαμός και αναδεικνύεται πλήρως η σκληρή πραγματικότητα και το πόσο φούμαρα είναι όλα τα λεγόμενα περί ομοψυχίας, είναι η αδυσώπητη μάχη που διεξάγεται για τις υπερωρίες και τις θέσεις προϊσταμένων. Όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις επιφέρουν ένα κατακερματισμό σε πολλαπλά επιμέρους συμφέροντα, η σύνθεση των οποίων, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως στην πράξη, γίνεται ιδιαίτερα δυσχερής. Εάν σε αυτή τη κατάσταση συνυπολογίσουμε και την κατάρρευση των μεγάλων συνεκτικών ΄΄αφηγήσεων΄΄ της νεωτερικότητας, δηλαδή των συλλογικών απελευθερωτικών οραμάτων, που ενέπνεαν και ομογενοποιούσαν συνολικά τους εργαζομένους σε παλιότερες εποχές, έχουμε την πλήρη εικόνα της αποχαύνωσης και της απόσυρσης από κάθε μορφή συλλογικής διεκδίκησης και αντιμετώπισης των προβλημάτων του κλάδου. Σταχυολογούμε μερικές νοοτροπίες και πρακτικές που συνιστούν αποχρώσες ενδείξεις, για να μην πούμε καραμπινάτες αποδείξεις, της κατάντιας του κλάδου: 1) Στις απεργίες οι περισσότεροι παίρνουν κανονικές άδειες, δεν κατεβαίνουν στις συγκεντρώσεις, και διαμαρτύρονται και από πάνω ότι οι ηγεσίες ξεπουλάνε τους αγώνες. 2) Ή έναρξη και η λήξη των απεργιακών αγώνων αποφασίζονται από την ηγεσία της ομοσπονδίας, ερήμην του κλάδου - οι σχετικές συσκέψεις με τους προέδρους των σωματείων αποτελούν παρωδία δημοκρατικής διαδικασίας και τίποτα παραπάνω - και χωρίς καμιά ουσιαστική διαβούλευση με την πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου, μέσα από γενικές συνελεύσεις. Αλλά και σε γενικές συνελεύσεις να καλούσαν τα πρωτοβάθμια σωματεία, ελάχιστοι θα πατούσαν σε αυτές για να ενημερωθούν και να αποφασίσουν. 3) Οι συνάδελφοι της καθαριότητας αποκαλούν τους διοικητικούς υπαλλήλους ΄΄γραφιάδες΄΄ και καλαμαράδες΄΄ ,΄τεμπέληδες και άχρηστους΄΄, επαίρονται ότι αυτοί κρατούν τις απεργίες και σε αυτούς οφείλονται οι όποιες επιτυχίες του κλάδου, και οι διοικητικοί με τη σειρά τους, τους αποκαλούν ΄΄κάφρους΄΄ ΄΄αμόρφωτους΄΄ και ότι αν δεν υπήρχαν αυτοί ούτε καν μισθοδοσία δεν θα έβγαινε. Με τέτοια φοβερή ομοψυχία πολύ θα ήθελα να γνωρίζω τι θα συμβεί στο πολύ ορατό μέλλον όταν παραδείγματος χάριν αποφασισθεί η ιδιωτικοποίηση, επειδή θα κριθεί πιο συμφέρουσα οικονομικά, του τομέα της καθαριότητας και οι εργάτες καθαριότητας ζητήσουν την συμπαράσταση των διοικητικών ή όταν αντίστοιχα αποφασισθεί η εκχώρηση στον ιδιωτικό τομέα κάποιων υπηρεσιών π.χ μισθοδοσίας, προσωπικού, λογιστηρίου. 4) Ο υπάλληλος του κάθε τμήματος θεωρεί το τμήμα του ως το σημαντικότερο για τη συνολική λειτουργία του Δήμου και τον εαυτό του ως τον πιο σκληρά και αποδοτικά εργαζόμενο. Συνακόλουθα πολλοί ειδικεύονται στη συστηματική διαβολή και συκοφάντηση των συναδέλφων των άλλων τμημάτων, ακόμη και εντός της ίδιας Δ/νσης, με μακροχρόνια συνέπεια την συνολική απαξίωση των πάντων. Διάλειμμα ολίγων ημερών και επανερχόμαστε.
Η αντιπαλότητα μεταξύ των δημοτικών υπαλλήλων και εν γένει μεταξύ των εργαζομένων είναι μία μεγάλη ανοησία όταν υπάρχει και όπου υπάρχει. Συνήθως προέρχεται από παραφουσκωμένα μυαλά και από κομπλεξικούς τύπους που δε μπορούν να ξεπεράσουν τα συμπλέγματα κατωτερότητας τους. Μάλλον είναι και μίας από τις μεγάλες χαρές του εκάστοτε εργοδότη η διαίρεση, οι φατρίες, οι κάστες. Πάντως αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η ροπή κάθε διοίκησης προς τους κόλακες, τους ρουφιάνους και λοιπούς αυτού του σιναφιού. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος που διοικεί εμπιστεύεται ένα ρουφιάνο, ένα μίασμα εξ' ορισμού. Αντί οι αποφάσεις να λαμβάνονται βάσει ενδελεχούς μελέτης γεγονότων, καταστάσεων κλπ. ενδέχεται να λαμβάνονται υπό την καθοδήγηση ρουφιάνων. Τι να πω. Ας μου λύσει κάποιος αυτή την απορία. Είναι και άλλη μία απορία που έχω? Πως μπορεί κάποια διοίκηση να εκτίθεται σφόδρα και κατ' επανάληψη, ώστε να τακτοποιήσει κάποιον υπάλληλο που θεωρεί «δικό» της. Και χάριν του δικού της προβαίνει σε άνομες ενέργειες. Είναι τόσο βλάκες ή τόσο πια αναγκαίοι τους είναι οι «δικοί» τους?
Η απορία του συναδέλφου, είναι όντως λογική. Βάσει των αρχών που διέπουν όλα τα εγχειρίδια του management, της πολιτικής οικονομίας κλπ που διδάσκονται ήδη από το πρώτο έτος οι φοιτητές των αντίστοιχων σχολών, οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται ΄΄βάσει της ενδελεχούς μελέτης γεγονότων, καταστάσεων κλπ΄΄ όπως σχολιάζει και ο ανώνυμος΄΄. Γιατί όμως δεν συμβαίνει αυτό στην πράξη, και ο κανόνας είναι η λήψη των αποφάσεων με διαδικασίες που πόρρω απέχουν από τις επισήμως διαφημιζόμενες από καθηγητές, αναλυτές και λοιπούς γκουρού του είδους; Ας εξετάσουμε έναν από τους ΄΄ανορθολογικούς΄΄ αυτούς τρόπους λήψης των αποφάσεων, αυτόν που αναφέρει και ο συνάδελφος δηλ. την λήψη των αποφάσεων υπό την επήρεια κολάκων και ρουφιάνων. Η υπό διερεύνηση διαδικασία λήψης αποφάσεων, μπορεί να λαμβάνει πολλές μορφές. Είναι δυνατόν μια απόφαση να λαμβάνεται από τους διοικούντες : α) βάσει συγκεκριμένης πληροφόρησης που παρέχει ο κόλακας ή ρουφιάνος γύρω από πρόσωπα ή καταστάσεις, β) να στηρίζεται σε γενικές και αόριστες εκτιμήσεις του γύρω από κάποια υπηρεσιακά θέματα. Επίσης είναι δυνατόν μια διοίκηση να αποφασίζει στηριζόμενη είτε αποκλειστικά στην γνώμη του εν λόγω υποκειμένου είτε να συνεκτιμά αυτήν την γνώμη μαζί και με άλλα στοιχεία προκειμένου να αποφασίσει επί ενός θέματος. Υπάρχει λοιπόν μια ευρύτατη τυπολογία που θα απαιτούσε ένα ολόκληρο σύγγραμμα για να αναλυθεί συστηματικά και σε όλες της τις εκφάνσεις. Παρόλα αυτά νομίζω πως μπορούμε να εντοπίσουμε το κόκκινο νήμα που συνδέει όλες τις διαφορετικές μορφές εμφάνισης του φαινομένου. Το ουσιώδες εδώ είναι ότι η κάθε διοίκηση αισθάνεται την ανάγκη να προστρέξει στη γνώμη κάποιων για να αποκτήσει πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα στον οργανισμό τον οποίο διοικεί. Με άλλα λόγια αισθάνεται ότι δια των επισήμων και τυπικών οδών δεν μπορεί να αποκτήσει την απαραίτητη και εις βάθος εκείνη πληροφόρηση που απαιτείται για να είναι σε θέση να πάρει αποφάσεις. Ποιά είναι λοιπόν η φύση της διάρθρωσης αυτών των οργανισμών, που τους καθιστά τόσο πολύ αδιαφανείς για τους ίδιους τους επικεφαλής τους, ώστε να τους εξαναγκάζει να προστρέχουν στις υπηρεσίες κολάκων, ρουφιάνων και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων; Πρόκειται για γραφειοκρατίες, ιεραρχικά διαρθρωμένες, δηλαδή για οργανώσεις πυραμιδωτής μορφής, που συναρθρώνεται κλιμακωτά με ένα σώμα διευθυνόντων στην κορυφή τους και ένα σώμα εκτελεστών στην βάση τους. Η βασική διαίρεση που διατρέχει όλα τα επίπεδα της πυραμίδας είναι αυτή της διχοτομίας διευθυντή/εκτελεστή. Η διαίρεση αυτή αναπαράγεται ακόμη και εντός του κύκλου των στελεχών που εκπληρώνουν διευθυντικά καθήκοντα. Μέσα σε μια τέτοια δομή οι ροές πληροφόρησης/αποφάσεων έχουν αντίστροφη φορά, δηλαδή η πληροφόρηση ανεβαίνει από κάτω προς τα πάνω, και οι αποφάσεις κατεβαίνουν από πάνω προς τα κάτω. Τα κατώτερα κλιμάκια προμηθεύουν τους διοικούντες με πακέτα-ποσότητες πληροφορίας, ενημέρωσης και τα ανώτατα κλιμάκια βάσει αυτών των στοιχείων εκπονούν στρατηγικές και παίρνουν αποφάσεις τις οποίες καλούνται να εκτελέσουν-υλοποιήσουν οι ευρισκόμενοι στη βάση. Εκείνο που θα στήριζε την ορθολογική λειτουργία του συστήματος αυτού, θα ήταν η ποιότητα της πληροφόρησης που παρέχεται στου διευθύνοντες-διοικούντες. Χωρίς σωστή, αντικειμενική και πλήρη πληροφόρηση, το σύστημα εάν δεν καταρρέει, πάντως θα παρουσιάζει πολλές ανισορροπίες κατά την λειτουργία του, που μακροπρόθεσμα θα αποβούν καθοριστικές για την ίδια την επιβίωσή του. Η πληροφόρηση όμως που θα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά –αντικειμενικότητα, πληρότητα, ορθότητα - στα πλαίσια ενός τέτοιου συστήματος είναι απολύτως ανέφικτη. Γιατί ; Πολύ απλά οι ευρισκόμενοι στα μεσαία και κατώτερα κλιμάκια της πυραμίδας αργά ή γρήγορα συνειδητοποιούν ότι εάν παρέχουν πλήρη και αντικειμενική πληροφόρηση αυτό θα αποβεί εις βάρος τους, με καλύτερο και περισσότερο έλεγχο της εργασίας τους, περισσότερη εντατικοποίηση και γενικά ασφυκτικότερη οργάνωση του εργασιακού τους βίου. Γι’ αυτό και η ενημέρωση που δίνουν προς τους διοικούντες λαμβάνει τα χαρακτηριστικά ελλιπούς, εξωραϊστικής της κατάστασης πληροφόρησης, που αποτελείται από μισές αλήθειες και αφήνει στο απυρόβλητο ή και στο ημίφως πολλές καταστάσεις που αφορούν τον τομέα ευθύνης τους. Έτσι όμως η πληροφόρηση που ανέρχεται προς τα πάνω, καθίσταται στρεβλή κι ελαττωματική με συνέπεια η δυνατότητα λήψης ΄΄ορθολογικών΄΄ αποφάσεων να αποβαίνει χίμαιρα. Οι διευθύνοντες από την πλευρά τους, αποδέχονται αυτόν τον τύπο ΄΄σαμποτάζ΄΄ με μισή καρδιά, ποιούντες την ανάγκη, φιλοτιμία και προσπαθούν να αντιδράσουν αξιοποιώντας εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης. Εδώ εισέρχεται στη σκηνή ο παράγων που ακούει στο όνομα ΄΄ οι δικοί μας άνθρωποι΄΄ δηλαδή ρουφιάνοι, γλύφτες, και άλλοι αυλόδουλοι. Πλην όμως και η βοήθεια αυτών των υποκειμένων ουδόλως βελτιώνει την κατάσταση τουναντίον την περιπλέκει στον ύψιστο βαθμό μιάς και ετούτοι οι καλοί υπάλληλοι παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους προσφέρουν εν τέλει και μακροπρόθεσμα παραπλανητική εικόνα, διότι και αυτοί εξυπηρετώντας τις προσωπικές τους βλέψεις, υποτιμούν ή υπερεκτιμούν συγκεκριμένα γεγονότα τα οποία πασάρουν στις διοικήσεις ως αξιόπιστη πληροφόρηση, ενώ στην ουσία τις ταΐζουν αποφάγια και τοξικές τροφές.
Βέβαια οι Διευθύνοντες είναι εγκλωβισμένοι σε αυτή την παλιοκατάσταση και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γι’ αυτούς είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Κατανοούν ότι δεν μπορούν να αρκεστούν στην πληροφόρηση που τους παρέχεται επισήμως από τις υπηρεσίες, και έτσι διψασμένοι καθώς είναι για έλεγχο και επιθυμία χειραγώγησης του πεδίου το οποίο θεωρητικά διοικούν, πέφτουν στην αγκαλιά των ΄΄δικών τους παιδιών΄΄ από τα οποία προσδοκούν να τους δώσουν αυτό που δεν μπορούν να πάρουν από αλλού, δηλαδή αξιόπιστη και αντικειμενική πληροφόρηση. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να εξετάσω ένα αντεπιχείρημα που πολύ συχνά ακούγεται στους κύκλους των ΄΄υποψιασμένων΄΄ και των ΄΄ενήμερων΄΄ για τα συμβαίνοντα στους χώρους των υπηρεσιών υπαλλήλων. Λέγεται λοιπόν ότι << οι ΄΄από πάνω΄΄, όλα τα γνωρίζουν΄΄, ότι ΄΄έχουν πολύ καλή πληροφόρηση ακόμη και για θέματα και λεπτομέρειες των εργασιακών σχέσεων που δεν μπορείς να φανταστείς>>. Αυτή η άποψη έχει διάφορες διαβαθμίσεις, και εν πολλοίς εντάσσεται σε μια ευρύτερη προσέγγιση που διαπερνά τους πληθυσμούς όλων των σύγχρονων καθεστώτων, και αποδίδει στις πάσης φύσεως εξουσιαστικές δομές, ιδιότητες που πολύ θα ήθελαν αυτές να έχουν. Δηλαδή ότι διαθέτουν παντογνωσία, μπορούν να χειραγωγούν πλήρως τους λαούς τους, ότι βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπρος, ότι ξέρουν και μπορούν να ελέγξουν τα πάντα, συνεπικουρούμενες από την μοντέρνα τεχνολογία και τους ειδικούς που έχουν επιστρατεύσει γι’ αυτό το σκοπό. Θα ήθελα να σταθούμε λίγο και να εξετάσουμε εκτενέστερα αυτή την ιδέα, που δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά έχει βαθιές προεκτάσεις και κοινωνικές συνεπαγωγές. Θα ξεκινήσω από το γενικότερο επίπεδο της κοινωνίας και θα καταλήξω εξειδικεύοντας στο πως δημιουργείται αυτή η αντίληψη στο δικό μας επαγγελματικό χώρο. Υπάρχουν τρεις βασικές, κεφαλαιώδεις ιδέες που εξασφαλίζουν την συναίνεση των πληθυσμών στα σύγχρονα κοινωνικοοικονομικά καθεστώτα: 1)Το καθεστώς υπόσχεται τα καταναλωτικά αγαθά και κουτσοκαταφέρνει να τα παρέχει, τουλάχιστον στις αναπτυγμένες χώρες, 2) υπάρχουν ειδικοί που ως αντικείμενο της επιστήμης τους έχουν την διοίκηση της κοινωνίας και της οικονομίας και άρα οι λαοί το μόνο που έχουν να κάνουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων μέσω περιοδικών ανά τετραετία εκλογών, είναι να τους εκχωρούν την διαχείριση των κοινών υποθέσεων κι αυτοί να ασχολούνται με τις ιδιωτικές τους υποθέσεις και 3) η εξουσία –πολιτική, κοινωνική, επιχειρηματική- είναι παντοδύναμη, και τίποτα δεν ξεφεύγει από τον έλεγχό της. Μέσα στο σύγχρονα κοινωνικά συμφραζόμενα που τα χαρακτηρίζει αύξηση των ανισοτήτων, συμπίεση των εισοδημάτων, ανασφάλεια, κοινωνική ρευστότητα και αναταραχή , η τρίτη ιδέα αυξάνει το ειδικό της βάρος στην συγκράτηση των πολιτών στα πλαίσια του συστήματος. Ένα σύνολο ετερόκλητων θεωριών περί συνωμοσιών, σκοτεινών δυνάμεων, υπερεθνικών λεσχών αλλά και σοβαρών αναλύσεων περί των τεχνολογικών και άλλων δυνατοτήτων που διαθέτουν πλέον οι ελίτ για να διατηρούν τον έλεγχο, συμβάλλουν στην ενίσχυση της αίσθησης, ότι δεν μπορείς ούτε κιχ να κάνεις χωρίς να το ξέρει η ΄΄πανοπτική΄΄ εξουσία και οι κάθε λογής big brothers που έχουν εγκατασταθεί στις ζωές μας. Σε συνδυασμό με την δεύτερη ιδέα, που ενσταλάζεται και αυτή στα μυαλά από την παιδική ηλικία, παγιώνεται στις συνειδήσεις η άποψη ότι κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τα διευθυντικά στρώματα της κοινωνίας και ούτε καν λόγος δεν μπορεί να γίνει για ανατροπή τους. Σε αυτό συμβάλλει με τον δικό της τρόπο και η χοντροκομμένη και αφελής ανάλυση των αριστερίστικων γκρουπούσκουλων και των αναρχικών ότι αυτό που αναστέλλει την δράση των καταπιεζόμενων είναι οι ΄΄σκληροί΄΄ κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, δηλαδή στρατός, αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, φυλακές κλπ και όχι οι ΄΄ήπιοι΄΄ ιδεολογικοί μηχανισμοί που αποσπούν την αποδοχή των πληθυσμών. Έτσι όμως θεοποιούνται και διογκώνονται εξουσιαστικές δυνατότητες, που είναι μεν υπαρκτές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν την έκταση και το βάθος που τους προσδίδεται. Κάθε νηφάλια και εμπεριστατωμένη ανάλυση της σύγχρονης διεθνούς κατάστασης, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι σχεδιασμοί, οι αποφάσεις, οι επιλογές των αρχουσών τάξεων μία στις δύο φορές είναι κοντόφθαλμες, βλακώδεις, λαμβάνονται στο πόδι αγνοώντας βασικά δεδομένα, προκαλούν περισσότερες ανισορροπίες και προβλήματα από αυτά που προσπαθούν να επιλύσουν, αποκαλύπτουν απίστευτο ερασιτεχνισμό και προχειρότητα και αποδεικνύουν την χαμηλή ποιότητα των ηγετικών στρωμάτων, σε εθνικό αλλά και σε υπερεθνικό επίπεδο. Βλέπε: το τεράστιο μπάχαλο με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το μπλέξιμο στη Μέση Ανατολή, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά που αποτελούν πλέον ενδημικό φαινόμενο όλων των πολιτικοοικονομικών ελίτ στον πλανήτη, την ανικανότητα αντιμετώπισης της οικολογικής καταστροφής, και άλλα πολλά ων ουκ έστι αριθμός. Που είναι μέσα σε όλα αυτά οι περιβόητοι ΄΄ειδικοί΄΄ , οι σχεδιαστές πολιτικής με όλα τα think tanks τους από κοντά, που γνωρίζουν τα πάντα και ελέγχουν πίσω από κλειστές πόρτες σε μυστικοσυμβούλια και περισπούδαστα κονκλάβια τις τύχες μας; Απλούστατα πρόκειται για μύθους, πολύ χρήσιμους όμως παρόλα αυτά για να πείθονται τα δισεκατομμύρια ζωντόβολα να παρακολουθούν αποχαυνωμένα από τηλεοράσεως τις ΄΄ιδιοφυείς΄΄ μανούβρες και χειρισμούς των παγκόσμιων ταγών. Κι έρχομαι τώρα στα καθ’ ημάς. Πέρα από την διαπιστωμένη γενικότερη αντίληψη που έχει ενσταλαχθεί εξ απαλών ονύχων στο μυαλό όλων μας ότι οι διευθύνοντες κατέχουν κάποια ειδική γνώση, και είναι συνεχώς ενήμεροι για τα τεκταινόμενα, πως υποστηρίζεται εμπειρικά αυτή η θέση στο μικροεπίπεδο του καθημερινού εργασιακού μας βίου; Εδώ και πάλι έχουμε να κάνουμε με μια υπερεκτίμηση κάποιων πραγματικών δεδομένων και εξηγούμαι ευθύς αμέσως για να μην παρεξηγούμαι. Είναι προφανές ότι κάποια ψήγματα πληροφόρησης φτάνουν στην κορυφή της πυραμίδας και είναι εξίσου προφανές ότι οι ευρισκόμενοι εκεί αποπειρώνται να τα συνθέσουν και να σχηματίσουν μια εικόνα βάσει της οποίας θα εκπονήσουν σχέδια και στρατηγικές. Έχει όμως αυτή η διαδικασία κάποια σχέση με την εδραιωμένη πεποίθηση ότι οι διοικούντες είναι καλά ενημερωμένοι και ΄΄γάτες΄΄; Προς διασάφηση του θέματος ακολουθεί το εξής φανταστικό αφήγημα Κύρια πρόσωπα του αφηγήματος: X= o ρουφιάνος υπάλληλος, που κανείς δεν τον έχει πάρει ακόμη χαμπάρι Ψ= ο έντιμος υπάλληλος Δ= συνάδελφος του έντιμου υπαλλήλου στο ίδιο τμήμα με αυτόν Β= μέλος διοίκησης Π= προϊστάμενος του Ψ και του Δ Ο Χ συναναστρέφεται τακτικά- ταβερνάκια, καφετέριες κλπ- τον Ψ και έχουν αναπτύξει μια φιλική σχέση στα πλαίσια της οποίας ο ένας εκμυστηρεύεται πράγματα στον άλλο. Έτσι ο Χ μαθαίνει ότι ο Ψ τρέφει εχθρικά αισθήματα για τον Δ . Επίσης πληροφορείται τις απόψεις του Ψ για τη παρούσα διοίκηση. Εν συνεχεία ο Χ στα πλαίσια των θεάρεστων καθηκόντων του μεταφέρει στον Β χαρτί και καλαμάρι όλες τις συζητήσεις που έχει κάνει με τον Ψ, διανθισμένες με την προσωπική του άποψη για τον Ψ, που παρεμπιπτόντως είναι πολύ θετική και θεωρεί ότι πρέπει η διοίκηση να τον προσεγγίσει. Την ίδια άποψη έχει διαμορφώσει και ο Β και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να κάνει κάποιες κινήσεις για να προσεταιρισθεί τον Ψ. Κάποια στιγμή ο Β καλεί στο γραφείο του τον Π που είναι και άνθρωπος της διοίκησης, δηλαδή ΄΄δικός τους΄΄ και πάνω στην κουβέντα του κοινοποιεί τις σκέψεις του σχετικά με τον Ψ και τον παροτρύνει να κάνει κάποιες ΄΄κινήσεις΄΄ εύνοιας προς τον Ψ. Επάνω στη συζήτηση του γνωστοποιεί ότι γνωρίζει τα πάντα για την αντιπαράθεση και την κόντρα του Ψ με τον Δ. Βγαίνοντας ο Π από το γραφείο του Β, μονολογεί εντυπωσιασμένος: << καλά ο Β είναι πολύ γάτα, που ήξερε τώρα αυτό το πράγμα; Τελικά όλα τα ξέρουν αυτοί εκεί πάνω, μέχρι και πόσες φορές πάμε στην τουαλέτα για κατούρημα!!!>>. Να λοιπόν με ένα ήσσονος σημασίας αλλά πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, πως προκύπτει η άποψη ότι οι ΄΄από πάνω΄΄ έχουν πολύ καλή πληροφόρηση. Μπούρδες κατσαρές γιατί στην ουσία και μετά από μια αυστηρά λογική ανάλυση του παραδείγματος, αλλά και πολλών άλλων που θα μπορούσαμε άνετα να αναφέρουμε, δεν τεκμηριώνεται αυτή η άποψη. Εκείνο που προκύπτει είναι ότι από μια μερική και αποσπασματική πληροφόρηση οι διοικήσεις προσπαθούν να συναγάγουν συμπεράσματα και να πλοηγήσουν το σκάφος τους μέσα σε ένα εξαιρετικά ομιχλώδες και ασαφές τοπίο, εντός του οποίου κινούνται με ατελή και ελαττωματικά όργανα. Κλείνοντας εδώ προσωρινά αυτόν τον κύκλο, συμπεραίνω: Η δομική αναπηρία των εκάστοτε διοικήσεων εντοπίζεται στον γραφειοκρατικό και ιεραρχικά διαρθρωμένο χαρακτήρα των υπηρεσιών και στην αποξένωση των εργαζομένων από την διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Η προσπάθεια υπέρβασης της ανορθολογικής λειτουργίας των υπηρεσιών απαιτεί εν τέλει άλλου τύπου θεσμικές προσεγγίσεις, που θα πρέπει να αποτελέσουν θέμα μιάς ξεχωριστής συζήτησης.
Προτείνω τη δημιουργία μόνιμης στήλης που θα ασχολείται με την παρουσίαση, την ενημέρωση,και τη συζήτηση γύρω από θέματα εναλλακτικών προς τα κυρίαρχα στην εποχή μας παραδείγματα ατομικών και συλλογικών κοινωνικών πειραματισμών
Δηλαδή να προβάλλουμε θεσμούς, ιδέες, κινήσεις που σε όλο τον κόσμο σήμερα προτείνουν και εν μέρει υλοποιούν την οικοδόμηση μιάς διαφορετικής κοινωνίας, βασισμένης στην συλλογικότητα, την αλληλεγγύη,τις ήπιες τεχνολογίες την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής,κλπ.κλπ.
Υπήρχαν και υπάρχουν διαφορές μεταξύ των εργαζόμενων, π.χ.
1. Μεταξύ εργατών και τεχνιτών 2. Μεταξύ τεχνητών και εργοδηγών 3.Μεταξύ εργοδηγών και μηχανικών εφαρμογής 4.Μεταξύ μηχανικών εφαρμογής και μελετητών 5 Μεταξύ τεχνικών και διοικητικών 6.Μεταξύ παλαιών και νέων εργαζόμενων 7.Μεταξύ συμβασιούχων ορισμένου χρόνου και αορίστου 8.Μεταξύ αόριστου χρόνου και μονίμων 9.Μεταξύ εργαζόμενων και προϊστάμενων 10.Μεταξύ προϊστάμενων και διευθυντών 11.Μεταξύ εργαζόμενων και διοίκησης
Είναι βέβαιο ότι ο κατάλογος είναι ακόμη μακρύτερος.
Αν εξετάσουμε τώρα τις διαφορές μπορούμε να τις διακρίνουμε σε διαφορές λόγω πάσης φύσεως αμοιβών οικονομικές, υλικές (καλλίτερο γραφείο, πιο όμορφη γραμματέα κ.λ.π. μεγαλύτερο αυτοκίνητο) σε αμοιβές άυλες π.χ. ηθικές αμοιβές, τίτλους καλλίτερες συνθήκες εργασίας . Σε ανταγωνισμούς λόγω εξουσίας π.χ. Ο Δ/ντης Οικονομικών θέλει να έχει τον πρώτο λόγο κ.λ.π.
Οι διαφορές είναι υπαρκτές και λόγω του ακραία ανταγωνιστικού οικονομικού περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε οι διαφορές μεγεθύνονται. Επίσης το γνωστό διαίρει και βασίλευε συμφέρει τις εκάστοτε εξουσίες προκειμένου να κρατούν τους από κάτω αδύναμους και να τους χειρίζονται.
Τώρα βέβαια θα περίμενε κανείς να το γυρίσουμε στο ηθικοπλαστικό και να δώσουμε τη λύση ότι η αλληλεγγύη είναι όπλο των από κάτω προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους από πάνω σαν μια γενική ηθική και πρακτική αρχή. Ή θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι διαφορές μεταξύ εργαζομένων είναι τεχνητές και θα πρέπει απλά να συνασπισθούν και να αντιτεθούν σ’ αυτούς που πραγματικά τους κλέβουν τον ιδρώτα τους.
Αμ δε ! Από το μικρό δείγμα ανθρώπων που έχω υπόψη μου και άρα τα συμπεράσματά μου είναι σίγουρα επισφαλή διαπιστώνω ότι – και για να το συνδέσω με το θέμα της μιζέριας των δημ. Υπαλλήλων- ότι οι άνθρωποι τρώγονται με το διπλανό τους έτσι για να περνάει η μέρα τους . Οι φιλονικίες, οι έριδες, οι ανταγωνισμοί μεταξύ μας δεν είναι συνήθεια μόνο των σύγχρονων. Ο Όμηρος, Ο Θουκυδίδης και οι αρχαίοι τραγωδοί τα εξιστορούν θαυμάσια στην Ιλιάδα στον πελοποννησιακό πόλεμο και αλλού . Τα μάτια μιας γυναίκας, το ποιος θα είναι αρχηγός και το πανταχού παρών οικονομικό συμφέρον είναι θαυμάσιες αφορμές για να γραφτούν τραγωδίες, ποιήματα, ιστορικά αφηγήματα πραγματικά μνημεία πολιτισμού, που διαμόρφωσαν τόσο την ελληνική όσο και την ευρωπαϊκή σκέψη.
Οι έριδες, οι φιλονικίες και οι ανταγωνισμοί είναι θαυμάσιες αφορμές για να ξεδιπλωθούν θαυμάσια, το μίσος , η εκδίκηση, η διαβολή, η συκοφαντία, η υπονόμευση, τα πάθη ένα σωρό από άνθη του κακού που μας κρατούν ζωντανούς και νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο σπάζοντας τη μονοτονία και τη ζωή μας. Αφήστε δε που πάνω σ’ αυτά οικοδομούνται ένα σωρό θαυμαστά λογοτεχνικά έργα που τροφοδοτούν και αυτά με τη σειρά τους τη συναισθηματική ξηρασία μας.
Εν κατακλείδι αφήστε τη μιζέρια να κατακλύσει τη ζωή σας , ρουφήξτε άφοβα το δηλητήριο σε ικανές ποσότητες είναι βέβαιο ότι αν μη τη άλλο θα σας γλιτώσει από την ανιαρή ζωή σας ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή της ξηρασίας. Να είστε βέβαιοι ότι γεννηθήκατε για το καλύτερο που οι διπλανοί σας κλέβουν. Είστε σίγουρα οι πιο ικανοί για αξιώματα, λεφτά και καλύτερες γκόμενες. Ρουφιανέψτε, υπονομεύστε και τσαλαπατήστε λοιπόν το συνάδελφο σας χωρίς τύψεις ή ενοχές, είναι βέβαιο ότι είστε γεννημένοι για διευθυντές, περισσότερες υπερωρίες, ομορφότερη γραμματέα μεγαλύτερο γραφείο. Ας απολαύσουμε χωρίς φόβο και πάθος τη γελοιότητα της τραγικής μας ύπαρξης και ας μοιάσουμε έστω και σ’ αυτό στους ένδοξους προγόνους μας.
Ας κρατήσουμε ζωντανή την παράδοση που μας συνδέει απ’ ευθείας με το πιο αρχαίο έθνος στην Ευρώπη, ας αποδείξουμε ότι είμαστε ένδοξοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Αν δεν καταφέρουμε να χτίσουμε Παρθενώνες (που δε το βλέπω) όπως αυτοί, δεν πειράζει, τουλάχιστον θα εμπνεύσουμε του σατιρικούς συγγραφείς του μέλλοντος και θα κατατροπώσουμε τους Εβραίους που μας κλέβουν τη δόξα .
14 σχόλια:
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τους χώρους εργασίας των δημοτικών υπαλλήλων. Κατατρώει τα σωθικά τους, τους δυναστεύει, καθορίζει την συμπεριφορά τους, ρυθμίζει τις μεταξύ τους σχέσεις, και το όνομα αυτού: Μιζέρια.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ασθένειας: Συνεχής γκρίνια, αλληλοϋπονόμευση, αντιπαλότητα μεταξύ υπαλλήλων διαφορετικών διευθύνσεων, φατριαστική διάθεση, συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους του υπό στενού εννοία δημόσιου τομέα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, δουλικότητα προς την εκάστοτε διοίκηση, καιροσκοπισμός, μωροφιλοδοξίες .
H εν λόγω ασθένεια είναι βέβαια γνωστή στον ευρύτερο κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων, όχι ότι στον ιδιωτικό τομέα σκάνε από υγεία, το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά εκεί έχουμε άλλου τύπου ασθένειες που οφείλονται στους ξέφρενους ρυθμούς εργασίας, στο άγχος της απόλυσης κλπ. Στους δημοτικούς υπαλλήλους όμως, η γνωστή δημοσιοϋπαλληλική μιζέρια, προσλαμβάνει νέα, ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία χρήζουν ενδελεχούς εξέτασης.
Α) Σύμπλεγμα κατωτερότητας. Έχετε προσέξει ότι στις κοινωνικές του συναναστροφές ένας δημοτικός υπάλληλος, όταν ερωτηθεί για το επάγγελμά του, απαντά ότι είναι δημόσιος υπάλληλος; Ή όταν καλείται να συμπληρώσει ένα έντυπο με τα προσωπικά του στοιχεία, απαντώντας πάλι στην σχετική ερώτηση θα σημειώσει: Δημ. Υπάλληλος; Τι σημαίνει αυτό το δημ; Είναι η απόπειρά του να αποκρύψει την πραγματική του ιδιότητα του δημοτικού υπαλλήλου, και να ενταχθεί στην περισσότερο αποδεκτή (που λέει ο λόγος, τρομάρα του) κοινωνικά κατηγορία του δημοσίου υπαλλήλου. Επίσης δεν χρειάζεται και μεγάλος κόπος για να διαπιστώσει κανείς την δουλικότητα με την οποία συμπεριφέρεται η πλειοψηφία των δημοτικών υπαλλήλων στις υπηρεσιακές της επαφές με υπαλλήλους του δημόσιου τομέα, ιδίως με εκείνους από την περιφέρεια, τα υπουργεία, και άλλους φορείς και οργανισμούς του Δημοσίου.
Γιατί συμβαίνουν αυτά;
H συνέχεια στο επόμενο
Αίσωπε
είσαι υπερβολικός, όσον αφορά στους δημοτικούς υπαλλήλους! Νομίζω η μιζέρια είναι χαρακτηριστικό που δε σχετίζεται με την επαγγελματική δραστηριότητα (μόνο). Μίζερους βλέπεις παντού. Δημοτικοί υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες κ.ο.κ.
Ο βασικός λόγος που εξηγεί το αίσθημα κατωτερότητας και την χαμηλή επαγγελματική αυτοεκτίμηση των δημοτικών υπαλλήλων, θα πρέπει να αναζητηθεί στην αντίληψη που έχει διαμορφωθεί στο κοινωνικό σώμα σχετικά με την ποιότητα του ΄΄έμψυχου υλικού΄΄ που στελεχώνει τις δημοτικές υπηρεσίες.
Επειδή λοιπόν στη συνείδηση των πολιτών η σπουδαιότερη υπηρεσία που διαχρονικά παρέχεται από τους δήμους είναι αυτή της αποκομιδής των απορριμμάτων, οι δημοτικοί υπάλληλοι ταυτίζονταν παραδοσιακά στα μάτια τους με τους σκουπιδιάρηδες. Χαρακτηριστική είναι και η αντίδραση πολλών στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, που όταν παρουσιαζόταν η ευκαιρία να μπουν σε κάποιο δήμο, αντιδρούσαν με την φράση : ΄΄ δεν είσαι καλά που θα πάω να γίνω σκουπιδιάρης΄΄. Αυτά βέβαια συνέβαιναν σε μια εποχή που αφενός οι δήμοι είχαν ανάγκη από προσωπικό και αφετέρου υπήρχαν και άλλες εναλλακτικές λύσεις στην εξεύρεση εργασιών, οπότε και η κατάληψη μιάς θέσης δημοτικού υπαλλήλου δεν ήταν και πολύ ψηλά στη ζήτηση των ενδιαφερομένων. Αυτή η κατάσταση βέβαια τα τελευταία χρόνια έχει ανατραπεί, με συνέπεια για μια θέση, ακόμη και αν πρόκειται για θέση εργάτη καθαριότητας ή κηπουρού, να εμφανίζεται πληθώρα υποψηφίων. Όμως κατά βάθος αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να αναβαθμιστεί και ο κλάδος στην συνείδηση της κοινωνίας.
Σ’ αυτό έχουν συμβάλει καθοριστικά δυό πρόσθετοι λόγοι που έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την εξήγηση πολλών άλλων φαινομένων που παρατηρούνται στον κλάδο: α)Η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων όλων των κατηγοριών που μπήκαν στους δήμους, προσλήφθηκαν με μέσον, και στην πορεία μονιμοποιήθηκαν με νομοθετικές ρυθμίσεις και β) εξ αυτού του λόγου είχαν και έχουν ισχυρούς δεσμούς εξάρτησης –που διαρκούν καταπώς φαίνεται για μια ζωή- από εκείνες τις διοικήσεις και τις αντίστοιχες δημοτικές-κομματικές παρατάξεις που τους ευνόησαν.
Οι προσλήψεις των πρόσφατων χρόνων μέσω ΑΣΕΠ, δεν αρκούν για να ανατρέψουν την προηγούμενη εικόνα.
Οι προαναφερθέντες δεσμοί εξάρτησης, είχαν και μια σοβαρότατη συνέπεια στην νοοτροπία των δημοτικών υπαλλήλων, στην οποία θα πρέπει να αφιερώσουμε λίγο περισσότερο χρόνο. Επειδή μπήκαν με τον τρόπο που μπήκαν μέσα στους δήμους, παγιώθηκε μέσα τους μια αντίληψη που χοντρικά είναι η εξής: << αφού μπήκα με μέσον, δηλαδή δια της πλαγίας οδού, όλα σε αυτή τη ζωή, και ειδικότερα όλα όσα αφορούν την εργασιακή μου κατάσταση και εξέλιξη, θα πρέπει να γίνονται με την ένταξη και την πρόσδεσή μου σε μια κομματική κλίκα ή φατρία, η οποία σε αντάλλαγμα της αφοσίωσής μου σε αυτήν, θα με προστατεύει και θα προωθεί τις προσωπικές μου επιδιώξεις και συμφέροντα>>.
Διάλειμμα για πατατάκια, τσιπς, σάμαλι και επανερχόμαστε.
Φίλε Αίσωπε επιμένω.
Αυτά είναι χαρακτηριστικά του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο των δημοτικών υπαλλήλων. Απλά θα σου πω για το έμψυχο δυναμικό που λες. Πάρε παράδειγμα την ελληνική πολιτική σκηνή. Κυριαρχείται από ανίκανους άντε και μέτριους. Και όσοι είναι πιο έξυπνοι από το μέσο όρο γίνονται λαμόγια. Σου λένε...άσε τους μαλάκες τους ιθαγενείς. Εδώ είναι ότι φάμε και ότι πιούμε. Αν οι εκπρόσωποι του λαού είναι έτσι τι περιμένεις λοιπόν από εμάς τους δύσμοιρους δημοτικούς υπαλλήλους???
Φίλε Tobin, δεν διαφωνώ με την διαπίστωσή σου ότι η ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχείται από ανίκανους και μέτριους. Αλλά για την ποιότητα των εκπροσώπων υπεύθυνη είναι η ποιότητα των εκπροσωπούμενων. Οι πολίτες τους αναδεικνύουν ξανά και ξανά και αυτοί τους ανέχονται. Επομένως ισχύει το: ΄΄έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν΄΄. Ο λαός, οι ψηφοφόροι, οι πολίτες δεν είναι αθώα θύματα, που άγονται και φέρονται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τους διαφημιστές, τους ειδικούς των δημοσίων σχέσεων και άλλες ΄΄σκοτεινές δυνάμεις΄΄, όπως μια ορισμένη προοδευτική αντίληψη θέλει, αθωώνοντας έτσι τους πολίτες ωσάν να πρόκειται για τίποτα νήπια που μονίμως αποπροσανατολίζονται από τους παμπόνηρους εκπροσώπους του status quo. Στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης δεν μπορώ να συμφωνήσω με την απόψή σου ότι αν οι εκπρόσωποι του λαού είναι έτσι τι περιμένεις λοιπόν από εμάς τους δύσμοιρους δημοτικούς υπαλλήλους???. Επειδή ακριβώς, κατά την δική μου άποψη, κανείς δεν απαλλάσσεται της ευθύνης του, θα έλεγα ότι μιάς και οι εκπρόσωποι του λαού είναι αυτό που είναι, περιμένω από εμάς, όπως και από την πλειοψηφία των υπολοίπων πολιτών πάρα πολλά.
Τώρα όσον αφορά τις ιδιαιτερότητες που αποδίδω στους δημοτικούς υπαλλήλους, σου υπενθυμίζω ότι στην τρίτη παράγραφο του πρώτου μου σχολίου, σημειώνω:
΄΄H εν λόγω ασθένεια είναι βέβαια γνωστή στον ευρύτερο κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων, όχι ότι στον ιδιωτικό τομέα σκάνε από υγεία, το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά εκεί έχουμε άλλου τύπου ασθένειες που οφείλονται στους ξέφρενους ρυθμούς εργασίας, στο άγχος της απόλυσης κλπ. Στους δημοτικούς υπαλλήλους όμως, η γνωστή δημοσιοϋπαλληλική μιζέρια, προσλαμβάνει νέα, ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία χρήζουν ενδελεχούς εξέτασης΄΄.
Εκτός αυτού, μιάς και είμαστε δημοτικοί υπάλληλοι με την παθολογία του δικού μας σπιτιού θα πρέπει να ασχοληθούμε κατά κύριο λόγο και σε αυτήν να επικεντρωθούμε, χωρίς βέβαια να λησμονούμε την γενικότερη κατάσταση. Επιπλέον χρησιμοποιώ την υπερβολή και την πρόκληση στις διατυπώσεις μου για να κεντρίσω κι άλλους συναδέλφους να συμμετάσχουν σε αυτή την συζήτηση.
Ωραίο θέμα, ακανθώδες και προκλητικό
Έχω την άποψη ότι η μιζέρια είναι εθνικό σπορ. Αφορά το μεγαλύτερο τμήμα του λαού (του περίφημου ελληνικού λαού, του ένδοξου λαού με τις αναλλοίωτες αξίες που καλοβλέπει και το ΛΑΟΣ) που έχει κάνει ιδεολογία το σύνθημα μαμ, κακά και νάνι.
Αυτονόητο, δεν είναι όλοι έτσι αλλά μιλάμε για την πλειοψηφία.
Ας αναλύσουμε όμως το μαμ κακά και νάνι
ΜΑΜ, παιδική λεξούλα όπου το μικρό αφελές και ανόητο παιδί επαναλαμβάνει όταν ζητά εναγωνίως να φάει . Οποία ομοιότης με τον πανέξυπνο και υπέρ καταναλωτικό ελληνικό λαό (που άλλωστε τα έχει ανακαλύψει όλα) είναι συμπτωματική.
Τώρα το κακά, πιστεύω όλοι μας να το καταλαβαίνουμε. Αφορά την αφόδευση (βλέπε τον τραγέλαφο με την Ψυτάλλεια) αλλά και την παραγωγή σκουπιδιών όπου και εκεί είναι φανερός ο πολιτισμός του ένδοξου νεοέλληνα. Αρκεί κάποιος να δει τα πλαστικά μπουκαλάκια, τα χαρτιά και τις συσκευασίες πάσης φύσεως που σκορπίζει ο αρχαίος λαός μας έξω από τα παράθυρα του αυτοκινήτου του. Μακριά από το σπίτι μας και ας είναι και στού γείτονα.
Το κακό βέβαια είναι ότι έτσι σκέφτεται και ο γείτονας.
Εδώ θα συμφωνήσω και με τον Αίσωπο. Οι σκουπιδιάρηδες του Δήμου κάνουν τη χειρότερη δουλειά σύμφωνα με την αντίληψη του νεοέλληναρα. Μαζεύει δηλαδή ο σκουπιδιάρης αυτά που σκορπάει ο ξεφτίλας μέσος νεοέλληνας.
Έτσι λοιπόν όταν κάποιος δηλώνει την ιδιότητα του δημοτικού υπαλλήλου ο ένδοξος απόγονος του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σουφρώνει τη μούρη του με αποστροφή. Αποστρέφεται εκείνον που του καθαρίζει τα σκουπίδια του και άρα γνωρίζει από πρώτο χέρι το ξεφιτιλίκι του. Εμμέσως αποστρέφεται το τουρκογύφτικο παρελθόν του μια και τώρα τελευταία αισθάνεται Ευρωπαίος hi (ανεβασμένος στην καθομιλουμένη).
Ο Δημ.Υπαλ. πρέπει λοιπόν και ιδιαίτερα ο σκουπιδιάρης να αποενοχοποιηθεί από αυτήν την νοοτροπία μια και γνωρίζει από πρώτο χέρι το ξεφτιλίκι του μέσου νεοέλληνα μικροαστού.
Το νάνι δε το αναλύω γιατί ο ύπνος μεταφορικά είναι ο εθνικός μας σκοπός.
Αυτά τα ολίγα γιατί πέρασε και η ώρα και νύσταξα.
Καλλίνικος
Οι ισχυροί δεσμοί εξάρτησης των δημοτικών υπαλλήλων, ιδίως της παλιότερης φουρνιάς, από τις δημοτικές παρατάξεις, δηλ. στην ουσία από τους τοπικούς μηχανισμούς των πολιτικών κομμάτων, σε συνδυασμό με την αγωνιώδη προσπάθεια της κάθε διοίκησης να ελέγξει τις υπηρεσίες, και να τις στεγανοποιήσει από την επιρροή των αντιπολιτευόμενων παρατάξεων, δημιουργούν ένα περιβάλλον έντονου φατριασμού, εντός του οποίου ευδοκιμούν κάθε είδους εξωτικά φυτά και άνθη.
Περίεργες συμμαχίες, ΄΄ανίερες΄΄ για να θυμηθούμε έναν όρο που πολύ φορέθηκε πριν από λίγα χρόνια, που συνάπτονται κατά καιρούς και εντυπωσιάζουν τους αφελείς, δεν συνιστούν παρά την φυσική κατάληξη αυτής της κατάστασης, όπου ισχύει το κλασικό : ΄΄δεν γνωρίζει η δεξιά μου τι ποιεί η αριστερά μου΄΄.
Έτσι όλοι μαζί συγκροτούμε ένα άθροισμα μονάδων, εμφορουμένων από εγωιστικές επιδιώξεις , που συγκρούονται, αποκλίνουν και συγκλίνουν ευκαιριακά, ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες συγκυρίες, και μόνο ακατάσχετη θυμηδία μπορεί να προκαλέσουν κουβέντες περί συναδελφικής αλληλεγγύης, ομοψυχίας, ενότητας και άλλες τέτοιες αρλουμπολογίες.
Η ενότητα είναι αέρας κοπανιστός και δεν υπάρχει κανείς λόγος να εθελοτυφλούμε επάνω σε αυτό το θέμα. Αυτό αποδεικνύει και η αντιπαλότητα μεταξύ των διαφορετικών κατηγοριών υπαλλήλων εντός του κλάδου μας, πχ κόντρες μεταξύ ΠΕ από την μια μεριά και ΔΕ και ΥΕ από την άλλη καθώς και η υποβόσκουσα από καιρό ένταση ανάμεσα στις διάφορες Δ/νσεις, πχ μεταξύ Δ/νσεων Καθαριότητας και Κήπων από την μια και Διοικητικών υπηρεσιών από την άλλη ή πάλι μεταξύ Διοικητικών και Τεχνικών. Eκεί δε που γίνεται ο χαμός και αναδεικνύεται πλήρως η σκληρή πραγματικότητα και το πόσο φούμαρα είναι όλα τα λεγόμενα περί ομοψυχίας, είναι η αδυσώπητη μάχη που διεξάγεται για τις υπερωρίες και τις θέσεις προϊσταμένων.
Όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις επιφέρουν ένα κατακερματισμό σε πολλαπλά επιμέρους συμφέροντα, η σύνθεση των οποίων, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως στην πράξη, γίνεται ιδιαίτερα δυσχερής. Εάν σε αυτή τη κατάσταση συνυπολογίσουμε και την κατάρρευση των μεγάλων συνεκτικών ΄΄αφηγήσεων΄΄ της νεωτερικότητας, δηλαδή των συλλογικών απελευθερωτικών οραμάτων, που ενέπνεαν και ομογενοποιούσαν συνολικά τους εργαζομένους σε παλιότερες εποχές, έχουμε την πλήρη εικόνα της αποχαύνωσης και της απόσυρσης από κάθε μορφή συλλογικής διεκδίκησης και αντιμετώπισης των προβλημάτων του κλάδου.
Σταχυολογούμε μερικές νοοτροπίες και πρακτικές που συνιστούν αποχρώσες ενδείξεις, για να μην πούμε καραμπινάτες αποδείξεις, της κατάντιας του κλάδου:
1) Στις απεργίες οι περισσότεροι παίρνουν κανονικές άδειες, δεν κατεβαίνουν στις συγκεντρώσεις, και διαμαρτύρονται και από πάνω ότι οι ηγεσίες ξεπουλάνε τους αγώνες.
2) Ή έναρξη και η λήξη των απεργιακών αγώνων αποφασίζονται από την ηγεσία της ομοσπονδίας, ερήμην του κλάδου - οι σχετικές συσκέψεις με τους προέδρους των σωματείων αποτελούν παρωδία δημοκρατικής διαδικασίας και τίποτα παραπάνω - και χωρίς καμιά ουσιαστική διαβούλευση με την πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου, μέσα από γενικές συνελεύσεις. Αλλά και σε γενικές συνελεύσεις να καλούσαν τα πρωτοβάθμια σωματεία, ελάχιστοι θα πατούσαν σε αυτές για να ενημερωθούν και να αποφασίσουν.
3) Οι συνάδελφοι της καθαριότητας αποκαλούν τους διοικητικούς υπαλλήλους ΄΄γραφιάδες΄΄ και καλαμαράδες΄΄ ,΄τεμπέληδες και άχρηστους΄΄, επαίρονται ότι αυτοί κρατούν τις απεργίες και σε αυτούς οφείλονται οι όποιες επιτυχίες του κλάδου, και οι διοικητικοί με τη σειρά τους, τους αποκαλούν ΄΄κάφρους΄΄ ΄΄αμόρφωτους΄΄ και ότι αν δεν υπήρχαν αυτοί ούτε καν μισθοδοσία δεν θα έβγαινε. Με τέτοια φοβερή ομοψυχία πολύ θα ήθελα να γνωρίζω τι θα συμβεί στο πολύ ορατό μέλλον όταν παραδείγματος χάριν αποφασισθεί η ιδιωτικοποίηση, επειδή θα κριθεί πιο συμφέρουσα οικονομικά, του τομέα της καθαριότητας και οι εργάτες καθαριότητας ζητήσουν την συμπαράσταση των διοικητικών ή όταν αντίστοιχα αποφασισθεί η εκχώρηση στον ιδιωτικό τομέα κάποιων υπηρεσιών π.χ μισθοδοσίας, προσωπικού, λογιστηρίου.
4) Ο υπάλληλος του κάθε τμήματος θεωρεί το τμήμα του ως το σημαντικότερο για τη συνολική λειτουργία του Δήμου και τον εαυτό του ως τον πιο σκληρά και αποδοτικά εργαζόμενο. Συνακόλουθα πολλοί ειδικεύονται στη συστηματική διαβολή και συκοφάντηση των συναδέλφων των άλλων τμημάτων, ακόμη και εντός της ίδιας Δ/νσης, με μακροχρόνια συνέπεια την συνολική απαξίωση των πάντων.
Διάλειμμα ολίγων ημερών και επανερχόμαστε.
Η αντιπαλότητα μεταξύ των δημοτικών υπαλλήλων και εν γένει μεταξύ των εργαζομένων είναι μία μεγάλη ανοησία όταν υπάρχει και όπου υπάρχει. Συνήθως προέρχεται από παραφουσκωμένα μυαλά και από κομπλεξικούς τύπους που δε μπορούν να ξεπεράσουν τα συμπλέγματα κατωτερότητας τους. Μάλλον είναι και μίας από τις μεγάλες χαρές του εκάστοτε εργοδότη η διαίρεση, οι φατρίες, οι κάστες.
Πάντως αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η ροπή κάθε διοίκησης προς τους κόλακες, τους ρουφιάνους και λοιπούς αυτού του σιναφιού. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος που διοικεί εμπιστεύεται ένα ρουφιάνο, ένα μίασμα εξ' ορισμού. Αντί οι αποφάσεις να λαμβάνονται βάσει ενδελεχούς μελέτης γεγονότων, καταστάσεων κλπ. ενδέχεται να λαμβάνονται υπό την καθοδήγηση ρουφιάνων. Τι να πω. Ας μου λύσει κάποιος αυτή την απορία. Είναι και άλλη μία απορία που έχω? Πως μπορεί κάποια διοίκηση να εκτίθεται σφόδρα και κατ' επανάληψη, ώστε να τακτοποιήσει κάποιον υπάλληλο που θεωρεί «δικό» της. Και χάριν του δικού της προβαίνει σε άνομες ενέργειες. Είναι τόσο βλάκες ή τόσο πια αναγκαίοι τους είναι οι «δικοί» τους?
Η απορία του συναδέλφου, είναι όντως λογική. Βάσει των αρχών που διέπουν όλα τα εγχειρίδια του management, της πολιτικής οικονομίας κλπ που διδάσκονται ήδη από το πρώτο έτος οι φοιτητές των αντίστοιχων σχολών, οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται ΄΄βάσει της ενδελεχούς μελέτης γεγονότων, καταστάσεων κλπ΄΄ όπως σχολιάζει και ο ανώνυμος΄΄. Γιατί όμως δεν συμβαίνει αυτό στην πράξη, και ο κανόνας είναι η λήψη των αποφάσεων με διαδικασίες που πόρρω απέχουν από τις επισήμως διαφημιζόμενες από καθηγητές, αναλυτές και λοιπούς γκουρού του είδους;
Ας εξετάσουμε έναν από τους ΄΄ανορθολογικούς΄΄ αυτούς τρόπους λήψης των αποφάσεων, αυτόν που αναφέρει και ο συνάδελφος δηλ. την λήψη των αποφάσεων υπό την επήρεια κολάκων και ρουφιάνων. Η υπό διερεύνηση διαδικασία λήψης αποφάσεων, μπορεί να λαμβάνει πολλές μορφές. Είναι δυνατόν μια απόφαση να λαμβάνεται από τους διοικούντες : α) βάσει συγκεκριμένης πληροφόρησης που παρέχει ο κόλακας ή ρουφιάνος γύρω από πρόσωπα ή καταστάσεις, β) να στηρίζεται σε γενικές και αόριστες εκτιμήσεις του γύρω από κάποια υπηρεσιακά θέματα. Επίσης είναι δυνατόν μια διοίκηση να αποφασίζει στηριζόμενη είτε αποκλειστικά στην γνώμη του εν λόγω υποκειμένου είτε να συνεκτιμά αυτήν την γνώμη μαζί και με άλλα στοιχεία προκειμένου να αποφασίσει επί ενός θέματος. Υπάρχει λοιπόν μια ευρύτατη τυπολογία που θα απαιτούσε ένα ολόκληρο σύγγραμμα για να αναλυθεί συστηματικά και σε όλες της τις εκφάνσεις. Παρόλα αυτά νομίζω πως μπορούμε να εντοπίσουμε το κόκκινο νήμα που συνδέει όλες τις διαφορετικές μορφές εμφάνισης του φαινομένου.
Το ουσιώδες εδώ είναι ότι η κάθε διοίκηση αισθάνεται την ανάγκη να προστρέξει στη γνώμη κάποιων για να αποκτήσει πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα στον οργανισμό τον οποίο διοικεί. Με άλλα λόγια αισθάνεται ότι δια των επισήμων και τυπικών οδών δεν μπορεί να αποκτήσει την απαραίτητη και εις βάθος εκείνη πληροφόρηση που απαιτείται για να είναι σε θέση να πάρει αποφάσεις.
Ποιά είναι λοιπόν η φύση της διάρθρωσης αυτών των οργανισμών, που τους καθιστά τόσο πολύ αδιαφανείς για τους ίδιους τους επικεφαλής τους, ώστε να τους εξαναγκάζει να προστρέχουν στις υπηρεσίες κολάκων, ρουφιάνων και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων;
Πρόκειται για γραφειοκρατίες, ιεραρχικά διαρθρωμένες, δηλαδή για οργανώσεις πυραμιδωτής μορφής, που συναρθρώνεται κλιμακωτά με ένα σώμα διευθυνόντων στην κορυφή τους και ένα σώμα εκτελεστών στην βάση τους. Η βασική διαίρεση που διατρέχει όλα τα επίπεδα της πυραμίδας είναι αυτή της διχοτομίας διευθυντή/εκτελεστή. Η διαίρεση αυτή αναπαράγεται ακόμη και εντός του κύκλου των στελεχών που εκπληρώνουν διευθυντικά καθήκοντα.
Μέσα σε μια τέτοια δομή οι ροές πληροφόρησης/αποφάσεων έχουν αντίστροφη φορά, δηλαδή η πληροφόρηση ανεβαίνει από κάτω προς τα πάνω, και οι αποφάσεις κατεβαίνουν από πάνω προς τα κάτω. Τα κατώτερα κλιμάκια προμηθεύουν τους διοικούντες με πακέτα-ποσότητες πληροφορίας, ενημέρωσης και τα ανώτατα κλιμάκια βάσει αυτών των στοιχείων εκπονούν στρατηγικές και παίρνουν αποφάσεις τις οποίες καλούνται να εκτελέσουν-υλοποιήσουν οι ευρισκόμενοι στη βάση.
Εκείνο που θα στήριζε την ορθολογική λειτουργία του συστήματος αυτού, θα ήταν η ποιότητα της πληροφόρησης που παρέχεται στου διευθύνοντες-διοικούντες. Χωρίς σωστή, αντικειμενική και πλήρη πληροφόρηση, το σύστημα εάν δεν καταρρέει, πάντως θα παρουσιάζει πολλές ανισορροπίες κατά την λειτουργία του, που μακροπρόθεσμα θα αποβούν καθοριστικές για την ίδια την επιβίωσή του.
Η πληροφόρηση όμως που θα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά –αντικειμενικότητα, πληρότητα, ορθότητα - στα πλαίσια ενός τέτοιου συστήματος είναι απολύτως ανέφικτη. Γιατί ; Πολύ απλά οι ευρισκόμενοι στα μεσαία και κατώτερα κλιμάκια της πυραμίδας αργά ή γρήγορα συνειδητοποιούν ότι εάν παρέχουν πλήρη και αντικειμενική πληροφόρηση αυτό θα αποβεί εις βάρος τους, με καλύτερο και περισσότερο έλεγχο της εργασίας τους, περισσότερη εντατικοποίηση και γενικά ασφυκτικότερη οργάνωση του εργασιακού τους βίου. Γι’ αυτό και η ενημέρωση που δίνουν προς τους διοικούντες λαμβάνει τα χαρακτηριστικά ελλιπούς, εξωραϊστικής της κατάστασης πληροφόρησης, που αποτελείται από μισές αλήθειες και αφήνει στο απυρόβλητο ή και στο ημίφως πολλές καταστάσεις που αφορούν τον τομέα ευθύνης τους. Έτσι όμως η πληροφόρηση που ανέρχεται προς τα πάνω, καθίσταται στρεβλή κι ελαττωματική με συνέπεια η δυνατότητα λήψης ΄΄ορθολογικών΄΄ αποφάσεων να αποβαίνει χίμαιρα. Οι διευθύνοντες από την πλευρά τους, αποδέχονται αυτόν τον τύπο ΄΄σαμποτάζ΄΄ με μισή καρδιά, ποιούντες την ανάγκη, φιλοτιμία και προσπαθούν να αντιδράσουν αξιοποιώντας εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης. Εδώ εισέρχεται στη σκηνή ο παράγων που ακούει στο όνομα ΄΄ οι δικοί μας άνθρωποι΄΄ δηλαδή ρουφιάνοι, γλύφτες, και άλλοι αυλόδουλοι. Πλην όμως και η βοήθεια αυτών των υποκειμένων ουδόλως βελτιώνει την κατάσταση τουναντίον την περιπλέκει στον ύψιστο βαθμό μιάς και ετούτοι οι καλοί υπάλληλοι παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους προσφέρουν εν τέλει και μακροπρόθεσμα παραπλανητική εικόνα, διότι και αυτοί εξυπηρετώντας τις προσωπικές τους βλέψεις, υποτιμούν ή υπερεκτιμούν συγκεκριμένα γεγονότα τα οποία πασάρουν στις διοικήσεις ως αξιόπιστη πληροφόρηση, ενώ στην ουσία τις ταΐζουν αποφάγια και τοξικές τροφές.
Βέβαια οι Διευθύνοντες είναι εγκλωβισμένοι σε αυτή την παλιοκατάσταση και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γι’ αυτούς είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Κατανοούν ότι δεν μπορούν να αρκεστούν στην πληροφόρηση που τους παρέχεται επισήμως από τις υπηρεσίες, και έτσι διψασμένοι καθώς είναι για έλεγχο και επιθυμία χειραγώγησης του πεδίου το οποίο θεωρητικά διοικούν, πέφτουν στην αγκαλιά των ΄΄δικών τους παιδιών΄΄ από τα οποία προσδοκούν να τους δώσουν αυτό που δεν μπορούν να πάρουν από αλλού, δηλαδή αξιόπιστη και αντικειμενική πληροφόρηση.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να εξετάσω ένα αντεπιχείρημα που πολύ συχνά ακούγεται στους κύκλους των ΄΄υποψιασμένων΄΄ και των ΄΄ενήμερων΄΄ για τα συμβαίνοντα στους χώρους των υπηρεσιών υπαλλήλων.
Λέγεται λοιπόν ότι << οι ΄΄από πάνω΄΄, όλα τα γνωρίζουν΄΄, ότι ΄΄έχουν πολύ καλή πληροφόρηση ακόμη και για θέματα και λεπτομέρειες των εργασιακών σχέσεων που δεν μπορείς να φανταστείς>>. Αυτή η άποψη έχει διάφορες διαβαθμίσεις, και εν πολλοίς εντάσσεται σε μια ευρύτερη προσέγγιση που διαπερνά τους πληθυσμούς όλων των σύγχρονων καθεστώτων, και αποδίδει στις πάσης φύσεως εξουσιαστικές δομές, ιδιότητες που πολύ θα ήθελαν αυτές να έχουν. Δηλαδή ότι διαθέτουν παντογνωσία, μπορούν να χειραγωγούν πλήρως τους λαούς τους, ότι βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπρος, ότι ξέρουν και μπορούν να ελέγξουν τα πάντα, συνεπικουρούμενες από την μοντέρνα τεχνολογία και τους ειδικούς που έχουν επιστρατεύσει γι’ αυτό το σκοπό.
Θα ήθελα να σταθούμε λίγο και να εξετάσουμε εκτενέστερα αυτή την ιδέα, που δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά έχει βαθιές προεκτάσεις και κοινωνικές συνεπαγωγές.
Θα ξεκινήσω από το γενικότερο επίπεδο της κοινωνίας και θα καταλήξω εξειδικεύοντας στο πως δημιουργείται αυτή η αντίληψη στο δικό μας επαγγελματικό χώρο.
Υπάρχουν τρεις βασικές, κεφαλαιώδεις ιδέες που εξασφαλίζουν την συναίνεση των πληθυσμών στα σύγχρονα κοινωνικοοικονομικά καθεστώτα:
1)Το καθεστώς υπόσχεται τα καταναλωτικά αγαθά και κουτσοκαταφέρνει να τα παρέχει, τουλάχιστον στις αναπτυγμένες χώρες, 2) υπάρχουν ειδικοί που ως αντικείμενο της επιστήμης τους έχουν την διοίκηση της κοινωνίας και της οικονομίας και άρα οι λαοί το μόνο που έχουν να κάνουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων μέσω περιοδικών ανά τετραετία εκλογών, είναι να τους εκχωρούν την διαχείριση των κοινών υποθέσεων κι αυτοί να ασχολούνται με τις ιδιωτικές τους υποθέσεις και 3) η εξουσία –πολιτική, κοινωνική, επιχειρηματική- είναι παντοδύναμη, και τίποτα δεν ξεφεύγει από τον έλεγχό της.
Μέσα στο σύγχρονα κοινωνικά συμφραζόμενα που τα χαρακτηρίζει αύξηση των ανισοτήτων, συμπίεση των εισοδημάτων, ανασφάλεια, κοινωνική ρευστότητα και αναταραχή , η τρίτη ιδέα αυξάνει το ειδικό της βάρος στην συγκράτηση των πολιτών στα πλαίσια του συστήματος.
Ένα σύνολο ετερόκλητων θεωριών περί συνωμοσιών, σκοτεινών δυνάμεων, υπερεθνικών λεσχών αλλά και σοβαρών αναλύσεων περί των τεχνολογικών και άλλων δυνατοτήτων που διαθέτουν πλέον οι ελίτ για να διατηρούν τον έλεγχο, συμβάλλουν στην ενίσχυση της αίσθησης, ότι δεν μπορείς ούτε κιχ να κάνεις χωρίς να το ξέρει η ΄΄πανοπτική΄΄ εξουσία και οι κάθε λογής big brothers που έχουν εγκατασταθεί στις ζωές μας.
Σε συνδυασμό με την δεύτερη ιδέα, που ενσταλάζεται και αυτή στα μυαλά από την παιδική ηλικία, παγιώνεται στις συνειδήσεις η άποψη ότι κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τα διευθυντικά στρώματα της κοινωνίας και ούτε καν λόγος δεν μπορεί να γίνει για ανατροπή τους. Σε αυτό συμβάλλει με τον δικό της τρόπο και η χοντροκομμένη και αφελής ανάλυση των αριστερίστικων γκρουπούσκουλων και των αναρχικών ότι αυτό που αναστέλλει την δράση των καταπιεζόμενων είναι οι ΄΄σκληροί΄΄ κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, δηλαδή στρατός, αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, φυλακές κλπ και όχι οι ΄΄ήπιοι΄΄ ιδεολογικοί μηχανισμοί που αποσπούν την αποδοχή των πληθυσμών. Έτσι όμως θεοποιούνται και διογκώνονται εξουσιαστικές δυνατότητες, που είναι μεν υπαρκτές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν την έκταση και το βάθος που τους προσδίδεται.
Κάθε νηφάλια και εμπεριστατωμένη ανάλυση της σύγχρονης διεθνούς κατάστασης, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι σχεδιασμοί, οι αποφάσεις, οι επιλογές των αρχουσών τάξεων μία στις δύο φορές είναι κοντόφθαλμες, βλακώδεις, λαμβάνονται στο πόδι αγνοώντας βασικά δεδομένα, προκαλούν περισσότερες ανισορροπίες και προβλήματα από αυτά που προσπαθούν να επιλύσουν, αποκαλύπτουν απίστευτο ερασιτεχνισμό και προχειρότητα και αποδεικνύουν την χαμηλή ποιότητα των ηγετικών στρωμάτων, σε εθνικό αλλά και σε υπερεθνικό επίπεδο. Βλέπε: το τεράστιο μπάχαλο με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το μπλέξιμο στη Μέση Ανατολή, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά που αποτελούν πλέον ενδημικό φαινόμενο όλων των πολιτικοοικονομικών ελίτ στον πλανήτη, την ανικανότητα αντιμετώπισης της οικολογικής καταστροφής, και άλλα πολλά ων ουκ έστι αριθμός. Που είναι μέσα σε όλα αυτά οι περιβόητοι ΄΄ειδικοί΄΄ , οι σχεδιαστές πολιτικής με όλα τα think tanks τους από κοντά, που γνωρίζουν τα πάντα και ελέγχουν πίσω από κλειστές πόρτες σε μυστικοσυμβούλια και περισπούδαστα κονκλάβια τις τύχες μας;
Απλούστατα πρόκειται για μύθους, πολύ χρήσιμους όμως παρόλα αυτά για να πείθονται τα δισεκατομμύρια ζωντόβολα να παρακολουθούν αποχαυνωμένα από τηλεοράσεως τις ΄΄ιδιοφυείς΄΄ μανούβρες και χειρισμούς των παγκόσμιων ταγών.
Κι έρχομαι τώρα στα καθ’ ημάς. Πέρα από την διαπιστωμένη γενικότερη αντίληψη που έχει ενσταλαχθεί εξ απαλών ονύχων στο μυαλό όλων μας ότι οι διευθύνοντες κατέχουν κάποια ειδική γνώση, και είναι συνεχώς ενήμεροι για τα τεκταινόμενα, πως υποστηρίζεται εμπειρικά αυτή η θέση στο μικροεπίπεδο του καθημερινού εργασιακού μας βίου;
Εδώ και πάλι έχουμε να κάνουμε με μια υπερεκτίμηση κάποιων πραγματικών δεδομένων και εξηγούμαι ευθύς αμέσως για να μην παρεξηγούμαι.
Είναι προφανές ότι κάποια ψήγματα πληροφόρησης φτάνουν στην κορυφή της πυραμίδας και είναι εξίσου προφανές ότι οι ευρισκόμενοι εκεί αποπειρώνται να τα συνθέσουν και να σχηματίσουν μια εικόνα βάσει της οποίας θα εκπονήσουν σχέδια και στρατηγικές. Έχει όμως αυτή η διαδικασία κάποια σχέση με την εδραιωμένη πεποίθηση ότι οι διοικούντες είναι καλά ενημερωμένοι και ΄΄γάτες΄΄;
Προς διασάφηση του θέματος ακολουθεί το εξής φανταστικό αφήγημα
Κύρια πρόσωπα του αφηγήματος:
X= o ρουφιάνος υπάλληλος, που κανείς δεν τον έχει πάρει ακόμη χαμπάρι
Ψ= ο έντιμος υπάλληλος
Δ= συνάδελφος του έντιμου υπαλλήλου στο ίδιο τμήμα με αυτόν
Β= μέλος διοίκησης
Π= προϊστάμενος του Ψ και του Δ
Ο Χ συναναστρέφεται τακτικά- ταβερνάκια, καφετέριες κλπ- τον Ψ και έχουν αναπτύξει μια φιλική σχέση στα πλαίσια της οποίας ο ένας εκμυστηρεύεται πράγματα στον άλλο. Έτσι ο Χ μαθαίνει ότι ο Ψ τρέφει εχθρικά αισθήματα για τον Δ . Επίσης πληροφορείται τις απόψεις του Ψ για τη παρούσα διοίκηση. Εν συνεχεία ο Χ στα πλαίσια των θεάρεστων καθηκόντων του μεταφέρει στον Β χαρτί και καλαμάρι όλες τις συζητήσεις που έχει κάνει με τον Ψ, διανθισμένες με την προσωπική του άποψη για τον Ψ, που παρεμπιπτόντως είναι πολύ θετική και θεωρεί ότι πρέπει η διοίκηση να τον προσεγγίσει. Την ίδια άποψη έχει διαμορφώσει και ο Β και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να κάνει κάποιες κινήσεις για να προσεταιρισθεί τον Ψ.
Κάποια στιγμή ο Β καλεί στο γραφείο του τον Π που είναι και άνθρωπος της διοίκησης, δηλαδή ΄΄δικός τους΄΄ και πάνω στην κουβέντα του κοινοποιεί τις σκέψεις του σχετικά με τον Ψ και τον παροτρύνει να κάνει κάποιες ΄΄κινήσεις΄΄ εύνοιας προς τον Ψ. Επάνω στη συζήτηση του γνωστοποιεί ότι γνωρίζει τα πάντα για την αντιπαράθεση και την κόντρα του Ψ με τον Δ. Βγαίνοντας ο Π από το γραφείο του Β, μονολογεί εντυπωσιασμένος: << καλά ο Β είναι πολύ γάτα, που ήξερε τώρα αυτό το πράγμα; Τελικά όλα τα ξέρουν αυτοί εκεί πάνω, μέχρι και πόσες φορές πάμε στην τουαλέτα για κατούρημα!!!>>.
Να λοιπόν με ένα ήσσονος σημασίας αλλά πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, πως προκύπτει η άποψη ότι οι ΄΄από πάνω΄΄ έχουν πολύ καλή πληροφόρηση.
Μπούρδες κατσαρές γιατί στην ουσία και μετά από μια αυστηρά λογική ανάλυση του παραδείγματος, αλλά και πολλών άλλων που θα μπορούσαμε άνετα να αναφέρουμε, δεν τεκμηριώνεται αυτή η άποψη. Εκείνο που προκύπτει είναι ότι από μια μερική και αποσπασματική πληροφόρηση οι διοικήσεις προσπαθούν να συναγάγουν συμπεράσματα και να πλοηγήσουν το σκάφος τους μέσα σε ένα εξαιρετικά ομιχλώδες και ασαφές τοπίο, εντός του οποίου κινούνται με ατελή και ελαττωματικά όργανα.
Κλείνοντας εδώ προσωρινά αυτόν τον κύκλο, συμπεραίνω: Η δομική αναπηρία των εκάστοτε διοικήσεων εντοπίζεται στον γραφειοκρατικό και ιεραρχικά διαρθρωμένο χαρακτήρα των υπηρεσιών και στην αποξένωση των εργαζομένων από την διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Η προσπάθεια υπέρβασης της ανορθολογικής λειτουργίας των υπηρεσιών απαιτεί εν τέλει άλλου τύπου θεσμικές προσεγγίσεις, που θα πρέπει να αποτελέσουν θέμα μιάς ξεχωριστής συζήτησης.
Προτείνω τη δημιουργία μόνιμης στήλης που θα ασχολείται με την παρουσίαση, την ενημέρωση,και τη συζήτηση γύρω από θέματα εναλλακτικών προς τα κυρίαρχα στην εποχή μας παραδείγματα ατομικών και συλλογικών κοινωνικών πειραματισμών
Δηλαδή?
Δηλαδή να προβάλλουμε θεσμούς, ιδέες, κινήσεις που σε όλο τον κόσμο σήμερα προτείνουν και εν μέρει υλοποιούν την οικοδόμηση μιάς διαφορετικής κοινωνίας, βασισμένης στην συλλογικότητα, την αλληλεγγύη,τις ήπιες τεχνολογίες την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής,κλπ.κλπ.
Υπήρχαν και υπάρχουν διαφορές μεταξύ των εργαζόμενων, π.χ.
1. Μεταξύ εργατών και τεχνιτών
2. Μεταξύ τεχνητών και εργοδηγών
3.Μεταξύ εργοδηγών και μηχανικών εφαρμογής
4.Μεταξύ μηχανικών εφαρμογής και μελετητών
5 Μεταξύ τεχνικών και διοικητικών
6.Μεταξύ παλαιών και νέων εργαζόμενων
7.Μεταξύ συμβασιούχων ορισμένου χρόνου και αορίστου
8.Μεταξύ αόριστου χρόνου και μονίμων
9.Μεταξύ εργαζόμενων και προϊστάμενων
10.Μεταξύ προϊστάμενων και διευθυντών
11.Μεταξύ εργαζόμενων και διοίκησης
Είναι βέβαιο ότι ο κατάλογος είναι ακόμη μακρύτερος.
Αν εξετάσουμε τώρα τις διαφορές μπορούμε να τις διακρίνουμε σε διαφορές λόγω πάσης φύσεως αμοιβών οικονομικές, υλικές (καλλίτερο γραφείο, πιο όμορφη γραμματέα κ.λ.π. μεγαλύτερο αυτοκίνητο) σε αμοιβές άυλες π.χ. ηθικές αμοιβές, τίτλους καλλίτερες συνθήκες εργασίας . Σε ανταγωνισμούς λόγω εξουσίας π.χ. Ο Δ/ντης Οικονομικών θέλει να έχει τον πρώτο λόγο κ.λ.π.
Οι διαφορές είναι υπαρκτές και λόγω του ακραία ανταγωνιστικού οικονομικού περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε οι διαφορές μεγεθύνονται. Επίσης το γνωστό διαίρει και βασίλευε συμφέρει τις εκάστοτε εξουσίες προκειμένου να κρατούν τους από κάτω αδύναμους και να τους χειρίζονται.
Τώρα βέβαια θα περίμενε κανείς να το γυρίσουμε στο ηθικοπλαστικό και να δώσουμε τη λύση ότι η αλληλεγγύη είναι όπλο των από κάτω προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους από πάνω σαν μια γενική ηθική και πρακτική αρχή. Ή θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι διαφορές μεταξύ εργαζομένων είναι τεχνητές και θα πρέπει απλά να συνασπισθούν και να αντιτεθούν σ’ αυτούς που πραγματικά τους κλέβουν τον ιδρώτα τους.
Αμ δε ! Από το μικρό δείγμα ανθρώπων που έχω υπόψη μου και άρα τα συμπεράσματά μου είναι σίγουρα επισφαλή διαπιστώνω ότι – και για να το συνδέσω με το θέμα της μιζέριας των δημ. Υπαλλήλων- ότι οι άνθρωποι τρώγονται με το διπλανό τους έτσι για να περνάει η μέρα τους . Οι φιλονικίες, οι έριδες, οι ανταγωνισμοί μεταξύ μας δεν είναι συνήθεια μόνο των σύγχρονων. Ο Όμηρος, Ο Θουκυδίδης και οι αρχαίοι τραγωδοί τα εξιστορούν θαυμάσια στην Ιλιάδα στον πελοποννησιακό πόλεμο και αλλού . Τα μάτια μιας γυναίκας, το ποιος θα είναι αρχηγός και το πανταχού παρών οικονομικό συμφέρον είναι θαυμάσιες αφορμές για να γραφτούν τραγωδίες, ποιήματα, ιστορικά αφηγήματα πραγματικά μνημεία πολιτισμού, που διαμόρφωσαν τόσο την ελληνική όσο και την ευρωπαϊκή σκέψη.
Οι έριδες, οι φιλονικίες και οι ανταγωνισμοί είναι θαυμάσιες αφορμές για να ξεδιπλωθούν θαυμάσια, το μίσος , η εκδίκηση, η διαβολή, η συκοφαντία, η υπονόμευση, τα πάθη ένα σωρό από άνθη του κακού που μας κρατούν ζωντανούς και νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο σπάζοντας τη μονοτονία και τη ζωή μας. Αφήστε δε που πάνω σ’ αυτά οικοδομούνται ένα σωρό θαυμαστά λογοτεχνικά έργα που τροφοδοτούν και αυτά με τη σειρά τους τη συναισθηματική ξηρασία μας.
Εν κατακλείδι αφήστε τη μιζέρια να κατακλύσει τη ζωή σας , ρουφήξτε άφοβα το δηλητήριο σε ικανές ποσότητες είναι βέβαιο ότι αν μη τη άλλο θα σας γλιτώσει από την ανιαρή ζωή σας ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή της ξηρασίας.
Να είστε βέβαιοι ότι γεννηθήκατε για το καλύτερο που οι διπλανοί σας κλέβουν. Είστε σίγουρα οι πιο ικανοί για αξιώματα, λεφτά και καλύτερες γκόμενες. Ρουφιανέψτε, υπονομεύστε και τσαλαπατήστε λοιπόν το συνάδελφο σας χωρίς τύψεις ή ενοχές, είναι βέβαιο ότι είστε γεννημένοι για διευθυντές, περισσότερες υπερωρίες, ομορφότερη γραμματέα μεγαλύτερο γραφείο. Ας απολαύσουμε χωρίς φόβο και πάθος τη γελοιότητα της τραγικής μας ύπαρξης και ας μοιάσουμε έστω και σ’ αυτό στους ένδοξους προγόνους μας.
Ας κρατήσουμε ζωντανή την παράδοση που μας συνδέει απ’ ευθείας με το πιο αρχαίο έθνος στην Ευρώπη, ας αποδείξουμε ότι είμαστε ένδοξοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Αν δεν καταφέρουμε να χτίσουμε Παρθενώνες (που δε το βλέπω) όπως αυτοί, δεν πειράζει, τουλάχιστον θα εμπνεύσουμε του σατιρικούς συγγραφείς του μέλλοντος και θα κατατροπώσουμε τους Εβραίους που μας κλέβουν τη δόξα .
Δημοσίευση σχολίου