Ν. Υόρκη: Πεζοδρομείται η Τάιμς Σκουέαρ

Ενώ στο Ελλάδα φαρδαίνουν τους δρόμους εις βάρος των πεζοδρομίων για να παραρκάρουμε οι νεοέλληνες τα αυτοκίνητα μας, στη Νέα Υόρκη πεζοδρομούν έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους. ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΤΙ ΘΥΕΛΛΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ ΘΑ ΕΊΧΕ ΣΗΚΩΘΕΊ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΤΗΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΗΣΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΟΔΟΥ....


Οι επισκέπτες της διάσημης πλατείας Tάιμς Σκουέαρ στη Νέα Υόρκη δεν θα χρειάζεται πλέον να κάνουν ακροβατικά ανάμεσα στα ταξί εάν θέλουν να σταματήσουν στο μέσο της και να χαζέψουν τις τεράστιες φωτεινές επιγραφές της. Χθες, οι αρχές έκλεισαν την κυκλοφορία στην πασίγνωστη διασταύρωση, η οποία θα πεζοδρομηθεί, με την πρόσβαση πλέον να επιτρέπεται μόνον σε πεζούς, ποδηλάτες, και σκέιτερς μεταξύ της 42ης και της 47ης Οδού.

Η απόφαση αυτή στόχο έχει να αφήσει περισσότερο χώρο στην πλατεία για τους καλλιτέχνες του δρόμου, τα καφενεία και τους πωλητές και να βελτιώσει την περιοχή για τους Νεοϋορκέζους και τους τουρίστες. Σημειώνεται ότι στις τεράστιες οθόνες της πλατείας θα μεταδίδονται ζωντανά κάποιες βραδιές εκδηλώσεις από τη Μετροπόλιταν Όπερα και ειδικές παραστάσεις από το Μπρόντγουεϊ. Μία δεύτερη πεζοδρομημένη ζώνη λειτούργησε και στην Χέραλντ Σκουέαρ, μπροστά από το υπερκατάστημα Macy’s, που αποτελεί το επίκεντρο της μεγαλύτερης παρέλασης στις ΗΠΑ για την Γιορτή των Ευχαριστιών κάθε Νοέμβριο.

http://www.naftemporiki.gr

Η κεντρική απορία της γνώσης

Στο έργο του Πλάτωνα Μέμνων θεματοποιείται με μεγάλη καθαρότητα το εν λόγω πρόβλημα.
Στην ερώτηση πως μπορούμε να γνωρίζουμε κάτι, δύο ουσιαστικά απαντήσεις μπορούν να δοθούν: α)είτε γνωρίζουμε εκ των προτέρων αυτό το οποίο μαθαίνουμε β) είτε δεν το γνωρίζουμε και επομένως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το γνωρίζουμε.
Ο Πλάτων λύνει το πρόβλημα δια της θεωρίας του εμφύτου της γνώσης. Η σύλληψή του είναι μεγαλοφυής, αλλά για να την κατανοήσουμε πρέπει πρώτα να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το πρόβλημα σε όλο του το βάθος.
Πως γνωρίζω κάτι; πως γνωρίζω ότι η γνώση που αποσπώ από κάποιο αντικείμενο είναι θετική και έγκυρη; Από την στιγμή που ένα υποκείμενο διατείνεται ότι αποκτά μια γνώση πως είναι δυνατός ο έλεγχος αυτού του ισχυρισμού; Ο νεωτερικός επιστήμονας θα απαντήσει δια της παρατήρησης, του πειραματικού ελέγχου και της λογικής-διαλεκτικής βασάνου στην οποία υποβάλλεται η άποψή μου. Αυτή όμως η απάντηση δεν ήταν άγνωστη στον Πλάτωνα και τους στοχαστές της εποχής του, έστω και αν είχε ελαφρώς παραλλαγμένη μορφή. Η αντιπαραβολή των απόψεων με την παρατήρηση της πραγματικότητας, τις εμπειρικές γνώσεις, και τις γνώμες των άλλων εφαρμοζόταν και τότε.
Η προσφυγή όμως σε όλα αυτά δεν επιλύει το πρόβλημα. Οι άλλοι, οι εμπειρίες, οι παρατηρήσεις, έχουν όλα μια έντονη υποκειμενική σφραγίδα. Ακόμη και τα πειραματικά όργανα, οι διαδικασίες και οι πειραματικές διατάξεις, επινοούνται και οργανώνονται από τα υποκείμενα. Ακόμη και η προσφυγή στην επικρατούσες γνώμες της κοινότητας των ειδικών ενός κλάδου, δεν ξεφεύγουν από αυτόν τον υποκειμενικό περιορισμό.
Ο Πλάτων μπορεί να μην είχε στη διάθεσή του μικροσκόπιο, τηλεσκόπιο, ή τα πολύπλοκα όργανα ακριβείας και τις πανάκριβες πειραματικές διατάξεις που διαθέτει το CERN και η NASA αλλά και αν τα είχε πάλι την ίδια απορία θα διατύπωνε, ίσως με διαφορετικό τρόπο, αλλά η κεντρική απορία θα παρέμενε το ίδιο αδάμαστη. Εμείς, τα ανθρώπινα υποκείμενα, είμαστε που διατεινόμαστε ότι ανακαλύπτουμε ή προσεγγίζουμε την αλήθεια, και αυτό πάντα θα σημαδεύει αυτήν την δραστηριότητά μας.
Εξάλλου πως γνωρίζουμε ότι οι μέθοδοί μας είναι και οι ορθότερες; Τα κριτήρια των επαληθεύσεών μας από πού αντλούν την εγκυρότητά τους; Από κάποια άλλα κριτήρια; Και αυτά με τη σειρά τους από πού αντλούν την δική τους εγκυρότητα;
Πως μπορούμε να γνωρίζουμε ότι η γνωσιακή πορεία μας έχει συμπτωτική ή έστω ασυμπτωτική τροχιά προς την αλήθεια;
Διότι για να έχει κάτι συμπτωτική ή ασυμπτωτική τροχιά προς κάτι άλλο πρέπει ήδη να διαθέτουμε μια σταθερή και βέβαιη γνώση αυτού προς το οποίο κατευθυνόμαστε.
Για να ξέρουμε ότι πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε από κάτι, πρέπει ήδη να γνωρίζουμε αυτό το κάτι, εάν όχι εξαντλητικά πάντως σε αρκετά μεγάλο βαθμό.
Βλέπουμε λοιπόν γιατί ο Πλάτων κατέληξε στην θεωρία του εμφύτου της γνώσης. Σε μια πρώτη προσέγγιση και για τον ανυποψίαστο αναγνώστη, η πλατωνική προσέγγιση φαντάζει πρωτόγονη και χοντροκομμένη.
Εντελώς συνοπτικά ο Πλάτων σκέφτηκε ότι: Η ψυχή ζούσε κάποτε σε έναν υπερουράνιο τόπο όπου βρισκόταν σε στενή συνάφεια με τις ιδέες(είδη, μορφές) που αποτελούν τον αληθινό κόσμο των πρώτων αρχών και αιτίων. Η μεταγενέστερη έκπτωση της ψυχής είχε σαν συνέπεια την λησμονιά αυτής της γνώσης, στην οποία με πολύ κόπο και προσπάθεια μπορεί να ξαναφτάσει η ψυχή δια της ανα-μνήσεως. Δηλαδή η γνώση είναι έμφυτη, αλλά έχει επέλθει λήθη, και η επανάκτησή της, η ανάσυρσή της από την λήθη(=α-λήθεια), προϋποθέτει μια συστηματική και επίμονη διαδικασία ανάβασης προς τις ξεχασμένες πηγές.
Η Πλατωνική κατασκευή παρόλες τις ανιμιστικές της συνδηλώσεις είναι εξαιρετικά μοντέρνα, διότι προσπαθεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις απορίες της γνώσης και να τις υπερβεί χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα. Επανασυνδέεται δε με πολλές πλευρές σύγχρονων θεωρήσεων που αναπτύσσονται σε πολλούς κλάδους του επιστητού, βλέπε πχ τις γλωσσολογικές απόψεις του Τσόμσκι.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κατ’ ουσίαν τρόπος να ξέρουμε ότι κάτι που λέμε πως το γνωρίζουμε, το γνωρίζουμε όντως, τότε η μόνη εναλλακτική οδός είναι η άποψη ότι γνωρίζουμε ήδη αυτό το οποίο προσπαθούμε να μάθουμε. Πρόκειται για ένα παράδοξο στα δίχτυα του οποίου πελαγοδρομεί έκτοτε η σκέψη, γιατί και αυτή η ομολογουμένως μεγαλοφυής λύση, από τη στιγμή που θα διατυπωθεί ανακινεί πληθώρα προβλημάτων και αποριών. Ο Αριστοτέλης επεσήμανε πρώτος ότι είναι τουλάχιστον περίεργο και αξιοθαύμαστο το να δεχθούμε ότι κατέχουμε μια τέτοια θεϊκή γνώση-αναφερόταν κυρίως στη γνώση των πρώτων αρχών και αιτίων- και να το έχουμε λησμονήσει. Ο ίδιος βέβαια δεν κατάφερε να απαντήσει με συμπαγή και ενιαίο τρόπο στην απορία του πλατωνικού Μέμνωνα ταλαντευόμενος ανάμεσα στον εμπειρισμό και τον ορθολογισμό.
Επιπλέον όπως έχω επισημάνει και αλλού, αυτή καθεαυτή η πλατωνικού τύπου πρόσβαση των καθ’ έκαστον υποκειμένων στον αληθινό κόσμο των ιδεών-μορφών δια της αναμνήσεως, προϋποθέτει νοητικές διαδικασίες αναγωγής ομοιόμορφες από όλα αυτά τα υποκείμενα που είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσον μπορούν να πραγματοποιηθούν. Και ποιος εγγυάται ότι η δική μου ανάβαση προς εκείνον τον κόσμο είναι ορθότερη από την δική σου; Υποτίθεται ότι οι ψυχές κατά την προγενέστερη φάση της ύπαρξής τους ενδιαιτώντο στον ίδιο τόπο και εκεί εθεώντο τις ίδιες ουσίες, αλλά μιας και εκείνη η γνώση έχει λησμονηθεί και ξεθωριάσει, πως το κάθε υποκείμενο θα γνωρίζει ότι οι δικές του προσπάθειες βρίσκονται στον σωστό δρόμο; Συγκρίνοντάς τες με τις προσπάθειες των άλλων οδοιπόρων; Ανταλλάσσοντας εμπειρίες και απόψεις με αυτούς; Κι ακόμη κι έτσι γιατί οι δικές τους προσπάθειες να είναι πιο ορθές ως μέτρο σύγκρισης; Για να εκτιμηθεί με αντικειμενικότητα το ορθό/λάθος δύο γραμμών πλεύσης πρέπει να υπάρχει μια τρίτη γραμμή πλεύσης που να έχει γίνει αποδεκτό ως κανόνας ή μέτρο όλων των πλεύσεων και να αποτελεί το ύστατο κριτήριο, αλλά τέτοιο υπερ-κριτήριο δεν υπάρχει. Το πρόβλημα παραμένει αδάμαστο και καθίσταται ακόμη οξύτερο εάν μεταβούμε από τον αντικειμενικό ιδεαλισμό στις διάφορες εκδοχές του νεώτερου υποκειμενικού ιδεαλισμού.

ΕΛΠΕ – ΠΕΤΡΟΛΑ

http://www.tvxs.gr/v11590

Δωρεάν εξετάσεις σε ηλικιωμένους, υποτροφίες σε φοιτητές και «χορηγίες» σε Δήμους και Νομαρχίες χρησιμοποιούν τα Ελληνικά Πετρέλαια για να περιορίσουν τις αντιδράσεις για την επικείμενη επέκταση της ΠΕΤΡΟΛΑ. Και φαίνεται να τα καταφέρνουν. Η νομαρχία έβγαλε άδεια μέσα σε τρεις μέρες, ο δήμαρχος δεν υπέβαλε ένσταση και τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα δίνουν άνιση μάχη με τον κ. Λάτση και τα συμφέροντα που έχουν βάλει στόχο τη ζωή τους.

Η Περσεφόνη ακόμα κοιμάται στην αγκαλιά μιας μολυσμένης γης…

Ακούστε ένα ηχητικό ντοκουμέντο από τις προσπάθειες των υπαλλήλων των ΕΛΠΕ να δώσουν περίπου με το ζόρι επιχορήγηση σε μια οικογένεια της Ελευσίνας, έναν αντιδήμαρχο να παραδέχεται πως πλέον και μέσα στο Δήμο υπάρχουν φωνές που λένε ότι «τα διυλιστήρια δεν ρυπαίνουν» και τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα να περιγράφουν την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην πόλη τους.

Το θέμα βρίσκεται ήδη στο ΣτΕ, το οποίο κατά πληροφορίες εισηγείται θετικά για την επέκταση της ΠΕΤΡΟΛΑ, αλλά οι κάτοικοι δίνουν τα επόμενα αγωνιστικά ραντεβού δηλώνοντας αποφασισμένοι να κερδίσουν.

Πετρέλαια - Ελευσίνα from tv xoris sinora on Vimeo.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΝΑΠΗΔΗΣΗΣ Ή ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ JEVONS ΚΑΙ ΣΦΑΛΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ

Στα τέλη του 19ου αιώνα , ο νεοκλασικός οικονομολόγος William Stanley Jevons παρατήρησε ότι οι ατμολέβητες κατανάλωναν ολοένα λιγότερο κάρβουνο λόγω των τεχνικών τελειοποιήσεων, αλλά παρόλα αυτά η συνολική κατανάλωση κάρβουνου συνέχιζε να αυξάνεται εξαιτίας της αύξησης του αριθμού των λεβήτων.

Το παράδοξο εξηγεί το γιατί οι αποτελεσματικές και οικοαποδοτικές τεχνολογίες μας εξωθούν να αυξήσουμε την κατανάλωση. Έτσι το κέρδος υπεραντισταθμίζεται από μια αύξηση των ποσοτήτων που καταναλώνονται και συνιστά το κύριο αντεπιχείρημα προς την λεγόμενη βιώσιμη ανάπτυξη ή τον οικοκαπιταλισμό. Οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, οι βιομήχανοι και οι οπαδοί της διαρκούς ανάπτυξης θεωρούν ότι η λύση στο δίλημμα προστασία του περιβάλλοντος ή ανάπτυξη βρίσκεται στην οικοαποδοτικότητα.
Οιοκοαπαδοτικότητα: n οικονομία εισροών(πρώτες ύλες, ενέργεια και ενδιάμεσα προϊόντα) η οποία εισέρχεται στην παραγωγή των καταναλισκόμενων προϊόντων εξαιτίας της τεχνικής προόδου και η οποία είναι ικανή να μειώσει σταδιακά τον οικολογικό αντίκτυπο και την ένταση ανάληψης των φυσικών πόρων. Έτσι, η ενεργειακή ένταση για να παράγουμε ένα ευρώ ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος ελαττώνεται κατά 0,7% μέσο όρο ετησίως στην Ευρώπη από το 1991.
Εκείνο που παραβλέπει η θεώρηση της αύξησης της οικοαποδοτικότητας είναι ότι η πτώση της ρύπανσης ανά μονάδα εκμηδενίζεται συστηματικά λόγω του πολλαπλασιασμού του αριθμού των μονάδων που πουλιούνται και καταναλώνονται. Οι αποτελεσματικές τεχνολογίες μας ωθούν να αυξήσουμε την κατανάλωση.
Αυτό το φαινόμενο έχει ένα ψυχολογικό θεμέλιο. Κάποιος που μειώνει την κατανάλωση ενέργειας, χρησιμοποιώντας πχ λαμπτήρες χαμηλής τάσης, ικανοποιείται από την εξοικονόμηση που επιτυγχάνει και προσφέρει στον εαυτό του, ως μπόνους, ένα ταξίδι σε έναν μακρινό προορισμό, που θα αντιπροσωπεύει μια κατανάλωση ενέργειας πολύ υψηλότερη απ’ αυτήν που θα έχουμε εξοικονομήσει.
Άλλα παραδείγματα. Τα τρένα υψηλής ταχύτητας πάνε πιο γρήγορα, επομένως μετακινούμαστε πιο μακριά και πιο συχνά. Το σπίτι έχει καλύτερη μόνωση, οπότε γλυτώνουμε χρήματα και μετά αγοράζουμε ένα δεύτερο αυτοκίνητο. Οι λαμπτήρες φθορίου καταναλώνουν λιγότερο ρεύμα, επομένως τις αφήνουμε αναμμένες. Το Ίντερνετ αποϋλοποιεί την πρόσβαση στην πληροφορία, επομένως τυπώνουμε περισσότερο χαρτί. Υπάρχουν περισσότεροι αυτοκινητόδρομοι ταχείας κυκλοφορίας, άρα η κίνηση αυξάνεται..
Σε όλα αυτά τα παραδείγματα παρατηρούμε μια μείωση των ορίων χρήσης μιας τεχνολογίας, όρια τα οποία μπορούν να είναι νομισματικά, κοινωνικά, χρονικά, σωματικά κλπ, κι αυτή η μείωση των ορίων συνεπιφέρει μια αύξηση της κατανάλωσης που εξουδετερώνει την υιοθέτηση των αποτελεσματικότερων τεχνολογιών.
Το αποτέλεσμα αναπήδησης έχει όμως και άλλες πολύ ενδιαφέρουσες εφαρμογές.
Σκεφτείτε ας πούμε έναν οικολογικά συνειδητοποιημένο άνθρωπο που αποφασίζει να ζήσει στην ύπαιθρο για να βελτιώσει την ποιότητα ζωή του και να τρώει βιολογικά προϊόντα. Έτσι όμως πολλαπλασιάζει τις διαδρομές του με αυτοκίνητο προς την πόλη. Ή την περίπτωση που έχουμε μαζική στροφή στην κατανάλωση βιολογικών προϊόντων. Σε αυτή την περίπτωση ο παραγωγός και πωλητής αυτών των προϊόντων στη λαϊκή της γειτονιάς αρχίζει να ανεβάζει τον τζίρο του και βρίσκεται με περισσότερα χρήματα στην τσέπη. Αμέσως αγοράζει ένα μεγαλύτερο φορτηγό για να μεταφέρει τα προϊόντα του προκαλώντας όμως μεγαλύτερη ρύπανση. Σκεφτείτε τώρα ότι μια τέτοια εξέλιξη γίνεται σε πανεθνική κλίμακα, και οι καλλιεργητές κηπευτικών προϊόντων επωφελούνται για να αλλάξουν όλοι αυτοκίνητα. Έτσι αυξάνεται ο τζίρος του εμπόρου επαγγελματικών αυτοκινήτων, ο οποίος με τα χρήματα που μάζεψε από τους εμπόρους βιολογικών προϊόντων, πληρώνει ένα σούπερ αεροπορικό ταξίδι για την άλλη άκρη του κόσμου προκαλώντας τόση ρύπανση όσο αυτή που θα προκαλούσαν χιλιάδες αυτοκίνητα μαζί.
Το αποτέλεσμα αναπήδησης ή παράδοξο του Jevons συναρτάται στενά με το λεγόμενο σφάλμα της σύνθεσης.
Ποιο είναι το εν λόγω σφάλμα;
Το Σφάλμα Σύνθεσης συμβαίνει όταν δεχόμαστε ότι εκείνο το οποίο ισχύει για τα άτομα ισχύει αναγκαστικά και για το σύνολο της οικονομίας! (Το σφάλμα σύνθεσης είναι σφάλμα λογικής).
Παράδειγμα: Αν μειωθεί ο εργατικός μισθός (W), στη μικροοικονομική ανάλυση, η ατομική επιχείρηση μπορεί να αυξήσει το κέρδος της εφόσον η τιμή παραμείνει σταθερή. Από μακροοικονομική άποψη όμως το συμπέρασμα αυτό δεν είναι αναγκαία αποδεκτό, γιατί, αν μειωθούν οι μισθοί σε όλους τους κλάδους της οικονομίας θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών (μιας και ο μισθός αποτελεί εισόδημα για τα άτομα) με συνέπεια μείωση της συνολικής ζήτησης και στη συνέχεια των τιμών, άρα και των κερδών των επιχειρήσεων.
Το παράδοξο του Jevons και το σφάλμα της σύνθεσης μας παραπέμπουν στο φλέγον ζήτημα των συνεπειών των ατομικών επιλογών επάνω στο σύνολο και μας εισάγουν στον προβληματισμό της διακρίβωσης της φύσης των σχέσεων μεταξύ του επιμέρους και του καθόλου. Αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε σε προσεχές μας σημείωμα.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ - ΟΥΣΙΩΔΕΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

Σε πρώτη προσέγγιση ο χώρος συλλαμβάνεται ως υποδοχέας των αντικειμένων, τα οποία εμφανίζονται ως τοποθετημένα σε ορισμένο περιβάλλον.
Έτσι ο χώρος δείχνει να προϋποτίθεται λογικά και οντολογικά των αντικειμένων και των σχέσεών τους και να τα περιέχει.
Θα πρέπει όμως να αναρωτηθούμε: Μπορεί ο χώρος να συνιστά ένα περιβάλλον-πλαίσιο, ένα τεράστιο κουτί ή καλούπι το οποίο γεμίζουμε με αντικείμενα; Μια τέτοια σύλληψη ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα του χώρου;
Πάνω στο χαρτί ή στο έδαφος μπορούμε βέβαια να χαράξουμε τρεις, τέσσερις, ή και περισσότερες γραμμές εντός των οποίων εν συνεχεία μπορούμε να τοποθετήσουμε κάποια άλλα μικρότερων διαστάσεων αντικείμενα και σχήματα. Αλλά αυτό είναι μια αφαιρετική κατασκευαστική εργασία οριοθέτησης και κατασκευής χώρων που γίνεται για καθαρά πρακτικούς και χρησιμοθηρικούς λόγους, ένα παιχνίδι όμοιο με εκείνο των ρώσικων κουκλών, οι οποίες περιέχονται η μια μέσα στην άλλη. Σε αυτό το παιχνίδι μπορούμε να συνεχίζουμε ατελεύτητα την κατασκευή χώρων, όπου ο ένας θα περιέχεται εντός του άλλου. Ο συνολικός όμως χώρος θα διαρρέει όπως η άμμος μέσα από τα χέρια μας, γιατί πάντα θα υπάρχει ένας χώρος πάντα μεγαλύτερος από τον έτσι κατασκευαζόμενο. Η πραγματικότητα του χώρου επομένως υπαγορεύει μια διαφορετική σύλληψη της εννοίας του, διότι μόνο αφηρημένα μπορούμε να σκεφτούμε τον χώρο ως πλαίσιο και φόντο.
Η σύλληψη του χώρου λοιπόν κατά έναν τέτοιο τρόπο δεν μπορεί να ικανοποιήσει την απαιτητική σκέψη, γιατί αφήνει αναπάντητο το ερώτημα στο οποίο υποτίθεται ότι απαντά.
Παραμένει ως εκ τούτου ακέραια η απορία για την φύση του χώρου.
Αυτός είναι ο λόγος που μας αναγκάζει να αλλάξουμε μεθοδολογία στην προσπάθεια προσπέλασης της εννοίας και της πραγματικότητας του χώρου.
Πρέπει να βάλουμε σε παρένθεση την αντίληψη του χώρου ως περιέχοντος-φόντου-πλαισίου-

υποβάθρου που προηγείται οντολογικά και λογικά των αντικειμένων-πραγμάτων και να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε την αντίστροφη διαδρομή.
Βλέπω ένα χωράφι, μια συστάδα δένδρων στην άκρη του, αμέσως μετά μια πλαγιά και πάνω της τα σπίτια ενός χωριού. Πιο πίσω στο βάθος και μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μια οροσειρά που κλείνει τον ορίζοντα. Όλα αυτά είναι ο χώρος: ο τρόπος που είναι τοποθετημένα, που συνέχονται, αλληλοδιεισδύουν, αλληλοσυμπλέκονται, που ενώνονται μέσα στην διαφορά τους συγκροτώντας ένα ενιαίο τόπο, ο τρόπος που το καθένα από αυτά τα στοιχεία γίνεται το φόντο του άλλου, ανάλογα με την οπτική γωνία του εποπτεύοντος υποκειμένου. Όσο μακριά και να κοιτάξουμε, όσο ευρεία και αν είναι η εποπτεία μας δεν βλέπουμε παρά αντικείμενα-έμψυχα και άψυχα- σχετιζόμενα μεταξύ τους. Τοιουτοτρόπως ο χώρος μετατρέπεται σε ένα απίστευτα πολύπλοκο και απροσδιόριστο δίκτυο σχέσεων αντικειμένων.
Ένα βουνό, τα δέντρα στον κάμπο, τα σπαρτά, το ποτάμι που διασχίζει το τοπίο, όλα αυτά συγκροτούν τον χώρο, αλλά όλα αυτά είναι πράγματα τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο σε στενή γειτνίαση, μολονότι η έκφραση αυτή δεν είναι ακριβής, διότι αυτά όλα συνωστιζόμενα σε μια τεράστια πυκνότητα και στενά συσχετιζόμενα είναι που συγκροτούν τον χώρο, είναι ο χώρος.
Άρα η ύπαρξη των πραγμάτων-αντικειμένων και η πυκνή συνάφεια και σχέση των αντικειμένων είναι που δομεί τον χώρο. Ο χώρος είναι μια άλλη ονομασία για ετούτη την πυκνή δόμηση και συνάφεια.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να θεωρήσουμε τον χώρο ως μια μετωνυμία της συν-παράθεσης των αντικειμένων-πραγμάτων και των πολλαπλών συσχετίσεών τους.
Ο χώρος λοιπόν είναι αυτή η ύπαρξη των αντικειμένων και των σχέσεων που έχουν αυτά μεταξύ τους, είναι συνέπεια και όχι προαπαιτούμενο, δεν προηγείται οντολογικά ετούτων, απλώς η τυπική λογική και γενικότερα οι ανάγκες της εργαλειακής σκέψης και οι σκοπιμότητες των πρακτικών χειρισμών απαιτούν τον διαχωρισμό χώρου/πραγμάτων.
Επιπλέον ο χώρος είναι συνεχής χωρίς ρήγματα και κενά. Δεν μπορούμε να εντοπίσουμε καμία τομή εντός του χώρου. Τα λεγόμενα ΄΄κενά΄΄ δεν είναι τέτοια παρά μόνον υπό την έποψη της ασυνέχειας κάποιων κλάσεων αντικειμένων, πχ το δάσος διακόπτεται από ένα ποτάμι ή από ένα ξέφωτο. Ουσιαστικό κενό δεν υπάρχει και αυτό μας υποχρεώνει να θεωρήσουμε τον χώρο ως ένα συνεχές που δεν επιδέχεται χάσματα και ρηγματώσεις.
Η ορθολογικοποιούσα συνείδηση είναι αυτή που επιβάλλει κατατμήσεις για λόγους ευκολότερης προσέγγισης των διερευνώμενων από αυτήν αντικειμένων. Τα με αυτόν τον τρόπο όμως προκύπτοντα ερευνητικά πεδία-τοπογραφία, χωροταξία,κλπ- δεν πρέπει να λησμονούμε ότι συγκροτούνται τεχνητά και για συγκεκριμένους λόγους έξω από τα πλαίσια των οποίων απονομιμοποιείται πλήρως η χρήση των εν λόγω εργαλείων τμήσης(τεμαχισμού) .
Κάθε νέο αντικείμενο έρχεται να προσ-τεθεί, να τεθεί επάνω δηλ. να επι-τεθεί στο ήδη υπάρχον δίκτυο-περιβάλλον των προϋπαρχόντων αντικειμένων και να λάβει την θέση του εντός αυτού του δικτύου, συνυφαινόμενο, συν-τιθέμενο με αυτό. Αυτή όμως η νέα παρουσία-τοποθέτηση εντός του υπάρχοντος δικτύου προκαλεί αναδιοργανώσεις του χώρου, αναστατώνοντας τις παγιωμένες συνάφειες και τροποποιώντας τες. Οι έτσι προκύπτουσες αναδιατάξεις προσδίδουν στον χώρο ένα χαρακτήρα συνεχούς αναστάτωσης και έντασης.
Η διαρκής ανακατασκευή, αυτοαναδιοργάνωση του χώρου είναι επομένως άλλος ένας ουσιώδης χαρακτήρας του και αυτό γίνεται δυνατόν επειδή ο χώρος διαθέτει μια τρομερή πλαστικότητα ή ικανότητα στρέβλωσης.
Συνακόλουθα και παρόλη την πυκνότητα και τον παρατηρούμενο συνωστισμό, η φέρουσα ικανότητα του χώρου δείχνει ανεξάντλητη. Αυτή η διαπίστωση αμφισβητείται από τα πορίσματα της οικολογίας περί εξάντλησης των πόρων, ύπαρξης ανυπέρβλητων περιβαλλοντικών ορίων αλλά και από επιστημονικά σενάρια περί της αναπόφευκτης μακροπρόθεσμα καταστροφής του πλανήτη γη. Από την άποψη όμως του σύμπαντος χώρου, αυτές οι καταστροφές και τα όρια συνιστούν ένα εντοπισμένο επεισόδιο που λαμβάνει ή θα λάβει χώρα σε μια απειροελάχιστη γωνιά του χώρου με αμελητέα επίδραση στην κατάσταση και την πορεία του μεγα-χώρου. Επομένως ακόμη και αν ισχύει η θεωρία της εξάντλησης και της περιορισμένης φέρουσας ικανότητας για το γήινο μικροεπίπεδο, αυτή δεν μπορεί να τεκμηριωθεί, με τα μέχρι τώρα δεδομένα, για την μακροκοσμική διάσταση. Όμως ακόμη και στον δικό μας κόσμο μπορούμε να παρατηρήσουμε μια τεράστια δυνατότητα υποδοχής και αφομοίωσης συνεχώς νέων αντικειμένων-μορφών, δίνοντας την αίσθηση ενός χώρου δυνάμενου κατά κάποιο τρόπο να αυτοδιαστέλλεται για να κάνει συνεχώς ΄΄χώρο΄΄ και σε νέους ενοίκους και αφίξεις.
Παρεμπιπτόντως, ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής δεν φαίνεται να βρίσκει θέση στην εδώ υιοθετούμενη οπτική για ένα και μόνο λόγο. Η αύξουσα αταξία ή εντροπία του δεύτερου νόμου δεν συμβιβάζεται με την συνεχή μορφογένεση , και την, παράλληλη με την φθορά και εξαφάνιση, εμφάνιση και νέων ειδών που δικτυώνονται στον χώρο και τον αναδομούν, τον ανασυνθέτουν και τον αναζωογονούν διαρκώς.
Ως εδώ έχουμε αναδείξει κάποιους ουσιώδεις χαρακτήρες του χώρου. Συγκεφαλαιώνω: Σχεσιακότητα, συνεχές, πλαστικότητα, και διαρκής ανοικοδόμηση του εαυτού του, συμπεριλαμβάνονται στις κύριες ιδιότητες ή κατηγορήματα του χώρου.
Διευκρινίζω ότι μιλώ για τον πραγματικό χώρο και όχι για τον αφηρημένο-μαθηματικό χώρο.
Οι προαναφερθείσες επισημάνσεις εξαντλούν όλα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν για το είναι του χώρου; Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο.
Η ικανότητα του χώρου να αυτοαλλοιώνεται επιτρέπει να εισαγάγουμε στον προβληματισμό μας την διάσταση του χρόνου, διότι ένας πάντα ταυτός με τον εαυτό του χώρος, θα ήταν αιωνίως ακίνητος, και σε έναν ακίνητο, αναλλοίωτο χώρο δεν μπορεί να επισυναφθεί ένας αντικειμενικός χρόνος παρεκτός με την υποκειμενική του διάσταση.
Θεωρητικά και εάν όλες οι μορφές-είδη που συγκροτούν τον χώρο παρέμεναν οι ίδιες εις τον αιώνα τον πάντα, μόνο ένας υποθετικός παρατηρητής που θα ταξίδευε από το ένα σημείο του χώρου στο άλλο θα μπορούσε να έχει μια αίσθηση χρονικής διαδοχής. Αυτή εξάλλου είναι και η περίπτωση του πλατωνικού θεατή του υπερουράνιου αναλλοίωτου κόσμου των αρχετυπικών ιδεών. Σε αυτή την περίπτωση η θεμελίωση ενός αντικειμενικού χρόνου καθίσταται εξαιρετική δύσκολη, μιας και η συναρμογή των πολλών υποκειμενικών-βιωματικών χρόνων είναι κατ’ ουσίαν ανεπίτευκτη.
(Παρέκβαση: Αυτή καθεαυτή η πλατωνικού τύπου πρόσβαση των καθ’ έκαστον υποκειμένων στον αληθινό κόσμο των ιδεών-μορφών δια της αναμνήσεως, προϋποθέτει νοητικές διαδικασίες αναγωγής ομοιόμορφες από όλα αυτά τα υποκείμενα που είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσον μπορούν να πραγματοποιηθούν. Και ποιος εγγυάται ότι η δική μου ανάβαση προς εκείνον τον κόσμο είναι ορθότερη από την δική σου; Υποτίθεται ότι οι ψυχές κατά την προγενέστερη φάση της ύπαρξής τους ενδιαιτώντο στον ίδιο τόπο και εκεί εθεώντο τις ίδιες ουσίες, αλλά μιας και εκείνη η γνώση έχει λησμονηθεί και ξεθωριάσει, πως το κάθε υποκείμενο θα γνωρίζει ότι οι δικές του προσπάθειες βρίσκονται στον σωστό δρόμο; Συγκρίνοντάς τες με τις προσπάθειες των άλλων οδοιπόρων; Ανταλλάσσοντας εμπειρίες και απόψεις με αυτούς; Κι ακόμη κι έτσι γιατί οι δικές τους προσπάθειες να είναι πιο ορθές ως μέτρο σύγκρισης; Για να εκτιμηθεί με αντικειμενικότητα το ορθό/λάθος δύο γραμμών πλεύσης πρέπει να υπάρχει μια τρίτη γραμμή πλεύσης που να έχει γίνει αποδεκτό ως κανόνας ή μέτρο όλων των πλεύσεων και να αποτελεί το ύστατο κριτήριο, αλλά τέτοιο υπερ-κριτήριο δεν υπάρχει. Το πρόβλημα παραμένει αδάμαστο και καθίσταται ακόμη οξύτερο εάν μεταβούμε από τον αντικειμενικό ιδεαλισμό στις διάφορες εκδοχές του νεώτερου υποκειμενικού ιδεαλισμού).
Όμως σε αντίθεση με αυτόν τον στατικό, παγωμένο, θεωρητικά κατασκευασμένο χώρο, ο πραγματικός χώρος αυτομετασχηματίζεται διαρκώς. Νέες μορφές και είδη έρχονται να προσ-τεθούν στα ήδη υπάρχοντα, οι παλιές μορφές αλλοιώνονται ουσιωδώς, και οι μεταξύ τους σχέσεις δεν παγιώνονται ποτέ. Πάνω στο βράχο, φυτρώνουν βρύα και λειχήνες και αν προσέξουμε καλύτερα, σέρνεται ένα σκουλήκι. Ένας άνθρωπος με το κυνηγετικό του ντουφέκι στήνει καρτέρι πίσω από μια φυλλωσιά στο ίδιο περίπου σημείο που πριν από αναρίθμητα χρόνια παραμόνευε ένας τυραννόσαυρος το θήραμά του. Μια τεράστια κοσμόπολις με τα περίχωρά της καταβροχθίζει τον κάμπο και η κορυφή του διπλανού βουνού έχει ισοπεδωθεί από τις εγκαταστάσεις ενός στρατιωτικού αεροδρομίου.
Υπάρχει μια πραγματική αλλαγή που λαμβάνει χώρα με την συνδρομή του υποκειμένου αλλά και ανεξάρτητα από αυτό, και στην οποία βρίσκει έρεισμα η σύλληψη του χρόνου από τον άνθρωπο. Πρέπει να αποδεχθούμε μια αντικειμενική διάσταση του χώρου και του χρόνου και να μην τους θεωρούμε ως απλές υποκειμενικές μορφές ή σχήματα εποπτείας , χωρίς να παραβλέπουμε βέβαια και την υποκειμενική συνδρομή στην διαμόρφωση της εννοίας τους. Η σύνθεση ετούτη ασφαλώς και παραμένει ένα από τα μεγάλα ζητούμενα του στοχασμού.
Ο συνεχής, χωρίς χάσματα και ρήξεις χαρακτήρας του χώρου δεν πρέπει να εννοείται από εμάς σαν να έχει μια ομοιογενή και ομοιόμορφη φύση αλλά είναι καλύτερα να τον συλλογιζόμαστε σαν μια ενότητα μέσα στην πολυμορφία, των ειδών που τον συγκροτούν.
Μια τέτοια αντιμετώπιση του χώρου επομένως ανοίγει τον δρόμο και μπορεί να θεωρηθεί ως υποστηρικτική μιας απόπειρας διαφορετικής διαπραγμάτευσης και του προβλήματος του χρόνου.

Η Γκουέρνικα του Αφγανιστάν και του Πακιστάν

Του Άρη Χατζηστεφάνου
http://xstefanou.weebly.com/

Για τον πρόεδρο του Αφγανιστάν, «υπάρχει μόνος ένας δρόμος προς τις Ηνωμένες Πολιτείες», εξηγούσε ο ανταποκριτής του Ιντιπέντεντ στην Καμπούλ. Ακούγεται σαν ευφυολόγημα, αλλά ο συντάκτης του Ιντιπέντεντ μιλούσε κυριολεκτικά: από το σπίτι του Καρζάι μέχρι το αεροδρόμιο της αφγανικής πρωτεύουσας υπάρχει πλέον μόνο ένας δρόμος ο οποίος δεν βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο των Ταλιμπάν. Ελάχιστοι πρόεδροι φεύγουν για ένα υπερατλαντικό ταξίδι χωρίς να γνωρίζουν εάν θα διατηρούν τη θέση τους στην επιστροφή. Και δυο από αυτούς, ο πρόεδρος του Αφγανιστάν Χαμίντ Καρζάι και του Πακιστάν Ασίφ Αλί Ζαρντάρι, βρέθηκαν αυτή την εβδομάδα στην Ουάσινγκτον για να ανανεώσουν την εξουσία τους με τις ευλογίες του Μπαρακ Ομπάμα.

Και αν οι υπόλοιποι ηγέτες του πλανήτη εκφράζουν την υποτέλειά τους στον Αμερικανό πρόεδρο κομίζοντας ακριβά δώρα και εμπορικές συμφωνίες, οι ηγέτες του Αφγανιστάν και του Πακιστάν είχαν να προσφέρουν μόνο το αίμα του λαού τους. Καθώς ο Ζαρντάρι προσγειωνόταν στις ΗΠΑ ο πακιστανικός στρατός ισοπέδωνε πόλεις και χωριά στην περιοχή Σγουάτ, κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν. Οι επίσημες ανακοινώσεις ανέφεραν ότι από τις επιδρομές σκοτώθηκαν «170 μαχητές της Αλ Κάιντα σε διάστημα 24 ωρών» ενώ ο ΟΗΕ και ανθρωπιστικές οργανώσεις έκαναν λόγω για εκατοντάδες άμαχους νεκρούς και τουλάχιστον 300.000 πρόσφυγες οι οποίοι εγκατέλειπαν πανικόβλητοι τις εστίες τους». Οι εσωτερικοί πρόσφυγες θα προστεθούν στο περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπων που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν την ίδια περιοχή πριν από την έναρξη των βομβαρδισμών. Ουσιαστικά σε διάστημα λίγων εβδομάδων το Πακιστάν τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που γνωρίζει αυτή τη στιγμή ο πλανήτης.

Η επιδρομή ήταν φυσικά το δώρο που έπρεπε να φέρει στον Ομπάμα ο πρόεδρος του Πακιστάν, ο οποίος εδώ και μήνες δεχόταν σκληρές επιθέσεις από την αμερικανική κυβέρνηση για την αδυναμία της χώρας του να αντιμετωπίσει τους Ταλιμπάν που βρίσκουν καταφύγιο στα βόρεια της χώρας. Τις συγκεκριμένες πιέσεις ασκούσε η αμερικανίδα πρέσβης στην Ισλαμαμπάντ Αν Πάτερσον, η οποία λειτουργεί ως νέος Πιουριφόι συμμετέχοντας ενεργά στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας. Αυτό βέβαια που ελάχιστοι τολμούσαν να ψελλίσουν είναι ότι οι Ταλιμπάν έχουν πλέον την απόλυτη στήριξη του τοπικού πληθυσμού που τους αντιμετωπίζει ως την μόνη αντίσταση στα αμερικανικά και νατοϊκά στρατεύματα κατοχής, τα οποία βομβαρδίζουν και περιοχές του Πακιστάν. Σε πρόσφατη αναφορά που κατατέθηκε στο αμερικανικό Κογκρέσο σημειώνεται ότι οι από τους Αμερικανικούς βομβαρδισμούς σε πακιστανικό έδαφος έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον 700 άμαχοι και μόλις 17 «συνεργάτες της Αλ Κάιντα». Με λουτρό αίματος όμως στιγματίστηκε και η μετάβασή του Αφγανού προέδρου στις ΗΠΑ. Η επίσκεψή του συνέπεσε με μια μικρή Γκουέρνικα στην επαρχία Φαράχ. Αυτή τη φορά δεν ήταν οι στρατηγοί του Χίτλερ που διέτασσαν την Λουτβάφε να ισοπεδώσει μια πόλη αλλά οι στρατηγοί του Πενταγώνου που έδιναν το πράσινο φως στα βομβαρδιστικά της αμερικανικής αεροπορίας. Από τους βομβαρδισμούς που διήρκεσαν σχεδόν δυο ώρες ξεθεμελιώθηκαν κυριολεκτικά τουλάχιστον τρία χωριά αφήνοντας πίσω τους 147 άμαχους νεκρούς.

Όταν η είδηση έφτασε στα διεθνή μέσα ενημέρωσης ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Μπιλ Γκέιτς είχε το θράσος να αποδώσει αρχικά την ευθύνη σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών (!) μεταξύ εμπόρων ναρκωτικών. Να σημειωθεί ότι η είδηση της απίστευτης σφαγής προκάλεσε εξέγερση σε αρκετές περιοχές του Αφγανιστάν την οποία η αστυνομία προσπάθησε να καταστείλει ανοίγοντας πυρ εναντίων διαδηλωτών. Η οργή των Αφγανών στρέφεται δικαιολογημένα εναντίων των ξένων στρατευμάτων κατοχής (μεταξύ των οποίων και ελληνικές δυνάμεις) αλλά και της κυβέρνησης Καρζάι. Κομίζοντας, πάντως, τα αιματοβαμμένα δώρα τους στον αυτοκράτορα οι δυο ηγέτες πήραν τελικά την παράταση ζωής που ζητούσαν. Παρόλα αυτά ακόμη και στο εσωτερικό των ΗΠΑ πληθαίνουν όσοι θεωρούν ότι η πολιτική Ομπάμα η οποία ενοποιεί τις υποθέσεις του Αφγανιστάν και του Πακιστάν ως ένα ενιαίο μέτωπο στη μάχη κατά των Ταλιμπάν μπορεί να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την περιοχή. «Προκειμένου να διατηρήσει την κατοχή του Αφγανιστάν - μιας χώρας 30 εκατομμυρίων ανθρώπων- ο Ομπάμα δεν διστάζει να αποσταθεροποιήσει το Πακιστάν, με πληθυσμό 175 εκατομμύρια» έλεγε πρόσφατα ο πακιστανικής καταγωγής συγγραφέας Ταρίκ Αλί. Το βέβαιο είναι ότι η Ουάσινγκτον βλέποντας τον Ζαρντάρι να απονομιμοποιείται ακόμη και στα μάτια των ψηφοφόρων του δεν θα διστάσει να παρέμβει δυναμικά στην εσωτερική πολιτική σκηνή για να τον διατηρήσει στη θέση του.

Ήδη οι ναυαρχίδες του αμερικανικού Τύπου προωθούν συντονισμένα το σενάριο της διάλυσης του Πακιστάν και μιλούν για τον κίνδυνο να περάσουν τα πυρηνικά όπλα της χώρας στα χέρια των Ταλιμπάν και της Αλ Κάιντα. Πρόκειται φυσικά για σενάριο επιστημονικής φαντασίας με μοναδικό στόχο να δικαιολογήσει στην αμερικανική κοινή γνώμη τα 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια που λαμβάνει ετησίως το καθεστώς της Ισλαμαμπάντ αλλά και να ενισχύσει τη θέση του Ζαρντάρι στο εσωτερικό. «Η χώρα δεν κινδυνεύει από την τρομοκρατία αλλά από τη διαφθορά, την ανεργία και την κατάρρευση του συστήματος υγείας και εκπαίδευσης» σημείωνε ο Ταρίκ Αλί. Πραγματικά ο Ζαρντάρι, ο χήρος της Μπεναζίρ Μπούτο ο οποίος τυχαίνει να είναι και πρόεδρος του Πακιστάν, βλέπει τις λαϊκές κινητοποιήσεις να κλιμακώνονται για μια ακόμη φορά Ουσιαστικά λοιπόν η Ουάσινγκτον καλείται να διασώσει τον πρόεδρο του Πακιστάν τόσο από το λαό του όσο και από το πανίσχυρο κατεστημένο του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών. Το κατεστημένο δηλαδή το οποίο στο παρελθόν δημιούργησε το φαινόμενο Ταλιμπάν και τώρα καλείται να προδώσει το τέκνο του.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ 10/5/2009

Θριάσιο εκπέμπει SOS

Φτάνει πια!

Το Θριάσιο πεδίο αργοπεθαίνει περιβαλλοντικά και, ταυτόχρονα, δηλητηριάζει με τους ρύπους του ολόκληρο το λεκανοπέδιο.

Αντί να κηρυχθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να αναστραφεί αυτή η κατάσταση, γινόμαστε μάρτυρες μιας νέας τεράστιας επέμβασης, που θα αποτελειώσει ότι έχει απομείνει ζωντανό:

• με την εδαφική επέκταση και γιγάντωση του διυλιστηρίου των ΕΛ.ΠΕ. (πρώην ΠΕΤΡΟΛΑ), στην Ελευσίνα
• με την κατασκευή κολοσσιαίας μονάδας ηλεκτροπαραγωγής (880 MW), στην Ελευσίνα, με τη σύμπραξη ΔΕΗ – ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗΣ
• με την κατασκευή χωματερής επικίνδυνων βιομηχανικών αποβλήτων, στο καταπράσινο Μελετάνι της Μάνδρας
• με το σχεδιασμό νέας μονάδας ηλεκτροπαραγωγής (390 MW), σε απόσταση αναπνοής από τον οικισμό της Ν. Περάμου, με τη σύμπραξη ΕΛ.ΠΕ. – EDISON
• με τη μετεγκατάσταση των δεξαμενών του Περάματος στο στρατόπεδο Ξηρογιάννη στον Ασπρόπυργο

Οι νέες δραστηριότητες θα πολλαπλασιάσουν το πρόβλημα των μεταφερόμενων ρύπων, που θα αγκαλιάσουν ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Ταυτόχρονα, θα εντείνουν τις πιέσεις για τη σταδιακή περιβαλλοντική υποβάθμιση και των γειτονικών περιοχών.

Εκείνο, όμως, που τις κάνει πρόβλημα ολόκληρης της Αττικής είναι το εξής: ότι είναι γέννημα – θρέμμα μιας πολιτικής αντίληψης, που έχει θεοποιήσει την κατανάλωση ενέργειας, το Ι.Χ. αυτοκίνητο και τον κλιματισμό. Της ίδιας πολιτικής, που την ίδια στιγμή:

• οδηγεί στην καταστροφή (και) τον Υμηττό, με το νέο τεράστιο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων ταχείας κυκλοφορίας
• συνεχίζει να συντηρεί και να επεκτείνει το μοντέλο της τερατούπολης, με τα ενεργοβόρα κτίρια, με την παντελή έλλειψη ελεύθερων χώρων και πρασίνου και με την κυριαρχία του Ι.Χ..

Οι πολίτες της Αττικής δεν ξεγελιούνται πια!

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι ένα τοπικό πρόβλημα του Θριασίου. Με τους συμπολίτες μας στο Θριάσιο δεν μας δένουν, μόνο, “δεσμοί ρύπων”. Μας δένουν οι δεσμοί της αλληλεγγύης και της κοινής ελπίδας για μια ζωή σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον. Μας δένει η ανάγκη να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, για να μπορέσουμε να αποτρέψουμε την ισοπεδωτική επέλαση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Και θα το αποδείξουμε στην πράξη!

Πάρτε μέρος στη συνάντηση ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης

την Παρασκευή 8/5/2009, στις 8 μ.μ.

στο κοινωνικό χώρο Nosotros (Θεμιστοκλέους 66, Αθήνα)

Επιτροπή αγώνα κατά των επεκτάσεων των ΕΛ.ΠΕ. * Διαρκής κίνηση Χαϊδαρίου * Korydallos.blogspot.com * ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. Χαϊδαρίου * Παναττικό δίκτυο κινημάτων πόλης

Περιβαλλοντικός φυσιολατρικός σύλλογος Περιστερίου * Πολίτες της Αττικής για την ενέργεια

Panos Katsimixas-To sundromo tis Stokholmis

«Γιατί ψηφίζουν οι φτωχοί αυτούς που τους πηδάνε
κι ύστερα βγαίνουν με πανό και λένε πως πεινάνε;
Βγαίνουν ζητάνε χίλια δυο και παίρνουν ό,τι κάτσει
η εξουσία χασκογελάει και τους κλωτσάνε οι μπάτσοι»

Μουσική – Στίχοι: Πάνος Κατσιμίχας