Ποιήματα

ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Οι ώρες γίνηκαν μέρες οι μέρες μήνες

Καμία αλλαγή , αιώνια επανάληψη

Αγωνία για την ανατροπή που άργησε, βαριά αλυσίδα

σέρνουνε παιδιά που γινήκαν μεγάλοι με μάτια φλογισμένα

πήραν την σκυτάλη απ’ τους προηγούμενους

χέρια αδυνατισμένα μάτια θαμπωμένα

Γιατί κατάλαβαν, τον χρόνο μεταλάβαν έγιναν σοφοί

Δεν περιμένουν την Ανάσταση, μονοπάτι κακοτράχαλο

η ζωή μια ανηφόρα στον κατήφορο πέφτεις και ξανασηκώνεσαι

ΑΝΕΜΟΣ ΕΦΗΒΟΣ

Λυσσασμένο θεριό ο άνεμος αγριοφωνάζει

Πότε ουρλιάζει ζητώντας βοήθεια το παράθυρο χτυπά

Με μανία στριφογυρίζει στην αυλή, ότι βρεθεί

στο πέρασμα του αναποδογυρίζει Άλλοτε θηρίο λαβωμένο

ξεψυχώντας ξεφυσά. Όταν ¨έρθει η βροχή συγχωρούμε

της πρώτης νιότης του το ξέσπασμα, έφηβος άνεμος κυκλοθυμικός…

…κάνει τα δικά του και αυτός……………

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στην επανάσταση δεν πας με τον σταυρό στο χέρι

Μα κρατώντας το κουμπούρι και στο άλλο το μαχαίρι

Η επανάσταση διψά για αίμα κρεμάει τους αδίκους

Αθωώνει φτωχούς αδικημένους απελευθερώνει καταδίκους

Θαρρείς της πλάσης τούτης η γαλήνη των βουνών η δικαιοσύνη

το χάδι του αέρα μαλακώνει των ανθρώπων τις ψυχές;

Δεν θα καταφέρεις να αλλάξεις την γνώμη του γέρικου κόσμου

Όσο και να θες………………..

ΠΟΜΦΟΛΥΓΕΣ

Πομφόλυγες και φληναφλήματα γεμίζουν τη σιωπή

ό,τι γνωρίσαμε το χουμε ξαναδεί

το άγνωστο προβλέψιμο όλα άρχισαν από τη μέση

… έχουμε ξαναγεννηθεί!

ΑΟΡΑΤΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ

Έχτισαν τείχη δίχως να μας ρωτήσουν αόρατοι πατριώτες

Με φράγματα μας απέκλεισαν απ’ τους εν΄δυνάμει φίλους γείτονες,

μονάχοι χωρίς το οξυγόνο της επικοινωνίας μιας ανάπηρης κοινωνίας γέννημα

Ακοινώνητος με βαθιές αναπνοές στα πρόθυρα ασφυξίας ζω……!

ΥΠΟΠΤΕΣ ΚΑΜΑΡΕΣ

άνω από εγκατελειμένα μαγαζιά σε ύποπτα δωμάτια

Γυναίκες με χείλια ρόδινα φιλήδονα κορμιά του έρωτα

Προβάλλουν τα κάλλη τους σε διψασμένους ταξιδιώτες εραστές

Να πιουν να ξεδιψάσουν μια στιγμή να κατευνάσουν την οργή…

ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

ναδεύοντας ο χρόνος στο καζάνι γειτονιές της πρώτης νιότης

Με μανδύα του γήρατος την μύτη μας καλύπτοντας μυρωδιές παλιές

ξυπνά, αγαπημένες προ πολλού λησμονημένες θύμησες

Αισθήματα νεανικά φίλοI που πεθάνανε μα εμείς απόντες στην εξώδιο ακολουθία

Ανεμοστρόβιλος ο χρόνος μας παρασύρει άθελα στην δίνη του, ξεχνάμε

, Φυλλαράκια μας σέρνει ως το άπειρο την αδυναμία μας σκορπά

μας συντρίβει…..Έπειτα δεκατρείς χιλιάδες μέρες απορημένος σταματά ….

Αποδειχτήκαμε περισσότερο τρωτοί απ’ ότι πίστευε… δικά του θύματα…………ες…….απάς πληγώνεσαι και ξανά απ’ την αρχή ώσπου το σχοινί κοπεί

ΤΟ ΩΡΑΙΟ

Σ

χήμα από ανεξίτηλο μελάνι χαραγμένο έντονα στο νου

Εικόνα στο φως λουσμένη όταν ο ήλιος ανατέλλει

Το κύμα στο ακρογιάλι σκάζοντας χαμογελάει

Το αέναο στα μάτια μας χαμόγελό του φτάνει……….!

Ο κόσμος στα πόδια σου, με ένα χάδι της η φύση γνέφει

Η ΦΥΣΗ ΓΝΕΦΕΙ

Το κεφάλι σου στρέφει ψηλά απέναντι πομφόλυγες και φληναφλήματα
μεσ’ από παρέες κουραστικές όλα μάταια, λόγια καλοκαιρινής βροχής

πέφτοντας στα φύλλα ευεργετικά ο ήχος της δροσίζοντας γεμίζει

με ελπίδα και έρωτα για την ζωή…. πανδαιμόνιο ψυχής ….

ΠΥΡΙΝΗ ΕΦΗΒΕΙΑ

Εσωστρεφής μελωδία αιώνες σιγοκαίει

Αναβλύζει γυναίκα πύρινη γυμνή

Η λάβα της ξεχύνεται ορμητικά

Παιδιά στα γυμνά της πόδια σκαρφαλώνοντας

απολιθωμένα στης πρώτης νιότης τους την βόλτα βρέθηκαν

….Τραγικό…………………

ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΕΣ

Είναι μέρες που δεν βρίσκω μάσκα να κρυφτώ

Είναι νύχτες που δεν έχω παραμύθι για να ξεγλιστρήσω

Τον πόνο να διασκεδάσω σε ζεστή αγκαλιά μέσα να κουρνιάσω

Είναι μέρες που δεν έχω ρόλο να ντυθώ να κοροϊδέψω τους άλλους

μα συνάμα τον ίδιο μου τον εαυτό, ξεπεσμένος πρίγκιπας με την ανοχή τους να βαυκαλιστώ…………..

ΕΑΥΤΟΣ ΘΕΟΣ

θεός …..Ποιόν θεό;

Αδύναμοι να σηκώσουμε τα λάθη μας
τα φορτώνουμε σ’ αυτόν, άλλοθι μας

……πεθαίνει με το δικό μας θάνατο

Αμαρτία να τον κοιτάξουμε κατάματα

Αγκάθι ενοχλητικό ματώνει την καρδιά

Δρόμος δύσβατος και ανηφορικός

Αν είναι αμαρτία η αυτογνωσία ...Ναι είσαι αμαρτωλός!

ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Σε στενό πλαίσιο ηθικής φυλακισμένα πόθοι πάθη

ενοχές φαντασιώσεις σκοτεινές γεννούνε λάγνα μάτια

κόρφοι χείλη κόκκινα, κατακερματισμένα χρόνια σε κανόνες

συναισθήματα απαγορευμένα αισθήματα ισόβια φυλακισμένα

Πυρήνας της ψυχής εξορισμένος, ένας κόσμος στερημένος

Χάριν μίας λογικής που δεν θέλησε κανείς……………….

ΈΡΩΤΑΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Έρωτας καλοκαιριού ξεθυμαίνει με το πρώτο μελτέμι

νεράκι της βροχής και πέφτει απ’ το φύλο καταγής,

με την πρώτη ακτίνα του ήλιου εξατμίζεται

Μεσ’ σε μαύρα παλτά χάνεται , τα παγωμένα χέρια της

καλύπτει με τα γάντια ,τα αυτιά της με γούνινο καπέλο

Ο έρωτας του Καλοκαιριού μακρινή σκιά μεσ’ την δύνη του Χειμώνα….!

Μανώλης Κιαγιάς