Εξοπλισμοί με κοινωνική ευαισθησία (στέγη για όλους)
Ο ωραίος Μπρούμμελ (με υπουργούς από το νέο ΠΑΣΟΚ)
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη,
Aν υπάρχει ένα πρόσωπο που να συμβολίζει εμβληματικά το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου αυτό είναι ο Άκης. Λαϊκή καταγωγή, λεβέντικο παράστημα, μέτριος δείκτης ευφυίας, υψηλός δείκτης π.q (πονηριάς quotient), γοητηλίκι, ξενιτειά στη Γερμανία, το φτωχόπαιδο που σπουδάζει και αναρριχάται, λίγη δόση Αντίστασης (από το εξωτερικό), πίστη στον αρχηγό. Εκεί που έχανε το προφίλ του ήταν στο ότι δεν είχε μουστάκι, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος.
Προσωπικά ο Άκης μου ήταν συμπαθής, ή έστω όχι αντιπαθής όπως ο Λαλιώτης, ο Γιαννόπουλος, ή ο Τσοβόλας. Θέλεις γιατί εξέφραζε πάντα προοδευτικές θέσεις, θέλεις γιατί ήταν προνομιακός συνομιλητής του Νικ. Κωνσταντόπουλου, θέλεις για την κοψιά του, δεν προκαλούσε την αποστροφή μου. Από μια στιγμή βέβαια και μετά όλοι μας καταλάβαμε πως ο Άκης ήταν ευκατάστατος. Ακόμη και πριν σκάσουν τα Φορ Σίζονς στα οποία είχε αδυναμία όπως και ο Χριστόδουλος με την αμαρτωλή παρέα του. Τα ήξεραν αυτά ο κ.Σημίτης και ο ΓΑΠ. αλλά και οι υπόλοιποι παράγοντες του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και διακριτικά δεν εκλέχτηκε το 2007 βουλευτής και το 2009 αποκλείστηκε σιωπηρά από τους συνδυασμούς χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο. Το σωστό βέβαια θα ήταν, αν υπήρχαν υποψίες να διερευνηθεί το θέμα. Ο Άκης πάλι ήξερε πως κανείς δεν θα τον πείραζε. Γι’ αυτό και δεν αποσύρθηκε από μόνος του, γι’ αυτό και προχώρησε σε αγορές που κάποια δύσκολη στιγμή πιθανόν να τον πρόδιδαν, δημιουργώντας υποψίες. Μη έχοντας συγκρουσθεί με κανέναν, είχε τη βεβαιότητα κάποιας ασυλίας την οποία κάποιος άλλος συνάδελφός του ας πούμε σαματατζής (ποτέ μου δεν συγκρατώ ονόματα) δεν θα την είχε. Αυτό βέβαια ήταν το πριν τη χρεωκοπία περί δικαίου αίσθημα της νοσηρής κοινωνίας μας. Οι πολιτικοί δεν δικάζονται, απλά πάνε σπίτι τους, με τη συνταξάρα τους και με τα τυχερά τους. Αυτό ήταν το δόγμα Σημίτη που τόσο ξετσίπωτα το εξέφρασε με την ψήφιση του Νόμου περί μη ευθύνης υπουργών, ως συνέχειας αναλόγου ήθους νόμου της ΝΔ. Ο Σημίτης είχε όπως αποδείχθηκε, περίεργους φίλους. Ούτε και τώρα όμως δεν κάνει αυτοκριτική και αρνείται να λογοδοτήσει ακόμη και στην φιλική του Εξεταστική. Μιλάει ξεδιάντροπα για το “πελατειακό κράτος που φταίει”, σαν να μην κυβέρνησε ποτέ του. Όλοι θα θυμούνται το θράσος του: “’Όποιος έχει στοιχεία να πάει στον Εισαγγελέα” (που πιθανόν να τον έλεγχε μέσω της διορισμένης ηγεσίας της Δικαιοσύνης). Δηλαδή δεν έχει υποχρέωση ο πρωθυπουργός να παρακολουθεί τους υπουργούς του, να στήσει ελεγκτικούς μηχανισμούς αδιάβλητους, να επιλέγει έντιμους πολιτικούς, να ακούει και να ερευνά τις καταγγελίες, να ελέγχει το “πόθεν” και το “τι” του “πόθεν έσχες” των στελεχών του. Η υποχρέωση αυτή εναποτίθεται στην κυρία Κατίνα από τα Σούρμενα, η οποία ας ψάξει να βρει στοιχεία σε βάρος του κ.Παπαντωνίου (τυχαία τον αναφέρω) κι ας πάει στον κ.Σανιδά ή στον κ.Ζαγοριανό, οι οποίοι αν δεν την πετάξουν έξω από το γραφείο τους, αν κλπ (λέμε τώρα) δεν διαγνώσουν (με τη γνωστή τους καλή προαίρεση) πως οι υπουργοί εξαπατήθηκαν από τους κλητήρες των υπουργείων τους, θα προσκρούσουν στο τείχος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αν αποτολμήσουν να ζητήσουν διερεύνηση στοιχείων κατά υπουργού. Δείτε ακόμη και σήμερα τον Μυστικονδυλιάρχη Σαμαρά που δεν απολογείται για τους αγύρτικους διορισμούς συγχωριανών του στο Μουσείο της Ακρόπολης ούτε για το μαφιόζικο ύφος της ηλεκτρονικής επιστολογραφίας του μπατζανάκη του προς αυτόν και που τάχα μου θέλει να κάνει κάθαρση στη ΝΔ, πως αρνείται ποινικές ευθύνες των διαφόρων που δήθεν “έβλαψαν την παράταξη” (αλλά όχι τη χώρα). Και δείτε πως ακόμη και τώρα το ΠΑΣΟΚ διαπραγματεύεται την παραπομπή του Φωτιάδη και δεν βλέπει καμιά ευθύνη του Δρυ. Αυτά είναι τα ήθη του δικομματισμού.
Το απλό ερώτημα που τίθεται είναι γιατί τόσα χρόνια οι κατοικίες της οικογένειας Άκη ήταν αόρατες στα μάτια του Τύπου, της Βουλής, της κυβέρνησης, του κόμματός του, της Αντιπολίτευσης, της Δικαιοσύνης, της κοινωνίας των πολιτών Συνενοχή, συγκάλυψη, αδιαφορία ή άγνοια. Νομίζω πως το τελευταίο πρέπει να αποκλεισθεί. Με τον Άκη συνέβη ότι και με τον Χριστόδουλο-η σύγκριση αδικεί τον Άκη-που η Αρχιεπισκοπή του ήταν ένας δυσώδης οχετός που μόλυνε ανενόχλητα το περιβάλλον. Σιωπή και ομερτά μέχρι να γίνει η αρχή των αποκαλύψεων. Μετά ακολουθεί πυρ ομαδόν. Κι όμως το Φορ Σίζονς ήταν πολύ εύγλωττο, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου βοούσε, απλά τώρα χρειάζονται κάποιοι αποδιοπομπαίοι τράγοι για να εξευμενιστεί ο όχλος των εθελοτυφλούντων οπαδών που ξεγελιόταν με τα αποφάγια που πέφτανε μέχρι τώρα από το τραπέζι όπου είχε στηθεί το μεγάλο φαγοπότι. Άλλωστε ποιό είναι το όνειρο του μέσου Ρωμιού και ποιό το ιδανικό του; Ένα γκλάμουρους σπίτι, ένα εξοχικό, η αποκατάσταση των παιδιών, μια διογκωμένη οικογενειακή και μια ανύπαρκτη κοινωνική ευθύνη. Ο Άκης ήταν ο Νεοέλληνας κουβαλητής πάτερ φαμίλιας, αυτός που τακτοποίησε γιους, συζύγους και θυγατέρες. Το όνειρο του Ρωμιού για ένα μεγάλο σπίτι, (λες και θα ζήσει για 300 χρόνια όπως έλεγε δηκτικά ο Μάνος Χατζηδάκις), υλοποίησαν και άλλοι δυο Υπουργοί Άμυνας του ΠΑΣΟΚ, ο κουμπάρος του Τόλη και ο κος Παπαντωνίου, που όπως και ο Άκης παντρεύτηκαν ξανά πολύ νεότερές τους συζύγους συνδυάζοντας τις υπηρεσίες στην Άμυνα.με ένα νέο ερωτικό ξεκίνημα στη ζωή τους. Είμαι περίεργος, να δω αν ο Άκης θα αποδειχθεί ένοχος ή θα παραδοθεί αθώος στην κοινωνία, όπως ο Χριστόδουλος που στην κηδεία του βρέχανε μαντηλάκια η Αλέκα και ο Αλέκος;
Η υπόθεση του Άκη παραπέμπει τους πιο καχύποπτους στην καρδιά του προβλήματος που λέγεται Εξοπλισμοί, μιας νεοελληνικής παράνοιας που όμοιά της αμφιβάλλω αν υπάρχει άλλη στον κόσμο. Μια απίστευτη σπατάλη που για να δικαιολογηθεί προαπαιτεί φανατισμό του όχλου με εθνικές μυθολογίες, με μαθητικές παρελάσεις, με θρησκευτικό αφιόνι, με φοβικά σύνδρομα με καλλιέργεια μίσους και κινδυνολογίας. Δυο κοινοβουλευτικά κόμματα, η Πολάν και το Λάος στήθηκαν στη βάση αυτής της νοσηρής ατμόσφαιρας βαλκανικού εθνικισμού, με λίγη ελληνορθόδοξη σάλτσα. Ακόμη και σήμερα Βενιζέλος και Σαμαράς διαπιστώνουν πως επιβάλλεται η αδιατάρακτη συνέχειά τους όσο κι αν βουλιάζουν τα Νοσοκομεία όπου δολοφονούνται πια από έλλειψη προσωπικού και μέσων συμπολίτες μας (τι ωραία εκδήλωση πατριωτισμού οι αξονικοί τομογράφοι που δεν λειτουργούν την ώρα που πετάνε δεξιά κι αριστερά τα F16) κι όσο κι αν απλήρωτοι ωρομίσθιοι καθηγητές και μαθητές στριμώχνονται στα 30άρια τμήματα της Άννας Θάτσερ.
Έχουμε όμως και μια Αριστερά, που με εξαίρεση τη μονή Τοπλού, δεν κατάφερε να αναδείξει ούτε ένα σκάνδαλο του δικομματισμού ή να στοχοποιήσει έστω έναν διεφθαρμένο πολιτικό. Στην ηθική της και στην πρακτική της, μπορεί να καταδικάζεται στα δικαστήρια ο κουλουροπώλης της Ομόνοιας αλλά ποτέ ο κλέφτης υπουργός αφού αυτό θα ήταν σκανδαλολογία, κουτσομπολιό και αποπροσανατολισμός. Γι’αυτό τα σκάνδαλα βγαίνουν στη φόρα είτε από το εξωτερικό, είτε από πραγματικούς δημοσιογράφους σαν την Αριστέα Μπουγάτσου είτε από αλληλοαποκαλύψεις των εμπλεκόμενων συμμοριών. Η πολυδιασπασμένη αλλήθωρη εσωστρεφής Αριστερά , η ίδια που συναγελαζόταν με τον Άκη και δεν έτυχε να διαβάσει ποτέ της το “Πόθεν Έσχες” του ή να δει τα μέγαρά του και να τα συνδυάσει με τα υποβρύχια που γέρνουν και με τα ράντζα στα νοσοκομεία, είναι απασχολημένη (ως κομμουνιστική ή ριζοσπαστική) με τη μεγαλεπήβολη έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα των Βρυξελλών ή (ως Ανανεωτική) με τον εισοδισμό στου Μαξίμου για κάποια πασοκικά υφυπουργεία υπό τον κ.Άκη ή τους διαδόχους του. Αποκορύφωμα της τρέλας της το επαναστατικό μεθύσι του κ.Αλέκου Μπαρκαλεόνε που θεωρεί ύψιστο κατόρθωμά του το να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ εξωκοινοβουλευτικό.
Γιατί ενώ οι 300 δεν είναι όλοι ένοχοι, ούτε εξ ίσου ένοχοι όπως θέλουν να μας πείσουν οι εχθροί της Δημοκρατίας και οι συνένοχοι αυτών που τα άρπαξαν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η Αριστερά μας δεν απέτυχε παταγωδώς και ως προς την άσκηση του ελεγκτικού της ρόλου και είναι αυτή η ανικανότητά της να ασκήσει την αποστολή της, αυτή η νωθρότητα της στο να κονταροχτυπηθεί με τη φαυλότητα, αυτά τα χαμηλά ανακλαστικά της στην υπεράσπιση της δημόσιας αρετής, οι αιτίες των νοσηρών καυγάδων και των διασπαστικών μικροεγωϊσμών της γιατί ‘αργία μήτηρ κακίας’, γιατί ο στρατιώτης που δεν πολεμά ή μάχεται με ανεμόμυλους παχαίνει και εκφυλίζεται. Μια Αριστερά που προχωράει προδοτικά την ώρα της μεγάλης μάχης στον κατακερματισμό της είναι και αυτή σύμπτωμα και τμήμα μιας αθεράπευτα άρρωστης κοινωνίας.
http://roides.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου