Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

ΑΝΟΙΚΤΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ (2): ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ Ή ΔΟΓΜΑ ΜΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΣΥΝΟΡΩΝ?

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κατ΄αρχήν οφείλω να δηλώσω ότι η υπεράσπιση του δόγματος της μη αλλαγής των συνόρων λόγω του ότι η αυτοδιάθεση των λαών χρησιμοποιείται προσχηματικά από τις υπερεθνικές ελίτ προκειμένου να προωθήσουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, με βρίσκει αντίθετο.
Τοποθετούμαι από θέση αρχής υπέρ του δόγματος της αυτοδιάθεσης των λαών, την οποία θεωρώ αδιαπραγμάτευτη και ως βασική εννοιολογική κατηγορία με την οποία πρέπει να προσεγγίζεται το πλέγμα των διεθνών σχέσεων στον σημερινό κόσμο.
Τα μεγάλα κρατικά μορφώματα εντός των οποίων ασφυκτιούσαν εθνότητες και λαοί, σχηματίστηκαν διά της βίας και όποτε δόθηκε η δυνατότητα στις εθνότητες από τις οποίες αυτά απαρτίζονταν να αυτονομηθούν, αυτές το έκαναν ευχαρίστως μη φειδόμενες θυσιών και αίματος για να αποκτήσουν την δική τους ανεξάρτητη υπόσταση. Κορυφαία παραδείγματα: η ελληνική επανάσταση του 1821 και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα .
Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να παραβλέψει, ότι σήμερα παρατηρείται μια περίεργη εκ πρώτης όψεως αντιστροφή στην στάση των κυρίαρχων του κόσμου. Αυτοί κραυγάζουν υπέρ της αυτοδιάθεσης των λαών αντιλαμβανόμενοι ότι ένα μωσαϊκό μικρών και αποδυναμωμένων μορφωμάτων μπορεί να γίνει πιο εύκολα υποχείριο των επιδιώξεών τους. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συνεπάγεται την απεμπόληση της βασικής αρχής της αυτοδιάθεσης των λαών και την λυσσαλέα υποστήριξη της μη αλλαγής των συνόρων από αριστερά κόμματα και οργανώσεις που τοποθετούνται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος.
Το βασικό δικαίωμα που οφείλουμε να αναγνωρίζουμε και να απονέμουμε στις μονάδες που συγκροτούν τα υποκείμενα του διεθνούς δικαίου δεν μπορεί να είναι άλλο από την διάθεση της ύπαρξής τους κατά το δοκούν. Ο μόνος σοβαρός περιορισμός δεν μπορεί να είναι άλλος από αυτόν που ισχύει για όλα τα δικαιώματα, δηλαδή ότι τα δικαιώματά σου δεν μπορούν να βλάπτουν τα δικαιώματα των υπολοίπων. Εάν μια εθνότητα, δηλαδή μια ομάδα ανθρώπων, όσο μικρή πληθυσμιακά κι αν είναι αυτή, με κοινή γλώσσα, ήθη, έθιμα, αίσθηση κοινής καταγωγής και πολιτισμικής συνείδησης γενικότερα, εκφράζει την συλλογική της βούληση να αποδεσμευθεί από ένα ευρύτερο σύνολο εντός του οποίου ζει, κανείς δεν δικαιούται να της αρνηθεί την πραγματοποίηση αυτής της ενέργειας. Στα πλαίσια των προσπαθειών της αυτή η εθνότητα φυσιολογικό είναι να προσφύγει στην βοήθεια και την υποστήριξη άλλων εθνών-κρατών και υποκειμένων του διεθνούς δικαίου, και εξίσου κατανοητό είναι ότι οι ισχυροί παίκτες-κράτη θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν αυτήν την κατάσταση προς όφελός τους. Το αν θα επιτύχουν οι υπερεθνικές ελίτ τους στόχους τους εξαρτάται από τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και από τις διαθέσεις των ίδιων των ενδιαφερομένων, που στην ουσία είναι οι εκμεταλλευόμενες τάξεις σε παγκόσμια κλίμακα. Εάν αυτές διαπνέονται από εθνικιστικά και αποσχιστικά ιδεώδη και από το φαντασιακό του έθνους-κράτους και όχι από τις αξίες της διεθνούς, ισότιμης και δίκαιης συνεργασίας στα πλαίσια αυτοπροσδιοριζόμενων ομοσπονδιακών οντοτήτων, τότε το σίγουρο μέλλον της ανθρωπότητας θα είναι η διαρκής αλληλοσφαγή και η βαρβαρότητα.

Ανώνυμος είπε...

Συμπληρωματικές παρατηρήσεις .

Περί του δόγματος της μη αλλαγής των συνόρων.

1)Η χάραξη των συνόρων άπαξ και συμβεί συνιστά άβατο; Αποκλείει οποιαδήποτε επαναχάραξη στο μέλλον; Η καταφατική απάντηση προϋποθέτει την αποδοχή της άποψης ότι η αρχική χάραξη που επισυνέβη σε κάποια χρονική στιγμή στο παρελθόν ήταν συνέπεια ορθής και δίκαιης εκτίμησης των εθνολογικών και λοιπών δεδομένων και όχι αποτέλεσμα επιβολής και ισχύος. Με ποια επομένως λογική θα αποκλεισθεί οποιαδήποτε μελλοντική επαναχάραξη;
Mελέτη περιπτώσεως (case study)προς διασάφηση των ανωτέρω:
Οι Οθωμανοί καταλύουν την Βυζαντινή αυτοκρατορία και καταλαμβάνουν την Ελλάδα επί 4 αιώνες (1453-1821). Τι επιτάσσει η λογική του δόγματος τη μη αλλαγής των συνόρων στην συγκεκριμένη περίπτωση; Να συνεχίσουν οι υπόδουλοι Έλληνες να ανέχονται τον ζυγό, διότι τα σύνορα της οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι ιερά και απαραβίαστα; Όλοι αυτοί οι υπερπατριώτες(αριστερής και δεξιάς απόχρωσης) που κόπτονται για την διατήρηση των συνόρων ως έχουν και ταυτόχρονα κάθε 25η Μαρτίου εορτάζουν με κλαπατσίμπανα και δεκάρικους λόγους τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού γένους, συνειδητοποιούν ότι παραβιάζουν την βασικότερη αρχή της λογικής, που είναι εκείνη της μη αντίφασης;

2)Τα έθνη-κράτη έπεσαν από τον ουρανό ή αποτελούν ιστορικά δημιουργήματα;
Η υπεράσπισή τους στη σημερινή συγκυρία ενάντια στις βλέψεις της μοναδικής υπερδύναμης συνιστά προοδευτική πολιτική όπως ισχυρίζονται πολλοί προοδευτικοί διανοητές; Το επιχείρημά τους έχει χοντρικά ως εξής: Οι μόνες δυνάμεις που μπορούν να αντισταθούν στην επέλαση των ΗΠΑ και στον επικίνδυνο μονοπολικό κόσμο που αυτές πάση θυσία θέλουν να επιβάλουν, είναι άλλες κρατικές οντότητες (πχ Ρωσία, Κίνα, Ινδία κλπ) που θα κάνουν εφικτή την ανάδυση ενός πολυπολικού κόσμου που θα είναι πιο δίκαιος, ειρηνικός και ανθρώπινος.
Ας το δούμε αυτό πως εφαρμόζεται στην περίπτωση της Γεωργίας. Εκεί όντως η Ρωσική αρκούδα δείχνει τα δόντια της και διατυπώνει σαφώς την πρόθεσή της να μην επιτρέψει στις ΗΠΑ να επεκταθούν στη γειτονιά της, που θεωρεί και ως ζωτικό της χώρο. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος γίνεται πιο δίκαιος και ειρηνικός ή ότι καθίσταται ακόμη πιο επικίνδυνος και βάρβαρος; Αν μέσα στο δάσος κυκλοφορεί μόνο ένα τεράστιο σαρκοβόρο ή περισσότερα τέτοια, είναι καλύτερα ή χειρότερα για τα πιθανά τους θύματα; Θα μπορούσε κάποιος να πει: Αν υπάρχουν περισσότερα σαρκοβόρα είναι πιθανόν να αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους κι έτσι τα υπόλοιπα ζωντανά μπορεί να τη γλυτώσουν. Λάθος. Συνήθως τα σαρκοβόρα μοιράζουν μεταξύ τους τα εδάφη σε ζώνες επιρροής και αυτοπεριορίζεται το καθένα να κατατρώει με την άνεσή του τα ζώα που βόσκουν εκεί. Επιπλέον και εάν παραστεί ανάγκη- εξεγέρσεις, επαναστάσεις κλπ που απειλούν γενικότερα το status quo, βλέπε άνοιξη της Πράγας, ουγγρική επανάσταση του ’56, Χιλή του ΄73, Κίνα το ΄89 κλπ, κλπ ) συνασπίζονται και καταστέλλουν από κοινού τα ζώα που αντιδρούν, ή το ένα σαρκοβόρο σφυρίζει αδιάφορα, όταν τα θύματα ζητούν απεγνωσμένα την βοήθειά του όταν το άλλο σαρκοβόρο τα κατασπαράζει. Η όποια υποστήριξη έχει λάβει χώρα στο παρελθόν προς λαούς που σήκωσαν το ανάστημά τους σε κάποιον κυρίαρχο, όπως επί παραδείγματι την εποχή του ψυχρού πολέμου μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ, έγινε αφενός στα πλαίσια της υποστήριξης των συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών μεγαθηρίων της εποχής και αφετέρου είχε ως πρακτική και μακροπρόθεσμη συνέπεια την αντικατάσταση στο εσωτερικό των μικρών αυτών εθνών-κρατών μιάς αποικιοκρατικής ελίτ από μια ΄΄εθνική΄΄ ή ΄΄ αντιιμπεριαλιστική ηγεσία΄΄ εξίσου απεχθή και τυραννική με την προηγούμενη.

Αίσωπος

Ανώνυμος είπε...

Προτείνω το άνοιγμα διαλόγου με θέμα : ΄΄ Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΉ ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΤΗΣ΄΄